Budowa geologiczna
Pod względem geologicznym teren inwestycji leży na obszarze Niecki Warszawskiej -
jednostki tektonicznej należącej do Niecki Brzeżnej (tzw. synklinorium brzeżne), zbudowanej z osadów paleozoiku, mezozoiku i trzeciorzędu, pokrytych utworami
czwartorzędowymi. Jednostka to graniczy od północy z Niecką Pomorską, a od południa
z Niecką Lubelską wzdłuż uskoku: Nowe Miasto – Grójec. Budowa geologiczna badanego terenu jest bardzo zróżnicowana. Wpływ na takie zróżnicowanie miały procesy akumulacyjne i denudacyjne związane z działalnością lodowca. Równina Warszawska, która zajmuje większą część powiatu piaseczyńskiego rozcięta jest doliną dolnej Jeziorki, a od wschodu połączona jest poprzez skarpę z Dolina Środkowej Wisły.
Niecka Warszawska zbudowana jest z utworów górnej kredy, trzeciorzędu i czwartorzędu. Utwory kredowe wykształcone są w postaci białych wapieni marglistych, na których zalegają utwory trzeciorzędowe – głównie formację paleocenu, oligocenu i miocenu.
Paleocen reprezentowany jest przez gezy, opoki, wapienie margliste, margle i iły margliste. Powyżej leżą utwory zaliczane do oligocenu: piaski, mułki, zlepieńce z konkrecjami fosforytowymi i krzemiennymi oraz piaski z wkładkami humusowymi. Miocen reprezentowany jest przez piaski, mułki i iły. Najmłodszymi utworami trzeciorzędu są osady plioceńskie - iły pstre i mułki z warstwami lub soczewkami piasków.
Najstarsze utwory czwartorzędowe zlodowacenia podlaskiego leżące bezpośrednio na utworach trzeciorzędowych reprezentowane są przez piaski ze żwirami, gliny zwałowe oraz mułki piaszczyste akumulowane w środowisku rzecznym w formie stożków napływowych. Wyżej w profilu utworów czwartorzędowych występują iły i mułki warwowe stadiału maksymalnego zlodowacenia środkowopolskiego. Największy wpływ na ukształtowanie obecnej morfologii terenu miał stadiał mazowiecko – podlaski zlodowacenia środkowopolskiego. Jest on reprezentowany przez iły, mułki warwowe, piaski zastoiskowe, piaski i żwiry akumulacji szczelinowej, piaski i żwiry wykształcone w postaci moren czołowych oraz kemów, pochodzących z okresów postoju oraz regresji lodowca, a także gliny zwałowe. Utwory zlodowacenia środkowopolskiego na badanym obszarze osiągają miąższość do 40 m, piaski rzeczne w spągu wodnolodowcowe, gliny zwałowe oraz iły i mułki warwowe wychodzą na powierzchnię terenu. Współczesna dolina Wisły powstała w interglacjale eemskim. Z okresem ostatniego zlodowacenia (bałtyckiego) wiąże się powstanie piasków rzecznych tarasów nadzalewowych rzeki Wisły i Jeziorki.
W holocenie na tarasach zalewowych Wisły i oraz jej dopływów a także w miejscach zagłębień bezodpływowych powstały mady pylasto-piaszczyste, piaski rzeczne, namuły torfiaste i torfy. Ich miąższość nie przekracza kilku metrów.
Morfologia terenu
Trasa projektowanej drogi wraz z obiektami towarzyszącymi biegnie przez dwie jednostki morfologiczne: Równinę Warszawską oraz Dolinę Środkowej Wisły (podział Polski na jednostki morfologiczne wg J. Kondrackiego).
W budowie morfologicznej badanego terenu wyróżniono nie zdenudowaną wysoczyznę polodowcową oraz dolinę rzeczną. Powierzchnia wysoczyzny jest prawie płaska, miejscami urozmaicona pagórkami akumulacji szczelinowej kilkumetrowej wysokości. Od wschodu ogranicza ją wysoka krawędź opadająca stromo do poziomu niższego tarasu nadzalewowego Wisły. Wysoczyzna nie zdenudowana znajduje się na wysokości od 100 do 115 m n.p.m. .W obrębie wysoczyzny można wyróżnić także powierzchnie przepływu wód lodowcowych zbudowane z osadów piaszczysto - żwirowych oraz porzucone starorzecza po przepływie wód lodowcowych.
Formą związaną z działalnością erozyjną i akumulacyjną wód na badanym obszarze jest dolina Wisły. W jej obrębie wyróżniamy następujące formy geomorfologiczne: taras nadzalewowy praski, wyższy taras zalewowy Wisły i innych dolin oraz starorzecza na tarasach zalewowych i nadzalewowych. Taras nadzalewowy praski ogranicza wyraźna krawędź o wysokości od 2,5 do 5 m. Na jego powierzchni występują liczne starorzecza i cały system koryt, pozwalający prześledzić przepływ wód Wisły po tym poziomie oraz pojedyncze niewielkie wydmy, najczęściej w kształcie wałów. Wyższy taras zalewowy wytworzył się w szerokiej od 4 do 5 km dolinie Wisły i w dolinach jej dopływów. Powierzchnia jego jest wyrównana i znajduje się na wysokości od 85 do 87,5 m n.p.m., a jego wysokość nad powierzchnię niższego tarasu zalewowego wynosi od 1,5 do 2 m. Zachowały się na nim liczne starorzecza, głównie u podnóża krawędzi niższego tarasu zalewowego. Rzędne terenu na całym odcinku wahają się od 85 do 110 m n.p.m..