Trzy style retoryczne.
Styl niski albo prosty- łac.humilis; służy najlepiej celom dydaktycznym. Styl ten jest oszczędny, jasny, skromny, to znaczy pozbawion tropów. Wymaga słów niewyszukanych, komunikatywnych. Odpowiedni w dysputach, rozprawach filozoficznych.
Styl wysoki albo wzniosły- łac.gravis; styl ten ze względu na największą siłę oddziaływania odpowiedni jest dla tematów doniosłych, których celem jest wzruszenie. Wyróżnia go charakterystyczne nasycenie środkami emocjonalnymi, zwłaszcza figurami, staranność dopracowania. Odpowiedni w mowach o wielkiej wadze, zachęcających do wielkich czynów.
Styl średni albo umiarkowany-łac.medius; służy wywołaniu zachwytu. W stosowaniu retorycznych ozdób był wykładnikiem „ złotego środka”, wyważając skrajności stylu niskiego i wysokiego.
Styl azjański- jest to styl bogaty, kwiecisty, przeładowany efektami i ornamentami, zwłaszcza nadmierną ilością tropów i figur retorycznych. Wywarł wpływ na retorykę rzymską, w umiarkowanym zakresie popierał go Cyceron. W czasach nowożytnych był synonimem stylu „barokowego”.
Styl attycki- sttycyzmem okreslano rygorystyczne przestrzeganie przez autorów greckich prawideł dialektu attyckiego. Z czasem attycyzm stał sie synonimem ideału klasycznej powagi, prostoty i jasności.
Retoryka w Bizancjum- dorobek retoryki w Bizancjum przetrwał przede wszystkim w szkole i bibliotekach. Na Wschodzie retoryka znalazła jednak zastosowanie w oratorstwie kościelnym. System klasycznej retoryki przetrwał głównie dzięki działalności oratordkiej i pisarskiej pierwszych Ojców Kościoła. Panowała wtedy opinia, że dzieła starożytynych filozofów i retorów są cenne do ćwiczenia umysłu. Moga one nauczyć człowieka, jak mysleć i jak mówić, nie mogą jednak nuczyć co mysleć, co i dlaczego mówic i pisać. Retoryka stała się więc słuzebnicą teologii praktycznej.
Historia retoryki w srednioweczu- Martianus Capella napisał „ O zaślubinach Filologii z Merkurym” dzieło, które przechowało dla wieków średnich zarys starożytnego systemu nauczania, opartego na siedmiu sztukach wyzwolonych. W zbarbazyzowanym świecie zamilkły głosy mówców. Pozostała część rekopisów filozoficznych i retorycznych wraz z wiedzą filologiczna została ukryta w klasztorach. W teologii i filozofii cholastycznej retoryka i gramatyka zostały zdominowane przez dialektykę. Ojcowie Kościoła oskarżyli stadium starożytnej dialektyki i retoryki o świadome szerzenie sztuki grzesznego kłamstwa. Tradycja retoryczna w sredniowieczu została jak gdyby rozparcelowana pomiędzy nowe dyscypliny filologiczne: sztukę dyktowania i sztukę przepowiadania kazań. W ośrodkach uniwersyteckich dokonywałą się również integracja wiedzy retorycznej z gramatyczną.