Własności białek, cukrów i tłuszczy.
Sandra Stefaniak nr indeksu 193332 Prowadzący: mgr inż. Zofia Dziuganowska
Doświadczenie 1.
Rozdział chromatograficzny aminokwasów hydrolizatu włosów ludzkich.
Materiały:
Hydrolizat włosów ludzkich
Roztwory wodne aminokwasów (walina, fenyloalanina, cysteina, arginina, kwas glutaminowy, histydyna, cystyna, lizyna, glicyna, tyrozyna)
płytka do chromatografii TLC pokryta silikażelem
rozpuszczalnik: n-butanol : kwas octowy : woda (w stosunku 12:3:5)
wskaźnik: 0,1% alkoholowy roztwór ninhydryny
Czynności:
Na płytce chromatograficznej na wysokości 1,3 cm narysowaliśmy linię startu. Na narysowaną linię w odstępach około 1,5 cm naniesiono po 10 kropli każdego z poszczególnych aminokwasów oraz 10 kropli hydrolizatu z włosa ludzkiego. Następnie płytka została umieszczona na około 2 godziny w komorze chromatograficznej wypełnionej eluentem. Po tym czasie po wyjęciu z komory narysowaliśmy linię mety, później płytkę spryskano ninhydryną i umieszczono w suszarce. Po wyjęciu zmierzyliśmy odległość linii startu od linii mety oraz odległość środka plamek od linii startu.
Obserwacje:
Na płytce pojawiły się plamki o różnych barwach (każda reprezentująca konkretny aminokwas). Wystąpiło także kilka plamek w linii nałożenia hydrolizatu.
Obliczenia:
$R_{f} = \frac{b}{a}$
Rf - współczynnik retencji
a - odległość od linii startu do linii mety
b - wysokość od linii startu do środka plamki
| Hydrolizat z włosa ludzkiego |
|---|
| współczynnik |
| a |
| b |
| Rf |
| Aminokwas | Walina | Fenyloalanina | Cysteina | Arginina | Kwas glutaminowy | Histydyna | Cystyna | Lizyna | Glicyna | Tyrozyna |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| a [cm] | 7,5 | 7,5 | 7,5 | 7,5 | 7,5 | 7,5 | 7,5 | 7,5 | 7,5 | 7,5 |
| b [cm] | 2,1 | 2,9 | 0,4 | 0,6 | 0,8 | 0,5 | 0,2 | 0,3 | 0,7 | 2,5 |
| Rf | 0,280 | 0,387 | 0,053 | 0,080 | 0,107 | 0,067 | 0,027 | 0,040 | 0,093 | 0,333 |
Wnioski:
Porównując wartości Rf w obu tabelach możemy wywnioskować, że w danym hydrolizacie z włosa ludzkiego znajdują się następujące aminokwasy: Plamka 1 – Lizyna, Plamka 2 – Kwas Glutaminowy, Plamka 3 – Walina, Plamka 4 – Fenyloalanina.
Doświadczenie 2.
Odczyn barwny wiązania peptydowego – próba biuretowa.
Materiały:
0,5% roztwór albuminy
0,5% roztwór żelatyny
0,5% roztwór kazeiny
0,5% roztwór peptonu
0,5% roztwór glicyny
Woda destylowana
Roztwór NaOH
0,1% roztwór siarczanu (VI) miedzi (II)
Zawiesina mąki pszennej
Czynności:
Do każdej z probówek wprowadziliśmy kolejne substancje. Następnie dodaliśmy do nich 2ml NaOH, wymieszaliśmy, po czym wprowadziliśmy do każdej po 15 kropli CuSO4.
Obserwacje:
Opis L.p. |
Badane substancje | Zabarwienie | Wynik próby biuretowej |
|---|---|---|---|
| 1 | albumina | fioletowe | + |
| 2 | żelatyna | fioletowe | + |
| 3 | kazeina | fioletowe | + |
| 4 | pepton | fioletowe | + |
| 5 | glicyna | bezbarwne | - |
| 6 | próba kontrolna – woda destylowana | bezbarwne | - |
| 7 | zawiesina mąki | fioletowe | + |
Wnioski:
Próba biuretowa wyszła pozytywnie w probówce 1,2,3,4,7. Co oznacza że substancje te posiadają wiązanie peptydowe. Żelatyna zbudowana jest z dużej ilości aminokwasów, pepton posiada duże ilości krótkich wiązań peptydowych, mąką pszenna jest mieszaniną skrobi i białka- glutenu, za sprawą którego pojawiło się zabarwienie. Ujemna próba wyszła w probówce z glicyną, która jest czystym aminokwasem, stąd nie zawiera wiązań peptydowych. Woda jest natomiast substancja nieorganiczną. Aby próba biuretowa wyszła pozytywnie substancja musi być zbudowana przynajmniej z trzech aminokwasów.
Doświadczenie 3.
Wykrywanie wolnych grup aminowych za pomocą ninhydryny.
Materiały:
0,5% roztwór albuminy
0,5% roztwór żelatyny
0,5% roztwór kazeiny
0,5% roztwór peptonu
0,5% roztwór glicyny
Woda destylowana
0,1 % roztwór ninhydryny
Czynności:
Do 6 probówek wprowadziliśmy po 2ml badanych substancji. Do każdej z nich dodaliśmy 0,5 ml ninhydryny. Przeprowadziliśmy obserwacje, następnie umieściliśmy probówki w łaźni wodnej o temperaturze 950C na 5 min.
Obserwacje:
Opis L.p. |
Badane substancje | Zabarwienie przed ogrzaniem | Wynik próby ninhydrynowej przed ogrzaniem | Zabarwienie po ogrzaniu | Wynik próby ninhydrynowej po ogrzaniu (=ostateczny wynik) |
|---|---|---|---|---|---|
| 1 | albumina | bezbarwne, mętne | - | biały osad | - |
| 2 | żelatyna | bezbarwne | - | bezbarwne | - |
| 3 | kazeina | bezbarwne | - | bezbarwne | - |
| 4 | pepton | bezbarwne | - | bezbarwne | - |
| 5 | glicyna | fioletowe | + | ciemnofioletowe | + |
| 6 | próba kontrolna – woda destylowana | bezbarwne | - | bezbarwne | - |
Wnioski:
Próba w reakcji z glicyną dała wynik pozytywny. Reakcja ninhydrynowa służy do wykrywania aminokwasów - glicyna jest aminokwasem. Podgrzanie przyspieszyło reakcję. Natomiast albumina uległa denaturacji.
Doświadczenie 4.
Rozpuszczalność polisacharydów.
Materiały:
Celuloza
Agar
Skrobia
Woda destylowana
Czynności:
Do każdej z 3 probówek wprowadziliśmy odrobinę badanego cukru i dodaliśmy 2 ml wody destylowanej. Zanotowaliśmy obserwacje. Następnie probówki ogrzewaliśmy w łaźni wodnej o temp. 950C przez 5 min.
Obserwacje:
Warunki polisacharyd |
Postać w zimnej wodzie destylowanej | Postać w gorącej wodze destylowanej |
|---|---|---|
| Celuloza | biały osad | brak zmiany - nierozpuszczona |
| Agar | biały osad | zawiesina |
| Skrobia | biały osad | rozpuszczona |
Wnioski:
Polisacharydy lepiej rozpuszczają się w wyższej temperaturze. Próba wyszła pozytywnie w probówkach 2 i 3. Oznacza to, że zarówno agar jak i skrobia ulegają rozpuszczeniu w wodzie. Agar jest głównie zbudowany z galaktozy, która jest cukrem prostym ulegającym rozpuszczeniu. Skrobia zbudowana jest z glukozy połączonej wiązaniami α-glikozydowymi. Jest mieszaniną amylozy, która nie rozpuszcza się w zimnej wodzie tylko w ciepłej, i amylopektyny, która rozpuszcza się w zimnej wodzie. Próba wyszła negatywnie w probówce zawierającej roztwór celulozy, ponieważ jest ona zbudowana z glukozy połączonej wiązaniami β-glikozydowymi. Ze względu na obecność tych wiązań otworzenie pierścienia jest niemożliwe.
Doświadczenie 5.
Właściwości redukcyjne cukrów.
Materiały:
Odczynnik Fehlinga I i II
Odczynnik Benedicta
Woda destylowana
Glukoza
Fruktoza
Skrobia
Sacharoza
Maltoza
Laktoza
Czynności:
Naszykowaliśmy dwukrotnie po siedem probówek. W pierwszych siedmiu probówkach zmieszaliśmy po 1 ml roztworu Fehlinga I i roztworu Fehlinga II. Do kolejnych siedmiu probówek wprowadziliśmy 5ml odczynnika Benedicta. Do jednej probówki dodaliśmy 1 ml wody destylowanej, do pozostałych – po 1 ml badanego roztworu cukru, wymieszaćliśmytak, aby każda z badanych substancji była w dwóch probówkach w ilości 1ml. Następnie probówki umieściliśmy w łaźni wodnej o temperaturze 950C na 5 min.
Obserwacje:
| Woda destylowana | Glukoza | Fruktoza | Skrobia | Sacharoza | Maltoza | Laktoza | |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
|
Żółty osad | czerwony osad | pomarańczowy osad | brak zmiany | brak zmiany | pomarańczowy osad | Pomarańczowo osad |
| Próba Benedicta | Brak zmiany | czerwony | ceglastoczerwony | brak zmiany | brak zmiany | brunatny | brunatny |
Wnioski:
| Wyniki prób |
|---|
|
| Próba Benedicta |
Próba Fehlinga dała pozytywny wynik w probówkach z glukozą, fruktozą, maltozą i laktozą. Próba Benedicta dała pozytywny wynik w probówkach z glukozą, fruktozą, maltozą i laktozą. Oznacza to, iż cukry te mają właściwości redukcyjne. Sacharoza w obu próbach dała wynik negatywny, ponieważ ma ona zablokowany pierścień i tym samym nie posiada właściwości redukcyjnych. Próba Benedicta jest lepsza do wykrywania własności redukcyjnych cukrów, ponieważ jest bardziej przejrzysta niż próba Fehlinga.