W utworze "O co poeta prosi Apollina" (Quid dedicatum poscit Apollinem...) autor wykłada nam swoją filozofię. Na początek autor wylicza rzeczy, które nie mają dla niego znaczenia, np. bogactwa, które zostawia innym i których nie pożąda. Uważa, że nie jest ważny majątek i luksusy ("w złotych pucharach niechże piją wino kupcy"). Następnie sam określa co jest mu najbardziej potrzebne: "Spraw niech się cieszę tym, co mam". Prosi jedynie boga Apolla o możliwość cieszenia się zdrowiem i spokojem na starość ("starość gdy przyjdzie, niech będzie łagodna i pełna pieśni").Utwór jest pochwałą umiaru i spokoju, zadowoleniem z życia i starości wolnej od lęku przed śmiercią. Horacy wyraża w nim swoją postawę wobec życia i mądrość życiową opartą na epikureizmie i stoicyzmie. Tworzy własny horacjański model życia. Ostrożnie przyjmuje sukcesy i porażki. Czerpie radość z tego co ma, prezentuje sobą uczciwość, ład moralny i czystość. Jest dzielny, męski i gotowy poświęcić się ojczyźnie.

Utwór "Pamiętaj o zachowaniu równowagi" (Aequam memento) ukazuje nam prawdy dotyczące końca życia człowieka. Nie warto gromadzić bogactw, bo i tam po śmierci nie zamierzmy ich ze sobą. Śmierć nie bierze pod uwagę pochodzenia, stanie przed nią król i nędzarz. Śmierci nie da się uniknąć, każdy w końcu się z nią zmierzy.

Utwór "Do Leukone" ma charakter filozoficzno- refleksyjny. Adresatka wiersza Leukone nie ma dociekać kiedy umrze, gdyż jest to daremne, na to pytanie nie znają odpowiedzi nawet Babilońscy wróżbiarze. Podmiot liryczny prosi Leukone aby zaakceptowała życie, korzystała z każdej jego chwili, znalazła szczęście w codziennych obowiązkach, radowała się przy pucharze wina oraz nie wierzyła w obietnice przyszłości. Podmiot liryczny zaleca postawę epikurejską (carpe diem) oraz stoicką (wewnętrzna równowaga, poddanie się losowi).

Utwór "Do Deliusza" także jest filozoficzno- refleksyjny. Trzeba być przygotowanym na śmierć, nie należy przywiązywać się do rzeczy materialnych. Wszytsko co otacza człowieka jest nietrwałe i przemijające, powinniśmy się z tym pogodzić. Pojawiają się nawiązania do epikureizmu i stoicyzmu.

Utwór "Do Postuma" ma tematykę filozoficzną. Forma utworu to apostrofa do Postuma. Jest monologiem na temat ludzkiego życia. Podmiot liryczny zwraca się do przyjaciela, który chciałby pozostać piękny do końca życia. Podmiot liryczny tłumaczy mu, że lata mijają, człowiek się zmienia i starzeje, nie ważne ile wyda się na swój wygląd, nikt nie ucieknie przed śmiercią. Każdy będzie musiał odejść z tego świata, taka jest wola Boga. Nie wato uciekać przed śmiercią podstępem. Mimo świadomości, że życie kończy się śmiercią należy korzystać z każdej jego sekundy, ale należy uprzednio dobrze je poznać. Nie zmienimy swojego losu, ale możemy sprawić, że w pełni wykorzystamy to co dał nam świat.

Fragment ody 30 "Exegi monumentum aere parennius..." = Stawiłem sobie pomnik trwalszy niż ze spiżu- Podmiot liryczny wprost wskazany jest jako poeta, który z dumą stwierdza, że jego utwór przetrwa wielki., co da mu nieśmiertelność. Jest pewien swej wielkości, co ukazuje we fragmencie "strzelający nad ogrom królewskich piramid". Exegi monumentum to wiersz pomnik, którego pamięci nie skruszą "oszalałe Akwilony" i "deszcze gryzące" to pomnik trwalszy od spiżu pokonujący śmierć i czas. Właśnie przez nieśmiertelną pieśń poeta uniezależnia się od upływu czasu ("łańcuch lat niezliczonych i mijanie wieków"). Jego słowa mają trwać do póki na kapitol będzie wstępować kapłan z milczącą westalką strzegącą wiecznego ognia domowego ogniska, którego utrzymywanie było rękojmią potęgi Rzymu. I tu pomylił się Horacy! Upadło imperium, umarła ostatnia westalka, zgasł ogień na ołtarzu Westy, a poezja rzymska wciąż żyje. Poeta zdawał on sobie sprawę ze swej wielkości. Uważał, że należy mu się nagroda w postaci wieńca laurowego. To właśnie Horacy rozpowszechnił tęsknotę za sławą pośmiertną poety, który "Non omnis moriar"(nie wszystek umrę) dzięki swym dziełom. Poeta nigdy bowiem nie umiera do końca, gdyż zawsze jego część będzie żyć w wierszach i pamięci czytelników. Poezja daje sławę i nieśmiertelność.

Utwór stanowi rodzaj poezji autotematycznej, czyli poezji o poezji, liryczne ja jest tożsame z postacią poety. Poeta we własnym imieniu przemawia bezpośrednio do adresata. Twórczość jest jego częścią i powstała z jego talentu.

Toposy:

exegi monumentum - wybudowałem sobie pomnik

non omnis moriar - nie wszystek umrę

Gatunek: pieśń (carmina)

Typ liryki: liryka bezpośrednia

Sytuacja liryczna: Rozwinięcie tezy w formie sentencji: "Wybudowałem pomnik trwalszy niż ze spiżu"; artysta pewny własnego talentu i przekonany o wielkości swojej poezji wierzy, że dołączy do panteonu tych, którym sztuka zapewniła nieśmiertelność.

Podmiot liryczny: Poeta świadomy wielkości swego dzieła, głęboko wierzący w nieśmiertelną moc sztuki, przekonany o tym, że człowiek odważny i twórczy zapewnia sobie pamięć pokoleń.

Interpretacja: Człowiek dzięki sztuce staje się nieśmiertelny

Exegi monumentum aere perennius to najbardziej znana pieśń w dorobku rzymskiego poety, a główna myśl wydaje się nieśmiertelna jak poezja (w wierszu) Horacego.

Podmiot liryczny - poeta pewien swego talentu - w wypowiedzi bezpośredniej (z ujawnionym "ja" lirycznym) wygłasza przekonanie, że dołączy do grona tych, którzy dzięki swej twórczości żyją wiecznie w pamięci potomnych.

Pierwsze zdanie wiersza ilustruje poziom samoświadomości mówiącego - nie jest to przpuszczenie, ale stwierdzenie niepodważalnego faktu. "Wybudowałem pomnik trwalszy niż ze spiżu" oznacza, że dzieło, które stworzył poeta, będzie trwalsze niż monument, nie podda się niszczącemu działaniu czasu. Wzniesie się nawet ponad "ogrom królewskich piramid" (to aluzja do "wiecznych" piramid faraonów) i "nie naruszą go deszcze", albowiem prawdziwa sztuka jest wieczna. Aby przekonać czytelnika osłuszności swoich poglądów, podmiot liryczny popiera tezę wieloma argumentami. Mówi, że jego dzieło oszczędzą rzeki, "łańcuch lat niezliczonych i mijanie wieków" - jest przekonany, że sztuki nie zniszczą ani żywioły, ani nawet czas, którego przemijanie tylko potwierdzi wartość dzieła.

Kolejne wersy przynoszą refleksje o artyście - skoro sztuka jest wieczna, on sam także zyskuje nieśmiertelność. "Nie wszystek umrę" (Non omnis moriar) to jedno z najsłynniejszych zdań w literaturze; stało się symbolem przekonania o niesmiertelności artysty zapewnionej przez jego dzieło, a poeci następnych pokoleń tę setencję po wielokroć przywoływali. Można ją odnaleźć w twórczości Kochanowskiego, Mickiewicza i wielu innych. Wszyscy oni, podobnie jak Horacy, mieli nadzieję, że nawet gdy umrą , nie umilknie ich poezja, bo ta, uniknąwszy pogrzebu, trwać będzie po wieki.

W następnych wersach poeta przywołuje symbol rzymu jako, w przekonaniu jego współczesnych, wartości niezniszczalnej - sądzi, że on sam trwać będzie tak długo, jak długo żyć będzie wieczne imperium (nie przewidział jednak, że Rzym ulegnie zagładzie, a jego poezja przetrwa). Ma nadzieję, że następne pokolenia docenią jego dzieło i że mówić będą o nim jako o tym, który "z nizin wyrosły" (Horacy był synem wyzwoleńca) dokonał przełomu poezji.

Puenta wiersza jest apostrofą do muzy Melpomeny, opiekunki artystów. Podmiot liryczny prosi ją, by doceniła jego zasługi i włożyła mu na głowę laur, czyli symbol zwycięzców.

Wiersz Horacego jest najbardziej znanym manifestem wygłoszonym przez artystę świadomego swojego talentu i pewnego mocy, którą daje poezja, a refleksja w nim zawarta towarzyszy artystom od pokoleń. Słowa: "Wybudowałem pomnik trwalszy niż ze spiżu" i "Nie wszystek umrę", na zawsze określiły sposób myślenia o sztuce i artyście.

Środki stylistyczne: metafory ("Wybudowałem pomnik trwalszy niż ze spiżu", "Nie wszystek umrę"), przerzutnie ("potąd będę wciąż młody pokąd na Kapitol"), apostrofa ("Bądź dumna z moich zasług i defickim laurem Melpomeno łaskawie opleć moje włosy")

"Do Deliusza"

W wierszu "Do Deliusza" adresowanym do przyjaciela autora, podkreślona jest filozofia stoicyzmu i epikureizmu. Horacy twierdzi, że każdy człowiek jest skazany na zgon wyrokiem Orkusa- boga śmierci. Wyrok ten dosięgnie wszystkich ludzi, zarówno bogatych jak i biednych.

Autor w tym utworze uprzedza przyjaciela, że w chwili śmierci będzie musiał pozbyć się całego swojego majątku "ustąpisz z wszystkich gruntów nabytych". Horacy poucza Deliusza, że w tej sytuacji powinien z opanowaniem czekać na wyrok, na tę "godzine klęski" i świętować każdy dzień swojego życia, leżąc na łonie natury, pijąc dobre wino.

Elementem zaczerpniętym od epikurejczyków jest hasło życia czasem teraźniejszym, a natomiast wątkiem stoickim jest zalecanie przyjacielowi, aby zachował równowagę ducha i wyzbył się namiętności.

Carpe diem

Pieśń I,11

Nie pytaj próżno, bo nikt się nie dowie

Jaki nam koniec szykują bogowie,

I babilońskich nie pytaj wróżbiarzy.

Lepiej tak przyjąć wszystko jak się zdarzy.

A czy z rozkazu Jowisza ta zima

Co teraz wichrem wełny morskie wzdyma,

Będzie ostatnia czy też nam przysporzy

Lat jeszcze kilka tajny wyrok boży

Nie troszcz się o to i... klaruj swe wina.

Mknie rok za rokiem, jak jedna godzina.

Więc łap dzień każdy, a nie wierz ni trochę

W złudnej przyszłości obietnice płoche.

Przekład H. Sienkiewicz

Pieśń ta zawiera receptę na szczęśliwe życie doczesne.. Według podmiotu lirycznego człowiek powinien nauczyć się cieszyć każdą chwilą, chwytać dzień, stąd słowa carpe diem. to hasło umożliwiające osiągnięcie szczęścia. Na nic żmudne dociekania na temat tego, co nas spotka w przyszłości, "jaki nam koniec gotują bogowie?" - co będzie po śmierci, bezsensowne są wyprawy do wieszczy, wróżek, astrologów. Horacy twierdzi wyraźnie - dbaj o dziś, o swoje "teraz", staraj się być szczęśliwy, a wtedy docenisz wartość życia i przestaniesz troszczyć się o rzeczy, na które nie masz wpływu i które od ciebie nie zależą.

Prosi: "klaruj swe wina" - troszcz się o to, na co możesz wpłynąć, dobrze wypełniaj swoje obowiązki, przysparzaj radości sobie i innym, wtedy staniesz się szczęśliwym człowiekiem.

To jest filozofia, której pierwiastki odnajdziemy u epikurejczyków, od nich również pochodzi hasło: chwytaj dzień. Twierdzili oni, że szczęściem jest brak nieszczęścia i radzili żyć tak, by czerpać z życia przyjemności. Horacy dodał do ich przemyśleń swoją zasadę "złotego środka", uważał, że należy cieszyć się życiem, ale wszystko należy robić z umiarem.

Uważam, że jego refleksje na temat życia są i dziś bardzo aktualne. Horacy namawia do aktywności, co wychodzenia naprzeciw świata, ludzi, do cieszenia się pięknem przyrody. Uważam, że powinniśmy tak właśnie postępować, chwytać dni, które wielu z nas traci bezpowrotnie, oddając się zbyt intensywnej pracy, poświęcając życie karierze zawodowej, zarabianiu pieniędzy, siedząc w Internecie, nałogowo wręcz oddając się grom komputerowym. a to przecież nie jest prawdziwy świat - to złuda, fikcja. Prawdziwe życie toczy się wokół nas i w prawdziwym świecie może nas spotkać szczęście, którego nam tak bardzo potrzeba. "Klaruj swe wina..." mówi Horacy - myśl o sobie i o sprawach, na które masz wpływ. I takie sprawy możemy znaleźć wyłącznie, jeśli staniemy się aktywnymi ludźmi, kiedy spróbujemy mieć wpływ na losy tego, co jest nam bliskie.

Wtedy będziemy szczęśliwymi ludźmi, bo będziemy mieli poczucie, że możliwie najlepiej wykorzystaliśmy dane nam chwile, czas, którym rozporządzamy tu, na ziemi.

Do Apollina

Wiersz ten należy do pierwszego zbioru Pieśni Horacego i jest reprezentantem gatunku ody. Gatunek ten wykorzystywany był zazwyczaj do opiewania wielkich idei, wyjątkowych, sławnych ludzi. Utwór ma charakter uroczysty, patetyczny. Został napisany z okazji poświęcenia nowej świątyni Apollina na Palatynie w dniu 9 października 28 roku p.n.e. Świątynia ta została wybudowana na polecenie Augusta. Chciał on w ten sposób okazać wdzięczność bogom za zwycięstwo pod Akcjum. Ton okolicznościowy występuje jednak tylko w pierwszej strofie - oda rozpoczyna się bardzo uroczyście, co niejako kłóci się z obrazem podmiotu mówiącego - wieszcza (vates). Ponadto oda ta nie mówi o samym dniu uroczystości poświęcenia świątyni. Odnosi się do Meditrinaliów - święta obchodzonego 11 października.

Charakter ody można porównać do charakteru prywatnej modlitwy; nie przypomina ona hymnu przeznaczonego do zbiorowego odśpiewania. Jest to liryka bezpośrednia, inwokacyjna.

Podmiotem lirycznym jest prawdopodobnie sam autor tekstu, który przedstawia tu swój światopogląd, przeciwstawiając go światopoglądowi innych. Odbiorca tekstu nie jest dokładnie określony, jednak możemy się domyślać, że są to ludzie współcześni poecie, którym ten chce pokazać, jakim jest człowiekiem, jak bardzo różni się od tych, dla których najważniejszym celem w życiu jest bogactwo.

Oda ta ma kompozycję klamrową. Na pytanie zawarte w pierwszej strofie („Czegóż ma żądać wieszcz od Apollina...”) odnajdujemy odpowiedź w strofie ostatniej, gdzie zawarta jest prośba - modlitwa. Pytanie to dotyczy treści modlitwy wieszcza.

Środkowa część ody przedstawia pragnienia innych ludzi – pragnienia doczesne, związane z dostatnim życiem, z chęcią osiągnięcia bogactwa. Horacy przeciwstawia pragnienia tych ludzi swoim prośbom- podkreśla tym samym, że nie potrzebuje bogactwa ani żadnych innych dóbr materialnych. Mówi, iż nie chce zbiorów Kalabrii (krainy słynącej z produkcji wina, oliwy oraz hodowli owiec), nie chce złota, kości indyjskiej (prawdopodobnie słoniowej). Stwierdza, iż jemu do życia wystarczają „oliwki lekkie ślazy i cykoria”. Jak widać, wartości poety i innych ludzi opierają się na zupełnie innej skali wartości.

Odpowiedź na prośbę ze strofy pierwszej, zawarta w ostatniej zwrotce, zawiera takie o to wnioski: poeta modli się do Apollina o zdrowie ciała i umysłu, o możliwość korzystania z tego, co posiada, o to, aby Apollon uchronił go przed starością i tym, co jej towarzyszy. Natchnienie (cithara) znalazło się tam na ostatnim miejscu, jednak nie znaczy to, iż jest najmniej ważne, ale stanowi wynik wszystkich innych pragnień poety.

Utwór składa się z pięciu strof, z których każda zawiera po cztery jedenastozgłoskowe wersy. Średniówka występuje po piątej sylabie. Utwór nasycony jest epitetami, np. „młode wino”, „żyzna Sardynia”, „nurt spokojny”, „bogaty kupiec”; wpłwają one na malarskość utworu. W ostatniej strofie występuje apostrofa do Syna Latony – Apollina. Utwór zawiera też wiele przerzutni, np.

„ani o stada mnożące się w żarach

Kalabrii ani nie prosi o złoto”

Oda Horacego podejmuje tematykę twórczości poetyckiej, zwraca uwagę na jej ważność w życiu człowieka.

Pieśń i oda w starożytności:

Największym osiągnięciem poetyckim Horacego były cztery księgi Carmina czyli Pieśni, które później filozofowie zwali odami.

Pieśń (łac. carmina) - najstarszy gatunek poezji lirycznej, początkowo związany z muzyką i obrzędami. U Horacego była samodzielną formą literacką. Pieśniami w tym czasie nazywano wszystkie utwory liryczne. Budowa stroficzna, wyrazista rytmika, różnorodna tematyka (miłosna, autotematyczna, filozoficzna, refleksyjna, biesiadna, religijna).

Oda - gatunek poetycki wywodzący się z greckiej liryki chóralnej. Utwór wierszowany, stroficzny o charakterze pochwalnym lub dziękczynnym. Ton patetyczny, chwali się w nim jakąś postać, wydarzenie lub ideę.

Problematyka pieśni Horacego:

Pieśni pochodzą z drugiego etapu twórczości Horacego. Poeta w mistrzowski sposób połączył filozofię z liryką, redagował je długo i bardzo starannie. Składają się na nie cztery księgi, trzy pierwsze zawierają 88 utworów, a ostatnia pieśń liczy 15 wierszy. W świecie poetyckim pieśni i nauki stoików i epikurejczyków zyskują walory prawd uniwersalnych, pociągających przy tym wielką prostotą.

W zbiorze znajdują się utwory o różnorodnej tematyce:

erotyczne - miłość jest przyjemna ale ulotna, należy cieszyć się miłosną chwilą,

religijne,

biesiadne,

filozoficzne,

refleksyjne.

Niektóre pieśni zostały poświęcone przyjaciołom, w szczególności Mecenasowi i Augustowi, autor przedstawiał ich jako odnowicieli dawnych cnót i zwycięzców. W na pozór radosnych pieśniach wyraża niepokoje, które towarzyszą myślącemu człowiekowi. Nade wszystko wychwala umiar i harmonię

W Pieśniach Horacy osiąga absolutną doskonałość formy poetyckiej. Nie wzorował się przy tym na dawnych lirykach, lecz studiował dawne wzory, którym nadawał rzymski koloryt i charakter. Pieśni były ulubionym dziełem wielu pokoleń twórców europejskich toteż często dokonywano przeróbek czyli parafraz. W literaturze polskiej najwybitniejszym naśladowcą Horacego był Jan Kochanowski.

Cechy liryki Horacego:

połączenie liryzmu i filozoficznej refleksji,

doskonałość formy poetyckiej,

przedstawianie prawd uniwersalnych,

łączy epikureizm ze stoicyzmem,

ład, harmonia i spokój w poezji.

Streszczenie wybranych pieśni Horacego:

O co poeta prosi Apollina (Quid dedicatum poscit Apollinem):

Autor wykłada nam swoją filozofię. Na początek wylicza rzeczy, które nie mają dla niego znaczenia, np. bogactwa, które zostawia innym i których nie pożąda. Uważa, że nie jest ważny majątek i luksusy (w złotych pucharach niechże piją wino kupcy). Następnie sam określa co jest mu najbardziej potrzebne: Spraw niech się cieszę tym, co mam. Prosi jedynie boga Apolla o możliwość cieszenia się zdrowiem i spokojem na starość (starość gdy przyjdzie, niech będzie łagodna i pełna pieśni).

Utwór jest pochwałą umiaru i spokoju, zadowoleniem z życia i starości wolnej od lęku przed śmiercią. Horacy wyraża w nim swoją postawę wobec życia i mądrość życiową opartą na epikureizmie i stoicyzmie. Tworzy własny horacjański model życia. Ostrożnie przyjmuje sukcesy i porażki. Czerpie radość z tego co ma, prezentuje sobą uczciwość, ład moralny i czystość. Jest dzielny, męski i gotowy poświęcić się ojczyźnie.

Pamiętaj o zachowaniu równowagi (Aequam memento):

Ukazuje nam prawdy dotyczące końca życia człowieka. Nie warto gromadzić bogactw, bo po śmierci nie zabierzmy ich ze sobą. Śmierć nie bierze pod uwagę pochodzenia, stanie przed nią król i nędzarz. Śmierci nie da się uniknąć, każdy w końcu się z nią zmierzy.

Do Leukone (Tu ne quaesieris, scire nefas, quem mihi, quem tibi) Oda I, 11:

Liryka zwrotu do adresata, wiersz ma charakter filozoficzno- refleksyjny. Adresatka wiersza Leukone nie ma dociekać kiedy umrze, gdyż jest to daremne, na to pytanie nie znają odpowiedzi nawet Babilońscy wróżbiarze. Podmiot liryczny prosi Leukone aby zaakceptowała życie, korzystała z każdej jego chwili, znalazła szczęście w codziennych obowiązkach, radowała się przy pucharze wina oraz nie wierzyła w obietnice przyszłości. Podmiot liryczny zaleca postawę epikurejską (carpe diem) oraz stoicką (wewnętrzna równowaga, poddanie się losowi). W wierszu pojawia się słynne zalecenie Horacego: carpe diem.

Do Deliusza, Stateczny umysł zachowaj w niedoli: (Aequam memento) Oda II, 3:

Ponownie mamy tu do czynienie z liryką zwrotu do adresata, tym razem podmiot liryczny zwraca się do przyjaciela Deliusza (rzymski polityk). Wiersz ma także tematykę filozoficzno- refleksyjną. Trzeba być przygotowanym na śmierć, nie należy przywiązywać się do rzeczy materialnych. Wszystko co otacza człowieka jest nietrwałe i przemijające (nie warto tracić czasu na ich gromadzenie), powinniśmy się z tym pogodzić. Trzeba szukać umiaru - aurea mediocritas. Pojawiają się nawiązania do epikureizmu i stoicyzmu (opanowanie w każdej chwili życia, w szczęściu i nieszczęściu).

Do Postuma:

Liryka zwrotu do adresata, tematyka filozoficzna. Forma utworu to apostrofa do Postuma. Jest monologiem na temat ludzkiego życia. Podmiot liryczny zwraca się do przyjaciela, który chciałby pozostać piękny do końca życia. Podmiot liryczny tłumaczy mu, że lata mijają, człowiek się zmienia i starzeje, nie ważne ile wyda się na swój wygląd, nikt nie ucieknie przed śmiercią. Każdy będzie musiał odejść z tego świata, taka jest wola Boga. Nie wato uciekać przed śmiercią podstępem. Mimo świadomości, że życie kończy się śmiercią należy korzystać z każdej jego sekundy, ale należy uprzednio dobrze je poznać. Nie zmienimy swojego losu, ale możemy sprawić, że w pełni wykorzystamy to co dał nam świat.

Okręcie, oto nowe na morze cie niosą:

Rodzaj liryki patriotycznej. W wierszu pojawia się alegoryczny obraz ojczyzny - jako okrętu. Horacy miał wpływ na popularyzację tej alegorii, która była znana już starożytnym Grekom. To apel do ojczyzny, mający formę apostrofy. Ojczyzna nie ma wybierać się na nowe podboje, gdyż jest zbyt słaba i może nie wytrzymać kolejnych wysiłków. Wyraźnie widać, że poeta troszczy się o losy ojczyzny.

Stawiłem sobie pomnik trwalszy niż ze spiżu (Exegi monumentum aere parennius), fragment ody 30:

Podmiot liryczny wprost wskazany jest jako poeta, który z dumą stwierdza, że jego utwór przetrwa wielki, co da mu nieśmiertelność. Jest pewien swej wielkości, co ukazuje we fragmencie: strzelający nad ogrom królewskich piramid. Exegi monumentum to wiersz pomnik, którego pamięci nie skruszą: oszalałe Akwilony i deszcze gryzące. To pomnik trwalszy od spiżu pokonujący śmierć i czas. Właśnie przez nieśmiertelną pieśń poeta uniezależnia się od upływu czasu: łańcuch lat niezliczonych i mijanie wieków. Jego słowa mają trwać do póki na Kapitol będzie wstępować kapłan z milczącą westalką strzegącą wiecznego ognia domowego ogniska, którego utrzymywanie było rękojmią potęgi Rzymu. I tu pomylił się Horacy! Upadło imperium rzymskie, umarła ostatnia westalka, zgasł ogień na ołtarzu Westy, a poezja rzymska wciąż żyje. Poeta zdawał on sobie sprawę ze swej wielkości. Uważał, że należy mu się nagroda w postaci wieńca laurowego. To właśnie Horacy rozpowszechnił tęsknotę za sławą pośmiertną poety, który Non omnis moriar (nie wszystek umarł) dzięki swym dziełom. Poeta nigdy bowiem nie umiera do końca, gdyż zawsze jego część będzie żyć w wierszach i pamięci czytelników. Poezja daje sławę i nieśmiertelność.

Utwór stanowi rodzaj poezji autotematycznej, czyli poezji o poezji, liryczne ja jest tożsame z postacią poety. Poeta we własnym imieniu przemawia bezpośrednio do adresata. Twórczość jest jego częścią i powstała z jego talentu.