PARK NARODOWY MANU
Park Narodowy Manu znajduje się w Ameryce Południowej w południowo-wschodniej części Peru, na wschodnich zboczach Andów Peruwiańskich. Obejmuje górny odcinek rzeki Madre de Dios oraz obszar dorzecza rzeki Manu (system rzeczny Amazonki).
Pierwsza inicjatywa objęcia tego terenu ochroną miała miejsce w 1967 r. W roku 1973 utworzono na tym terenie Park Narodowy Manu, następnie w 1977 r. obszarowi temu nadano status Rezerwatu Biosfery. W 1987 r. park wpisany został na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO jako Rezerwat Biosfery.
Powierzchnia parku zajmuje ponad 18 800 km2. Część parku zamieszkana jest przez ludność indiańską, której pozostawiono prawo do polowań. Dziś cały region Manu uważany jest za Rezerwat Biosfery. Manu Rezerwat Biosfery składa się z trzech części: Manu National Park, obszar ochrony naturalnej flory i fauny; Manu Reserved Zone, zarezerwowane dla badań i turystyki; oraz Manu Strefa Kultury, miejsce wykorzystywane do ludzkiej osady. W związku z tym 70% parku podlega całkowitej ochronie, 10% zarezerwowano wyłącznie do celów naukowych, 20% udostępniane jest turystom.
Park obejmuje ochrona peruwiańskiej części systemu rzecznego Amazonki, z wiecznie zielonymi lasami równikowymi, Andy o silnie wykształconej piętrowości klimatycznej, górski andyjski las mglisty z drzewami zrzucającymi liście, trawiasty górski step oraz wysokogórskie łąki z niskopiennymi krzewami.
Na terenie parku znajduje się ponad 20 000 gatunków roślin. 40% to amazońskie tropikalne lasy deszczowe. Na tylko 1 ha powierzchni parku odkryto 250 gatunków drzew. Dna dolin porasta roślinność bagienna, powyżej rosną lasy mahoniowe i kauczukowe o gałęziach splecionych siecią lian. Wyżej na zachodnich stokach gór charakter roślinności ulega zmianom wraz z wysokością. Na średnich wysokościach dominują paprocie i palmy, powyżej 2000 m n.p.m. znajdują się pola krzewów kokainowych, a wysokość ponad 3000 m n.p.m. porastają trawy puny. W ciągu ostatnich 10 lat w parku zostało zidentyfikowanych 1147 gatunków roślin na bardzo małej powierzchni.
Obszar Parku Narodowego Manu to miejsce największej bioróżnorodności nowych gatunków gadów i płazów. Jednym z takich przykładów jest wąż Chironius monticola, który jako jeden z nielicznych gatunków węży zamieszkuje wysokości od 1000 do 3200 metrów. Niedawno odkryty został nowy gatunek jaszczurki żyjący w okolicach strumieni. Są to małe gady z rodzaju Potamites. Na terenie parku skatalogowano 155 gatunków płazów i 132 gatunki gadów. Na obszarze parku mieszka około 1000 gatunków ptaków, co stanowi 1/10 światowej awifauny. W 2008 r. obszar parku został włączony do obszaru Important Bird Area o nazwie Manu. Nadanie tego statusu wiązało się z występowaniem wielu gatunków ptaków, m.in. kusacza Taczanowskiego, gęsiówki grzywiastej, harpii gujańskiej, stokóweczki szmaragdowej, ary niebieskogłowej czy złotopiórki.
Zagrożenia Parku Narodowego Manu:
eksploracja gazu ziemnego i ropy naftowej przez argentyńskie przedsiębiorstwo Pluspetrol,
wycieki ropy naftowej do rzek,
nielegalny wyrąb kauczukowców,
kłusownictwo i nielegalny połów ryb,
nielegalne poszukiwanie złota w obrębie granic parku (głównie przy rzekach),
rozwój okolicznych miast i wiążące się z tym zanieczyszczanie rzek, gleby i powietrza,
zmiany zagospodarowania i użytkowania zlewni.
Źródła:
Cuda przyrody – Najpiękniejsze Parki Narodowe Świata, 2011, Wyd. Dragon, Bielsko-Biała
http://www.sernanp.gob.pe/sernanp/zonaturismoi.jsp?ID=17
http://www.perupol.pl/Ambasada_Peru_w_Polsce/Lista_Swiatowego_Dziedzictwa_Ludzkosci.html
http://www.national-geographic.pl/traveler/artykuly/pokaz/parki-narodowe-ameryki-poludniowej/