1. Zgromadzenie – jest to zgrupowanie co najmniej 15 osób zwołana w celu wspólnych obrad lub cele wspólnego wyrażania stanowiska, w takim pojęciu zgromadzenia mogą zawierać się różne formy aktywności np. Wyrażenie stanowiska w sprawie na prywatnym przyjęciu towarzyskim, jednak reglamentacja administracji publicznej nie dotyczy takich zgromadzeń odnosi się ono tylko do zgromadzeń publicznych przez które rozumie się zgromadzenia na dowolnej przestrzeni dostępnej dla nie określonych imiennie osób. Ustawa nie dotyczy ograniczonych przez organy prawa lub organy samorządu terytorialnego oraz zgromadzeń które odbywają się w ramach działalności kościoła lub związków wyznaniowych.

Postępowanie w sprawach dotyczących zgromadzenia.

Postępowanie w sprawach dotyczących zgromadzeń jest zadaniem zleconym gminy. Organem odwoławczym od decyzji wydanych w tych sprawach jest wojewoda. Decyzje administracyjne wydaje wójt, burmistrz, prezydent, natomiast rada gminy może określić miejsca w których organizowanie zgromadzeń publicznych nie wymaga zawiadomienia. Przeprowadzenie zgromadzenia publicznego wymaga uprzedniego zawiadomienia organu gminy (wójt, burmistrz, prezydent) właściwego ze względu na miejsce zgromadzenia. Organizator jest zobowiązany złożyć to zawiadomienie w taki sposób aby wiadomość o zgromadzeniu dotarła nie później niż na 3 dni nie wcześniej niż 30 dni przed datą zgromadzenia. Zawiadomienie musi zawierać elementy wskazane w art.7 ustęp 2 min. Imię i nazwisko organizatora cel i program zgromadzenia, godzinę rozpoczęcia, czas trwania. Decyzja o zliczenie zgromadzenia może być wydany jeżeli jego cel sprzeciwia się ustawie oraz narusza przepisy karne orz gdy odbycie zgromadzenia może zagrażać życiu lub zdrowiu ludzi albo imieniu w znacznych rozmiarach.

Stowarzyszenie – jest dobrowolnym, samorządowym trwałym zrzeszeniem o celach niezarobkowych. Cechami są: dobrowolność, samorządność, trwałość, niezarobkowy charakter.

Rodzaje stowarzyszeń

Stowarzyszenia zrejestrowane – dla powstania tego stowarzyszenia wymagane jest zgłoszenie co najmniej 15 osób powołanie komitetu założycielskiego. Rejestry stowarzyszeń są jawne i dostępne dla każdego. Stowarzyszenia mogą posiadać majątek pochodzący ze składek, darowizn oraz z działalności gospodarczej. Każde stowarzyszenie powinno posiadać władzę do których ustawa w Art 11 zalicza : walne zebrania członków które stanowi najwyższą władzę, zarząd, organ kontroli wewnętrznej.

Stowarzyszenie zwykłe – nie posiadające osobowości prawnej, dla jego założenia wystarcza zgłoszenie co najmniej 3 osób, uchwalenie regulaminu który określa min. Nazwę, cel, teren, środki działania, siedzibę, przedstawicieli reprezentujących stowarzyszenie. Stowarzyszenia zwykłe nie mogą prowadzić działalności gospodarczej, nie mogą przyjmować darowizn, zapisów otrzymywać dotacji, a także korzystać z ofiarności publicznej. Środki na swoje działalności uzyskuje ze składek członkowskich.

Związki stowarzyszeń – zgodnie z art 22 ustawy stowarzyszenia w liczbie co najmniej 3 mogą założyć związek stowarzyszeń. Założycielami i członkami stowarzyszeń mogą być także inne osoby prawne z tym że takie osoby prawne, które mają cele zarobkowe mogą być jedynie członkami wspierającymi.

Tworzenie i przystępowanie do stowarzyszeń

Podstawowe znaczenie dla tworzenia stowarzyszeń posiada problem wolności zrzeszania sie i możliwość wprowadzania ograniczeń w tym zakresie. Ustawowe ograniczenia mogą dotyczyć tylko materii na które zezwalają ratyfikowane przez Polskę umowy międzynarodowe dopuszczają one wprowadzenie ograniczeń ze względu na bezpieczeństwo państwowe i publiczne ochronę porządku, zdrowia, moralności, wolności innych osób przewidują możliwość wprowadzenia ograniczeń podmiotowych dotyczących proc. Adm. państwowej członków sił zbrojnych lub policji.

Prawo tworzenia stowarzyszeń ustawa przyznaje:

• obywatelom polskim mającym pełną zdolność do czynności prawnych i nie pozbawionych prawa publicznego

• małoletni w wieku od 16 do 18 lat którzy maja ograniczoną zdolność do czynności prawnych mogą należeć do stowarzyszeń i korzystać z czynnego i biernego prawa wyborczego z tym że w składzie zarządu stowarzyszenia większość muszą stanowić osoby o pełnej zdolności do czynności prawnych.

• Małoletni powyżej 16 lat mogą za zgodą przedstawicieli ustawowych należeć do stowarzyszeń bez prawa udziału w głosowaniu na walnym zgromadzeniu oraz bez korzystania biernego i czynnego prawa wyborczego do władz stowarzyszenia jeżeli jednostka organizacyjna stowarzyszenia zrzesza wyłącznie małoletnich mogą oni wybierać i być wybierani do władzy jednostki.

• Cudzoziemcy mający miejsce zamieszkania w Polsce mają zrzeszać sie w stowarzyszeniach zgodnie z przepisami obowiązującymi obywateli Polskich.

• Cudzoziemcy nie mający miejsca zamieszkania na terytorium Polski mogą wstępować do stowarzyszeń których statuty przewidują taką możliwość.

Rodzaje aktów stanu cywilnego

Akt urodzenia – urodzenie dziecka należy zgłosić w terminie 14 dni od dnia urodzenia (gdy dziecko ur. Się martwe w terminie 3 dni) ustawa określa kolejność .............. zobowiązanych do zgłoszenia urodzenia są to:

- ojciec dziecka albo matka jeżeli stan jej zdrowia na to pozwala albo inna osoba obecna przy porodzie (lekarz) gdy dziecko urodziło się w ....... obowiązek zgłoszenia należy do tego zakładu. Zgłoszenia urodzenia dokonuje się …….. na piśmie zgłoszenie urodzenia dokonują ….. lekarz, położna. Do aktu urodzenia wpisuje się nazwisko imię (imiona), płeć miejsce i datę urodzenia, nazwisko i nazwiska rodowe imiona, miejsca i daty urodzenia oraz miejsce zameldowania rodziców.

Akt małżeństwa – KRO stanowi że małżeństwo może być zawarte w formie świeckiej gdy mężczyzna i kobieta złożą oświadczenie przed kierownikiem USC że wstępują w związek małżeński, albo małżeństwo może mieć charakter wyznaniowy gdy w obecności duchownego oświadczą wolę zawarcia małżeństwa. Akt małżeństwa sporządza się niezwłocznie po jego zawarciu do aktu małżeństwa wpisuje się nazwiska i imiona osób zawierających małżeństwo ich nazwiska rodowe, stan cywilny, miejsce i daty urodzenia, miejsce zamieszkania, miejsce i daty zawarcia małżeństwa, nazwisko i imiona oraz nazwiska rodowe rodziców, nazwiska i imiona świadków, nazwisko które będą nosić osoby zawierające małżeństwo po jego zawarciu oraz nazwisko dzieci, …………… , że osoby zawierające małżeństwo złożyły zgodne oświadczenie o wstąpieniu w związek małżeński.

Akt zgonu – zgon osoby należy zgłosić najpóźniej w ciągu 3 dni od dnia zgonu. Do zgłoszenia zgonu obowiązani są w kolejności: małżonek lub dzieci zmarłego, najbliżsi krewni lub ………, osoby zamieszkałe w lokalu w którym nastąpił zgon, osoby które były obecne przy zgonie administrator domu w którym nastąpił zgon. Jeżeli zgon nastąpił w szpitalu lub innym zakładzie do zgłoszenia zobowiązany jest szpital. Akt zgonu sporządza się na podstawie karty zgonu do aktu wpisuje się nazwisko imię rodowe, stan cywilny, miejsce i datę urodzenia, miejsce zamieszkania zmarłego, datę godzinę miejsce zgonu lub znalezienia zwłok, nazwisko i imię oraz nazwisko rodowe małżonka oraz rodziców osoby zmarłej.

Zasady dotyczące aktów stanu cywilnego.

Ustawa przewiduje pewne zasady ogólne dotyczące sporządzania aktów stanu cywilnego i prowadzenia ksiąg

- akty urodzenia, małżeństwa i zgonu sporządza się oddzielnie dla każdego rodzaju aktu

- akt stanu cywilnego mogą zawierać tylko dane wymagane przez prawo, …….................... dobra osobiste.

- kierownik USC obowiązany jest żądać dowodów potwierdzających prawidłowość danych zgłoszonych do wpisu do ksiąg stanu cywilnego, a w razi potrzeby przeprowadza postępowanie wyjaśniające.

- właściwość miejscowa – urodzenie oraz zgon osoby rejestruje się w USC miejsce takiego zdarzenia. (jeżeli dziecko urodziło się na polskim statku lub samolocie lub zgon osoby nastąpił na polskim statku lub samolocie zdarzenie rejestruje się w USC).

Właściwość miejscowa w sprawach aktu stanu cywilnego ?????????

Przesłanki zmiany imienia i nazwiska

W rozumieniu ustawy:

- zmiana imienia oznacza zmiana na inne imię lub zmianę pisowni imienia

- zmiana nazwiska oznacza zmianę na inne nazwisko, zmianę pisowni nazwiska lub zmianę nazwiska ze względu na formę właściwą dla rodzaju żeńskiego lub męskiego.

Zmianę nazwiska można dokonać wyłącznie z ważnych powodów gdy dotyczą zmiany:

1. Imienia lub nazwiska ośmieszającego albo nieliczącego się z godnością człowieka

2. Na imię lub nazwisko używane

3. Na imię lub nazwisko które zostało bezprawnie zmienione

4. Na imię lub nazwisko noszone zgodnie z przepisami prawa państwa którego obywatelstwo również się posiada.

??????????????????????

Zasady dotyczące zmiany imienia lub nazwiska ??????

Pojęcie przedsiębiorcy i działalności gospodarczej

Przedsiębiorca – osoba fizyczna, prawna, jednostka organizacyjna nie będąca osobą prawną której osoba przyznaje zdolność prawną wykonujące we własnym imieniu działalność ,………..

Działalność gospodarcza – jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.

Zasady podejmowania i prowadzenia działalności gospodarczej

?????

Ewidencja działalności gospodarczej

Gminy prowadzą ewidencję działalności gospodarczej wykonywanej przez osoby fizyczne do końca 2001r chyba że sejm przedłuży ten termin z uwagi na ……………. Termin ten był później przedłużony do końca 2003r. aż w końcu odstąpiono od przekazania ewidencjonowania działalności gospodarczej osób fizycznych przez sądy 02.07.2004r. została uchwalona ustawa o swobodzie działalności gospodarczej Dz. U. z 2010r ……

Zawieszenie działalności. Przedsiębiorca po rozpoczęciu dział gosp. jeżeli nie przynosi ona oczekiwanych skutków może zawiesić dział. Możliwość taka dotyczy wyłącznie przedsiębiorców nie zatrudniających pracowników. Zawieszenie jest możliwe od 1 miesiąca a maksymalnie do 24 miesięcy. W przypadku spółki cywilnej zawieszenie jest możliwe jeżeli dotyczy wszystkich wspólników. W okresie zawieszenia przedsiębiorca nie może podejmować dział gosp., czas ten przeznaczony ma być bowiem na zabezpieczenie majątku i ewentualne uczestniczenie w postępowaniach dotyczących działalności podejmowanej przed zawieszeniem. W tym czasie przedsiębiorca ma prawo regulować swoje należności i obowiązki, w tym czasie może zostać poddany kontroli. Zawieszenie oraz ponowne podjecie dział następuje na wniosek przedsiębiorcy.

Cechy działalności gospodarczej:

1. Charakter zawodowy.

2. Powtarzalność podejmowanych zadań.

3. Podporządkowanie zasadzie racjonalnego gospodarowania.

4. Uczestnictwo w obrocie gospodarczym.

Podstawowe wyznaczniki działalności gospodarczej (przesłanki):

1. Gospodarczy charakter prowadzonej działalności;

2. Ukierunkowanie na osiąganie zysków;

3. Samoistny charakter działalności gospodarczej.

Prawo administracyjne to zespół norm prawnych dotyczących administracji w sensie przedmiotowym i podmiotowym. W ramach prawa administracyjnego wyróżnia się:

a) normy ustrojowe regulujące tworzenie, obsadzanie organów administracji, ich budowę wewnętrzną oraz wzajemne relacje między mini,

b) normy prawa materialnego określające prawa i obowiązki podmiotów podlegających administrowaniu, skutki nieprzestrzegania norm, organy właściwe do rozstrzygania spraw oraz treść decyzji co do praw i obowiązków,

c) normy prawa procesowego regulują tok czynności podejmowanych przez organy określone prawem ustrojowym w celu realizacji norm prawa materialnego, a gdy zajdzie taka konieczność w celu przymusowego wykonania decyzji. Normy prawa materialnego stanowią podstawę do wydawania decyzji administracyjnych oraz wyroków sądów administracyjnych, przepisy procesowe gwarantują poprawne rozpoznanie i rozstrzygnięcie sprawy,

d) normy prawa materialnego to normy zawarte w przepisach prawa administracyjnego powszechnie obowiązującego, które określają treść praw i obowiązków (zachowanie się) ich adresatów. Wyodrębnienie materialnego prawa administracyjnego napotyka na trudności z uwago na to, że brak kodeksu materialnego, brak ten wynika z faktu, iż regulacja administracyjno – prawna jest niezwykle obszerna oraz podlega ciągłym zmianom, trudności wynikają również z tego, że administracja publiczna podejmuje działania dotyczące obywateli lub podmiotów organizacyjnie od niej zależnych, ale działania te nie mają form aktów władczych, nie tworzą praw i obowiązków, ale zostały w prawie administracyjnym uregulowane np. administracja organizuje akcje pomocy w usuwaniu szkód spowodowanych powodzią, udziela pomocy przy realizacji różnych inicjatyw społecznych, czyli administracja w takich sytuacjach jest organizatorem działań na rzecz dobra powszechnego. Działalność taka określa się jako działalność niewładczą administracji. Druga sferą działalności administracji jest tzw. świadczenie usług, czyli zaspakajanie potrzeb jednostki w dziedzinie socjalnej, bytowej, oświatowo–kulturalnej. Mówimy tu o tzw. administracji świadczącej, obejmuje świadczenia w dziedzinie zdrowia, pomocy społecznej, usług socjalnych, gospodarki komunalnej, szkolnictwa. Materialne prawo administracyjne nie ma ściśle wyznaczonego zakresu rzeczowego. Przedmiotem jest ochrona prawnych dóbr zbiorowych lub indywidualnych, ochrona wolności i własności.

Typy norm prawa administracyjnego materialnego

1. normy konkretyzowane przez akt administracyjny – przepisy prawa administracyjnego materialnego ustalają przesłanki, na podstawie których organ administracji w drodze aktu administracyjnego nakłada na indywidualnie określonego adresata obowiązki lub przyznaje określone uprawnienie. Konkretyzacja norm ogólnych (zawartych w akcie prawa powszechnie obowiązującego) następuje poprzez akt administracyjny, czyli decyzje w rozumieniu KPA lub ordynacji podatkowej.

Prawo materialne określa warunki na jakich następuje odebranie, nadanie lub ograniczenie praw jednostki np. Ustawa o gospodarce nieruchomościami ustala warunki na jakich może nastąpić wywłaszczenie nieruchomości, prawo budowlane określa warunki pozwolenia na budowę.

2. normy bezpośrednio stosowane – czasami normy materialne określają wprost bez potrzeby wydania aktu indywidualnego (aktu stosowania prawa) obowiązki adresata, a rola organu administracji publicznej sprowadza się do kontroli ich przestrzegania i ewentualnie realizacji obowiązków za pomocą środka przymusu egzekucyjnego takie normy zawiera np. prawo o ruchu drogowym (które określa obowiązki uczestników ruchu drogowego, stosowanie się do sygnałów i znaków, korzystanie z chodnika), prawo ochrony środowiska (określająca sposób korzystania z gruntu, sposoby ochrony wód), czasami wyodrębnia się różnego rodzaju inspekcje, np. sanitarną, drogową czy tez nadzory np. budowlane, których celem jest kontrola czy adresat norm powszechnie obowiązujących, z których wprost wynikają określone obowiązki przestrzega nakazów i zakazów, w następstwie tych czynności kontrolnych mogą być wydawane decyzje administracyjne, np. organ nadzoru budowlanego wydaje decyzje o rozbiórce obiektu budowlanego lub sankcje egzekucyjne lub kary, np. kary pieniężne za naruszenie przepisów dotyczących ochrony środowiska.

3. normy konkretyzowane przez czynności materialno – techniczne – normy prawa materialnego ustalają prawa i obowiązki adresata bez potrzeby wydania aktu indywidualnego (decyzji), ale jednocześnie nakładają na organ administracji publicznej obowiązek podjęcia określonej czynności materialno – technicznej (urzędowej), polegającej np. na prowadzeniu rejestru np. pojazdów mechanicznych, prowadzeniu ewidencji np. działalności gospodarczej organ wydaje dowody rejestracyjne, zaświadczenia np. zaświadczenie do ewidencji działalności gospodarczej, dowody osób, paszporty, w przypadku odmowy dokonania takich czynności wprowadza się wymóg wydania decyzji administracyjnej, aby strony mogły skorzystać ze środków ochrony przewidzianych w KPA.

Działy prawa administracyjnego materialnego

1. wolności obywatelskie i prawa człowieka (ustawa Prawo prasowe, ustawa O dostępie do informacji publicznej, ustawa O ochronie danych osobowych).

2. status prawny jednostki (ustawa O obywatelstwie polskim, ustawa o ewidencji ludności i dowodach osobistych, Prawo o aktach stanu cywilnego).

3. wolne zawody – zawody, których wykonywanie wymaga odpowiedniego wykształcenia, korzystania z wiedzy fachowej, samodzielności, doświadczenia. Reglamentacja administracyjno – prawna w tym zakresie polega na ustalaniu zasad wykonywania zawodu, wydawania uprawnień do jego wykonywania i ich zwieszania lub cofania.

4. funkcje policyjne – charakterystyczne jest występowanie stanów zagrożenia, np. klęsk żywiołowych, powodzi, pożarów, chorób zakaźnych i sięganie do środków nadzwyczajnych (łącznie z przymusem), bezpośrednich, stanowionych w szczególnym trybie.

5. reglamentacja działalności gospodarczej – zasada swobody działalności gospodarczej oraz równości podmiotów powoduje konieczność ustalenia zasad reglamentacji do niektórych rodzajów działalności gospodarczej.

6. ingerencja administracyjna w sferze własności nieruchomości np. wywłaszczenie nieruchomości, ograniczenia wynikające z prawa budowlanego oraz zagospodarowania przestrzennego.

7. rzeczy publiczne – do rzeczy publicznych zalicza się majątek administracyjny, czyli obiekty należące do urzędów państwowych samorządowych, ale także rzeczy, majątek użytku publicznego przeznaczone dla każdego, np. ulice, place, parki. Rzeczy publiczne są objęte regulacją prawa administracyjnego, korzystanie z nich jest dostępne dla każdego, czasami przepisy wprowadzają obowiązek korzystania z urządzeń użyteczności publicznej, np. wodociągów, kanalizacji.

8. sfery specjalne – jest to ingerencja prawa na specjalnie wyodrębnionych terenach, które ze względu na swoją specyfikę wymagają odrębnego zarządu, np. z uwagi na ochronę środowiska wyróżnia się obszary szczególnej ochrony, parki narodowe,

9. ciężary publiczne – świadczenia pieniężne (podatki), świadczenia osobiste i rzeczowe nakładane w stanach wyższej konieczności lub innych stanach szczególnych.

10. administracja świadcząca – pomoc społeczna i zabezpieczenie społeczne.

19.03.2011r.

Adminitracyjno – prawna regulacja niektórych wolności (swobód) jednostki

Konstytucja gwarantuje szerokie korzystanie z wolności i praw każdemu kto znajduje się pod władzą RP. Niektóre prawa i obowiązki są związane z obywatelstwem polskim. Niektóre prawa wolnościowe inaczej swobody są przedmiotem szczególnego zainteresowania prawa administracyjnego. Zalicza się tutaj konstytucyjnie gwarantowane prawo zrzeszania się, prawo do ochrony danych osobowych, prawo do pozyskiwania informacji o działalności organów w administracji publicznej. Typowa regulacja administracyjna dotycząca „wolności słowa” nie istnieje, ustawa Prawo prasowe jej nie przewiduje. Ingerencja administracyjno – prawna w zakresie stowarzyszania się sprowadza się głównie do funkcji kontrolnych i nadzorczych i podyktowana jest przede wszystkim względami zapewnienia spokoju, bezpieczeństwa, porządku publicznego. Są to przepisy typu policyjnego. Natomiast nowa generacja praw w sferze informatycznej (ochrona danych osobowych i dostęp do informacji publicznej) dotyczy roszczeń jednostki obywatela i ochrony praw innych podmiotów, ponadto na tej płaszczyźnie może dochodzić do konfliktu między interesem publicznym a prywatnym.

Prawo zrzeszania się (stowarzyszenia)

Konstytucja w art.58 stanowi, że każdemu zapewnia się wolność zrzeszania się. Zakazane są zrzeszenia, których cel lub działalność są sprzeczne z Konstytucją lub ustawą. O odmowie rejestracji zrzeszenia stanowi sąd i tylko sąd może zakazać działania zarejestrowanemu zrzeszeniu. W sprawach rejestracji zrzeszeń, nadzoru nad nimi Konstytucja odsyła do ustawy i jest nią ustawa z 7.04.1989r. Prawo o stowarzyszeniach Dz.U. Z 2001r. nr 79 poz.855 z późniejszymi zmianami. Definicję legalną zawiera art. 2 ustawy, który stanowi, że stowarzyszenie jest dobrowolnym, samorządnym, trwałym zrzeszeniem o celach niezarobkowych. Charakterystycznymi cechami stowarzyszenia są zatem:

1. dobrowolność – co oznacza, że nikogo nie można zmusić do przynależenia do stowarzyszenia, nie można wprowadzać ograniczeń dotyczących występowania ze stowarzyszenia, jak również istnieje zakaz tworzenia stowarzyszeń, w których obowiązuje reguła bezwzględnego posłuszeństwa ich członków wobec władz stowarzyszenia,

2. samorządność – oznacza samodzielność w ustalaniu przez stowarzyszenie celów, programów działania, struktur organizacyjnych (art.2 ustęp 2),

3. trwałość – oznacza, że stowarzyszenia nie powołuje się dla doraźnych celów, ale oznacza pewną ciągłość w działaniu. Cecha ta odróżnia stowarzyszenia od zgromadzeń, manifestacji, chociaż może okazać się byt (istnienie) danego stowarzyszenia nie był trwały, gdyż wkrótce po jego założeniu uległo ono rozwiązaniu,

4. niezarobkowy charakter – dla celów zarobkowych powołuje się inne jednostki organizacyjne (np. spółki, przedsiębiorstwa), natomiast stowarzyszenie opiera swą działalność na pracy społecznej jej członków, z tym że zgodnie z art.2 ustęp 3 stowarzyszenie może zatrudniać pracowników, do prowadzenia swych spraw i może prowadzić zgodnie z art.34 ustawy może prowadzić działalność gospodarczą, z tym, że dochód z prowadzenia działalności gospodarczej stowarzyszenia służy do realizacji celów statutowych i nie może być przeznaczony do podziału pomiędzy jej członkami.

Art.7 ustawy wyłącza spod ustawy organizacje społeczne działające na podstawie odrębnych ustaw, np. PCK lub omów międzynarodowych, w których Polska jest stroną (kościoły i inne związki wyznaniowe, komitety wyznaniowe i partie polityczne). Odrębne regulacje dotyczą również studentów. Ustawa Prawo o szkolnictwie wyższym przewiduje, że studenci mogą zawierać i tworzyć uczelniane organizacje studenckie. Podstawowe znaczenie dla tworzenia stowarzyszeń posiada problem wolności zrzeszania się i możliwość wprowadzania ograniczeń w tym zakresie. Ustawowe ograniczenia mogą dotyczyć tylko materii na które zezwalają ratyfikowane przez Polskę umowy międzynarodowe. Dopuszczają one wprowadzanie ograniczeń ze względu na bezpieczeństwo państwowe i publiczne, ochronę porządku, zdrowia, moralności, wolności innych osób, przewidują również możliwość wprowadzenia ograniczeń podmiotowych dotyczących pracowników administracji państwowej, członków sił zbrojnych lub policji. Stosownie do tych postanowień ustawa w art.1 ustęp 2 ogranicza możliwość tworzenia stowarzyszeń, prawo do zrzeszania się z uwagi na wyżej wymienione przesłanki. Prawo tworzenia stowarzyszeń ustawa przyznaje:

1. obywatelom Polski mającym pełną zdolność do czynności prawnych i niepozbawionych praw publicznych,

2. małoletnim w wieku od 16 do 18 lat, którzy maja ograniczoną zdolność do czynności prawnych, mogą należeć do stowarzyszeń i korzystać z czynnego i biernego prawa wyborczego z tym, że w składzie zarządu stowarzyszenia większość muszą stanowić osoby o pełnej zdolności do czynności prawnych,

3. małoletni poniżej 16 roku, życia mogą za zgodą przedstawicieli ustawowych należeć do stowarzyszeń bez prawa udziału w głosowaniu na Walnym Zgromadzeniu oraz bez korzystania z czynnego i biernego prawa wyborczego do władz stowarzyszenia, jeżeli jednostka organizacyjna stowarzyszenia zrzesza wyłącznie małoletnich mogą oni wybierać i być wybierani do władz tej jednostki.

4. cudzoziemcy mający miejsce zamieszkania w Polsce, mogą zrzeszać się w stowarzyszeniach zgodnie z przepisami obowiązującymi obywateli polskich.

Cudzoziemcy nie mający miejsca zamieszkania na terytorium Polski, mogą wstępować do stowarzyszeń, których statuty przewidują taką możliwość.

Na gruncie ustawy Prawo o stowarzyszeniach można wyróżnić:

1. stowarzyszenia zarejestrowane,

2. stowarzyszenia zwykłe,

3. związki stowarzyszeń.

Stowarzyszenia zarejestrowane

Dla powstania tego stowarzyszenia wymagane jest ogłoszenie co najmniej 15 osób, powołanie komitetu założycielskiego oraz uchwalenie statutu. Komitet założycielski składa wniosek do sądu rejestrowego o rejestrację. Do wniosku załącza się statut, listę założycieli zawierającą imiona i nazwiska, datę i miejsce urodzenia, miejsce zamieszkania, własnoręczne podpisy założycieli, protokół z wyboru komitetu założycielskiego oraz informacje o adresie tymczasowej siedziby stowarzyszenia. Statut musi zawierać elementy określone w art. 10 ustawy m.in. nazwę, teren działania, siedzibę, cele, sposoby ich realizacji sposób uzyskiwania środków finansowych, ustanawiania składek członkowskich, sposób rozwiązania się stowarzyszenia. Sąd rejestrowy rozpoznaje wniosek o rejestrację niezwłocznie, nie później niż w ciągu 3 miesięcy od dnia złożenia wniosku. Może odmówić rejestracji tylko wtedy, gdy stowarzyszenie nie spełnia ustawowych warunków. Z chwilą wpisu do rejestru (KRS) stowarzyszenie uzyskuje osobowość prawną i może rozpocząć działalność. Rejestry stowarzyszeń są jawne i dostępne dla każdego. Stowarzyszenia mogą posiadać majątek pochodzący ze składek, darowizn, ofiarności publicznej oraz z działalności gospodarczej. Każde stowarzyszenie powinno posiadać władze do których ustawa w art. 11 zalicza:

1. Walne Zgromadzenie Członków lub Delegatów, które stanowi najwyższa władzę,

2. Zarząd oraz organ kontroli wewnętrznej.

Stowarzyszenia zwykłe

Ustawa w art.40 wyodrębnia uproszczoną formę stowarzyszenia – stowarzyszenie zwykłe nieposiadające osobowości prawnej. Uproszczona forma pociąga za sobą mniejsze formalności przy ich zakładaniu. Dla jego założenia wystarcza zgłoszenie co najmniej 3 osób, uchwalenie regulaminu (zamiast statutu), który określa w szczególności nazwę, cel, teren, środki działania, siedzibę oraz przedstawicieli reprezentujących stowarzyszenie. O utworzeniu stowarzyszenia zwykłego założyciele informują na piśmie właściwy miejscowo (ze względu na siedzibę stowarzyszenia) organ nadzorujący. Jeżeli w ciągu 30 dni od dnia uzyskania informacji o założeniu stowarzyszenia nie zakazano jego działalności stowarzyszenie może rozpocząć działalność. Stowarzyszenia zwykłe nie mają osobowości prawnej, nie mają zatem zdolności do czynności prawnych (nie mogą np. zatrudniać pracowników), nie mają własnego majątku, natomiast przysługuje im zdolność sądowa, czyli zdolność do występowania w procesach cywilnych oraz mogą być stroną w postępowaniu administracyjnym i w postępowaniu sądowo – administracyjnym. Stowarzyszenia zwykłe nie mogą m.in. prowadzić działalność gospodarczej, przyjmować darowizn, spadku, zapisów, otrzymywać dotacji, a także korzystać z ofiarności publicznej. Środki na swoją działalność stowarzyszenie zwykłe uzyskuje ze składek członkowskich.

Związki stowarzyszeń

Zgodnie z art.22 ustawy stowarzyszenia w liczbie co najmniej trzech mogą założyć związek stowarzyszeń. Założycielami i członkami związku stowarzyszeń mogą być także inne osoby prawne z tym, że takie osoby prawne, które mają cele zarobkowe mogą być jedynie członkami wspierającymi.

Nadzór nad stowarzyszeniami

Organ nadzorujący ma prawo zgodnie z art.35 żądać dostarczenia przez zarząd w wyznaczonym terminie odpisów uchwał Walnego Zebrania Członków lub Delegatów oraz żądać od władz stowarzyszenia niezbędnych wyjaśnień. Stosownie do art.8 nadzór nad działalnością stowarzyszeń należy do:

1. wojewody właściwego ze względu na siedzibę stowarzyszenia w zakresie nadzoru nad działalnością stowarzyszeń jednostek samorządu terytorialnego,

2. starosty właściwego ze względu na siedzibę stowarzyszenia w zakresie nadzoru nad pozostałymi stowarzyszeniami.

Szczególne uprawnienia nadzorcze ustawa przyznaje sądowi, który może:

1. udzielić upomnienia władzom stowarzyszenia,

2. uchylić niezgodną z prawem lub statutem uchwałę stowarzyszenia,

3. rozwiązać stowarzyszenie, jeżeli jego działalność wykazuje rażące lub uporczywe naruszanie prawa albo postanowień statutu i nie ma warunków do przywrócenia działalności zgodnej z prawem lub statutem.

Zgromadzenia

Konstytucja RP w art.57 zapewnia jednostce wolność organizowania pokojowych zgromadzeń i uczestniczenia w nich. Ograniczenia tej wolności może określić ustawa. Konstytucja nie precyzuje pojęcia pokojowe zgromadzenie pozostawiając regulacje tego zagadnienia ustawodawstwu. Prawo spokojnego zgromadzenia się przewidują również akty prawa międzynarodowego m.in. Europejska Konwencja o Ochronie Praw i Podstawowych wolności Człowieka oraz Powszechna Deklaracja Praw Człowieka.

Ustawa z 5.07.1990r. Prawo o zgromadzeniach Dz.U. Nr 51 poz.297 ze zmianami w art. 1 przyznaje każdemu prawo do korzystania z wolności pokojowego zgromadzania się. W art.1 ustęp 2 podaje legalną definicję zgromadzenia stanowiąc, że zgromadzeniem jest zgrupowanie co najmniej 15 osób zwołane w celu wspólnych obrad lub w celu wspólnego wyrażenia stanowiska. W takim pojęciu zgromadzenia mogą zawierać się różne formy aktywności, np. wyrażanie stanowiska w określonej sprawie na prywatnym przyjęciu towarzyskim, jednak reglamentacja administracyjno – prawna nie dotyczy takich zgromadzeń. Odnosi się ona tylko do zgromadzeń publicznych, przez które rozumie się zgromadzenia zorganizowane na otwartej przestrzeni dostępnej dla nieokreślonych imiennie osób.

Ustawa nie dotyczy zgromadzeń organizowanych przez organy państwa lub organy samorządu terytorialnego oraz zgromadzeń, które odbywają się w ramach działalności Kościoła Katolickiego oraz innych kościołów lub związków wyznaniowych. Przepisy szczególne dotyczą również innych zgromadzeń, np. ustawa Prawo o szkolnictwie wyższym przewiduje możliwość organizowania akcji protestacyjnych, w tym strajków organizowanych przez samorząd studencki lub stowarzyszenia zrzeszające studentów. Ustawa O stosunku po Kościoła Katolickiego RP przewiduje formę uzgodnień w przypadku organizowania kultu publicznego na drogach, placach publicznych oraz procesji i pielgrzymek na drogach publicznych. Ustawa O bezpieczeństwie imprez masowych reguluje zasady postępowania do zapewnienia bezpieczeństwa imprez masowych oraz zasady i tryb wydawania zezwoleń na przeprowadzanie imprez masowych.

Zgodnie z ustawą wolność zgromadzania się podlega ograniczeniom przewidzianym jedynie przez ustawy niezbędnym do ochrony bezpieczeństwa państwowego lub porządku publicznego. Prawo do organizowania zgromadzeń przysługuje osobom mającym pełną zdolność do czynności prawnych, osobom prawnym, innym organizacjom, a także grupom osób. Ingerencja administracyjna polega na wprowadzeniu zakazu uczestniczenia w zgromadzeniu osób posiadających przy sobie broń, materiały wybuchowe lub inne niebezpieczne narzędzia oraz na wprowadzeniu obowiązku zawiadomienia właściwego organu o zamiarze zwołania zgromadzenia i wprowadzeniu określonych obowiązków organizatora zgromadzenia. Postępowanie w sprawach dotyczących zgromadzeń jest zadaniem zleconym gminy. Organem odwoławczym od decyzji wydanych w tych sprawach jest wojewoda. Decyzje administracyjne wydaje wójt, burmistrz, prezydent, natomiast RG może określić miejsca, w których organizowanie zgromadzeń publicznych nie wymaga zawiadomienia. Przeprowadzenie zgromadzenia publicznego wymaga uprzedniego zawiadomienia organu gminy (wójta, burmistrza, prezydenta) właściwego ze względu na miejsce zgromadzenia. Organizator jest zobowiązany złożyć to zawiadomienie w taki sposób, aby wiadomość o zgromadzeniu dotarła nie później niż na 3 dni oraz nie wcześniej niż 30 dni przed datą zgromadzenia. Zawiadomienie musi zwierać elementy wskazane w art.7 ustęp 2 m.in. imię i nazwisko organizatora, cel i program zgromadzenia, godzinę rozpoczęcia, miejsce, przewidywany czas trwania. Decyzja o zakazie zgromadzenia może być wydana, jeżeli jego cel sprzeciwia się ustawie oraz narusza przepisy karne, a także gdy odbycie zgromadzenia może zagrażać życiu lub zdrowiu ludzi albo mieniu w znacznych rozmiarach. Zgromadzenie publiczne musi mieć przewodniczącego, który otwiera zgromadzenie, kieruje jego przebiegiem i je zamyka, którym jest organizator zgromadzenia, chyba, że powierzy on obowiązki innej osobie. Przewodniczący ma prawo żądać opuszczenia zgromadzenia przez osobę, która swoim zachowaniem narusza przepisy ustawy, uniemożliwia lub usiłuje udaremnić zgromadzenie. W razie potrzeby może zwrócić się o pomoc do policji lub Straży Miejskiej. Zgromadzenie może być rozwiązane przez przedstawiciela organu gminy, jeżeli jego przebieg zagraża zdrowiu lub życiu ludzi albo mieniu w znacznych rozmiarach. Następuje to w drodze wydania ustnej decyzji poprzedzonej trzykrotnym ostrzeżeniem uczestników o możliwości rozwiązania zgromadzenia. Decyzja ta ma rygor natychmiastowej wykonalności i doręcza się ją organizatorowi na piśmie w ciągu 24 godzin od jej podjęcia.

02.02.2011r.

Administracyjno – prawny status jednostki

Ustawa z 17.10.2008r. Dz.U. nr 220 poz.1414 określa zasady zmiany imienia lub nazwiska na inne imię lub nazwisko, właściwość organów administracji publicznej i tryb postępowania w sprawach zmiany imienia i nazwiska.

Zakres podmiotowy ustawy

Ustawę stosuje się do:

1. obywateli polskich,

2. cudzoziemców nieposiadających obywatelstwa żadnego państwa, jeżeli posiadają w RP miejsce pobytu stałego,

3. cudzoziemców, którzy uzyskali w RP status uchodźcy.

Ad. 1

Z żądaniem zmiany imienia lub nazwiska może wystąpić obywatel polski niezależnie od miejsca zamieszkania w kraju lub za granicą w swoim imieniu lub imieniu małoletniego jako jego przedstawiciel ustawowy, jeżeli małoletni ukończył 13 lat wymagana jest jego zgoda.

Obywatelstwo jest rozumiane jako jako więź prawna pomiędzy jednostką (osobą fizyczną) a państwem, z której wynikają wzajemnie uprawnienia i obowiązki. Źródłem nabycia obywatelstwa polskiego jest Konstytucja RP oraz ustawa z 15.02.1962r. O obywatelstwie polskim. Stosownie do Konstytucji obywatelstwo polskie nabywa się przez urodzenie z rodziców będących obywatelami polskimi (zasada prawa krwi). Ustawa O obywatelstwie polskim przewiduje uzupełniając nabycie obywatelstwa polskiego z mocy prawa przez dziecko urodzone lub znalezione w Polsce, gdy oboje rodziców są nieznani, nieokreślone jet ich obywatelstwo lub nie posiadają żadnego obywatelstwa (zasada prawa ziemi). Źródłem nabycia obywatelstwa polskiego są również inne sposoby wskazane w ustawie (nadanie obywatelstwa, uznanie za obywatela polskiego), a także ustawa O repatriacji, zgodnie z którą osoba przybywająca do RP na podstawie wizy krajowej w celu repatriacji nabywa obywatelstwo polskie z chwilą przekroczenia granicy RP.

Ad. 2

Cudzoziemcem stosownie do postanowień ustawy O cudzoziemcach jest każdy kto nie posiada obywatelstwa polskiego. Pojęcie to obejmuje swym zakresem zarówno osoby posiadające obywatelstwo państwa innego niż Polska oraz osoby nie posiadające obywatelstwa żadnego państwa (bezpaństwowiec, apatryda).

Ad. 3

O zmianę nazwiska może wystąpić cudzoziemiec, który uzyskał status uchodźcy, ale tylko wtedy, gdy istnieją szczególnie ważne powody związane z zagrożeniem jego prawa do życia, zdrowia, wolności lub bezpieczeństwa osobistego. Uchodźcą jest osoba, która na skutek uzasadnionej obawy przed prześladowaniem z powodu swojej rasy, religii, narodowości, przynależności do określonej grupy społecznej lub z powodu przekonań politycznych przebywa poza granicami państwa, którego jest obywatelem i nie może lub nie chce z powodu tych obaw korzystać z ochrony tego państwa albo która nie ma żadnego obywatelstwa i znajdując się na skutek podobnych zdarzeń poza państwem swojego dawnego, stałego zamieszkania nie może lub nie chce z powodu tych obaw powrócić do tego państwa.

W rozumieniu ustawy:
1) zmiana imienia oznacza zmianę na inne imię lub zmianę pisowni imienia;
2) zmiana nazwiska oznacza zmianę na inne nazwisko, zmianę pisowni nazwiska lub zmianę nazwiska ze względu na formę właściwą dla rodzaju żeńskiego lub męskiego;
3) członkiem rodziny jest małżonek i wstępny osoby ubiegającej się o zmianę imienia lub nazwiska.

Zmiany imienia lub nazwiska można dokonać wyłącznie z ważnych powodów, w szczególności gdy dotyczą zmiany:
1) imienia lub nazwiska ośmieszającego albo nielicującego z godnością człowieka;
2) na imię lub nazwisko używane;
3) na imię lub nazwisko, które zostało bezprawnie zmienione;
4) na imię lub nazwisko noszone zgodnie z przepisami prawa państwa, którego obywatelstwo również się posiada.

Ustawodawca przyjął jako zasadę stabilizację nazwisk i imion. Pewność obrotu prawnego oraz zasady współżycia społecznego uzasadniają konieczność zaistnienia ważnych powodów jako warunku dokonania zmiany w trybie administracyjnym nazwiska lub imienia. Szczególnie ważne powody nie mogą wynikać jedynie z subiektywnego przekonania osoby żądającej zmiany, ale muszą spełniać pewne zobiektywizowane kryteria oceny.

W orzecznictwie NSA przyjęto, że okoliczności takie jak złożenie zeznań w charakterze świadka w sprawie karnej i obawa przed zemstą nie mieszczą się w katalogu ważnych powodów. Ważnych powodów nie stanowi np. zła sytuacja finansowa strony, fakt dobrego samopoczucia w związku z używaniem nazwiska. W opinii NSA nie można również żądać zmiany nazwiska na nazwisko o brzmieniu nie polskim, motywując to żądanie fascynacją hinduizmem.

Nazwisko ośmieszające lub nielicujące z godnością człowieka nie wypełnia należycie swojej funkcji oznaczenia i indywidualizowania obywatela ze względu na swoją treść znaczeniową lub formę.

Nazwisko hańbiące – z uwagi na czyny osoby noszącej to samo nazwisko.

Za nazwisko hańbiące uznaje się takie, którego posiadacz spokrewniony lub obcy w stosunku do ubiegającego się o zmianę nazwiska popełnił czyn dyskwalifikujący go pod względem moralnym i społecznym (czyn hańbiący). Nazwisko hańbiące należy więc do osoby, którą otoczenie mogłoby bezzasadnie podejrzewać o popełnienie czynu hańbiącego, w rzeczywistości popełnionego przez inną osobę noszącą to samo nazwisko.

Przesłanką zmiany nazwiska jest również noszenie nazwiska w formie imienia np. Zygmunt Grzegorz.

Decyzja o zmianie nazwiska lub imienia ma charakter konstytutywny, prawotwórczy. Obowiązek posługiwania się zmienionym nazwiskiem (imieniem) powstaje z chwilą prawidłowego doręczenia decyzji.

Zmiany nazwiska nie dokonuje się w przypadku ubiegania się o zmianę na nazwisko historyczne, wsławione w dziedzinie kultury, nauki, działalności politycznej, społecznej albo wojskowej, chyba że osoba ubiegająca się o zmianę nazwiska posiada członków rodziny o tym nazwisku. Ustawa w art.5 enumeratywnie wymienia negatywne przesłanki zmiany nazwiska, co ma na celu ochronę nazwisk historycznych. Zaistnienie jednej z tych przesłanek zobowiązuje organ orzekający do odmowy uwzględnienia wniosku w sprawie zmiany nazwiska.

Członkiem rodziny w rozumieniu ustawy jest małżonek i wstępny osoby ubiegającej się o zmianę nazwiska.

Po zmianie nazwiska co do zasady nazwisko nie może składać się z więcej niż dwóch członów. Po zmianie imienia można mieć najwyżej dwa imiona.

Zmiana nazwiska może dotyczyć zarówno nazwiska noszonego aktualnie lub nazwiska rodowego. Zmiana nazwiska noszonego po zawarciu małżeństwa, gdy jest ono tożsame z nazwiskiem rodowym rozciąga się na nazwisko rodowe wyłącznie na wyraźne żądanie osoby ubiegającej się o zmianę nazwiska.

16.04.2011r.

Prawo o aktach stanu cywilnego ustawa z dnia 29.09.1986r. Tekst jednolity Dz. U. Z 2004r. nr 161 poz. 1688.

problematyka aktów stanu cywilnego wiąże się z rejestracją określonych aktów dotyczących osób fizycznych. Jest to sfera regulacji administracyjno – prawnej powiązana z prawem cywilnym, ściślej z prawem rodzinnym. Regulacja aktów stanu cywilnego wywodzi się z regulacji prawa kościelnego i jest przedmiotem unormowań wyznaniowych, a w kościele katolickim przedmiotem prawa kanonicznego. Regulacja świecka tych zagadnień wywodzi się z unormowań wielkiej Rewolucji Francuskiej (1792r.), kiedy to prowadzenie aktów stanu cywilnego powierzono urzędom cywilnym. System ten przejęły inne państwa. Obecnie w Europie wyróżnia się:

- system świeckiej rejestracji,

- system rejestracji prowadzonej przez organizacje kościelne pod nadzorem państwa,

- system „mieszany” częściowo prowadzony przez korporacje wyznaniowe, a częściowo istnieje rejestracja świecka.

W Polsce mamy do czynienia z regulacją mieszaną, zwłaszcza w odniesieniu do aktów małżeństwa co następuje w wyniku ratyfikacji konkordatu między stolicą apostolską a RP z 28.07.1993r. w drodze ustawy z 08.01.1998r. Akty stanu cywilnego mają szczególny charakter. Są to dokumenty publiczne, które zgodnie z art. 4 ustawy stanowią wyłączny dowód zdarzeń w nich stwierdzonych, a ich niezgodność z prawdą może być jedynie udowodniona w postępowaniu cywilnym. Ustawa do zdarzeń tych zalicza urodzenia, małżeństwa, zgony, a także sprawy dotyczące innych zdarzeń, które mają wpływ na stan cywilny osób. Z ksiąg stanu cywilnego wydaje się odpisy zupełne lub skrócone aktów stanu cywilnego, następnie zaświadczenia o dokonanych w księgach aktów stanu cywilnego wpisach lub o ich braku, zaświadczenia o zaginięciu lub zniszczeniu księgi stanu cywilnego. Odpis zupełny stanowi dosłowne powtórzenie treści akt stanu cywilnego wraz ze wszystkimi wzmiankami dodatkowymi. W odpisie skróconym podaje się jego treść z uwzględnieniem treści wzmianek dodatkowych oraz z pominięciem wyrazów, ustępów i zdań skreślonych.

Odpisy lub zaświadczenia są wydawane na wniosek sądu lub innego organu państwowego, osoby, której stan cywilny został w akcie stwierdzony, jej wstępnego, zstępnego, rodzeństwa, małżonka, przedstawiciela ustawowego oraz na wniosek innych osób, które wykażą w tym interes prawny.

Czynności z zakresu rejestracji stanu cywilnego stosownie do art. 7 ustawy dokonuje się w formie:

1. aktu stanu cywilnego,

2. decyzji administracyjnej, np. odmowa dokonania przez kierownika USC innych czynności, a niżeli przewidziane w art. 7 ustęp 2 ustawy,

3. postanowień w sprawach określonych w art. 24,25,89 ustawy.

Księgi stanu cywilnego prowadzi się w Urzędzie Stanu Cywilnego. USC wchodzi w skład UG. Gmina stanowi okręg USC, ale wojewoda może tworzyć USC właściwe dla kilku okręgów lub utworzyć kilka USC w obszarze jednej gminy.

Czynności z zakresu rejestracji aktów stanu cywilnego dokonuje kierownik USC lub jego zastępca (zastępcy). Kierownikiem USC jest wójt (burmistrz, prezydent miasta). W miastach powyżej 50 tys. mieszkańców wójt, burmistrz, prezydent zatrudnia na stanowiska kierownika USC inną osobę, w miastach poniżej 50 tys. mieszkańców wójt może zatrudnić na stanowisku kierownika USC inną osobę. W szczególnych sytuacjach ustawa przewiduje właściwość innych organów np. konsula (art. 72) lub kapitana statku ( art. 74).

17.04.2011r.

Reglamentacja administracyjno – prawna działalności gospodarczej sprowadza się do ograniczenia swobody działalności gospodarczej za pomocą środków prawnych i ma na celu ochronę interesów gospodarczych państwa, ochronę prawidłowego funkcjonowania rynku oraz ochronę innych wartości uznanych przez państwo za ważne. Państwo oddziaływuje na gospodarkę poprzez wydawanie koncesji, licencji, pozwoleń, objęcie niektórych rodzajów działalności monopolem państwa oraz za pomocą policji gospodarczej, za utworzeniem której przemawiają względy porządku i bezpieczeństwa.

W okresie 20-lecia międzywojennego początkowo początkowo w Polsce obowiązywały przepisy państw zaborczych. W 1927r. Ukazało się rozporządzenie prezydenta RP o prawie przemysłowym, które wprowadziło zasadę wolności przemysłowej. Rozporządzenie to jednocześnie wprowadziło ograniczenia stanowiąc, że prowadzenie działalności gospodarczej podlega ograniczeniom wynikającym z przepisów podatkowych, celnych, sanitarnych i jednocześnie wprowadzało ograniczenia w postaci koncesji, licencji, świadectwa uzdolnienia i zatwierdzania projektu urządzenia. Po II wojnie światowej początkowo utrzymano większość przepisów z okresu 20-lecia międzywojennego. W miarę przebudowy ustroju społeczno – gospodarczego przepisy te były wypierane przez nowe regulacje. Następowała racjonalizacja przemysłu i wprowadzenie gospodarki spółdzielczej. Działalność gospodarczą prowadziło państwo lub spółdzielczość. Była to tzw. gospodarka uspołeczniona. W tym układzie gospodarka prywatna stanowiła tylko dopełnienie gospodarki uspołecznionej. Odrzucono zasadę wolności gospodarczej. Gospodarka prywatna była dopuszczona tylko w takim zakresie, w jakim sektor uspołeczniony nie działał lub nie opłacało się tej działalności prowadzić. Regułą było reglamentowanie działalności ekonomicznej podmiotów prywatnych.

Formy reglamentacji wykraczały poza formy stosowane w państwie kapitalistycznym np. pozwolenie, koncesja, a dotyczyły również ustalania cen na określone artykuły, świadczenia. Następował rozdział surowców, półfabrykatów. Wprowadzono ograniczenia w zakresie ich nabywania, reglamentowano liczbę pracowników zatrudnionych w przedsiębiorstwach prywatnych.

W 1988r. uchwalono ustawę O działalności gospodarczej, która wraz z nowelą do Konstytucji przywróciła zasadę wolności gospodarczej. Przepisy te były podstawą wprowadzenia gospodarki rynkowej. Ustawa z 1988r. normowała zasadę wolności gospodarczej stanowiąc, że podejmowanie i prowadzenie działalności gospodarczej jest wolne i dozwolone każdemu z zachowaniem warunków określonych przepisami prawa.

Ustawa RP z 02.04.1997r. W art. 20 i 22 stanowi, że społeczna gospodarka rynkowa oparta na wolności działalności gospodarczej i wolności działalności gospodarczej jest dopuszczalne tylko w drodze ustawy i tylko ze względu na ważny interes publiczny. 19.11.1999r. Sejm uchwalił ustawę Prawo działalności gospodarczej. Weszła ona w życie dopiero 01.01.2001r. Ustawa ta stanowiła, że gminy prowadzą ewidencję działalności gospodarczej wykonywanej przez osoby fizyczne do końca 2001r., chyba, że Sejm przedłuży ten termin z uwagi na przeciążenie sądów nadmiarem spraw. Termin ten był później przedłużony do końca 2003r., aż w końcu odstąpiono od przekazania ewidencjonowania działalności gospodarczej osób fizycznych przez sądy.

02.07.2004r. została uchwalona ustawa O swobodzie działalności gospodarczej, tekst jednolity Dz. U. z 2010r. nr 220 poz. 1447 z późniejszymi zmianami.

Działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Przepisów ustawy SDG nie stosuje się do działalności wytwórczej w rolnictwie, w zakresie upraw rolnych oraz chowu i hodowli zwierząt. Ogrodnictwa, warzywnictwa, leśnictwa i rybactwa śródlądowego, a także wynajmowania przez rolników pokoi, sprzedaży posiłków domowych i świadczenia w gospodarstwie rolnym innych usług związanych z pobytem turystów. Przepis ten przewiduje 2 kategorie wyłaczeń:

1. ma charakter przedmiotowy i obejmuje wskazaną działalność w rolnictwie,

2. agroturystyka.

W rozumieniu ustawy przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna, jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna osoba przyznaje zdolność prawną, wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą. Ustawa za przedsiębiorców uznaje także wspólników spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej.

Ustawa w art. 13 stanowi, że obywatele państw członkowskich UE mogą podejmować i wykonywać działalność gospodarczą na tych samych zasadach co obywatele Polski. Podobnie obywatele innych państw, jeżeli posiadają zezwolenie na osiedlenie się, status uchodźcy, zgodę na pobyt kontrolowany, ważną Kartę Polaka. Obywatele innych państw mogą podejmować i wykonywać działalność gospodarczą tylko w formie spółki komandytowej, komandytowo – akcyjnej, akcyjnej i z o. o.

Zasady działalności gospodarczej:

1. zasada wolności działalności gospodarczej,

2. zasada udzielania pomocy przez państwo i organy administracji publicznej z poszanowaniem zasad równości i konkurencji,

3. organ kontrolny działa wyłącznie na podstawie i w granicach prawa z poszanowaniem uzasadnionych interesów przedsiębiorcy,

4. organ administracji publicznej jest zobowiązany do załatwiania spraw przedsiębiorcy bez zbędnej zwłoki,

5. organ administracji publicznej nie może odmówić przyjęcia pism i wniosków niekompletnych, ani żądać dokumentów, których konieczność przedstawienia lub złożenia nie wynika wprost z przepisów prawa.

14.05.2011r.

Ewidencja działalności gospodarczej

Regulację prawną zawiera ustawa z 19.11.1999r. Prawo działalności gospodarczej. Ewidencję działalności gospodarczej prowadzi gmina właściwa dla miejsca zamieszkania przedsiębiorcy jako zadanie zlecone z zakresu administracji rządowej. Miejscem zamieszkania jest miejscowość, w której przedsiębiorca przebywa z zamiarem stałego pobytu. Ustawa ta reguluje ewidencję działalności gospodarczej tylko tych przedsiębiorców, którzy są osobami fizycznymi. Pozostałe podmioty wpisuje się do rejestru sądowego i regulowane są ustawą O Krajowym Rejestrze Sądowym.

Dla zachowujących miejsce stałego pobytu poza terytorium RP obywateli polskich oraz obywateli państw członkowskich UE podejmujących działalność na terytorium RP właściwość miejscową określa się według głównego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Wpisu do ewidencji działalności gospodarczej dokonuje wójt (burmistrz, prezydent miasta), który jest organem ewidencyjnym.

Wniosek o wpis do ewidencji działalności gospodarczej zawiera:

1. oznaczenie przedsiębiorcy ( imię nazwisko, nazwa),

2. numer PESEL (o ile taki posiada),

3. numer NIP,

4. oznaczenie miejsca zamieszkania i adresu przedsiębiorcy, a jeżeli stale wykonuje działalność poza miejscem zamieszkania również wskazanie tego miejsca i adresu zakładu głównego, oddziału lub innego miejsca prowadzonej działalności gospodarczej,

5. określenie przedmiotu wykonywanej działalności gospodarczej zgodnie z Polską Klasyfikacją Działalności (PKD),

6. wskazanie daty rozpoczęcia działalności gospodarczej,

7. podanie numeru telefonu kontaktowego i adres poczty elektronicznej o ile przedsiębiorca posiada.

Wniosek o wpis do ewidencji działalności gospodarczej jest jednocześnie wnioskiem o wpis do KRU podmiotów gospodarki narodowej (REGON), zgłoszeniem identyfikacyjnym lub aktualizacyjnym NIP oraz zgłoszeniem oświadczenia dla potrzeb ubezpieczenia społecznego (ZUS albo KRUS).

Wniosek o wpis do ewidencji działalności gospodarczej może być przesłany na adres właściwego UG listem poleconym, ale w takim przypadku wniosek opatrzony jest własnoręcznym podpisem wnioskodawcy, którego własnoręczność poświadczona jest przez notariusza. Wniosek przedsiębiorca może złożyć również w wersji elektronicznej za pośrednictwem formularza dostępnego na stronie internetowej UG. W takim wypadku wniosek musi być podpisany podpisem elektronicznym. Brak podpisu elektronicznego skutkuje tym, że organ gminy zawiadamia przedsiębiorcę o konieczności własnoręcznego podpisania wniosku.

Od 20.09.2008r. przedsiębiorca nie zatrudniający pracowników może zawiesić wykonywanie działalności gospodarczej na okres od jednego miesiąca do 24 miesięcy. W przypadku wykonywania działalności gospodarczej w formie spółki cywilnej zawieszenie jest skuteczne pod warunkiem jej zawieszenia przez wszystkich wspólników.

Wpisowi do ewidencji działalności gospodarczej podlega informacja o zawieszeniu wykonywania działalności gospodarczej i o jej wznowieniu. Przedsiębiorca, który zamierza zawiesić albo wznowić wykonywanie działalności obowiązany jest dokonać zgłoszenia do ewidencji działalności gospodarczej. Okres zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej rozpoczyna się od dnia wskazanego we wniosku o wpis informacji o zawieszeniu wykonywania działalności gospodarczej, nie wcześniej niż w dniu złożenia wniosku i trwa do dnia złożenia wniosku o wpis informacji o wznowieniu wykonywania działalności gospodarczej. Przedsiębiorca jest obowiązany zgłaszać organowi ewidencyjnemu zmiany stanu faktycznego i prawnego odnoszące się do przedsiębiorcy i wykonywanej przez niego działalności gospodarczej powstałe po dniu dokonania wpisu do ewidencji działalności gospodarczej w terminie 14 dni od dnia powstania tych zmian, a także informację o zaprzestaniu wykonywania działalności gospodarczej.

Wpis do ewidencji działalności gospodarczej podlega wykreśleniu m. in. w przypadku zawiadomienia o zaprzestaniu wykonywania działalności gospodarczej, zmiany miejsca zamieszkania przedsiębiorcy, niezgłoszenia informacji o wznowieniu wykonywania działalności gospodarczej przed upływem 24 miesięcy od dnia jej zawieszenia (urząd wyznacza dodatkowy 30-dniowy termin na zgłoszenie informacji o wznowieniu działalności gospodarczej). Organ ewidencyjny może wykreślić z urzędu wpis zawierający dane niezgodne z rzeczywistym stanem rzeczy. Wykreślenie z ewidencji działalności gospodarczej następuje w drodze decyzji administracyjnej.

1. Ustawa Prawo o zgromadzeniach

a) Definicja zgromadzenia:

Art. 1 ustęp 2 podaje legalną definicję zgromadzenia stanowiąc, że zgromadzeniem jest zgrupowanie co najmniej 15 osób zwołane w celu wspólnych obrad lub w celu wspólnego wyrażenia stanowiska. W takim pojęciu zgromadzenia mogą zawierać się różne formy aktywności, np. wyrażanie stanowiska w określonej sprawie na prywatnym przyjęciu towarzyskim, jednak reglamentacja administracyjnoprawna nie dotyczy takich zgromadzeń. Odnosi się ona tylko do zgromadzeń publicznych, przez które rozumie się zgromadzenia zorganizowane na otwartej przestrzeni dostępnej dla nieokreślonych imiennie osób. b) Postępowanie w sprawach dotyczących zgromadzenia:

Ustawa o bezpieczeństwie imprez masowych reguluje zasady postępowania do zapewnienia bezpieczeństwa imprez masowych oraz zasady i tryb wydawania zezwoleń na przeprowadzanie imprez masowych. Zgodnie z ustawą wolność zgromadzania się podlega ograniczeniom przewidzianym jedynie przez ustawy niezbędne do ochrony bezpieczeństwa państwowego lub porządku publicznego. Prawo do organizowania zgromadzeń przysługuje osobom mającym pełną zdolność do czynności prawnych, osobom prawnym i innym organizacjom a także grupie osób.

Ingerencja administracyjna polega na wprowadzeniu zakazu uczestniczenia w zgromadzeniu osób posiadających przy sobie broń, materiały wybuchowe lub inne niebezpieczne narzędzia oraz na wprowadzeniu obowiązku zawiadomienia właściwego organu o zamiarze zwołania zgromadzenia i wprowadzeniu określonych obowiązków organizatora zgromadzenia. Postępowanie w sprawach dotyczących zgromadzeń jest zadaniem zleconym gminy. Organem odwoławczym od decyzji wydanych w tych sprawach jest Wojewoda. Decyzje administracyjne wydaje Wójt, Burmistrz, Prezydent, natomiast Rada Gminy może określić miejsca, w których organizowanie zgromadzeń publicznych nie wymaga zawiadomienia. Przeprowadzenie zgromadzenia publicznego wymaga uprzedniego zawiadomienia organu gminy (wójta, burmistrza, prezydenta) właściwego ze względu na miejsce zgromadzenia. Organizator jest zobowiązany złożyć to zawiadomienie w taki sposób, aby wiadomość o zgromadzeniu dotarła nie później niż na 3 dni oraz nie wcześniej niż 30 dni przed datą zgromadzenia. Zawiadomienie musi zawierać elementy wskazane w art. 7 ustęp 2 m.in. imię i nazwisko organizatora, cel i program zgromadzenia, miejsce, godzinę rozpoczęcia, przewidywany czas trwania. Decyzja o zakazie zgromadzenia może być wydana jeżeli jego cel sprzeciwia się ustawie oraz narusza przepisy karne oraz gdy odbycie zgromadzenia może zagrażać życiu lub zdrowiu ludzi, albo mieniu w znacznych rozmiarach.

Zgromadzenie publiczne musi mieć przewodniczącego, który otwiera zgromadzenie, kieruje jego przebiegiem i je zamyka, którym jest organizator zgromadzenia chyba, że powierzy on obowiązki innej osobie. Przewodniczący ma prawo żądać opuszczenia zgromadzenia przez osobę, która swoim zachowaniem narusza przepisy ustawy lub uniemożliwia bądź usiłuje udaremnić zgromadzenia. W razie potrzeby może zwrócić się o pomoc do policji lub straży miejskiej.Zgromadzenie może być rozwiązane przez przedstawiciela organu gminny jeżeli jego przebieg zagraża zdrowiu lub życiu ludzi, albo mieniu w znacznych rozmiarach następuje to w drodze wydania ustnej decyzji poprzedzonej trzykrotnym ostrzeżeniem uczestników o możliwości rozwiązania zgromadzenia. Decyzja ta ma rygor natychmiastowej wykonalności i doręcza się ją organizatorowi na piśmie w ciągu 24h od jej podjęcia.

2. Ustawa Prawo o stowarzyszeniach

a) Definicja stowarzyszenia:

Definicje legalną zawiera art. 2 ustawy, który stanowi, że stowarzyszenie jest dobrowolnym, samorządnym, trwałym zrzeszeniem o celach niezarobkowych. Charakterystycznymi cechami stowarzyszenia są zatem:

Dobrowolność oznacza, że nikogo nie można przymusić do przynależenia do stowarzyszenia, nie można wprowadzać ograniczeń dotyczących występowania ze stowarzyszenia jak również istnieje zakaz tworzenia stowarzyszeń w których obowiązuje reguła bezwzględnego posłuszeństwa ich członków wobec władz stowarzyszenia. Samorządność oznacza samodzielność w ustalaniu przez stowarzyszenie celów, programów działania, struktur organizacyjnych (art. 2 ustęp 2).

Trwałość oznacza, że stowarzyszenia nie powołuje się dla doraźnych celów, ale oznacza pewną ciągłość w działaniu. Cecha ta odróżnia stowarzyszenia od zgromadzeń i manifestacji chociaż może okazać się, że byt, istnienie danego stowarzyszenia nie był trwały, gdyż wkrótce po jego założeniu uległo ono rozwiązaniu.

Niezarobkowy charakter. Dla celów zarobkowych powołuje się inne jednostki organizacyjne, np. spółki, przedsiębiorstwa. Natomiast stowarzyszenie opiera swą działalność na pracy społecznej jej członków z tym, ze zgodnie z art. 2 ustęp 3 stowarzyszenie może zatrudniać pracowników do prowadzenia swych spraw i może prowadzić zgodnie z art. 34 ustawy prowadzić działalność gospodarczą z tym, ze dochód z działalności gospodarczej stowarzyszenia służy realizacji celów statutowych i nie może być przeznaczony do podziału pomiędzy jej członków. Art. 7 ustawy wyłącza spod ustawy organizacje społeczne działające na podstawie odrębnych ustaw lub umów międzynarodowych, których Polska jest stroną, kościoły i inne związki wyznaniowe, komitety wyborcze i partie polityczne. Odrębne regulacje dotyczą również studentów. Ustawa Prawo o szkolnictwie wyższym przewiduje, że studenci mogą zawierać i tworzyć uczelniane organizacje studenckie.

b) Rodzaje stowarzyszeń i sposoby ich zawiązywania Na gruncie ustawy Prawo o stowarzyszeniach można wyróżnić : Stowarzyszenia zarejestrowane. Dla powstania tego stowarzyszenia wymaganych jest zgłoszenie co najmniej 15 osób, powołanie komitetu założycielskiego oraz uchwalenie statutu. Komitet założycielski składa wniosek do sądu rejestrowego o rejestracje. Do wniosku dołącza się statut, listę założycieli zawierającą imiona i nazwiska, datę i miejsce urodzenia, miejsce zamieszkania, własnoręczne podpisy założycieli, protokół z wyboru komitetu założycielskiego oraz informacje o adresie tymczasowej siedziby stowarzyszenia. Statut musi zawierać elementy określone w art. 10 ustawy, m.in. nazwę, teren działania, siedzibę, cele, sposoby ich realizacji sposób uzyskiwania środków finansowych, ustanawiania składek członkowskich, sposób rozwiązania się stowarzyszenia. Sąd rejestrowy rozpoznaje wniosek o rejestrację niezwłocznie, nie później niż w ciągu 3 miesięcy od dnia złożenia wniosku. Może odmówić rejestracji tylko wtedy, gdy stowarzyszenie nie spełnia ustawowych warunków. Z chwilą wpisu do rejestru (Krajowego Rejestru Sądowego) stowarzyszenie uzyskuje osobowość prawną i może rozpocząć działalność. Rejestry stowarzyszeń są jawne i dostępne dla każdego. Stowarzyszenia mogą posiadać majątek pochodzący ze składek, darowizn, ofiarności publicznej oraz z działalności gospodarczej. Każde stowarzyszenie powinno posiadać władzę, do których ustawa a art. 11 zalicza Walne zebranie członków lub delegatów, które stanowi najwyższą władzę, zarząd oraz organ kontroli wewnętrznej. Stowarzyszenia zwykłe. Ustawa w art. 40 wyodrębnia uproszczoną formę stowarzyszenia – stowarzyszenie zwykłe, nie posiadające osobowości prawnej. Uproszczona forma pociąga za sobą mniejsze formalności przy ich zakładaniu. Dla jego założenia wystarczy zgłoszenie co najmniej 3 osób, uchwalenie regulaminu (zamiast statutu), który określa m.in. nazwę, cel, teren, środki działania, siedzibę oraz przedstawicieli reprezentujących stowarzyszenie. O utworzeniu stowarzyszenia zwykłego założyciele informują na piśmie właściwy miejscowo (ze względu na siedzibę stowarzyszenia) organ nadzorujący. Jeżeli w ciągu 30 dni od dnia uzyskania informacji o założeniu stowarzyszenia nie zakazano jego działalności stowarzyszeni może rozpocząć działalność. Stowarzyszenia zwykłe nie mają osobowości prawnej, nie mają zatem zdolności do czynności prawnych (nie mogą np. zatrudniać pracowników), nie mają własnego majątku, natomiast przysługuje im zdolność sądowa, czyli zdolność do występowania w procesach cywilnych oraz mogą być stroną w postępowaniu administracyjnym i w postępowaniu sądowo administracyjnym. Stowarzyszenia zwykłe nie mogą m.in. prowadzić działalności gospodarczej oraz nie mogą przyjmować darowizn, spadków, zapisów, otrzymywać dotacji a także korzystać z ofiarności publicznej. Środki na swoją działalność stowarzyszenie zwykłe uzyskuje ze składek członkowskich. Związki stowarzyszeń. Zgodnie z art. 22 ustawy stowarzyszenia w liczbie co najmniej 3 mogą założyć związek stowarzyszeń. Założycielami i członkami związku stowarzyszeń mogą być także inne osoby prawne z tym ze takie osoby prawne, które mają cele zarobkowe mogą być jedynie członkami wspierającymi.

c) Tworzenie i przystępowanie do stowarzyszeń Podstawowe znaczenie dla tworzenia stowarzyszeń posiada problem wolności zrzeszania się i możliwość wprowadzania ograniczeń w tym zakresie. Ustawowe ograniczenia mogą dotyczyć tylko materii, na które zezwalają ratyfikowane przez Polskę umowy międzynarodowe. Dopuszczają one wprowadzanie ograniczeń ze względu na bezpieczeństwo państwowe i publiczne, ochronę porządku, zdrowia, moralności, wolności innych osób. Przewidują również możliwość wprowadzania ograniczeń podmiotowych dotyczących pracowników administracji państwowej, członków sił zbrojnych lub policji. Stosownie do tych postanowień ustawa w art. 1 ustęp 2 ogranicza możliwość tworzenia stowarzyszeń, prawo do zrzeszania się z uwagi na wyżej wymienione przesłanki. Prawo tworzenia stowarzyszeń ustawa przyznaje : Obywatelom Polski mającym pełną zdolność do czynności prawnych i nie pozbawianym praw publicznych. Małoletni w wieku od 16-18 lat, którzy mają ograniczoną zdolność do czynności prawnych, mogą należeć do stowarzyszeń i korzystać z czynnego i biernego prawa wyborczego z tym, że w składzie zarządu stowarzyszenia większość muszą stanowić osoby o pełnej zdolności do czynności prawnej.

Małoletni poniżej 16 roku życia mogą za zgodą przedstawicieli ustawowych należeć do stowarzyszeń bez prawa udziału w głosowaniu na Walnym zgromadzeniu oraz bez korzystania z czynnego i biernego prawa wyborczego do władz stowarzyszenia. Jeżeli jednostka organizacyjna stowarzyszenia zrzesza wyłącznie małoletnich mogą oni wybierać i być wybierani do władz tej jednostki.

Cudzoziemcy mający miejsce zamieszkania w Polsce mogą zrzeszać się w stowarzyszeniach zgodnie z przepisami obowiązującymi obywateli polskich. Cudzoziemcy nie mający miejsca zamieszkania na terytorium Polski mogą wstępować do stowarzyszeń, w których statuty przewidują taką możliwość.

3. Z zakresu aktów stanu cywilnego

a) Rodzaje aktów stanu cywilnego

Akty stanu cywilnego mają szczególny charakter. Są to dokumenty publiczne, które zgodnie z art.4 ustawy stanowią wyłączny dowód zdarzeń w nich stwierdzonych a ich niezgodność z prawdą może być jedynie udowodniona w postępowaniu cywilnym. Ustawa do zdarzeń tych zalicza: urodzenia, małżeństwa, zgony a także sprawy dotyczące innych zdarzeń, które mają wpływ na stan cywilny osób. b) Zasady dotyczące aktów stanu cywilnego Z ksiąg stanu cywilnego wydaje się: - odpisy zupełne i skrócone aktów stanu cywilnego, - zaświadczenia o dokonanych w księgach stanu cywilnego wpisach lub o ich braku, - zaświadczenia o zaginięciu lub zniszczeniu księgi stanu cywilnego. Odpis zupełny stanowi dosłowne powtórzenie treści akt stanu cywilnego wraz ze wszystkimi wzmiankami dodatkowymi w odpisie skróconym aktu stanu cywilnego podaje się jego treść z uwzględnieniem treści wzmianek dodatkowych oraz z pominięciem wyrazów, ustępów i zdań skreślonych. Odpisy lub zaświadczenia są wydawane na wniosek sądu lub innego organu państwowego, osoby której stan cywilny został w akcie stwierdzony jej wstępnego, zstępnego, rodzeństwa, małżonka, przedstawiciela ustawowego oraz na wniosek innych osób, które wykażą w tym interes prawny. Czynności z zakresu rejestracji stanu cywilnego stosownie do artykułu 7 ustawy dokonuje się w formie

1. aktu stanu cywilnego,

2.decyzji-decyzji administracyjnej np. odmowa dokonania przez kierownika USC innych czynności aniżeli przewidziane w art.7 ust.2 ustawy.

3. w formie postanowień w sprawach określonych w art.24,25 i 89 ustawy.

c) Właściwość miejscowa w sprawach

Urząd Stanu Cywilnego wchodzi w skład Urzędu Gminy. Gmina stanowi okręg USC, ale wojewoda może tworzyć USC właściwe dla kilku okręgów lub utworzyć kilka USC w obszarze jednej Gminy. Czynności z zakresu rejestracji stanu cywilnego dokonuje kierownik USC lub jego zastępca (zastępcy). Kierownikiem USC jest wójt, burmistrz, prezydent miasta. W miastach pow. 50 000 mieszkańców wójt, burmistrz, prezydent miasta zatrudnia na stanowisku kierownika USC inną osobę. W miastach pon. 50 000 mieszkańców wójt może zatrudnić na stanowisku kierownika USC inną osobę. W szczególnych sytuacjach ustawa przewiduje właściwość innych organów np. konsula (art.72) lub kapitana statku(art.74). 4. Ustawa o zmianie imion i nazwisk

a) Przesłanki zmiany imienia i nazwiska

Zmiany imienia lub nazwiska można dokonać wyłącznie z ważnych powodów, w szczególności gdy dotyczą zmiany:1) imienia lub nazwiska ośmieszającego albo nielicującego z godnością człowieka; 2) na imię lub nazwisko używane; 3) na imię lub nazwisko, które zostało bezprawnie zmienione; 4) na imię lub nazwisko noszone zgodnie z przepisami prawa państwa, którego obywatelstwo również sie posiada. Zmiany imienia lub nazwiska cudzoziemca, który uzyskał w Rzeczypospolitej Polskiej status uchodźcy, można dokonać wyłącznie ze szczególnie ważnych powodów związanych z zagrożeniem jego prawa do życia, zdrowia, wolności lub bezpieczeństwa osobistego.

b) Zasady dotyczące zmiany imienia i nazwiska Zmiana imienia lub nazwiska następuje na pisemny wniosek osoby ubiegającej sie o zmianę, zwanej dalej „wnioskodawca”. Zmiana imienia lub nazwiska małoletniego dziecka następuje na pisemny wniosek przedstawiciela ustawowego dziecka. Przepisy art. 8 ust. 2-4 stosuje sie odpowiednio.

5. Z zakresu działalności gospodarczej

a) Pojęcie przedsiębiorcy i działalności gospodarczej Działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż a także działalność zawodowa wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły powtarzający się wielokrotnie. Do działalności budowlanej, handlowej i usługowej stosuje się przepisy ustawy o świadczeniu usług na terytorium RP z 2010r. Przepisów ustawy o SDG nie stosuje się do działalności wytwórczej w rolnictwie w zakresie upraw rolnych oraz chowu i hodowli zwierząt, ogrodnictwa, warzywnictwa, leśnictwa i rybactwa śródlądowego a także wynajmowania przez rolników pokoi, sprzedaży posiłków domowych i świadczenia w gospodarstwach rolnych innych usług związanych z pobytem turystów. Przepis ten przewiduje dwie kategorie wyłączeń:

Ma charakter przedmiotowy i obejmuje wskazaną działalność w rolnictwie Obejmuje tzw. Agroturystykę Przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna, jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna osoba przyznaje zdolność prawną wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą. Ustawa za przedsiębiorców uznaje także wspólników spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej. Ustawa w art.13 stanowi, że obywatele państw członkowskich UE mogą podejmować i wykonywać działalność gospodarczą na tych samych zasadach co obywatele polscy. Podobnie obywatele innych państw jeżeli posiadają zezwolenie na osiedlenie się, status uchodźcy, zgodę na pobyt tolerowany, ważną kartę polaka. b) Zasady podejmowania i prowadzenia działalności gospodarczej

Ustawa z 1988r. normowała zasadę wolności gospodarczej stanowiąc, że podejmowanie i prowadzenie działalności gospodarczej jest wolne i dozwolone każdemu z zachowaniem warunków określonych przepisami prawa. Konstytucja RP z 2 kwietna 1997 w art.20 i 22 stanowi, że społeczna gospodarka rynkowa oparta na wolności działalności gospodarczej i własności prywatnej stanowi podstawę ustroju gospodarczego RP a ograniczenie wolności działalności gospodarczej jest dopuszczalne tylko w drodze ustawy i tylko ze względu na ważny interes publiczny.

Zasady działalności gospodarczej w Polsce. Zasada wolności i równości gospodarczej. Zasada ta oznacza, że podejmowanie, wykonywanie i zakończenie działalności gospodarczej jest wolne dla każdego podmiotu na równych zasadach. Zgodnie z tą zasadą wolności i równości organy administracji publicznej nie mogą uzależniać swoich decyzji dotyczących podjęcia, wykonywania lub zakończenia działalności gospodarczej przez przedsiębiorcę od spełnienia przez tę osobę dodatkowych, nie przewidzianych w prawie warunków w szczególności przedłożenia dodatkowych dokumentów lub informacji. Od 2011r. organy administracji publicznej nie mogą żądać dokumentów w formie oryginału, chyba że przepis wyraźnie nakazuje złożenie dokumentów w formie oryginalnej. Nie dotyczy to wyłącznie sądów powszechnych.

Zasada pomocy publicznej. Pomocy publicznej udziela państwo przedsiębiorcom. Szczegółowe formy i procedury udzielania pomocy udzielają odrębne ustawy. Pomoc publiczna nie może naruszać zasad konkurencji i równości. Zasada uczciwej konkurencji. * patrz ustawa z 1993r. o praktykach nieuczciwej konkurencji.

Zasada wspierania rozwoju przedsiębiorczości. Zgodnie z tą zasadą organy administracji publicznej obowiązane są tworzyć korzystne warunki dla podejmowania i prowadzenia działalności gospodarczej w szczególności władza publiczna promować ma mikro przedsiębiorców, małym i średnim przedsiębiorcom. Formą tego rodzaju zadań jest m.in. działalność polskiej agencji rozwoju przedsiębiorczości. Agencja ta przekazuje informacje ważne dla przedsiębiorców w szczególności dotyczące różnego rodzaju programów pomocowych. Informacje te udzielane są drogą elektroniczną.

Nadzór i kontrola nad prowadzaniem działalności gospodarczej. Działalność tego typu może być podejmowana wyłącznie na podstawie i w granicach prawa z poszanowaniem uzasadnionych interesów przedsiębiorców. Zasada swobody przepływu. Organy administracji publicznej obowiązane są uznawać dokumenty uzyskane przez przedsiębiorców mających siedzibę na terytorium UE. Obowiązek uznawania gwarancji i ubezpieczeń zawodowych wydanych w państwach UE.

c) Ewidencja działalności gospodarczej

19 listopada 1999r. sejm uchwalił nową ustawę Prawo Działalności Gospodarczej. Weszła ona w życie dopiero 1 stycznia 2001r. Ustawa ta stanowiła, że gminy prowadzą ewidencję działalności gospodarczej wykonywanej przez osoby fizyczne do końca 2001r. chyba, że sejm przedłuży ten termin z uwagi na przeciążenie sądu nadmiarem spraw. Termin ten był później przedłużony do końca 2003r. aż w końcu odstąpiono od przekazania ewidencjonowania działalności gospodarczej osób fizycznych przez sądy.