1. STRUKTURA UCZELNI

1. Jednostki organizacyjne

- wydział- podstawowa jednostka organizacyjna uczelni, która prowadzi co najmniej jeden kierunek uczelni. Wydział może prowstać jedynie gdy proponowany skład osobowy odpowiada minimum kadrowemu niezbędnemu do prowadzenia minimum jednego kierunku studiów. Wydziałem kieruje dziekan

- katedry- jednostka wewnętrzna, organizacyjna wydziału, prowadzi ptacę dydaktyczną otaz organizuje i prowadzi badania naukowe w wyodrębnionej dyscyplinie naukowej, można ją utworzyc gdy będzie pracować co najmniej 5 nauczycieli akademickich w tym jedna mająca tytul prf lub dr hab.

b) władze uczelni

-Rektor –odpowiada za wszelkie sprawy związane z nadzorem dydaktycznym: kieruje działalnością uczelni i reprezentuje ją na zewnątrz w sprawach wynikających z określonego w statucie zakresu działań. Jest przewodniczącym senatu, nadzoruje działalność nie tylko dydaktyczną, ale także badawczą uczelni; dba o przestrzeganie prawa oraz zapewnienie bezpieczeństwa na terenie uczelni.

-Prorektorzy Rektorowi pomagają prorektorzy, których w WSG jest aktualnie dwóch:

-do spraw nauki i rozwoju,

-do spraw kształcenia.

-Dziekani - Działalnością wydziału kieruje dziekan. Dziekan jest przełożonym nie tylko pracowników zatrudnionych na danym wydziale, ale także — co ważne — studentów wydziału.

Dziekan nadzoruje działalność jednostek organizacyjnych wydziału, wykonuje decyzje kanclerza i rektora, odpowiada za realizację uchwał podjętych przez senat czy kolegium, ustala harmonogram zajęć dydaktycznych prowadzonych na wydziale. Decyduje o wszystkim, co dzieje się na wydziale, z wyjątkiem kompetencji zastrzeżonych dla innych organów uczelni.

Dziekanowi pomagają prodziekani. Dziekani wszystkich wydziałów spotykają się regularnie na tzw. kolegiach dziekańskich. To tam zapadają ważne decyzje organizacyjne, z którymi można się

3. Dokumenty uczelni

- Statut to taka „mała konstytucja” — jest to zbiór najważniejszych zasad obowiązujących w uczelni. Statut określa kompetencje poszczególnych organów uczelni, zadania nauczycieli akademickich oraz prawa i obowiązki studentów; znajdują się w nim także informacje dotyczące mienia oraz administracji uczelni. Oczywiście nie ma w nim odpowiedzi na wszystkie pytania, bo rolą statutu jest określenie jedynie ogólnych zasad i wytycznych obowiązujących w uczelni.

- Regulamin studiów - Regulamin obowiązuje studentów studiów stacjonarnych i niestacjonarnych oraz nauczycieli akademickich. Student zobowiązany jest postępować zgodnie z treścią ślubowania i wypełniać obowiązki określone w regulaminie studiów

1. HIGIENA PRACY UMYSŁOWEJ

Czynniki określające proces uczenia się :

- motywacja Motywy działania to czynniki wewnętrzne, które pobudzają człowieka do aktywności zmierzającej do poznania, przyswojenia jakiejś wiadomości lub umiejętności. Wiążą się one z zainteresowaniami, poziomem aspiracji, nastawieniem. Pozostają one w ścisłym związku z potrzebami jednostki, pobudzając je do działania mającego na celu ich zaspokojenie. Wyodrębnia się motywy: poznawcze, społeczno-ideowe, praktyczno-zawodowe, praktyczno-szkolne.

- stan psychologiczny- chęć uczenia się

- rodzaj informacji i wiedzy- przeszkody w dostepie do informacji, korzystaniu z niej i

rozpowszechnianiu

- krzywa zapominania - albo krzywa Ebbinghausa – linia krzywa przedstawiająca według niemieckiego psychologa Hermanna Ebbinghausa zależność między ilością przechowywanej informacji w pamięci a upływem czasu, jaki nastąpił od momentu ich zapamiętania,

3. NOTATKI

a) tradycyjne (streszczenie , wyciąg, opinia, plan )- podczas sporządzania notatek w sposób tradycyjny, aktywna jest jedynie lewa półkula mózgu, odpowiedzialna za myślenie logiczne, linearność, analizę, słowa i liczby. Tradycyjne notatki:

- Pracujemy niezgodnie z mózgiem.  Podając mu jednostajny ciąg danych.

- Tracimy mnóstwo czasu. Kojarzymy notatki/uczenie się z długotrwałym procesem – niechęć.

a) Zapisujemy zbyt wiele słów (niepotrzebnych);

b) Później te wszystkie słowa czytamy;

c) Czytamy notatki kilkukrotnie – wielokrotne powtarzanie niepotrzebnych słów;

c) Szukamy słów-kluczy (zaznaczamy zakreślaczem, podkreślamy, etc.);

- Zanika wiara w siebie, w sens nauki, w powodzenie.

- Zanika ciekawość świata, pogłębiania wiedzy.

- Notując jednostajnie nudzimy się, pojawia się rozkojarzenie.

- Im więcej czasu poświęcamy na notatki tym słabsze wyniki osiągamy.

b) fiszka- Fiszki można także wykorzystywać jako samodzielnie wykonaną pomoc naukową służącą do systematycznego uczenia się. To nic innego jak niewielki kartonik lub kawałek papieru z hasłem, słówkiem, datą historyczną lub pytaniem na awersie oraz definicją, tłumaczeniem, objaśnieniem lub odpowiedzią na stronie odwrotnej (rewersie). Przy pomocy wielu przegródek (np. w pudełku z przegródkami) lub odrębnych pudełek czy nawet stosów z fiszkami możliwa jest nauka i powtórka wszelkich danych, słówek, faktów czy dat.

c) mapa myśli - Są to notatki graficzne, przypominające mapę. Mapy myśli stanowią schemat powiązań między słowami kluczowymi. Pozwalają na zapisanie całego obrazu informacji na jednej kartce. Notatki w postaci map myśli są czytelne, przejrzyste i oszczędzają czas. Za pomocą niewielkiej ilości słów i obrazów, można przedstawić ogromną ilość informacji. Mapy myśli wyrażają sposób, w jaki przetwarzane są informacje w umyśle człowieka. Tworzenie map myśli aktywizuje obie półkule mózgowe, dzięki czemu powstaje efekt synergii. Zwielokrotnia to możliwości umysłu, w tym zapamiętywanie informacji.

W centralnej części mapy należy umieścić kolorowy rysunek. Od niego powinny odchodzić grube linie z najważniejszymi słowami kluczowymi w postaci wyrazów lub obrazów. Od tych linii mogą odchodzić kolejne cieńsze z mniej ważnymi informacjami a od nich jeszcze kolejne. Mapy myśli nie mają żadnych ograniczeń pod względem wielkości sporządzanych notatek.

Główne plusy map myśli:

Mapy myśli cechuje brak monotonii towarzyszącej procesowi sporządzania tradycyjnych notatek. Jako że stosujemy różne kolory i wyraziste obrazy, jest to technika notowania bardzo "przyjemna dla oka".

Stworzona w ten sposób sieć powiązań ułatwia dopisywanie informacji oraz nowych koncepcji w wybranym miejscu na kartce bez konieczności tworzenia nowej notatki.

Jest to metoda przygotowana, polecana, ale też lubiana przez różne grupy wystawione na częste sporządzanie notatek, planowanie, opracowywanie strategii i koncepcji itp. Korzystają z niej ludzie w różnym wieku, różnych profesji: studenci i uczniowie, biznesmeni i menedżerowie, nauczyciele, wykładowcy i instruktorzy, naukowcy, wynalazcy i projektanci, twórcy, dziennikarze, politycy, pracownicy służby cywilnej, mówcy, prezenterzy, konferansjerzy.

Jedną z większych zalet map myśli jest łatwość w przeprowadzaniu powtórek materiałów. Mapa umożliwia szybkie przejrzenie danego zagadnienia i przypomnienie sobie kluczowych zagadnień.

4. Bariery informacyjne nazywamy wszelkie przeszkody, które utrudniają bądź wręcz uniemożliwiają sprawny obieg informacji. Możemy je podzielić na dwie podstawowe grupy: bariery obiektywne, czyli takie które są niezależne od użytkownika (tzw. makrobariery) oraz bariery subiektywne (inaczej zwane wewnętrznymi lub mikrobarierami), czyli takie które są związane z cechami psychologicznymi danego użytkownika.

a) prawne-związane najczęściej z prawami autorskimi;

b) psychologiczne- uprzedzenia użytkownika do autora informacji, koncepcji naukowej lub też niechęć do wykorzystywania cudzej informacji w swojej pracy zawodowej

c) fizyczne- obejmują bariery geograficzne, a także bariery dostępu do źródeł, jakich doświadczają np. inwalidzi.

d) językowe- związane z nieznajomością języków obcych.

e) ekonomiczne - zawierają element czasu oraz pieniędzy jako warunki dostępu do informacji. m.in. ograniczona baza materialna: finanse, wyposażenie, kłopoty kadrowe.

POJĘCIA

- Informacją nazywamy dane (w postaci zarówno tekstu czy liczb, ale również dźwięków, zapachów itd.), dzięki którym zmniejsza się stopień niewiedzy odbiorcy oraz które wnoszą do jego świadomości element nowości.

- Wiedza to utrwalone treści w ludzkiej pamięci w rezultacie zdobytych doświadczeń i uczenia się. Wiedza swoim zakresem obejmuje każdą formę świadomości społecznej (nauka, ideologia, religia, itp.)

- Szum informacyjny nadmiar informacji utrudniający wyodrębnienie informacji prawdziwych i istotnych

- Luka informacyjna

5. RODZAJE INFORMACJI

a) bibliograficzne - krótka ,zawarta informacja o życiu i dokonaniach.

rzeczowe (faktograficzne semantyczne proceduralne normatywne klasyfikacyjne) -

b) bieżące –dotyczą teraźniejszości ; dostarczana sukcesywnie bez przewidywanego jej zakończenia jej dostarczania jej

retrospektywne- dotyczą przeszłości określonego zjawiska

c) wiedza typu:

- know-what - (wiedzieć co?) – to wiedza bliskoznaczna z informacją. Dotyczy faktów, wartości liczbowych uporządkowanych i wyjaśnionych

Przykładem takiej wiedzy są fakty: ilu ludzi mieszka w Nowym Jorku, jakie są składniki naleśnika i kiedy miała miejsce bitwa pod Waterloo. Wiedza ma tutaj znaczenie bliskoznaczne informacji - może być przesyłana za pomocą danych i bitów,

-know-why - (wiedzieć dlaczego?) – to wiedza, która wyjaśnia rzeczywistość. Odnosi się ona do zasad i praw, np. ruchu. Ten rodzaj wiedzy jest niezwykle istotny w pewnych obszarach nauki, np. w przemyśle chemicznym i elektronicznym. Dostęp do tego rodzaju wiedzy przyśpiesza postęp i pozwala unikać błędów

to wiedza, która wyjaśnia rzeczywistość. Odnosi się ona do zasad i praw ruchu. Ten rodzaj wiedzy jest niezwykle istotny w pewnych obszarach nauki, na przykład w przemyśle chemicznym i elektronicznym. Dostęp do tego rodzaju wiedzy przyśpiesza postęp i pozwala unikać błędów.

- know-who - (wiedzieć kto?) – dotyczy umiejętności społecznych ludzi oraz ich sieci kontaktów (czasami nazywanej „kapitałem społecznym”).

Nowe produkty coraz częściej powstają w oparciu o wiedzę z wielu różnych obszarów, dziedzin i dyscyplin naukowych, co nadaje znaczenia dostępowi do różnych źródeł wiedzy. Know-who określa posiadaczy wiedzy i opisuje wiedzę, którą posiadają, dotyczy jednak także społecznych zdolności współpracy i komunikacji z ekspertami zewnętrznymi.

-know-how -określający konkretną wiedzę techniczną z danej dziedziny, umiejętność wykonania lub wyprodukowania czegoś, kompetencję, biegłość. ; (wiedzieć jak?) – odnosi się do umiejętności ludzi i zespołów, to znaczy do zdolności robienia czegoś

odnosi się do umiejętności ludzi i zespołów, to znaczy do zdolności robienia czegoś. Nie można klasyfikować wiedzy know-how jako typowo praktycznej. Jeden z najbardziej interesujących przykładów opisujący rolę know-how dotyczy tworzenia wiedzy przez naukowców (Polanyi, 1958/1978). Określenie „know-how” („wiedzieć jak”) wywodzi się z sektora przemysłowego gdzie było określeniem pewnych umiejętności i zdolności nieopisanych za pomocą patentów i licencji lecz niezbędnych w momencie transferu technologii.

d) informacja

- techniczna Jest to taka informacja faktograficzna(która odnosi sie do obiektów

technicznych), która odnosi się do obiektów technicznych (np. wyrób, surowiec, maszyna), ich cech, takich jak waga, zużycie, kolor, kształt itp.

- patentowa Informacja patentowa stanowi integralną część i wyspecjalizowaną dziedzinę informacji naukowo-technicznej. Obejmuje zbiór wiadomości o zgłoszonych do ochrony przemysłowych dobrach niematerialnych, takich jak wynalazki, wzory użytkowe(przemysłowe), znaki towarowe, oraz o dokumentach ochronnych, dotyczących wymienionych przedmiotów i prawach ich właścicieli.
Informacja patentowa zawiera wszelkie informacje dotyczące praw własności przemysłowej.

- normalizacyjna Informacja normalizacyjna to informacja o normach, zaleceniach normalizacyjnych i projektach norm oraz piśmiennictwie dotyczącym zagadnień normalizacyjnych.

2. ŹRÓDŁA INFORMACJI

Katalogi biblioteczne - spis książek, czasopism i innych dokumentów znajdujących się w bibliotece, opisanych według określonych zasad, ułożony według określonego porządku. ułatwiający ich odszukanie, podający ich cechy indywidualne i bibliograficzne oraz miejsce przechowywania.

( KaRo,- Katalog rozproszony Bibliotek Polskich NUKAT- Narodowy Katalog Centralny  , kalio Biblioteki Narodowej )

Czasopisma - to wydawnictwa ukazujące się w określonych odstępach czasu pod tym samym tytułem, oznaczane bieżącą numeracją. Czasopisma stanowią ważny material informacyjny o aktualnych zagadnieniach życia, nauki i techniki, dają nam rozrywkę i poszerzają naszą wie

1. wg częstotliwość tygodniki dwutygodniki miesięczniki dwumiesięczniki kwartalniki półroczniki roczniki

2. Wg tematyki ogólnoinformacyjne,

polityczno-społeczne (pisma opinii),

specjalistyczne,

branżowe (fachowe)np. murator ,

1. Wg poziomu opracowania

Wydawnictwa informacyjne

1. Encyklopedie Dzieło zawierające zbiór wiadomości ze wszystkich dziedzin wiedzy lub z jednej dziedziny, opracowanych w postaci krótkich artykułów zawierających ogólne informacje na dany temat, uszeregowane najczęściej w porządku alfabetycznym.

- cechy-

-podział

Ogólne- przekazują wiadomości z różnych dziedzin wiedzy dotyczą najrozmaitszych osób, miejsc, rzeczy, zjawisk, wydarzeń. Mogą to być publikacje wielotomowe jak i mniejsze

Specjalne- podają informacje jednej dziedziny wiedzy, epoki no encyklopedia muzyki Naukowe

Popularnonaukowe

Polskie

zagraniczne

SŁOWNIKI Zbiór wyrazów dobranych i uporządkowanych wg. określonej zasady, zawierający ich definicje, przykłady użyć, etymologię itp..

Językowe zawierają wyrazy występujące w danym języku bądź podają tłumaczenie na inny język np. języka polskiego; wyrazów obcych ;ortograficzny

Biograficzne

Bibliograficzne

Encyklopedyczne- książki zajmujące pośrednie miejsce pomiędzy słownikiem zawierającym krótkie objaśnienie a encyklopedią dostarczającą pełniejszych informacji

BIBLIOGRAFIE jest wykaz odrębnych jednostek piśmienniczych, zestawiony z utworzonych według ustalonych zasad opisów bibliograficznych tych jednostek. Wykazy takie są opracowywane w różnych celach, i najczęściej spotykanymi są bibliografie biblioteczne lub zasobowe oraz bibliografie (w) indywidualnej publikacji (przy publikacyjne).

- bieżące –rejestrujące dokumenty na bieżąco, w ciągu tygodnia, miesiąca, roku;

-retrospektywne- dla dokumentów wydanych co najmniej na rok przed rejestracją)

- ogólne- o pełnym zakresie i zasięgu terytorialnym (bibliografie narodowe, czyli bazy BN);

- Specjalne – o ograniczonym zakresie i zasięgu terytorialnym (bibliografie wydawnictw zwartych, zawartości czasopism, osobowe, prac magisterskich lub podyplomowych);

Polska Bibliografia Narodowa

BAZY DANYCH uporządkowany zbiór informacji ( danych) z określonej dziedziny lub tematyki., zapisanych w pamięci komputera

- bibliograficzne- elektroniczny odpowiednik tradycyjnej bibliografii-jest to uporządkowany, przechowywany w pamięci komputera zbiór informacji zgromadzonych wg określonej metody wraz z systemem zarządzającym bazą danych oraz oprogramowaniem umożliwiającym komunikację z użytkownikiem. Podstawowymi jednostkami informacji w bazie danych są rekordy zgrupowane w plikach. Każdy rekord składa się z pól, do których przypisany jest określony atrybut, definiujący specyficzna cechę.

-pełno tekstowe bazy danych są kolekcjami źródeł: dokumentów, czasopism, podręczników, atlasów, itp. Zgromadzonych wg określonych kryteriów, np. dziedzinowych, wydawniczych, piśmienniczych, w tego typu bazach podobnie jak w bibliograficznych istnieje możliwość przeglądania zasobów za pomocą pełno tekstowego systemu przeszukiwania, który indeksuje każde słowo występujące w domu męcie. Serwis najczęściej można przeszukiwać za pośrednictwem słów kluczowych (szukanych w danym tytule lub całej bazie) nazwiska autora, tytułu dokumentu. W interfejsie baz źródłowych występują dodatkowe narzędzia odnoszące się do pełnych tekstów, takie jak : wybór formatu tekstu (PDF, HTML) przewijanie stron, sposób prezentacji grafiki

- bazy z zakresu techniki dostępne w sieci PWSZ – BAZTECH; BazTOL; BIBLIO; DOKTO; Polskie Bibliografie Dziedzinowe; Springer;

PUBLIKACJE NAUKOWE

-Monografia-praca naukowa omawiająca jakieś zagadnienie w sposób wyczerpujący. Zebranie i omówienie wszystkich dostępnych informacji dotyczących bezpośrednio danego zagadnienia. Monografię można stworzyć dla każdego tematu: osoby, grupy ludzi, wydarzenia, miejsca geograficznego, urządzenia, części tego urządzenia, metody postępowania, pojęcia abstrakcyjnego, itd.

-Przyczynek- praca niewielkich rozmiarów, mająca służyć wyjaśnieniu jakiejś ogólniejszej kwestii

-Komunikat naukowy- krótka oficjalna informacja podana do powszechnej wiadomości; też: tekst składający się z takich informacji

Recenzja -omówienie i ocena dzieła literackiego, spektaklu teatralnego, koncertu itp., zwykle publikowana w prasie

APARAT POMOCNICZY PUBLIKACJI NAUKOWYCH

1. Spis treści jest wykazem tytułów wszystkich części pracy, rozdziałów, podrozdziałów, paragrafów, z podaniem kolejności stronic. Sporządzany jest po ostatecznym zakończeniu redakcji pracy. Jego miejsce w pracy jest sprawą umowną. Umieszczamy go albo na początku pracy, po ewentualnej przedmowie, albo na końcu pracy.

2. Literatura przedmiotu( bibliografia) Celem przeglądania i zbierania dokumentacji jest stworzenie własnej bibliografii, a więc opisanie i uporządkowanie książek, artykułów i pozostałych dokumentów potrzebnych do zapoznania się z interesującą nas problematyką. Spisanie bibliografii wymaga ścisłego trzymania się ustalonych reguł, dotyczących opisu bibliograficznego i kolejności poszczególnych pozycji. Spis taki zwykle umieszcza się na końcu pracy po tekście głównym i uzupełniających go materiałach (aneksach, przypisach), a przed wszelkimi materiałami informacyjno-pomocniczymi (wykazami, indeksami, streszczeniem, spisem treści). Dopuszczalne jest umieszczanie bibliografii po rozdziałach. W bibliografii umieszczamy tylko te pozycje, które wykorzystaliśmy przy redagowaniu pracy i które mają ścisły związek z tematem pracy.

3. Układ -W całej pracy obowiązuje jeden układ graficzny, jednolitość metody, sposobów wyróżniania poszczególnych elementów, sposobu cytowania, sporządzania przypisów i używania skrótów.

Karta maszynopisu formatu A-4 powinna zawierać 30 wierszy, przy czym wiersz powinien zawierać ok. 60 znaków, liczonych łącznie z odstępami międzywyrazowymi. Marginesy powinny mieć następujące wymiary: górny - 25 mm, dolny - 25 mm, lewy 19

- 35 mm, prawy -ok. 25 mm Akapity należy rozpoczynać z wcięciem równym 5 uderzeniom na maszynie. W całej pracy używamy jednolitego systemu skrótów odnoszących się do ksiąg Pisma Świętego, wypowiedzi Magisterium Kościoła, różnych dokumentów, czasopism. Na początku pracy podajemy kompletną listę skrótów z pełnym ich wyjaśnieniem. W dziedzinie kościelnej Encyklopedia Katolicka KUL-u podaje obszerną listę skrótów. Cytaty z Pisma Świętego powinny być podawane za ostatnim wydaniem Biblii Tysiąclecia. Porządek poszczególnych części pracy zmienia się w szczegółach zależnie od zwyczaju w danym kraju

1. Indeksy- rodzaje Indeksy albo skorowidze są charakterystyczne dla większych prac naukowych, podręczników i prac zbiorowych. Rozróżnia się kilka rodzajów indeksów: rzeczowe (analityczne), osobowe, cytowanych źródeł itd. Szczególnie pracochłonne jest przygotowanie indeksu rzeczowego. Zawiera on wykaz najbardziej podstawowych pojęć i tematów zawartych w pracy wraz z podaniem ich stronic. Indeksy (zwłaszcza rzeczowe) podnoszą wartość naukową danej pracy. Indeksy stanowią ostatni element pracy, chyba że zamieszcza się po nich spis treści.

STRUKTURA PRACY DYPLOMOWEJ, ZALICZENIOWEJ

Przypisy- ważny element pracy naukowej są przypisy czyli komentarze objaśnienie, uwagi, dodane przez autora do tekstu dzieła, umieszczane zwykle u dołu stronicy, na końcu rozdziału lub całego dzieła. Przypisy muszą byś kolejno ponumerowane.

Przypis- jest to umieszczone poza tekstem jego objaśnienie lub uzupełnienie, czasem rozwiązanie jakiegoś pobocznego zagadnienia luźno tylko związanego z tekstem właściwym, może to byś objaśnienie znaczenia wyrazów obcojęzycznych. Objętość przypisów jest nieograniczona.

Raz zastosowany schemat pisania przypisu musi być jednakowo stosowany w całej pracy, podobnie zresztą jak inne techniczne aspekty (czcionka, tytuły rozdziałów, marginesy itd.). Przypisy umieszczamy na dole strony pod separatorem generowanym automatycznie przez word’a

Przypisy bibliograficzne dzielimy na pełne i skrócone

Pełne- składa się z pełnego lub skróconego przez wykropkowanie cytatu lub zdań na które autor powołuje się jako podstawę swej informacji lub poparcie swego twierdzenia. Bezpośrednio po cytacie następuje informacja bibliograficzna składa się ona z nazwy autora w postaci skróconej, pełny tytuł dzieła z którego cytat został zaczerpnięty, tom w przypadku dział wielotomowego, wydanie, miejsce wydania, rok wydania, strona z którego pochodzi cytat. Przypisy zawsze poprzedzamy odsyłaczem

Skrócony- często stosowany