Finansowanie systemu zdrowotnego w Niemczech
Niemiecki system ochrony zdrowia wprowadzony w 1893 r jest najstarszym modelem na świecie. Niemiecka służba zdrowia uważana jest także za jedną z najlepszych.
Model systemu zdrowotnego oparty jest o obowiązkowe ubezpieczenia zdrowotne (obejmują one ok. 88% populacji). Najwyżej zarabiający ubezpieczają się dobrowolnie w jednym z kilkudziesięciu prywatnych towarzystw ubezpieczeniowych (10%).
Organizacja i finansowanie systemu zdrowotnego Niemiec oparta jest o tradycyjne zasady solidarności społecznej i decentralizacji, specyfikę organizacji opieki zdrowotnej warunkuje podział terytorialny państwa na 16 landów.
Instytucją ubezpieczenia zdrowotnego są kasy chorych. Istnieją różnice w poziomie składek między kasami. Szpitale finansowane są z dwóch źródeł: przez land pokrywane są koszty ogólne, natomiast koszty operacyjne pokrywają kasy.
Usługi ambulatoryjne udzielane są w ramach systemu ubezpieczeń ustawowych tylko przez lekarzy należących do związków kasowych. Ubezpieczony ma prawo do wolnego wyboru lekarza spośród wszystkich lekarzy zatrudnionych i zarejestrowanych w związku lekarzy. Na leczenie szpitalne kieruje pacjenta lekarz opieki otwartej.
Wydatki na ochronę zdrowia w stosunku do produktu krajowego brutto stanowią 10,5% co sytuuje Niemcy na drugim miejscu na świecie po Stanach Zjednoczonych.
System ubezpieczeń powszechnych jest oparty na samorządnych strukturach :
-kasach chorych
-związkach kas chorych
-izbach lekarskich
-związkach lekarzy kasowych
-związkach szpitali
-związkach innych świadczeniodawców
Cechą niemieckiego systemu opieki zdrowotnej jest klarowny rozdział ambulatoryjnej opieki zdrowotnej i opieki stacjonarnej. Regułą jest, że szpital nie może udzielać świadczeń w zakresie ambulatoryjnej opieki zdrowotnej.
Najważniejszą zasadą obowiązującą w systemie niemieckim jest zasada solidaryzmu społecznego, czyli ponoszenie przez społeczeństwo odpowiedzialności za ryzyko związane z chorobą poszczególnych obywateli.
Model systemu zdrowotnego w Niemczech opiera się na czterech podmiotach :
-państwie
-kasach chorych (453-terytorialne, branżowe i zakładowe)
-osobach ubezpieczonych
-świadczeniodawcach
Składki na ubezpieczenia zdrowotne dzielone są równo między pracodawcę i pracownika niezależnie od rodzaju firmy ubezpieczeniowej (państwowa bądź prywatna)Wszystkie kasy chorych zrzeszone są w jeden z ośmiu federacji działających na poziomie landów, a następnie wchodzą w skład Federalnego Stowarzyszenia Kas Chorych. Kasy chorych mają bardzo dużą samodzielność i są w większości spraw niezależne od organów administracji publicznej. Państwo nie ingeruje więc w zarządzanie kasami chorych, a tylko określa ramy prawne działania kas.
Opłatę za wizytę u lekarza płaci się raz na kwartał w wysokości 10 euro, u każdego lekarza, do którego się idzie, chyba że posiada się skierowanie od innego lekarza lub też idzie się na badania profilaktyczne bądź z dzieckiem do pediatry- te badani są bezpłatne.
Udając się do szpitala lub kliniki należy zabrać ze sobą dowód ubezpieczenia zdrowotnego. Po przyjęciu do szpitala dana firma ubezpieczeniowa pokrywa koszty pobytu, jednak osoby posiadające ubezpieczenie państwowe muszą zapłacić niewielką dzienną sumę w wysokości 10 euro za każdą dobę przez pierwsze 14 dni pobytu w szpitalu.
Wady systemu
W prywatnych kasach chorych składka rośnie wraz z pogarszającym się stanem zdrowia osoby ubezpieczonej
W przypadku ubezpieczenia prywatnego należy płacić osobną składkę za każdego członka rodziny natomiast w systemie publicznym obejmuje ona niepracującego małżonka oraz dzieci osoby ubezpieczonej
Dodatkowo możliwość powrotu z prywatnej kasy do powszechnej jest bardzo ograniczona zwłaszcza po przekroczeniu przez osobę ubezpieczoną 55 roku życia