Rozdzielanie mieszanin ciekłych w rozdzielaczu:
Do rozdzielacza wlewa się rozdzielaną mieszaninę, w miarę możliwości łagodnie, by nie powodować niepotrzebnego mieszania faz, po czym rozdzielacz wstawia się do specjalnego kółka, umocowanego do statywu łącznikiem. Otwarty rozdzielacz pozostawia się do momentu, gdy mieszanina rozdzieli się na poszczególne warstwy, czyli fazy. Otwierając powoli kranik, spuszcza się przez nóżkę poszczególne warstwy do kolb płaskodennych lub innych naczyń laboratoryjnych.

Przemywanie roztworu wodą w rozdzielaczu:
Do rozdzielacza wlewa się roztwór, który ma być przemywany, dodaje wody, w ilości 1/3 objętości roztworu, który jest przemywany, zamyka korkiem rozdzielacz i ostrożnie wstrząsa jego zawartość przez chwilę. Nastepnie ustawia się rozdzielacz pionowo, otwiera na chwilę korek, lub tak go przekręca, aby dziurka w szlifie zrównała się z dziurką w korku, bądź też, by dziurka w szlifie zrównała się (skrzyżowała) z nacięciem w szlifie. Otwarcie rozdzielacza bądź zrównanie dziurki z dziurką / nacięciem ma za zadanie wyrównanie ciśnień. Znów zamyka się rozdzielacz korkiem, uważając, by dziurka w szlifie nie była zrównana z dziurką / nacięciem w korku, wstrząsa się chwilę rozdzielaczem, otwiera, bądź zrównuje otworki. I jeszcze ze dwa razy. Teraz otwarty rozdzielacz wstawia się do kółka, umocowanego do statywu łącznikiem i pozostawia do momentu rozdzielenia się faz. Po rozdzieleniu się warstw usuwa się warstwę wodną. Jeżeli warstwa wodna jest na dole, nie ma problemu – otwiera się kranik i wypuszcza ją. Jeśli jednak faza wodna jest na górze, należy najpierw wypuścić fazę organiczną do jakiegoś naczynia, potem wypuścić fazę wodną (do utylizacji, bądź do drugiego naczynia, jeśli ta faza wodna jeszcze będzie nam potrzebna) i ponownie wlać fazę organiczną do rozdzielacza, wpierw sprawdzając, czy kran jest zamknięty. Czasami takie przemywanie należy przeprowadzić kilkakrotnie, wówczas za każdym razem usuwamy starą warstwę wodną, a dodajemy nową porcję wody.

Suszenie cieczy lub roztworów związków organicznych w rozpuszczalnikach organicznych 

Ciekłe związki organiczne lub roztwory związków organicznych w rozpuszczalnikach organicznych, otrzymane np. w wyniku ekstrakcji opisanej w suszy się zwykle bezpośrednio stałymi środkami suszącymi, środek suszący powinien być tak dobrany, aby spełniał następujące warunki: 1) nie może on reagować chemicznie z suszoną substancją organiczną, 2) powinien wykazywać skuteczne i szybkie działanie osuszające, nie powinien rozpuszczać się (w sposób dający się zauważyć) w suszonej cieczy, powinien być możliwie tani 5) nie może katalizować takich reakcji chemicznych suszonego związku, jak polimeryzacja, kondensacja i samorzutne utlenienie. Poniżej będą omówione pospolite środki suszące. Suszenie rozpuszczalników, łącznie z zastosowaniem sit molekularnych, oraz specjalne metody oczyszczania rozpuszczalników. Na ogół najlepiej wytrząsać ciecz z niewielką ilością środka suszącego do chwili, gdy działanie jego przestaje być widoczne. Trzeba unikać zbyt dużego nadmiaru środka suszącego, aby straty spowodowane absorpcją były możliwie jak najmniejsze. Jeżeli ciecz zawiera tyle wody, że po dodaniu środka suszącego następuje wydzielenie niewielkiej warstwy wodnej (np. w przypadku suszenia (chlorkiem wapnia), to należy ją oddzielić) i suszyć ponownie świeżą porcją środka suszącego. Gdy jest na to czas, pozornie suchą ciecz sączy się i pozostawia na noc nad świeżą porcją środka suszącego. Przed destylacją należy w zasadzie oddzielić środek suszący od cieczy, najlepiej sącząc przez sączek fałdowany. Jest to szczególnie ważne w przypadku stosowania środków suszących, których działanie polega na tworzeniu hydratów (np. siarczanu sodu, siarczanu magnezu i chlorku wapnia). W wyższej temperaturze ciśnienie pary nad utworzonymi hydratami wzrasta tak znacznie, że jeśli nie usunie się ich przed destylacją, to znaczna, a nawet cała, ilość wody może przejść do destylatu. Niektóre środki suszące (np. tlenek wapnia, pięciotlenek fosforu) wiążą jednak wodę tak trwale, że sączenie nie jest konieczne. Poniżej omówiono najczęściej stosowane środki suszące wraz z podaniem ograniczenia ich stosowalności.

Siarczan (VI) magnezu.

Najskuteczniej działającą postacią tego środka suszącego dostępną w sprzedaży jest monohydrat. Tańszy produkt zawiera od 30 do 40% wody, lecz mimo to wykazuje działanie suszące (odmianą całkowicie uwodnioną jest siedmio-hydrat). Siarczan magnezu jest doskonałym, obojętnym środkiem suszącym; działa szybko, dość skutecznie, jest chemicznie bierny, nadaje się, więc do suszenia większości związków (np. estrów, aldehydów, ketonów, nitryli, amidów itp.), których nie można suszyć chlorkiem wapnia. 0 Fazę wodną można szybko i dogodnie oddzielić za pomocą przesączenia przez bibułę do rozdzielania faz i przemycia suchym rozpuszczalnikiem.