Sojusz Trzech Cesarzy

-Zmiana ministra spraw zagranicznych Autro-Węgier. Baron Friedrich von Beust ustąpił ze stanowiska, a jego miejsce zajął Gyula Andrassy(8 XI 1871 roku). Nowy minister dostrzegał konieczność umocnienia monarchii na Bałkanach i widział w tym rekompensatę za niepowodzenia poniesione na terenie Włoch i Niemiec. Chcąc umocnić swoją pozycję na Bałkanach Austro- Węgry wybrały na sojusznika Niemcy , które nie miały większych interesów w tamtych rejonach.

-Kanclerzowi Niemiec Otto von Bismarckowi była korzystna współpraca z Austro-Węgrami, gdyż czyniła z Niemiec mediatora w rywalizacji Austro-rosyjskiej o Bałkany. Jednak uważał iż Francja nie pogodzi się z klęską i będzie dążyła do odwetu. Bismarck nie zamierzał dopuścić do odwetu Francji i stworzenia zainicjowanej przez nią koalicji antyniemieckiej. Konsekwentnie dążył do tego, aby nie dopuścić do sojuszu Francji z Rosją oraz usiłował związać ze sobą mocniej dwory północnych Niemiec i północnej Rosji.

Wrzesień 1872

Dochodzi do spotkania Cesarzy Niemiec, Austro-Węgier i Rosji w Berlinie. Na tym spotkaniu Wilhelm I, Franciszek Józef I oraz Aleksander II Nie podpisali wówczas żadnych formalnych aktów, jednak doszło do porozumienia w kwestii dążenia do umocnienia pozycji trzech dynastii, w czasach walki społeczeństw o liberalizację systemów. Ponadto Niemcy podkreśliły swoje poszanowanie dla integralności terytorialnej Austro-Węgier, a Aleksander II i Franciszek Józef I zgodzili się na wspólne konsultacje w kwestiach polityki bałkańskiej.

6 maj 1873

Petersburgu doszło do zawarcia tajnej konwencji wojskowej, pomiędzy cesarzem niemieckim i rosyjskim. Na mocy porozumienia oba państwa zobowiązały się do utrwalenia stanu pokoju istniejącego obecnie w Europie i oddalenia ryzyka wojny oraz wzajemnej pomocy, w liczbie 200 tysięcy ludzi w oddziałach bojowych, w razie agresji państw trzecich. O treści konwencji poinformowano monarchę Austro-Węgier.

6 czerwca 1873

W Schonbrunnie zawarto porozumienie rosyjsko-austro-węgierskie. Władcy zobowiązali się w nim do wzajemnych konsultacji w razie rozbieżności punktów widzenia, zachowania, a jeśli trzeba, narzucenia pokoju w Europie oraz znalezienie porozumienia w razie agresji innego mocarstwa.

22 październik 1873

Do powyższego układu dołączył cesarz Wilhelm I, co zakończyło proces formalizowania Sojuszu Trzech Cesarzy.

Zawarty układ nie przebiegał bez nieporozumień. W 1879 prawie nastąpiło jego zerwanie, gdy po wojnie rosyjsko-tureckiej car Aleksander II zaprotestował, twierdząc, że we wszystkich ważnych kwestiach Niemcy stają po stronie Austro-Węgier. Wówczas Bismarck uznał, że nie może dłużej ufać Rosji. 7 października 1879 zawarł tajny pakt z Austro-Węgrami (Dwuprzymierze), w którym oba kraje zobowiązały się pomóc sobie w przypadku ataku ze strony Rosji. Rosjanie dowiedzieli się przypadkiem o istnieniu paktu dopiero około dziewięć lat później.

W 1881 i 1884 odnawiano sojusz, jednak stosunki między Rosją i Niemcami do 1887 tak się pogorszyły, że Rosja zerwała go. Konsekwencją zawarcia Sojuszu Trzech Cesarzy był traktat reasekuracyjny, podpisany 18 czerwca 1887. Bismarck osiągnął swój cel, zapobiegł zyskaniu nowych sojuszników przez Francję i utrzymał ją w izolacji. Ostatecznym końcem umowy był Sojusz francusko-rosyjski zawarty w 1892.