Układ moczowy

Pyelonephritis acuta - Ostre odmiedniczkowe zapalenie nerek

Odmiedniczkowe zapalenie nerek obejmuje kanaliki, śródmiąższ i miedniczki nerkowe

Ostre bakteryjne zapalenie powstaje na drodze wstępującej , rzadziej jest krwiopochodne

Wywołują go najczęściej bakterie przewodu pokarmowego (E.Coli, Proteus, Klebsiella, Enterobacter)

Występują częściej wśród kobiet, u mężczyzn częściej przy przeroście prostaty

Częściej u pacjentów cewnikowanych , przy obecności bloku przepływu moczu (wady wrodzone, zwężenia pozapalne moczowodu, nowotwory, refluks pęcherzowo-moczowodowy, kamica)

Charakteryzuje się obecnością ogniskowych lub rozlanych zmian ropnych

W przebiegu refluksu zmiany lokalizują się w górnym i dolnym biegunie nerki

Nacieki z neutrofilów obecne są w świetle cewek nerkowych

Ogniskowo może dojść do martwicy cewek

Zapaleniom tym, szczególnie w cukrzycy może towarzyszyć martwica brodawek nerkowych

Klinicznie: nagły początek choroby z gorączką, bólami okolicy lędźwiowej i często objawami dysurycznymi (zaburzenia w oddawaniu moczu). W moczy występują liczne leukocyty (pyuria – ropomocz), wałeczki leukocytowe, znamienna bakteriuria.

Pyelonephritis chronica – przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek

Reprezentowane jest przez przewlekłe zmiany zapalne w nerkach powstałe na drodze nawracających zapaleń, w przebiegu blokady odpływu moczu lub refluksu pęcherzowo –moczowodowego.

Makroskopowo:

• Nieregularne pozaciągania powierzchni nerki i pola przekroju w wyniku przewlekłego zapalenia i bliznowacenia śródmiąższu

• Włóknienie obejmuje korę, rdzeń i kielichy nerkowe, zdeformowane na przekroju

Mikroskopowo:

• Zmiany w kanalikach i śródmiąższu

• W kanalikach ogniskowo obecne cechy zaniku i poszerzenia światła z zaleganiem wałeczków koloidowych

• Śródmiąższ wykazuje obecność różnie nasilonego włóknienia i nacieków zapalnych z komórek jednojądrowych (plazmocyty, makrofagi, limfocyty).

• Kłębuszki mają wygląd prawidłowy lub w wyniku postępującego włóknienia okołokłębuszkowego dochodzi do zaciskania światła kapilar kłębków i ich stwardnienia a w bardzo późnym okresie także szkliwienia

W przebiegu przewlekłego PN na tle refluksu, bliznowacenie ma bardzo charakterystyczny wygląd, obejmuje tylko kielichy i śródmiąższ dolnego i górnego bieguna nerki

Glomerulosclerosis intercapillaris diabetica (zespół Kimmelstiel- Wilsona)

Zmiany w obrębie naczyń nerki są wynikiem uogólnionej mikroangiopatii i występującej w drobnych tętnicach układowych, tętniczkach i kapilarach w przebiegu cukrzycy

Stwardnienie tętniczek powodowane jest postępującym przybytkiem i gromadzeniem na terenie kłębka substancji podstawowej błon podstawnych

Zmiany rozpoczynają się od rozlanego pogrubienia błon podstawnych kapilar kłębków nerkowych (glomerulosclerosis diffusa) i przybytku ich macierzy gromadzonej także w obrębie charakter guzkowy (Choroba Kimmelstiel- Wilsona)

Przyjmują wtedy formę owalnych bezpostaciowych guzków zawierających masy szkliste, włóknik i lipidy, zlokalizowanych najczęściej na obwodowych odcinkach pętli naczyniowych

Zmiany kłębkowe są dodatnie w barwieniu PAS i srebrzeniu

W obrębie tętniczek bieguna naczyniowego kłębka stwierdza się zmiany o charakterze szkliwienia (spowodowane wsiękiem białek i związków lipidowych osocza w ścianę tętniczki)

Brodawczak nabłonka przejściowego

Pojedyncze, brodawkowate zmiany (0,5-2 cm) trudne do różnicowania z rakiem urotelialnym G I. Jako czysty brodawczak – zmiana dość rzadka., najczęściej zlokalizowana w pęcherzu moczowym, klinicznie manifestująca się krwiomoczem, po usunięciu dająca wznowy.

Histologicznie: brodawkowate wyrośla z rdzeniem łącznotkankowo-naczyniowym, pokryte nabłonkiem przejściowym (do 7 warstw komórek) zawierającym komórki baldaszkowate.

Rak nabłonka przejściowego

Makroskopowo zmiana brodawkowata lub płaska, naciekająca lub nienaciekająca. Najczęściej występuje w ścianach bocznych lub tylnej pęcherza moczowego, czasami jako zmiana wieloogniskowa. Występuje w trzech stopniach zróżnicowania (GI, II, III). Zmiany brodawkowate rokują lepiej, często są w stopniu zróżnicowania GI.

Naciekają ścianę pęcherza moczowego, prostatę, pęcherzyki nasienne, moczowód i przestrzeń zaotrzewnową ( u kobiet mogą naciekać pochwę i macicę). Zgon może wystąpić w wyniku lokalnego naciekania zmiany w obrębie miednicy mniejszej (krwotok w wyniku przerwania ściany dużych naczyń). Przerzutują rogami limfatycznymi do regionalnych węzłów chłonnych. Przerzuty drogą krwionośną do płuc, kości, wątroby występują późno, zwykle w przypadku zmian G III.

Następnych preparatów nie pokazywałam, ale sobie przeczytajcie

Glomerulonephritis proliferativa mesangialis – Rozplemowe mezangialne zapalenie kłębków nerkowych -

Klinicznie zespół nefrytyczny

Występuje jako glomerulopatia idiopatyczna , nefropatia IgM, w chorobach układowych (SLE, infective endocarditis, purpura Henocha-Schonleina, choroby tkanki łącznej)

W mikroskopie świetlnym obserwowany jest rozlany rozplem komórek mezangium(>3 komórki w jednej przestrzeni mezangialnej) i wzrost komórkowości kłębuszków

Kłębki są zbyt ciasne, przestrzeń moczowa kłębków jest uciśnięta ale światło kapilar szerokie, niezmienione

Jednocześnie rozplemowi komórek mezangium towarzyszy osiowy przybytek macierzy mezangialnej

W mikroskopie fluorescencyjnym występuje ziarniste świecenie w obrębie mezangium IgM najczęściej i C3, może występować świecenie IgG,A lub świecenia może nie być w ogóle

W mikroskopie elektronowym obserwujemy elektronowo gęste depozyty w obrębie mezangium o ziarnistej strukturze

Glomerulonephritis proliferativa endocapillaris - zapalenie kłębków nerkowych rozplemowe wewnątrzwłośniczkowe (acute diffuse intracapillary proliferative glomerulonephritis)

Zwane zapaleniem popaciorkowcowym. Najczęściej uogólnione rozplemowi zapalenie kłębków, które ujawnia się 7-21 dni po infekcji paciorkowcowej (drogi oddechowe, skóra). Jest chorobą kompleksów immunologicznych. Najczęstszymi objawami klinicznymi są: hematuria, obrzęki, nadciśnienie, oliguria. W mikroskopie świetlnym stwierdza się obecność dużych kłębków. Światło kapilar jest uciśnięte poprzez obecność proliferujących komórek mezangium, śródbłonka oraz wysięku zapalnego z granulocytami obojętnochłonnymi. W mikroskopie elektronowym stwierdza się obecność złogów podśródbłonkowych oraz pojedynczych podnadbłonkowych (garbiki – „humps”). W ciągu kilku tygodni obraz ulega zmianie, cofają się zmiany rozplemowe i wysiękowe, światło kapilar jest zachowane („glomerulopatia samowyleczalna”). Zazwyczaj, jeżeli nie ma objawów ostrej niewydolności nerek, biopsja wątroby nie jest wskazana.