Kalibracja kamer ma na celu dostarczenie charakterystyki metrycznej kamer fotogrametrycznych. Taka charakterystyka jest niezbędna do przeprowadzenia prac fotogrametrycznych i obejmuje następujące parametry:
1) odległość obrazowa kamery (stała kamery — oznacza się przez ck lub f),
2) położenie punktu głównego kamery w stosunku do znaczków tłowych (xo, y0),
3) radialna i tangencjalna dystorsja obiektywu,
4) zdolność rozdzielcza obiektywu,
5) odległość pomiędzy znaczkami Iłowymi,
6) odchylenia ramki tłowej do płaszczyzny.
Ponadto, jeśli kamera zawiera siatkę reseau, muszą być również określone położenia znaczków „reseau" w stosunku do znaczków Iłowych. Powyższe dane pozwalają na przeprowadzenie precyzyjnej geometrycznej rekonstrukcji wiązki promieni, która została zarejestrowana w kamerze podczas ekspozycji. Rekonstrukcji tej można dokonać graficznie, instrumentalnie i matematycznie.
Metody kalibracji można podzielić na polowe i laboratoryjne. Metody polowe wymagają budowy pola testowego lub wykorzystania wybranych gwiazd jako punktów o znanych współrzędnych. Do metod tych zalicza się metody statyczne i dynamiczne. Te ostatnie umożliwiają pozyskiwanie informacji do kalibracji kamer lotniczych w czasie lotu. Najczęściej stosuje się jednak metody laboratoryjne, oparte na wykorzystaniu kalibratorów wielokolimatorowych lub goniometrów, czyli kalibrację przeprowadza się metodą fotograficzną lub wizualną.
8. Protokół kalibracji kamery.