Metody reproduktywne (odtwórcze):
1. Metoda naśladowcza ścisła –polega na schemacie ,,bodziec-reakcja”, U dokładnie odtwarza ruch pokazany przez N, nie ma tu miejsca na żadne odstępstwa od wzorca, werbalne nauczanie ruchu.
2. Metoda zadaniowa ścisła – U otrzymuje do realizacji zad., które ma wykonać, powinien być odpowiednio umotywowany i mieć świadomość swoich umiejętności.
3. Metoda programowego uczenia się – istotą tej metody jest samodzielne uczenie się określonego zad. ruchowego wg przygotowanego przez N programu w postaci broszury lub tablic poglądowych z odpowiednimi instrukcjami.

Metody proaktywne (usamodzielniające):
1. Metoda zabawowa naśladowcza-polega na naśladowaniu zjawisk przyrody, czynności ludzi lub zachowań zwierząt, ruchy dziecka są inspirowane jego fantazją i wyobraźnią, nie musi to być dokładne odtworzenie czynności, możliwe jest zróżnicowanie w wykonaniu ruchu.
2. Metoda zabawowa – klasyczna- oparta na fabule zabawy lub przepisach gry, U ściśle przestrzega określonych reguł, a N początkowo uczestniczy w zabawie, a potem pełni rolę obserwatora i sędziego.
3. Metoda programowanego usprawniania się- wymaga uświadomienia U poziomu jego umiejętności, by miał świadomość tego co ma usprawnić, dużą rolę odgrywa w tej metodzie samokontrola i samoocena U.
4. Metoda bezpośredniej celowości ruchu – cel jaki mają osiągnąć U jest znany tylko N, natomiast U wykonują proste zad. ruchowe w określonej PW, można je urozmaicać przez dodawanie przyborów.

Metody kreatywne (twórcze):

1. Metody problemowe- polega na rozwiązywanie sytuacji ruchowej, w której U znalazł się po raz pierwszy i nie zna rozwiązania, U sam podejmuje rozwiązanie problemu spełniając warunki wyjściowe podane przez N, każde rozwiązanie jest dobre.

2. Metody ruchowej ekspresji twórczej- pozwalają U na odzwierciedlenie ruchem swoich nastrojów, stanów psychicznych czy odczuć, można tu stosować zarówno mimikę jak i gestykulację i pantomimę, ćw. mogą być realizowane indywidualnie i w grupie, z muzyką lub bez, z wykorzystaniem instrumentów perkusyjnych, przyborów niekonwencjonalnych itp.

FORMY ORGANIZACYJNE LEKCJI:

PODZIAŁ GRUPY:

1.Zastępy stałe- ustalane na dłuższy okres czasu, składają się z U o zróżnicowanym poziomie sprawności fizycznej (średni poziom sprawności poszczególnych zastępów powinien być zbliżony, by można je było wykorzystywać do rywalizacji), każdy zastęp ma swojego zastępowego, który jest pomocnikiem N, kryterium podziału w takim zastępie powinno uwzględniać stosunki między U.
2.Zastępy sprawnościowe- tworzone są wg poziomu sprawności i wydolności U, nie można ich wykorzystywać do współzawodnictwa, pozwalają na indywidualizowanie pracy.
3. Zastępy sprawnościowe zmienne- tworzone w zależności od stopnia sprawności dla różnych dyscyplin lub realizowanych zad.
4.Drużyny- powstają na ,,gorąco” celem przeprowadzenia rozgrywek w grach, powinny składać się z osób o różnym poziomie umiejętności i sprawności
5.Grupy- podlegają podziałowi losowemu, nie służą do współzawodnictwa, a jedynie do ćw., w których ze względów organizacyjnych musimy podzielić klasę na mniejsze zespoły, tworzone mogą być do jednego ćw. lub na całe zajęcia
6.Pary- stosujemy wówczas, gdy wykonanie ćw. wymaga pomocy (współpracy) z drugim U.

FORMY PROWADZ. ZAJĘĆ:

f. frontalna – wszyscy jednocześnie wykonują to samo ćw., N ma możliwość narzucenia tempa wykonania, rytmu

f. zajęć w zespołach – każdy zastęp wykonuje inne zad. ruchowe (tryb zmienny) lub zastępy wykonują to samo (tryb równoległy), w tym czasie kiedy jeden U ćwiczy pozostali czekają na swoją kolejkę, obserwują ćwiczącego lub pomagają mu przy wykonaniu zad.

f. zajęć w zespołach z zad. dodatkowym – forma podobna do poprzedniej, ale w czasie kiedy 1U ćwiczy to pozostali wykonują zad. dodatkowe, zad. to spełnia rolę ,,wypełnienia czasu oczekiwania”, powinno być łatwe, nie utrudniające wykonania zad. dodatkowego

f. stacyjna – U ćwiczą strumieniem jedno za drugim pokonując ustawione przeszkody, najprostszą wersją tej formy są wyścigi rzędów, kiedy każdy zespół pokonuje określone przeszkody, służy do współzawodnictwa.

f. obwodu ćwiczebnego –na obwodzie koła ustawiamy tyle stanowisk ilu mamy ćwiczących, U ćwiczą po kolei na każdym stanowisku przez określony czas lub wykonując określoną liczbę powtórzeń danego ćw..

f. indywidualna – każdy U ćwiczy wg swoich możliwości, forma pozwala na indywidualizację wymagań

FORMY PORZĄDKOWE:

1.Ustawienia podstawowe- zorganizowanie grupy (rząd, szereg)

2.Ustawienia ćwiczebne- przebiegają różne ćw. (obwód koła, rozsypka, uliczka)

3.Odliczanie i zwroty- służy do przemieszczania się w msc. ćw. oraz do sprawnego podziału klasy na mniejsze zespoły.

CECHY DOBREGO PLANU: celowy, wykonalny, maksymalnie operatywny, plastyczny, szczegółowy, terminowy, kompletny, długodystansowy, komunikatywny, alternatywny

Etapy tworzenia planu:

1. Diagnoza

-potrzeb, możliwości i zainteresowań uczniów

-tradycji sportowych szkoły i środowiska

-warunków terenowych najbliższej okolicy

-bazy sportowej szkoły i środowiska

-kwalifikacji nauczycieli

-liczby grup (przysługujących godzin)

2.Określenie rodzajów zajęć do wyboru np. gier zespołowych, gimnastyki

3.Wybranie formy zajęć :

- Zajęcia lekcyjne

- Zajęcia pozalekcyjne

- zajęcia pozaszkolne

4.Czasokres wyboru zajęć:

- semestralny

- roczny

5. Miejsce odbywania się zajęć:

- obiekty sportowe w szkole i środowisku

- teren naturalny w pobliżu szkoły i w regionie

6. Czas trwania zajęć

7. termin odbywania się zajęć