Dlaczego w życiu przydaje się wiedza z kultury fizycznej/ Podaj podstawowe wiadomości z kult. fiz. jakie powinien posiadać dorosły człowiek w aspekcie zdrowego stylu życia. człowiek kształtuje postawy prosomatyczne, przejawiających się w podejmowaniu codziennych działań człowieka na rzecz troski o własne ciało. Wiadomości jakie uzyskujemy/powinniśmy nabyć to m.in. bezpieczeństwo i higiena pracy, zasady zachowania się w różnych sytuacjach, samosterowanie rozwojem psychofizycznym, organizacja i prowadzenie zajęć oraz wypoczynek czynny i bierny. Mamy świadomość potrzeby aktywności fizycznej i posiadamy wiedze niezbędną do podejmowania samodzielnych działań na rzecz sprawności fizycznej, zdrowia i wypoczynku.
Zasada podmiotowego traktowania ucznia- uczeń staje się świadomym współtwórcą procesu lekcyjnego, współpartnerem nauczyciela, ponadto może rozwijać swoje zainteresowania, zamiłowania i zdolności. N: okazywanie zainteresowania każdym uczniem, rozmowy na tematy podnoszone przez uczniów; słuchanie tego,co nam mają uczniowie do powiedzenia; opracowanie metod postępowania w sytuacjach konfliktowych i respektowanie ich; zwracanie się do uczniów po imieniu; dzielenie się z rodzicami pozytywnymi uwagami o ich dziecku; pomoc uczniom w formułowaniu i osiąganiu celów; zachęcanie uczniów do wypowiadania własnych opinii. U: Skłonni są traktować większość życiowych sytuacji jako zadaniowe, które muszą rozwiązać; Są bardziej od innych realistyczni w działaniu; Sami poszukują informacji ułatwiających im działanie; Mniej się liczą z opinią innych, bardziej cenią samokontrolę w działaniu; Potrafią uczyć się na własnych doświadczeniach; Mają silniejsze poczucie odpowiedzialności; Są odporniejsi na stresy i frustracje.
Zasada przedmiotowego traktowania ucznia:Przedmiotowe traktowanie uczniów wywołuje u wielu z nich zachowania o charakterze biernym i obronnym: starają się reagować na bodźce wysyłane przez nauczyciela zgodnie z jego oczekiwaniami, uczą się wyizolowanych i oderwanych od życia wiadomości i sprawności, nie wykazują zaś inicjatywy, nie wykorzystują swego twórczego potencjału, nie podejmują trudu rozwoju duchowego, społecznego i fizycznego, ponieważ zostali zaszufladkowani do uczniów "gorszych", miernych czy dostatecznych.
Wskazania do pracy z dziewczętami: zachęcanie uczniów do podejmowania w czasie wolnym wysiłków, z wyczuciem wprowadzać nowe, skomplikowane umiejętności ruchowe. Motywacja do zajęć a więc spowodowanie akceptacji zadań stawianych przez N, pokazywanie ważności danej czynności, atrakcyjności , przydatności. Motywacja emocjonalna, związana z zadowoleniem z odbytych zajęć. Ważna jest indywidualizacja, stosowanie odpowiednich metod realizacji zadań ruchowych. Zwalnianie dziewcząt podczas niedyspozycji.
Wskazania do pracy z chłopcami: W okresie dorastania ujawniają się różnice dymorficzne sprawności fizycznej. Nauczyciel powinien działać na rzecz prawidłowego rozwoju i funkcjonowania organizmu, nie obawiać się stosowania wysiłków wytrzymałościowych, przy siłowych- nie stosować maks. obciążeń, stosować środki do rozwoju: szybkości, siły, gibkości, starać się o aktywne uczestnictwo uczniów, rozważać realizację ich propozycji, a najciekawsze przyjąć do realizacji.
Diagnoza grupowa- dotyczy oceny każdej klasy jako grupy społecznej. N może zidentyfikować uczniów wymagających specjalnej uwagi, ustalić wewnętrzna strukturę klasy, tzn. podział na podgrupy, ocenić wielkość wpływu poszczególnych osób na inne jednostki klasowe, ustalić odczucia uczniów co do roli, jaka spełniają w zespole.
Wszechstronne oddziaływanie- wskazuje N WF na konieczność doboru w każdej lekcji takich środków , ktróę zapewniałyby uczniowie rozwój wszechstronny, harmonijny poprzez właściwe oddziaływanie zarówno na jego sferę motoryczną, psychiczną jak i rozwój intelektualny oraz społeczno- moralny. Dbanie o prawidłową postawę ciała uczniów, Włączanie uczniów do współodpowiedzialności za przebieg lekcji, wprowadzanie ćwiczeń utylitarnych (użytkowo-sportowych)
Zasada 1 niebezpieczeństwa na lekcji i w jakiej formie organizacyjnej Zajęcia w zespołach w trybie zmiennym (przestrzeganie zasady jednego niebezpieczeństwa)Nauczyciel musi znajdować się na stanowisku z uczniami, gdzie wykonywane jest ćwiczenie wymagające jego asekuracji, na pozostałych dwóch lub trzech stanowiskach uczniowie wykonują znane ćwiczenia lub też takie, przy których potrafią wzajemnie się asekurować,Formę zajęć w zespołach można stosować z uczniami zdyscyplinowanymi, odpowiedzialnymi za bezpieczeństwo własne i swoich kolegów
Metoda bezpośredniej celowości ruchu- Przykłady: 1. Postawa, ramiona w przód z krążkiem trzymanym oburącz- dotknij naprzemian krążkiem prawego i lewego kolana. 2.Kto najdłużej w leżeniu przodem utrzyma się na piłce? 3. Dotknij podłogą z piłką trzymaną między nogami podłogi za głową.
Najbardziej intensywne- obwód ćwiczebny, zajęcia w zespołach: Obwód ćwiczebny- wyznaczanie na przestrzeni obwodu zamkniętego, złożonego z kilu stanowisk ćwiczebnych- przed: przydzielenie uu do każdego stanowiska, rozpoczęcie i zakończenie na sygnał, wykonywanie zadań równocześnie, przeznaczenie przerwy na wypoczynek. Na jednym stanowisku- do 6 ćwiczących, dokładne określenie czasu, rodzaju i liczby powtórzeń oraz przerwy, objaśnienie ćwiczeń z pokazem.
Zajęcia w zespołach- gdy nauczamy technik i taktyk sportowych od momentu, kiedy pojawiają się różnice miedzy uczniami (indywidualizacja), możemy ja prowadzić gdy nie mamy wystrajającej ilości sprzętu, aby prowadzić we frontalnej.
Metoda wpływająca na przyszłość/metoda umożliwiająca samousprawnianie się- programowanego usprawniania się- wyposażanie ucznia w zasób wiedzy, aby pod koniec nauki mógł świadomie w sposób celowy dobierać i realizować odpowiednie ćwiczenia na rzecz własnej sprawności fiz. i zdrowia, aby dokonywał samooceny i samokontroli własnych efektów. Wzajemna kontrola uczniów jest etapem poprzedzającym czynności samokontroli.
Funkcje oceny:
Informacyjną informacja dla rodziców o postępach i trudnościach uczniów
Diagnostyczną diagnoza osobnicza umiejętności, sprawności i wiedzy ucznia
Motywacyjną zachęcanie i pobudzanie do efektywnej pracy
Selekcyjną wyłanianie uczniów do nagrody lub dalszej nauki, rozwijania talentu w zajęciach dodatkowych
Korekcyjną Ocena i jej analiza jako podstawa do polepszania jakości nauczania i uczenia się - gdy ta funkcja jest wyeksponowana to jest to tzw ocenianie kształtujące ucznia, oparte na bieżącej ocenie w czasie całego roku w odróżnieniu do oceniania podsumowującego na koniec roku czy semestru
Sylwetka absolwenta szkoły jako efekt procesów wf Szkolny proces wf ma doprowadzić do tego, aby uczeń stał się osobą wychowaną fizycznie. Cechy osoby wychowanej fizycznie: Posiadanie umiejętności niezbędne do uczestnictwa w różnych formach aktywności fizycznej, 2. Świadoma dbałość o sprawność fizyczną poprzez aktywność w wybranych formach aktywności fizycznej 4. Wiedza o tym, jak ważna dla zdrowia jest aktywność ruchowa 5. Dostrzeganie wartości aktywności ruchowej i sprawności fizycznej jako warunku zdrowia i dobrej jakości życia
Kiedy dobór uczniów w pary może być losowy podział losowy - uzyskany w wyniku podliczania, rozdawania szarf, zabaw, dowolnego dobierania się uczniów. Efektem podziału losowego jest podział uczniów bez uwzględnienia różnic występujących między uczniami. Zastosowanie : *o wykonaniu ćw nie decyduje to - „jacy są” * do wykonania zadań niezbędne jest takie dobierania uczniów, żeby np. grupy składały się zarówno z osób sprawnych, jak i mało sprawnych (np., gry i zabawy ruchowe)
Metody przekazywania wiedzy
POKAZ (podstawowy proces dostarczania uczniom nowych informacji)
OPIS ( najprostszy sposób słownego przekazu wiadomości)
OPOWIADANIE/POGADANKA (oparta na rozmowie pracy z uczniami,nauczyciel zadaje pytania, uczniowie odpowiadają)
WYKŁAD (aktywna jest tylko jedna strona tzn nauczyciel)
DYSKUSJA (wymagają dużego czasu, najlepiej na pozalekcyjnych)
Możliwości rozwijania zdolności motorycznych na wf: zadania metodyczne w rozwoju zdolności motorycznych (siła, szybkość, gibkość, koordynacja, wytrzymałość), przykładowe środki do wykorzystania na lekcji wf, metody treningowe możliwe do wykorzystania na lekcji wf
Prakseologiczny model wf Model WF można nazwać modelem prakseologicznym, ponieważ jest on sporządzony zgodnie z zasadami prakseologii (ogólna teoria sprawnego działania). Człony działania to: społeczeństwo w roli sprawcy (podmiot), szkolnictwo jako narzędzie (pośrednik) i młodzież jako tworzywo (przedmiot). Działanie modelu prakseologicznego powinno przebiegać zgodnie z zasadami prakseologicznego łańcucha skutecznego działania, w skład którego wchodzą następujące ognia: diagnoza i prognoza, programowanie, realizacja, ocena wyników.
Zasada zmienności pracy- zapewnianie bezpieczeństwa uczniom na zajęciach, poprzez przeciwdziałania kontuzjom. Szerzenie spojrzenia na zmienność pracy nie tylko mięśniowej w lekcji. Ćwiczenia, mające odmienny wpływ na aparat ruchu ucznia, odmienność formy ruchu następujących po sobie ćwiczeń.
Zasada stopniowego natężania wysiłku- od ruchów lokalnych do globalnych, od ćwiczeń z małą intensywnością do bardzo intensywnych, zadania o obciążeniu poprzedzone ćwiczeniami przygotowawczymi, zadania o znacznym ładunku emocjonalnym na koniec lekcji.
Diagnoza środowiskowa- po zebraniu informacji, ocena środowiska społecznego stanowi miedzy innymi podstawę do opracowania planu kultury fizycznej szkoły środowiskowej, ocena warunków materialnych do "planu gospodarczego szkoły- później plan roczny klasy.
Diagnoza osobnicza- ocena stanu zdrowia, rozwoju fizycznego, motorycznego i psychicznego, oraz umiejętności i wiadomości każdego ucznia.
Tor przeszkód- pokonywanie strumieniem pewnej przestrzeni, na której znajdują się przeszkody. ok. 15, ostępy 150m, na sali gimnastycznej ok.6-10, stopień trudności dostosowany do wieku ćwiczących, dobranie przeszkód by oddziaływać wszechstronnie na cały organizm,przed dokładny pokaz i objaśnienie.
Reproduktywne:
Metoda zadaniowa ścisła- sytuacja zadaniowa ścisła, uczniowie odczuwają wewnętrzna potrzebę osiągnięcia ścisłe określonego celu. (1. dwa poskoki obunóż w miejscu, na trzy wyskok rozkroczny.
Metoda naśladowcza ścisła- N stawia w sytuacji problemowej w wyniku nakazów i poleceń. Np. N ustala określone ćwiczenie- uczniowie je powtarzają, odtworzenie jest nagradzane,inwencja karana.
Metoda programowanego uczenia się-jak w zadaniowej ścisłej, ale podanie problemu w postaci broszury, na tablicy informacyjnej, a uczeń samodzielnie uczy się, koryguje, kontroluje, ocenia.
proaktywne:
Metoda zabawowa naśladowcza- potrzeba nienaśladowania określonego przedmiotu lub zjawiska, którego istota jest określony ruch (inwencja)- (1.skoki żabki, 2.lot szybowca- w leżeniu przodem)
m. zabawowa klasyczna- podanie przez N fabuły zabawy lub przepisów gry (1.obrona twierdzy, 2. wąż w kole)
m. programowanego usprawniania się- podejmuje określony program działania ponieważ ma potrzebę usprawnienia się. Czynności usprawniające środowisko.
kreatywne:
m. ruchowej ekspresji twórczej- problemy rozwiązują twórczo, samodzielnie. Każde rozwiązanie zademonstrowane przez U jest poprawne. Inscenizacja określonych tematów ruchem i mimiką-(w ciągu 7 minut podskoki w rytm muzyki, taniec Indian przy ognisku)
m. problemowa- problem, z którym UU spotykają się po raz pierwszy i nie znają sposobu rozwiązania. UU tworzą programy/ pomysły rozwiązania problemu i weryfikują poprawność w praktycznym działaniu (transport materaca tak by nie był niesiony na rekach i przesuwany na podłodze, wykorzystując laskę gimnastyczna, piłkę lekarska-wykonaj ćwiczenia siłowe)
Elementy organizacji lekcji: manewrowanie grupą, posługiwanie się sprzętem, dobór ćwiczeń, postawa nauczyciela, miejsce ćwiczeń