Gałęzie prawa

„Gałęziami prawa” określa się systematyzowanie norm systemu prawa w podzbiory. Podział ten wykształcił się historycznie i nadal ulega zmianom.

Dokonując podziału prawa na gałęzie stosuje się kryteria:

• przedmiotu unormowania- czyli dziedziny spraw, którą poddaje się normowaniu,

• przyjętej przez prawodawcę metody unormowania,

• podmiotów, które są adresatami danych norm.

Podstawowe metody unormowania (metody regulacji prawnej)

Metoda cywilistyczna Charakterystyczną cechą metody cywilistycznej jest to, że kształtując sytuacje prawne podmiotów, wychodzi się z założenia, że jeden podmiot nie występuje w stosunku podległości do drugiego podmiotu i że w tym sensie są one równorzędne. Prawo cywilne dostarcza podmiotom prawa instrumentów prawnych, którymi mogą się posłużyć układając swoje sprawy według własnej woli i na swoją odpowiedzialność. Podmioty zainteresowane, działając w granicach wyznaczonych przez obowiązujące normy, podejmowały działania służące ich interesom, dobrowolnie spełniały przyjęte zobowiązania, a ewentualnie spory między sobą rozstrzygały z własnej inicjatywy przed niezależnym od nich arbitrem, w szczególności sądem.		Metoda administracyjna Polega na posługiwaniu się przez jeden podmiot w stosunku do innego podmiotu decyzją o charakterze władczym: poleceniem służbowym czy decyzją administracyjną. Metoda ta zakłada nierównorzędną pozycję podmiotów uwikłanych w stosunki prawne: jeden z nich jest w stosunku podporządkowania względem drugiego.		Metoda karna Polega na tym, że posługuje się zakazami i nakazami określonych zachowań, grożąc adresatom stanowionych norm wyrządzeniem określonego zła (sankcji) polegającego na wymierzeniu i wykonaniu kary, gdyby tych zakazów czy nakazów nie zrealizowali.