Katoda:Zn²⁺ + 2e^- = Zn2H⁺ + 2e^- = H₂Anoda:PbSO₄ Pb(SO₄)₂ PbO₂ (bardzo silnie przylega do metalu, lepiej przewodzi niż Pb).2H₂0 – 4e- = O₂ + 4H⁺Mn²⁺ -2e^- + H₂0 = MnO₂↓ + 4H⁺k – równoważnik elektrochemiczny (ilość substancji wydzielająca się przy przepływie ładunku 1C).k= M/zFgdzie:M – masa atomowaZ – wartościowośćF – stała Faradya 96500C/mol.Reakcje hydrolitycznego oczyszczania:Fe(SO₄)₃ + 6H₂0 = 2Fe(OH)₃ + 3H₂SO_4,2FeSO₄ + MnO₂ + H₂SO₄ = Fe₂(SO₄)₃ + MnSO₄ +2H₂0,10FeSO₄ + 2Mn0₄ + 8H₂SO₄ = 5Fe₂(SO₄)₃ + K₂SO₄ + 2MnSO₄ +8H₂0,3ZnO + Fe₂(SO₄)₃ + 3H₂0 = 2Fe(OH)₃ + 3ZnS0₄CuSO₄ + 2H₂0 = Cu(OH)₂ + H₂SO₄,Fe(SO₄)₃ + H₃AsO₄ = 2FeAsO₄ + 3H₂SO₄Do usunieca arsenu: Fe/As = 5:1.Do usunięcai antymonu: Fe/Sb = 10-20:1.Rafinacja strefowa pozwala na uzyskanie metali o wysokiej czystości. Polega na roztopieniu, najczęściej za pomocą cewki indukcyjnej, wąskiej warstwy (strefy) stałego wlewka, w postaci pręta. Napięcie powierzchniowe umożliwia utrzymanie ciekłej, wąskiej warstwy pomiędzy dwoma stałymi częściami wlewka. Roztopioną warstwę „przesuwa” się powoli wzdłuż osi wlewka, z jednego końca na drugi. Najczęściej odbywa się to wskutek ruchu cewki ogrzewającej.Rafinację strefową stosuje się zasadniczo do usuwania domieszek, które obniżają temperaturę topnienia metalu podstawowego i gdy występują wyraźne różnice w stężeniu domieszki w warunkach równowagi między fazą ciekłą (C(c)) oraz fazą stałą (C(s)). Jeżeli współczynnik podziału K=Cc/Cs jest bliski jedności, to stosowanie metody strefowej nie jest możliwe. Przy powolnym studzeniu z cieczy o składzie C(c) wydzielają się kryształy uboższe w domieszkę o składzie C(s), przez co wzrastać będzie stężenie domieszki w fazie ciekłej

.Podział odczynników ługującychOdczynniki kwaśne:-Silnie agresywne i stężone roztwory kwasów(siarkowy, fluorowodorowy, azotowy, woda królewska)-Kwasy rozcieńczone (H₂SO₄, HCl)-Sole hydrolizujące kwaśno (Fe₂(SO₄)₃, FeCl₃)-Ługowanie bakteryjne (utlenianie jonów żelaza i siarczków przez bakterie Thiobacillus-thiooxidans i –ferrooxidans) Pierwszy rodzaj bakterii do roztworów siarczków, drugi do roztworów żelaza. Proces ten trwa tygodniami w środowisku kwaśnym, bakterie utleniają Fe do trójwartościowego, aby można było zawrócić je do procesu. Wiele związków nie chce rozpuszczać się w stężonych kwasach (bądź w rozcieńczonych). Czasami ługowanie rozpoczyna się np.. Rozcieńczonym kwasem, a potem stężonym – zależy to od właściwości związku rozpuszczanego. Odczynniki obojętne-Woda oczyszcza materiał ze składników, które rozpuszczają się dobrze w wodzie i są niepożądane, np. chlorki.-Sole obojętne (NaCl, CaCl₂) Odczynniki kompleksowe-Sole amonowe i amoniak – najczęściej stosowane-Cyjanki (w warunkach utleniających i beztlenowych) tylko do złota –bardzo trujące-Węglany w warunkach utleniających (ługowanie U₃O₈, UO₂) do ługowania rud amonu-Substancje organiczne (EDA, EDTA, gliceryna, glikol etylenowy) mają znaczenie w procesach wymiany jonowej – tworzy się odpowiednie kompleksy do wyekstrahowania. Odczynniki alkaliczne-Roztwory węglanów i amoniaku w warunkach utleniających w podwyższonych temperaturach i pod ciśnieniem) amoniak paruje – proces przeprowadza się pod ciśnieniem. Ponieważ paruje to łatwo usunąć go z roztworu. Zawraca się go do procesu rozpuszczając w wodzie-Wodorotlenki alkaliczne, często w warunkach utleniających i w podwyższonych temperaturachCzynniki wpływające na szybkość cementacji-Odległość między metalami w szeregu napięciowym (różnica potencjałów normalnych)-Temperatura-pH roztworu-Mieszanie

-Powierzchnia metalu cementującego Pył cynkowy będzie stanowił mieszaninę ale gdy chcemy uzyskać czysty metal nie warto stosować pył, bo będzie zanieczyszczał. Wtedy stosuje się płyty, które odbierają zanieczyszczenia i po przefiltrowaniu roztworu uzyskamy gąbkę czystego metalu.-Wpływ pH i temperatury na proces:Wzrost temperatury i obniżanie pH roztworu wpływa na szybkość procesu. Ale do pewnych granic: pH 3 – 4 i podwyższymy temperaturę to nastąpi moment, że będzie rozpuszczać tworząca się gąbka. Im niższe pH roztworu tym większa tendencja do kwasowego rozpuszczania. Trzeba tak wypośrodkować, aby proces był optymalny. Usuwanie żelaza w procesie jarozytowym. Żelazo (III) jest przeprowadzane w związek jarozyt X[Fe3 (SO4 )2 (OH)6 ] , gdzie X = Na, K, NH4 albo H3O przy pomocy jonów amonowych albo metali alkalicznych. Wytrącanie jarozytu (praktycznie przy pomocy siarczanu amonowego) w przedziale pH.W Belgii znany jest proces stapiania jarozytów z wapnem gaszonym (procesJarochaux) prowadzący do oddzielenia zanieczyszczeń rozpuszczalnych w wodzie.We Francji opracowano proces dwustopniowej flotacji dla odzysku cynku i srebra.Rosnące wymogi ochrony środowiska w Rosji spowodowały rozwójpirometalurgicznych metod przerobu odpadów jarozytowych. Opierają się one nakalcynacji jarozytu w obecności Na2CO3/K2CO3 i termicznym rozkładzie związkówżelaza do Fe2O3. Związki żelaza o obniżonej zawartości zanieczyszczeń mogą byćstosowane do produkcji pigmentów i klinkieru.W Kanadzie rozwijane są procesy przemiany jarozytu sodowego do hematytu poprzezhydrotermiczne reakcje w temperaturach powyżej 220 0C. Proces ten jest jednak drogi i daje hematyt o zawartości Zn do 0,5% co uniemożliwia jego przerób w wielkim pieecu