Języki pidżynowe (pidgin, pidżyn) - języki pomocnicze o uproszczonej morfologii i składni, a także o ograniczonym słownictwie powstały na bazie dwóch (lub więcej) języków. Nazwa pidżin pochodzi od chińskiej wymowy angielskiego słowa "business" ("biznes")[1].

Języki pidżinowe powstały na skutek przemieszania języków różnych grup społecznych w strefach ich kontaktów. Często używane na obszarach wielojęzycznych np. jako języki handlu, armii, na plantacjach, w skupiskach miejskich i przemysłowych, gdzie stykają się przedstawiciele różnych grup językowych.

Najczęściej spotykane w Azji, Afryce i Ameryce. Często powstają na bazie języków kolonizatorów (np. angielski, portugalski, hiszpański, francuski, rosyjski) bądź języków rozpowszechnionych na dużym obszarze (arabski, suahili czy zulu).

Języki pidżinowe przyjęte za języki etniczne noszą nazwę języków kreolskich.

Przykłady języków pidżinowych

• pidgin English - Azja Wschodnia i Oceania,

• Canton English - Chiny,

• Chinook Jargon - północno-wschodnia część Oceanu Spokojnego,

• miszif - język Metysów kanadyjskich

• russenorsk - wśród rybaków Arktyki,

• kiachtyński - pogranicze rosyjsko-chińskie,

• pidżyn hawajski - Hawaje

• spanglish - północna granica Meksyku i Stanów Zjednoczonych

• Küchendeutsch - język powstały na bazie niemieckiego używany w Namibii

Języki kreolskie - ogólne określenie języków etnicznych języków mieszanych, rozwiniętych na bazie języków europejskich kolonistów, (głównie angielskiego, francuskiego, portugalskiego, hiszpańskiego, niderlandzkiego) z dużym dodatkiem elementów przejętych z języków ludności tubylczej. Zwykle posiadają one uproszczoną gramatykę - większość z nich powstała w czasach sprowadzania z Afryki do Ameryki czarnych niewolników, którzy pochodząc z różnych plemion posługiwali się między sobą uproszczoną wersją języka narzuconego przez kolonistów.

---