Polskie Stronnictwo Ludowe ma bardzo bogatą historię. Powstałe pod koniec XIX wieku obrało za cel odzyskanie niepodległości Polski i wprowadzenie postępowych reform społeczno—politycznych. Ludowcy wnosili swój wkład w tworzenie fundamentów silnego państwa i kształtowanie życia narodu w myśl zasad demokracji i społecznej sprawiedliwości.
Zacznę od wyborów parlamentarnych z 1989 roku, w których to ZSL zawarło porozumienie z Lechem Wałęsą, odbierające większość PZPR i umożliwiające powstanie rządu Tadeusza Mazowieckiego. Była to pierwsza koalicja ludowców, w której znalazła się Solidarność a także Stronnictwo Demokratyczne. Marszałkiem Sejmu był wówczas Mikołaj Kozakiewicz. Innymi resortami obsadzonymi przez ZSL były: wiceprezes Rady Ministrów, minister rolnictwa, gospodarki żywnościowej i leśnictwa (Czesław Janicki); minister sprawiedliwości (Aleksander Bentkowski); minister ochrony środowiska i zasobów naturalnych (Bronisław Kamiński); minister zdrowia i opieki społecznej (Andrzej Kosiniak-Kamysz). Również w tym momencie miała miejsce przemiana ZSL na PSL.
W pierwszych wolnych wyborach parlamentarnych z 1991 roku PSL uzbierało 9% głosów, co przełożyło się na 48 mandatów. Wicemarszałkiem Sejmu został Józef Zych. Partia wstrzymała się w głosowaniu i nie dała poparcia Janowi Olszewskiemu. Przy kolejnym głosowaniu dotyczącym wotum nieufności zagłosowano za, co zaskutkowało wyborem na Premiera Waldemara Pawlaka — prezesa PSL. Został on poparty przez koalicję UD—SLD—PSL—KonfederacjaPolskiNiepodległej—KongresLiberalnoDemokratyczny—PolskiProgramGospodarczy. Nie udało się jednak stworzyć rządu i PSL zajęło miejsce opozycji.
W wyborach z 1993 roku partia zajęła drugie miejsce i połączyła swoje siły z Sojuszem Lewicy Demokratycznej. W październiku powołano rząd, na którego czele ponownie stanął Waldemar Pawlak. Marszałkiem Senatu z ramienia partii został Adam Struzik. Waldemar Pawlak był premierem rządu do stycznia 1995. Ministerstwa obsadzone przez PSL: ministerstwo edukacji narodowej (A. Łuczak), ministerstwo kultury i sztuki (K. Dejmek), ministerstwo rolnictwa i gospodarki żywnościowej (A. Śmietanko), ministerstwo ochrony środowiska, zasobów naturalnych i leśnictwa (S. Żelichowski), ministerstwo współpracy gospodarczej z zagranicą (L. Podkański), kierownik centralnego urzędu planowania (M. Pietrewicz), szef Urzędu rady ministrów (M. Strąk). Rząd ten był dość niestabilny. Spory personalne wśród koalicjantów doprowadziły do licznych zmian na najwyższych stanowiskach. Reforma administracyjna i samorządowa zostają powstrzymane, Premier nieumiejętnie podejmuje ważne decyzję, wręcz stara się ich unikać. Rząd ten podał się do dymisji 1 marca 1995 roku, w wyniku nieudolności i kryzysów personalnych. Znaczny wpływ na tę decyzję miały także spory z Lechem Wałęsą. W rządzie Józefa Oleksego PSL sprawował pieczę nad siedmioma resortami.
Kolejne wybory to rok 1997 i dość słaby wynik ludowców. Partia zyskała 7,3% głosów, Waldemar Pawlak postanowił ustąpić ze stanowiska, a jego miejsce zajął Jarosław Kalinowski. Jest to czas polityki opozycyjnej. Koalicją rządzącą była AWS—UW.
Partia po raz drugi weszła w koalicję z SLD po wyborach z 2001 roku. Właściwie należy powiedzieć, że PSL dołączył do koalicji wyborczej SLD i Unii Pracy. Partia zyskała stanowisko wicepremiera z ministerstwem rolnictwa i rozwoju wsi (otrzymał je prezes), ministerstwa środowiska (S. Żelichowski) i stanowisko wicemarszałka Sejmu (J. Wojciechowski). Kalinowski jako minister rolnictwa spisywał się całkiem dobrze, docenia się jego zasługi przy negocjacjach przed wstąpieniem do Unii Europejskiej. Jednak w samej partii atmosfera ponownie stawała się napięta. W opozycji do Kalinowskiego wystąpił Janusz Wojciechowski. Sytuacja przekładała się na głosowania sejmowe, gdzie część zbuntowanych ludowców wyłamywała się. SLD mogło polegać na nieco ponad połowę głosów posłów PSL. Po jednym z takich głosowań Premier Leszek Miller usunął partię z koalicji rządowej SLD—UP.
Okres ten stał się jednym z trudniejszych w najnowszej historii partii. Podzielone i skłócone ugrupowanie znalazło się na marginesie w opozycji do rządzącej koalicji. W 2004 Kalinowski skończył swoją kadencję prezesa a jego miejsce zajął Wojciechowski. Jednak nie na długo, ponieważ jego pomysł na prawicową koalicję wyborczą, m.in. ze Zjednoczeniem Chrześcijańsko—Narodowym został odrzucony. W 2005 roku prezesem został ponownie Pawlak.
W tym samym roku miały miejsce kolejne wybory. PSL udało się zgromadzić niecałe 7% głosów, jednak ponownie zajęli miejsce w sejmie. Partia pozostała w opozycji do rządów Prawa i Sprawiedliwości, Ligi Polskich Rodzin i Samoobrony. Ostrożność Pawlaka wobec wstąpienia do koalicji okazała się bardzo dobrą decyzją. 5 listopada 2007 roku premier Jarosław Kaczyński podał kierowaną przez siebie Radę Ministrów do dymisji. Prezydent przyjął dymisję.
W przedterminowych wyborach PSL zdobyło niecałe 9% głosów. Partia weszła do koalicji rządowej z PO i otrzymała stanowiska wicepremiera i ministra gospodarki (Pawlak), ministerstwo rolnictwa i rozwoju wsi (M. Sawicki), ministerstwo pracy i polityki społecznej (J. Fedak). "Chcemy budować tę koalicję na pozytywnych wartościach, na wolności, braterstwie, równości, tolerancji (...) na zasadach solidarności" — zapowiedział Pawlak. W raporcie „Polska 2010” można znaleźć informacje o wzroście gospodarczym, ciągłej rozbudowie infrastruktury, pozyskiwaniu funduszy unijnych, licznych reformach i budowie pozycji Polski w Europie. Sama koalicja wyglądała na dosyć silną, zwartą, co także potwierdza wynik wyborów z 2011 roku i nawiązanie kolejnej koalicji PO—PSL.
Wynik wyborów z 2011 plasował się na poziomie 8,3%. Ludowcom ponownie przypadły te same resorty co w poprzedniej kadencji. Ministrem pracy i polityki społecznej został Kosiniak—Kamysz. W lipcu 2012 roku na stanowisku ministra rolnictwa i rozwoju wsi Marka Sawickiego zastąpił Stanisław Kalemba. Natomiast 17 listopada Janusz Piechociński został prezesem PSL i zastąpił Pawlaka na piastowanych dotychczas przez niego urzędach. Koalicja ciągle trwa, jednak Piechociński próbuje nawiązać współpracę także z innymi ugrupowaniami. Współpraca nie jest już równie jednolita co kilka lat wcześniej, ostatnimi czasy partia PSL głosuje nawet przeciwko reformom wysuwanym przez Platformę. Sytuacja staje się coraz bardziej napięta. Janusz Piechociński przedstawia całkiem inny, odważny obraz PSL, jednak możemy tylko z zainteresowaniem obserwować rozwój sytuacji, bo do końca kadencji dwa lata i wszystko może się zdarzyć.