WYPALENIE ZAWODOWE

„Psychologiczny zespół wyczerpania emocjonalnego, poczucia że jest nadmiernie obciążona emocjonalnie, a zasoby emocji zostały uszczuplone” Christina Maslach

DEPERSONALIZACJA- negatywne bezduszne, lub zbyt obojętne reagowanie na innych ludzi, którzy są zwykle odbiorcami usługi danej osoby lub przedmiotem opieki z jej strony.

OBNIŻONE POCZUCIE DOKONAŃ OSOBISTYCH- odnosi się do spadku poczucia własnej kompetencji i sukcesów w pracy.

ZDYSTANSOWANA TROSKA- to połączenie współczucia z dystansem emocjonalnym /troszczenie się o pacjenta i zachowanie obojętnego, niezaangażowanego obiektywizmu/.

OBRONNA DEHUMANIZACJA- to proces chronienia siebie przed obezwładniającymi emocjami przez reagowanie na innych ludzi jak na przedmioty, niż jak na osoby /pacjent jest szczególnym przypadkiem, symptomem, a nie cierpiącą istotą/.

Sedno zjawiska wypalenia tkwi w pracy z innymi ludźmi, zwłaszcza w relacjach opiekuńczych. Fazy wypalenia:

depersonalizacja –obniżenie poczucia dokonań-wyczerpanie emocjonalne

wyczerpanie emocjonalne- depersonalizacja- obniżenie poczucia dokonań własnych

Teoria wypalenia obejmuje sformułowanie problemu wypalenia w kategoriach relacji społecznej między dwiema osobami: dająca i otrzymującą.

Podejście do wypalenia zawodowego:

PERSPEKTYWA EGZYSTENCJONALNA

„zasadnicza przyczyna wypalenie tkwi w naszej potrzebie poszukiwania sensu życia” /Pines, Aronson 1988/

„gdy ludzie próbują znaleźć sens życia w pracy i mają poczucie, że zawiedli, wynikiem tego jest wypalenie” /Frankl 1966/

Dwa terminy wypalenia zawodowego:

1.Maslach – wypalenie jest zespołem wyczerpania emocjonalnego, depersonalizacji i obniżenie poczucia dokonań własnych- może wystąpić u osób pracujących z innymi ludźmi

/praca z ludźmi/

2.Pines, Aronson- wypalenie jest stanem fizycznego, emocjonalnego i psychicznego wyczerpania spowodowanego przez długotrwałe zaangażowanie się w sytuacje, które są obciążające pod względem emocjonalnym.

/niepowodzenie w realizacji oczekiwanego celu/