Piłka nożna

Warto byłoby dodać, że przed nauczaniem każdego elementu powinny być przeprowadzone ćwiczenia oswajające i "czucia" piłki.

na początku przetoczenia podeszwą, potem wew krawędzią stopy, zewnętrzną, prostym podbiciem. Następnie czucie piłki na prostym podbiciu (najpierw piłkę układamy na stopie za pomocą dłoni, a później przez pociągnięcie podeszwą od przodu do tyłu, wtoczenie piłki na stopę i utrzymanie. Kolejnym krokiem jest żonglerka, najpierw po koźle, potem z podłoża.

I część

Akcentujemy obok ćw. ogólnych (bez piłki) wszechstronność rozgrzewających również doskonalenie wybranych elementów (1 lub 2) technicznych. Najczęściej : prowadzenie piłki, krótkie uderzenia, podania, wewnętrzną częścią stopy, zewnętrznym podbiciem, po podłożu, różne odmiany przyjęć piłki

Na początku lub końcu rozgrzewki – zabawa lub gra ożywiająca (berki, gry – składy max 6x6)

Ćw. ogólne stosowane w rozgrzewce:

- ćw. ramion

- ćw. nóg w tym streching dynamiczny, na mm czworogłowe, dwugłowe łydki, przywodziciele, mm. Wewnętrznej grupy mm. Ud, golenie

--> ćwiczenia przeplatać (2 statyczne, 2 dynamiczne)

- ćw T w pł. Złożonej

- ćw. w podskokach

-Ćw mm brzucha

Zasady stosowania ćwiczeń :

- stosować ćw. w ruchu, nie w miejscu

- stosować ćw. w których występuje częsty kontakt z piłką

- w każdych zajęciach zastosować ćw. w różnych formach:

(zabawa, ścisła, fragm.. gry i gry)

Polski Związek Piłki Nożnej

Rok założenia 20 grudnia 1919 w Warszawie

Członkostwo w FIFA 20 kwietnia 1923 (przyjęcie na pierwszym powojennym kongresie w Genewie)

Członkostwo w UEFA - 2 marca 1955 (przyjęcie na kongresie w Brnie )

Prezes Grzegorz Lato

Trener kadry A - Franciszek Smuda

Trener kadry U-21- Stefan Majewski

Osiągnięcia kadry A

złoty medal IO'1972 w Monachium ; trener : Kazimierz Górski

3 miejsce MŚ'1974 w RFN i Berlinie Zachodnim ; trener : Kazimierz Górski

srebrny medal IO'1976 w Montrealu ; trener :Kazimierz Górski

3 miejsce MŚ'1982 w Hiszpanii ; trener : Antoni Piechniczek

srebrny medal IO'1992 w Barcelonie ; trener : Janusz Wójcik

Kolebką współczesnej piłki nożnej jest Anglia. W roku 1904 zostaje utworzona Międzynarodowa Federacja Piłki Nożnej – FIFA. Pierwsze zawody futbolowe na ziemiach polskich zostały rozegrane w roku 1894 we Lwowie, w ramach uroczystości otwarcia Wystawy Krajowej. Z całą pewnością pierwszy, w pełni potwierdzony, przypadek pojawienia się futbolówki w Polsce miał miejsce w roku 1889, gdy po pobycie w Niemczech Henryk Jordan przywiózł ją do Krakowa. W 1903 roku zostaje zorganizowany klub gimnazjalny Sława, który rok później otrzymuje nazwę Czarni Lwów. Czarni w tym samym roku zakładają sekcję piłki nożnej i stają się pierwszym klubem piłkarskim w Polsce. W roku 1905 powstają we Lwowie kolejne kluby piłkarskie Lechia, Pogoń, Hasmonea, Maraton. W 1906 roku – Cracovia i Wisła. Również w mniejszych prowincjonalnych miastach powstają sekcje i kluby piłkarskie, m.in. w Przemyślu – Polonia i San, W Rzeszowie – Resovia, W Jarosławiu – JKS w Samborze – Korona, W Stryju – Pogoń, w Tarnowie – Tarnovia.

Wady i zalety poszczególnych systemów:

4-4-2

Zalety : równe odległości między poszczególnymi zawodnikami i formacjami, możliwość szybkiego przejścia z defensywy do ofensywy, prosty i przejrzysty schemat gry dwójkami, trójkami; włączanie się zawodników skrzydłowych z linii obrony w akcje ofensywne;

Wady : wymagani dobrze grający skrzydłowi, jest dosyć prostym w odczytaniu zamiaru gry systemem,

4-3-3

Zalety :

Technika

ogólna:

-bieg (technika biegu, starty)

-skok(wyskok z odbicia jednonóz, obunóz, wieloskoki)

ukierunkowana:

-bieg(starty z roznych pozycji, zmiana tempa, kierunku, zatrzymania, zwody bez piłki, krok dostawny, przekładanka)

-skok(wyskok dosiężny, doskok do piłki, pady)

specjalna:

-uderzenia(nogą, głową, sytuacyjne, strzały na bramke)

-przyjęcia(nogami ,głową ,tułowiem, sytuacyjne)

-prowadzenie(nogą, sytuacyjne)

-drybling (nogą, sytuacyjne)

-zwody(przy prowadzeniu, przy uderzeniu, przy przyjęciu)

-gra ciałem(na podłożu, w powietrzu)

-odbieranie piłki(przez wyprzedzenia, przez przjęcie, po przyjęciu)

-wślizg(z porzdu, boku , tyłu)

-technika bramkarza(chwyty w kontakcie z podłożem, chwyty z upadkiem, piąstkowanie, wypychanie)

-wyrzut z linii boczne(z miejsca, z rozbiegu)

Technika specjalna:

uderzenia piłki:

nogą- wewnętrzna czescia stopy, prostym podbiciem, wewnetrznym podbiciem i zewnetrznym

nogą z konieczności(sytuacyjne)- piętą , zewnetrzną cz.stopy ,szpicem,kolanem, udem

głową- uderzenie czołem, boczną czescią kosci czołowej

Uderzenie wew czescia stopy:

Stosuje się głowanie przy podaniach piłki na niewielką odległosc, przy podaniach bez przyjecia piłki oraz przy strzałach na bramke z malej odległosci. To uderzenie charakteruzuke się duzą dokładnoscia ze względu na znaczną powierzchnie uderzeniową zawartą pomiędzy kością piętową, nasadą palucha a kostą przysrodkową. Cięzar ciała spoczywa na nodzepostawnej ugiętej w kolanie, palce skierowane są w kierunku uderzenia. Pilka znajduje się na wysokosci nogi postawnej, okolo 8-10cm z boku. Noga uderzajaca odwiedzina tak, by stopy obu nóg znajdowały się w stosunku do siebie pad kątem prostyk i to zarówno przed uderzeniem, w momencie uderzenai i po nim.Palce nogi uderzajacej są wzniesione, tułów lekko pochylony. W celu zachowania lepszej równowagi

ramiona lekko ugięte w łokciach

Uderzenie prostym podbiciem:

stosujemy przy strzałach na bramkę po prowadzeniu pilki, przy podaniach, przy wykonywaniu rzutów wolnych, rzutow do bramki i wykopach po wyłapaniu piłki przez bramkarza, a także przy uderzeniach piłkiz powietrza i po koźle. Oś podłużna

stopy nogi postawnej skierowana jest w str uderzenia. Noga postawna ugięta w kolanie i ust na wysokosci piłki lub nieco przed piłką, okolo 10-15cm w bok od niej. Noga uderzajaca

zostaje przeniesiona do tyłu w płaszczyznie strzałkowej, następnie szybkoprzesuwa się do przodu. Rzut kolana nogi uderzajacej pada na piłkę albo nawet nieco przed nią. Ma to istotny wpływna wysokość toru lotu piłki po uderzeniu. Ramiona są ułozone naprzemianstronnie, tak aby lewe ramie było wyciągniete w przód przy uderzeniu nogą prawą i odwrotnie.

Uderzenie wewnetrznym podbiciem

to uderzenie jest stosowane głównie przy rzutach roznych, dosrodkowaniach, podaniach na dalsze odległosci, a także przy strzałach. W odróznieniu do uderzenia piłki wew cz stopy i prostym podbiciem, podczas którego kierunek rozbiegu pokrywa się z kierunkiem uderzenia pilki, przy uderzeniu wew podbiciem rozbieg wykonuje się pod kątem około 45st w stosunku do kierunku uderzenia. Noga postawna ugieta w stawach skokowym i kolanowym, stopa swą osią podłuzną skierowana w str uderzenia i oddalona od piłki ok. 25-. Noga uderzajaca odwiedziona w stawie biodrowym, ugieta w kolanie, stopa odwiedziona na zawnatrz. Ostatni krok rozbiegu jest wyraznie wydłuzony. Noga uderzajaca wykonuje łuk i uderza piłkę sródstopiem od nasady palca duzego do przebiegu brzegu kostki przysrodkowej, czyli ta powierzchnia na której znajduje się wew część sznurowadła buta. Po uderzeniu następuje skrzyżowanie nogi uderzającej z postawną.

Uderzenie zewnetrznym podbiciem

to uderzenie stosuje się glownie przy wykonywaniu rzutó wolnych i strzalach na bramke. Szczegolnie predysponowani do stosowania tego rodzaju uderzenia są zawodnicy posiadajacy dlugie stopy. Powierzchnia uderzenia jest zawarta między nasada malego palca, przednim brzegiem kostki zewnetrznej a zew dolną krawedzia stopy. Stopa silnie skrecona do wewnatrz. Rozbieg wykonujemy na wprost- jeżeli chcemy uderzyc piłkę na wprost. Lub pod kątem jeżeli z rotacją, przy czym chcac uderzuc pilkę nogą prawą dobiegamy do niej z lewej str i odwrotnie. Ostatni krok rozbiegu jest wydłuzony (doskok). Przy uderzeniu piłki na wprost os podłużna stopy nogi postawnej jest skierowana w str uderzenia, natomiast przy uderzeniu z rotacja- pod niewielkim kątem. Bark przeciwny nodze uderzajacej jest wysuniety do przodu, stopa nogi postawnej jest ust na wys piłki w odleglosci 15- od niej. Przy uderzeniu ze scieciem należy trafic pilke z boku jej srodka ciezkoci. Górna część tułowia pochyla się w kierunku nogi postawnej. Ramiona lekko ugiete w lokciach ułatwiaja utrzymanie równowagi

uderzenie piłki piętą

stosujac to uderzenie można zdezorientowac przeciwnika. W momencie przenoszenia nogi uderzajacej do przodu przeciwnik jest przekonany ze uderzenie będzie na wprost. Tymczasem uderzajacy przenosi nogą nad piłką i cofajac ją uderza piętą, najczesciej podajac do partnera.

Uderzenie szpicem

stosujemu z koniecznosci w pewnych okeslonych sytuacjach, np. gdy zawodnik nie ma czasu na wykonanie obszernego zamachu nogą lub gdy gra toczy się na terenie blotnistym. Strzaly wykonywane tym sposobem są szczegonie niebezpieczne ,gdyz nie są sygnalizowane, ponieważ wymach do uderzenia jest bardzo krótki. W związku z tym ze uderzamy piłkę powyzej srodka ciezkosci, dostaje ona wówczas rotację, co także w duzym stopniu utrudnia obronę.

Uderzenie piłki głową w przód z miejsca

zawodnik ustawia się w poz wykrocznej. Nogi ugiete w kolanach. Ramiona uniesione na wys klatki piersiowej, lekko ugiete w st lokciowych. W pierwszej fazie zawodnik odchyla tułow do tyłu. Miesnie szyi napiete , glowa przyciagnieta do klatki piersiowej. Kolana mocno ugięte. W drugiej fazie nastepuje gwałtowne przeniesienie tułowia do przodu i uderzenie piłki. Po uderzenieu tułów jest pochylony do przodu, a ramiona zostaja przeniesione do tyłu.

Uderzenie piłki w bok z miejsca

technika podobna do uderzenia glowa z miejsca, róznica polega na tym ze między faza pierwsza a druga nastepuje cwiercobrót kierunku zamierzoneg uderzenia. Przy nauczaniu obu tych uderzen należy pamietac, ze płaszczyzna czola jest ustawiona zawsze prostopadle w kierunku uderzenia.

Uderzenie piłki głowa do tyłu z miejsca

to uderzenie stostuje się w zaleznosci od sytuacji. Zawodnik mocno ugina nogi w stawach kolanowch , odchyla tułow do tyłu. W fazie uderzenia nastepuje szybki wyprost nog w stawach kolanowych z rownoczesnym wysunieciem bioder do przodu.

Uderzenie piłki głową w biegu

technika jest taka sama jak z miejsca. Dodatkowym utrudnieniem jest fakt wykonywania tego elementu w ruchu. Istotnym momentem jest rozpoczecie drugiej fazy, gdy pilka jest jeszcze wyraznie w przodzie. Spoznienie powoduje uderzenie pilki najczesciej koscia ciemieniową

lub góena krawedzią kosci czolowej w góre.

Uderzenie piłki glowa w wyskoku z odbicia obunóz z miejsca

stosuje się w bezp kontakcie z przeciwnikiem. Przy uderzeniu tym, istnieje duze prawdopodobienstow przekroczenia przepisów.Wyskok poprzedza silne ugiecie nog w st kolanowych i odrzucenie ramion do tylu. Następnie zawodnik wykonuje odbicie, skok w gore

i uderza piłkę głową. Po uderzeniu nogi przenosi do przodu, ramiona do tyłu, po czym nastepuje ladowanie obunóz w poz wykrocznej. Ro uderzenie może być wykonane do przodu, w bok i do tyłu, tak jak przy uderzeniach piłki głową z miejsca.

Uderzenie glowa w wyskoku z obicia jednonóz, z rozbiegu

stosujemy gdy nie ma w poblizu przeciwników i można wykonac skok w góre i zarazem w przód.Rozbieg wykonujemy z kilku kroków. Noga odbijajaca w momencie odbicia prostuje się w stawach kolanowym i skokowym. Noga wymachowa ugieta w kolanie wykonuje zamach w gore w przód. Dalszy ciag ruchu jest taki sam jak przy uderzeniu pilki głowa z odbicia obunóz. Uderzenie tym sposobem można wykonac w bok i do tyłu po silnym skrecie tułowia

Przyjęcia piłki

przyjecie piłki toczącej się po podłozu

1.wew cz stopy

oś podłużna stopy nogi postawnej skierowana jest w strone skad piłka się toczy. Noga przyjmujaca wysunieta przed noge postawna do przodu i odwiedziona tak, aby stopy obu nóg były ust w stos do siebie pod kątem prostym. Obie nogi lekko ugiete w stawach kolanowych, rece w łokciach, a bark lezcy po str nogi postawnej wysuniety lekko do przodu w celu zachowania równowagi. W momencie zetkniecia się powierzchni przyjmujacej z piłką należy noge cofnąć. Tym samym siła uderzenia pilki zostaje zamortyzowana. Stawy nogi przyjmujacej są rozluznione, tułów pochyl ony do przodu, wzrok skierowany na piłkę, az do zakonczenia przyjecia.

2.podeszwą

Oś podłuzna stopy nogi postawnej jest skierowana w str toczacej się piłki. Stopa nogi przyjmujacej nieco uniesiona , ust rownolegle do stopy nogi postawnej i pod kątem okolo 30-35st w stos do podłoza. Nogi lekko ugiete w stawach kolanowych. Wzrok skierowany na piłkę. W momencie zetkniecia się powierzchni przyjmujacej z piłką należy całkowicie rozluznic staw skokowy i nieco stope cofnac.

Przyjecie piłki spadajacej z powietrza- na podłożu

1.podeszwa taka sama technika jak przy przyjeciu podeszwa pilki toczacej się z ta roznica ze kat zawarty między podeszwa a podłozem jesr uzalezniony od toru lotu piłki. Im ten tor jest bardziej plaski tym kąt większy.

2.wew cz stopy noga postawna -ugiera w kolanie- skierowana str nadlatujacej pilki. Noga przyjmujaca odwiedziona tak , aby obie stopy były w stosunku do siebie pod kątem prostym. Podudzie nogi przyjmujacej ust do podloza pod kątem 45st,. Palce stopy nogi przyjmujacej uniesione, stopa odwiedziona na zewnatrz.ramiona lekko ugiete ułatwiaja utrzymanie rownowagi. Ciezar ciała az do zakonczenia przyjecia piłki spoczywa całkowicie na nodze postawnej, bardzo istotne jest ustawienie stopru nogi podstawnej w stosunku do pktu

odbicia się pilki od podłoza. Ten pkt powienien znajdowac się za noga postawna, aby piłka w wypadku nietrafienia we własiciwa powierzchnie została zatrzmana podudziem.

3.zewnetrznym podbiciem ciezar ciała spoczywa na nodzie postawnej, ugietej w kolanie, skierowanej podluzna osia stop w strone nadlatujacej pilki. Noga przyjmujaca ugieta w kolanie i tuz przed przyjeciempilki skrzyzowana z noga postawna. Stopa nogi przyjmujacej skrecona do wewnatrz. Ramiona lekko ugiete w lokciach ulatwiaja utrzymanie rownoagi. Bark rownoramienny z nogą przyjmujaca wynuniety mocno do przodu co powoduje skrecenie tulowia do wewnatrz. W momencie zetniecia się pilki z dpołozem nastepuje przeniesienie nogi przyjmujacej w bok i przyjecie pilki. Waznym momentem jest wlasciwe ustawienie nogi postawnej w stos do pkt zetkniecia się pilki z podlozem. Jeżeli przyjmujemy noga prawa, to pkt zetkniecia się pilki z podłozem powinien znajdowac się z lewej str cwiczacego. Tylko takie ust umozliwia skrzyzowanie nog, zatem poprawne pod wzgledem technicznym wykonanie przyjecia.

Przyjęcia piłki w powietrzu

1.prostym podbiciem noga postawna we wspieciu na palcach, przyjmujaca uniesiona i ugietea w kolanie. Piłka styka się z prostym podbiciem stopy rozluznionej w stawie skokowym. Noga przyjmujaca po zetknieciu się z piłką przesuwa się w kierunku podłoza. Tułów stopniowo pochyla się do przodu , ramiona ugięte w stawach łokciowych ułatwiaja utrzymanie równowagi

2.klatką piersiową przyjecie piłki kl.piersiowa można wykonywac dwoma sposobami- przez cofniecie klatki piersiowej, wtedy pilka szybko opada na podłoze, albo wysuniecie powierzchni przyjmujacej tak, aby piłka po przyjęciu odbiła się do góry.Pierwszy sposób stosujem wówczas, gdy w poblizu nie ma przeciwnika, cwiczacy stajac w rozkroku wysuwa klatke piersiowa do przodu, ramiona wyprostowane . W momencie zetkniecia się pow przyjmujacej z piłka zawodnik cofa biodra i kl piersiowa , z rownoczenym wysunieciem ramion w przód, ten ruch powoduje wysuniecie tulowia do podzu.

Drugi sposob: zawodnik stoi w poz rozkrocznej, nogi ma ugiete w kolanach, tułów odchylony do tyłu, biodra wysuniete do przodu. W momencie zetkniecia się pow przyjumjacej z pilka zawodnik gwałotownie prostuje nogi w kolanach, cofa ramiona wypchajac klatke piersiowa w przod, piłka odbija się od kl piersiowej.

3.przyjecie pilki pięta w syt kiedy piłka nadlatuje z tyłu zawodnika, można ja przyjac

pieta (zew cz stopy), przerzucajac z tylu do przodu. Noga postawna silnie ugieta w kolanie, tułow skrecony w kierunku nogi przyjmujacej i wychylony do przodu. Noga przyjmujaca odwiedziona i uniesiona aby os podłuzna stopy była w połzeniu równoległym do podłoza.

PROWADZENIE piłki: zewnętrznym podbiciem, wewnętrznym podbiciem, prostym podbiciem, udem, głową, drybling,

ZWODY-są to ruchy mające na celu wprowadzenie przeciwnika w błąd.

Odbieranie piłki przeciwnikowi: z przodu sposobem zasadniczym ,z boku i z tyłu – wślizgiem z boku wykonujemy N dalszą od przeciwnika uderzając piłkę podeszwą , a z tyłu N bliższą uderzając piłkę podbiciem lub szpicem. Należy obniżyć środek ciężkości przez

silne ugięcie N zakrocznej w kolanie , aż do stopniowego kontaktu z podłożem. Siłę zetknięcia z podłożem amortyzuje ręka.

CZYNNOŚCI BRAMKARZA: w atakowaniu: kozłowanie, wyrzut piłki ręką przez potoczenie piłki lub podanie górą, uderzenie nogą piłki upuszczonej z ręki W działaniach obronnych bez piłki: postawa zasadnicza bramkarza, ustawienie i poruszanie się w bramce. W działaniach obronnych z piłką: chwyty piłki bez upadku: piłek toczących się i niskich, półgórnych, górnych; z upadkiem; piąstkowanie piłki; wypychanie piłki, obrona sytuacyjna.

METODYKA

uderzenia głową:

1.Wykonujemy cały ruch bez piłki z zaznaczeniem obu faz-pierwszej wolniejszej i drugiej bardzo szybkiej

2.uderz.piłki unieruchomionej, trzymanej przez współćw. wyciągniętymi w przód rr na wysokości głowy ćwiczącego lub nieco niżej.

3.uderz.piłki podwieszonej

4.uderz.piłki z własnego podrzutu.

5.jw.lecz dorzuconej przez współćw.

6.to samo w biegu i w wyskoku.

Ud. Wew. Cz. Stopy:

1cw imitacyjne bez p.

2. ud p. leżącej na podłożu

3.jw. z doskoku z 1 kroku

4. Jw. po marszu, potem po biegu

5.ud. p. toczonej podeszwa w kier ud.

6. Ud p. toczącej się ze str przeciwnej kier ud.

7.ud. p. z powietrza – p. rzucona z rak lub podwieszona

8. Ud. P . po koźle, z własnego dorzucenia z miejsca i z rozbiegu

9. Ud p. po koźle z powietrza, z dorzucenia przez partnera z miejsca i z rozbiegu

10. Ud p. z pow. dorzuconej przez partnera z malej odl

11 ud z półwoleja p upuszczonej przez ćwiczącego

12 j.w z własnego dorzucenia

13 jw. p. dorzucona przez partnera

14 strzały na bramkę wew cz stopy.

Ud. Prostym podbiciem:

1. Cw imitacyjne bez p.

2.ud. p. podwieszonej

3. Ud. P. upuszczonej z rak w powietrzu

4. Ud. P. dorzuconej przed siebie po koźle

5. Ud. P. upuszczonej z rak z powietrza, w biegu

6. Ud. P. dorzuconej łukiem przez współpartnera

7. Ud p. dorzuconej lukiem przez współpartnera, po dobiegu w kier p.

8.ud. p. z powietrza do współpartnera

9-14 jak 3-8 ale z półwoleja 15. Ud. Z miejsca p. leżącej na podłożu

16. Ud. P. leżącej z doskoku z 1 kroku

17. Jw. Po dobiegu zakończonym doskokiem

18. Ud. P. toczącej się w przód

19. Ud. P. toczącej się od str wspolcw.

20. Ud. P. bez przyjęcia w 2

21.strzały.

ud wew. Podbiciem:

1.ud. Z miejsca leżącej piłki

2. Ud p. z marszu i wolnego biegu

3. Ud. P. potoczonej przez ćwiczącego

4. Ud.p. toczącej się z boku

5. Ud. P. toczącej się ze str przeciwnej kier ud.

6. Ud. P. upuszczonej z rak przez ćwiczącego

7. Ud. P. dorzuconej w przód przez cw po pierwszym koźle

8. Ud. P. dorzuconej przez wspolcw po pierwszym koźle

9. Ud.p. dorzuconej przez wspolcw z powietrza.

10-13 jak 6-9, ale z półwoleja

14. Rożne formy strzałów

Ud. Zew. Podbiciem:

1. Ud. P. podwieszonej

2. Ud. P. upuszczonej z rak z miejsca i z rozbiegu

3. Ud. P. rzuconej przez cw. Przed siebie po koźle

4. Ud. P. po koźle dorzuconej przez wspolcw.

5. Ud. P. dorzuconej przez partnera bezp. Z powietrza

6-9 jak 2-5 ale z półwoleja

10. Ud. Z miejsca p. leżącej na podłożu

11. Ud. P. leżącej na podłożu z doskoku z 1 kroku

12. J.w z doskoku po marszu i biegu

13. Ud p. toczącej się w kier ud

14. Ud. P. toczącej się z boku

15. Ud. P. toczącej się od współpartnera

• Strzały na bramkę

ud p. głowa:

1. Imitacja bez p. z zaznaczeniem obu faz

2. Ud. P. unieruchomionej, trzymanej przez wspolcw wyciągniętymi w przód rr na wys głowy cw lub niżej

3.ud. p. podwieszonej

4. Ud.p. z własnego podrzucenia

5. Ud. P. dorzuconej przez wspolcw

6. Jw. W biegu i w wyskoku.

Przyj. P. wew cz. Stopy (p. tocząca się po podłożu)

1. Imit.

2.przyj. p. potoczonej przez współpartnera

3. Jw. Po dobiegu w przód

4.przyj p. uderzonych z różną siła

przyj p. podeszwa (p. spadająca)

1. Cw. Upuszcza p. z wys kl. Piers. i stara się ja przyj po 2 koźle.

2. P. dorzucona przez partnera oburącz z dołu z niewielkiej odl cw przyjmuje po 2 koźle, w miejscu

3. Jw. Po 1 koźle w miejscu

4. Jw. W biegu w kier nadlatującej p.

przyj wew. Cz. Stopy (p. spadajaca)

1.imit

2. Po przyjęciu właściwej postawy cw rzuca p. 1 ręka pod nogę przyjmującą pod takim katem, aby po odbiciu od podłoża trafiła na właściwa powierzchnie

3. Przyj p. dorzuconej po 2 koźle

4.jw. po 1 koźle

5.jw. w biegu do przodu

6. Przyj z półobrotem i ćwierć obrotem po 2, a potem po 1 koźle.

Przyj p. zew podbiciem (p.spadajaca)

1.p. na podłożu ok.20cm od nogi postawnej. Cw wysuwa skrzyżnie nogę dalsza od p. i zew podbiciem przeprowadza p. na druga str.

2. Cw upuszcza p. z rak i w momencie zetknięcia się jej z podłożem przenosi skrzyżowaną nogę przyjmująca w bok

3. P dorzucona przez wspolcw oburącz z dołu cw przyjmuje po 2 koźle

4.jw. po 1 koźle

5.przyj p. po dobiegu na wprost

6. Przyj p. z ćwierć- i półobrotem

Przyj p. wew cz. Stopy (p. w powietrzu)

1. Imit

2. Do p. przywiązać sznurek. Cw trzymając za koniec sznurka lekko ud p. i ja przyjmuje.

3. Przyj p. dorzuconej

4. Przyj p. uderzonej przez wspolcw z odl ok. 15m.

przyj p. udem (p. w pow)

1.imit

2.przyj z własnego podrzutu

3. Przyj. P. dorzuconej

4.jw. w ruchu do przodu

przyj kl piers (p. w pow)

1. Imit

2. Podbijanie położonej na piersiach p. lekarskiej

3. Przyj. P. dorzuconej przez wspolcw.

4. Przyj po dobiegu do p.

przyj p. Glowa (p. w pow)

1. Przyj. P. z własnego podrzucenia

2. Przyj p. dorzuconej

3.jw. w ruchu

Zwód przy ud p. noga

1.imit

2. Pełny ruch po doskoku z 1 kroku, zakończony położeniem stopy na p.

3. Jw. Po marszu truchcie i biegu

4. Po zwodzie podanie lub prowadzenie p.

5. Jw. Z przeciwnikiem pozorującym atak.

Zwód przy ud p. noga

1.imit

2. Przenoszenie stopy nad p.

3. Jw. z odciągnięciem p.

4. Jw. Po dobiegu 5.z przeciwnikiem biernym, a potem z przeszkadzającym

zwód przy ud p. Glowa

1.imit

2. Ćwiczenie 1 fazy zwodu zakończonej odchyleniem tułowia do tylu, bez przyj p.

3. Jw. Z przyj p kl piers

4.jw. z przyj p. noga na podłożu

5. Pełna forma

Zwód pojedynczy przy przyj p.

1.imit

2. Jw. Obok p. leżącej z boku

3. Ćwiczenie w miejscu po 1 fazie prowadzenia p. w przeciwnym kier

4. Jw. Z przeciwnikiem pozorującym atak

5. Pełna forma ruchu – p. podana od partnera z przodu, przeciwnik z tyłu.

Zwód z zawróceniem

1. Imit

2. Zwód przy p. leżącej z boku

3. Pełna forma po podaniu bez przeciwnika

4.jw. z przeciwnikiem

zwód przez przepuszczenie p.

1. Cw przygotowawcze bez p.

2. Ud p. o ścianę, start w jej kier, zatrzymanie, przepuszczenie p., półobrót i bieg za p.

3.pelna forma, piłka podana

4. Jw. Z przeciwnikiem

zwód pojedynczy (przy prowadz)

1. Przenoszenie ciężaru ciała z nogi na nogę

2.jw. w marszu i biegu

3. Jw. Z wbita przed cw chorągiewka

4. Jw. Przed p.

5. Jw. Z przesunięciem p. w bok

6. Pełna forma z przeciwnikiem stojącym z przodu

7. Jw. Przeciwnik porusza się w str cw

zwód z zatrz p. podeszwa (przy prowadz)

1. Cw przygotow. Bieg, zatrz, bieg, zmiana kier

2. Dobieg do p. i postawienie na niej stopy

3. Jw. Ćwiczący przechodzi do prowadzenia po wcześniejszym ćwierć, a potem półobrocie

4.jw. z przeciwnikiem

zwód z przeniesieniem nogi nad p. (przy prowadz)

1. Przenosz nogi nad leżącą p. w przód i w tył

2.jw po dobiegu

3. Jw. P. w ruchu

4. Jw. Z przeciwnikiem biegnącym z boku

wrzut z linii bocznej

1.cw wrzutu p. lekarska

2. Wrzut tylko rr i nadgarstkami bez pracy tułowia

3. Pełna forma z marszu i biegu

4.wrzut do lecu

5.na odl

6.wrzut z miejsca i rozbiegu, z upadkiem

Wślizg

1.cw przygotow na miękkim podłożu

2. Jw. Po doskoku z marszu i biegu

3. Jw. Doskok do p. lekarskiej z odl ok. 4m

4.wślizg w syt gdy przeciwnik wolno prowadzi p.

5. Pełna forma w cw.

METODYKA ZWODÓW:

Zwód Przy uderz. nogą- + podanie lub

prowadzenie piłki:

1.ćw.imitac. bez piłki

2.pełny ruch po doskoku z 1kroku, zakończony położeniem stopy na piłce,

3.jw.po marszu, truchcie, biegu,

4.po wykonaniu zwodu podanie lub prowadzenie piłki,

5.jw. z przeciwnikiem pozorującym atak.

+przetoczenie piłki:

1.ćw.imitac.bez piłki,

2.przenoszenie stopy nad piłka,

3.jw. z odciągnięciem piłki,

4.jw. po dobiegu,

5.z przeciwnikiem biernym, a potem przeszkadzającym.

Przy uderz. piłki głową - przyjęcie nogą:

1.ćw.imitac. bez piłki,

2.ćw. 1 fazy zwodu zakończonej odchyleniem tułowia do tyłu, bez przyjęcia piłki(spada na podłoże),

3.jw.z przyjęciem klatką piersiową,

4.jw.z przyjęciem piłki nogą na podłożu,

5.pełna forma zwodu (przeciwnik bierny i przeszkadz)

Przy przyjęciu piłki 1.Zwód pojedynczy

1.ćw.imitac. bez piłki,

2.jw.obok piłki leżącej z boku,

3.ćw.w miejscu po1 fazie prowadzenia piłki w przeciwnym kierunku,

4.jw.z przeciwnikiem pozorującym atak,

5.pełna forma ruchu- piłka podana przez partnera z przodu, przeciwnik z tyłu.

Zwód z zawróceniem:

1.ćw imitac. bez piłki,

2.wykonywanie zwodów przy piłce leżącej na podłożu,

3.pełna forma- piłka podana przez współćw. bez przeciwnika,

4. jw.z przeciwnikiem.

Zwody przy prowadzeniu piłki

1.Zwód pojedynczy i zwód podwójny:

1.ćw.przenoszenia ciężaru ciała z nogi na nogę,

2.jw.w marszu, a potem w biegu,

3.jw.z wbitą przed ćwiczącymi chorągiewką,

4.jw.z leżącą z przodu ćwiczącego piłką,

5.jw.z przesunięciem piłki w bok,

6.pełna forma zwodów przed przeciwnikiem stojącym z przodu,

7.jw.przed przeciwnikiem poruszającym się w kierunku ćwiczącego.

Zwód z przeniesieniem nogi nad piłką:

1.przenoszenie nogi w przód i do tyłu nad piłką leżącą na podłożu

2.jw.po dobiegu do piłki,

3.jw.piłka w ruchu,

4.jw.z przeciwnikiem biegnącym z boku.

Zwód przez przepuszczenie:

1.ćw.przygotowawcze bez piłki,

2.uderx.piłki o ścianę start w kie- runku odbitej od ściany piłki, zatrzymanie się, przepuszczenie piłki, półobrót i bieg za piłką,

3.pełna forma zwodu- piłka podana przez partnera,

4.jw.z przeciwnikiem.

Zwód z zatrzymaniem piłki podeszwą:

1.ćw.przygotowawcze bez piłki - bieg, zatrzymanie, bieg, zmiana kierunku,

2.dobieg do piłki leżącej z przodu i postawienie na niej stopy,

3.jw.lecz po postawieniu stopy na piłce ćwiczący przechodzi do jej prowadzenia wykonując wcześniej ćwierć, a potem półobrót,

4.jw. z przeciwnikiem.

TAKTYKA PIŁKI NOŻNEJ:

Atakowanie:

Indywidualne → środki: -prowadzenie, -zwody, -drybling, -gra ciałem, -strzały, -gra bramkarza.

Zespołowe → środki: -wybieganie na pozycję, -zmiany pozycji, -podania, -przyjęcia. → formy:

Atak pozycyjny:

-w systemie 1:4:2:4,

-w systemie 1:4:3:3,

-w systemie 1:3:5:2.

Atak szybki:

-zorganizowany,

-niezorganizowany.

Kombinacje w atakowaniu:

-wysunięty środkowy napastnik,

-dwoma środkowymi napastnikami,

-z cofniętymi środkowymi napastnikami

– przy grze na spalony.

− stałe fragmenty gry.

Bronienie:

Indywidualne → środki: -ustawienie się zawodników, -odbieranie piłki przeciwnikowi, -gra bramkarza.

Zespołowe → środki: -obrona strefowa, -obrona każdy swego, -obrona kombinowana →

kombinacje obronne:

-obrona z opiekunami,

-wzmocniona obrona,

-obrona z podwójnym stoperem,

-obrona kierunkowa,

-obrona głęboka,

-cofająca obrona,

-obrona wewnętrzna,

-rygiel szwajcarski,

-obrona beton,

-obrona przez grę na spalony,

-obrona przeciw zmianie miejsc,

-obrona przeciw środkowym rozgrywającym,

-obrona z wymiataczem, obrona z libero

─ stałe fragmenty gry.

Systemy, style, szkoły:

WARIANTY SYSTEMU KLASYCZNEGO:

1włoski: obrońcy asekurują środkowy pas boiska, boczni pomocnicy kryją skrzydłowych , a środkowy pomocnik kryje środkowego napastnika. Stosuje się obronę mieszaną. Łącznicy w razie potrzeby cofają się do pola karnego. W atakowaniu głównie bierze udział dwóch skrzydłowych i środkowy napastnik. Ten system preferuje grę obronna. ,

2.austriacki: charakterystyczną cechą tego systemu jest gra ofensywna, w ataku bierze udział pięciu napastników i trzech pomocników. Wada tego systemu jest zaskoczenie przez przeciwnika atakiem szybkim

3szwajcarskiego rygla: charakteryzuje się wzmocnieniem linii obrony, osłabienie siły uderzeniowej ataku. Środkowy pomocnik ma za zadanie opóźniać akcje przeciwnika (rygluje bramkę). Boczni pomocnicy asekurują środkowego, obaj obrońcy zabezpieczają przedpole pola karnego, jeden z łączników cofa się asekurując dodatkowo środkowego pomocnika.,

4WM (trzech obrońców): obrońcy kryją skrzydłowych, środkowy obrońca kryje środkowego napastnika, pomocniczy kryją łączników, skrzydłowi kryją obrońców, łącznicy kryją pomocników, środkowy napastnik kryje obrońcę.

5brazylijski 1-4-2-4: bramkarz oprócz obrony ma za zadanie kierowanie grą obrony i rozpoczynanie ataku szybkiego. Obrońcy kryją skrzydłowych przeciwnika, współpracują z pozostałymi zawodnikami obrony oraz biora czynny udział w akcjach ofensywnych rozgrywanych głęboko na przedpolu przeciwnika. Środkowi obrońcy musza kryc środkowych napastników w strefie podbramkowej boiska. Pomocnicy kryjąc pomocników biorą udział w akcjach ofensywnych i defensywnych. Skrzydłowi atakują bramkę przeciwnika, wyrabiają pozycje strzelecką sobie i partnerowi.

WARIANTY SYSTEMU BRAZYLIJSKIEGO:

1-3-3-4 nie osłabiając liczbowo linii napadu, wzmacnia obronę w środkowej strefie boiska.

1-4-3-3 stwarza lepsze zabezpieczenie własnej bramki, zwłaszcza w środkowej strefie boiska. Pozwalając na atakowanie trójką wysuniętych napastników wspieranych przez jednego, dwóch lub trzech pomocników.

1-4-4-2 umożliwia maksymalne zabezpieczenie własnej bramki oraz opanowanie środkowej strefy boiska, w której następuje właściwe przygotowanie ataku. Dwóch wysuniętych do przodu środkowych napastników umożliwia przeprowadzenie ataku szybkiego.

Style gry: szkocki, angielski, środkowoeuropejski.

Szkoły piłkarskie: -austriacka, -węgierska, -czeska, -łacińska, -południowo-amerykańska

Formy działania ofensyw. i defensyw.

Elementy działania ofensyw:

1.wejście w posiadanie piłki i jej właściwe przekazanie (prowadzenie),

2.stworzenie atakującemu swobody ruchów, przy jednocz. zmniejszeniu operatywności przeciwnika

3.wykonanie skutecznym strzału

Elementy działania defensyw:

1.umiejętne atakowanie zawodnika posiadającego piłkę,

2.skuteczne przechwytywanie podań,

3.niedopuszczenie do oddania strzału i powtórnego zdobycia piłki,

4.umiejętna współpraca i asekuracja w obronie (ustawienie się).

Wybór taktyki zależy od:

Warunków wewnętrznych

1.poziom umiejętności technicznych własnego zespołu i przeciwnika

2.poziom rozwoju zdolności motoryczności (szybkość, siła, wytrzymałość własnego zespołu i przeciwnika)

3.stan gotowości psychicznej własnej drużyny i przeciwnika.

Warunków zewnętrz

1.Zjawiska atmosfer.

2.wymiary i stan boiska,

3.miejsce rozgrywanego meczu,

4.aktualną pozycję w tabeli rozgrywek.

TAKTYKA BRONIENIA

–polega na działaniu destrukcyjnym , którego celem jest odebranie piłki przeciwnikowi, zwolnień akcji ofensywnych lub zmuszenie przeciwnika do gry w miejscu najbardziej niekorzystnym dla niego----

obrona indywidualna:

1.ustawienie się zawodników: przodem do przeciwnika, tyłem do własnej bramki, można rozróżnić krycie ścisłe i luźne;

2.odbieranie piłki przeciwnikowi: wyprzedzanie przeciwnika, atakowanie przeciwnika w momencie przyjmowania piłki, działanie destrukcyjne w momencie jak przeciwnik jest już w posiadaniu piłki;

3.taktyka obronna gry bramkarza: bramkarz obserwując przemieszczającego się przeciwnika z piłką musi się przesuwać równolegle do liniii bramkowej

obrona zespołowa:

obrona strefowa –zawodnicy poruszają się równolegle w swoich strefach. Celem tego sposobu obrony jest rozbijanie akcji ofensywnych przeciwnika w odpowiedniej odległości od bramki obrona każdy swego – polega na kryciu przeciwnika na całym boisku lub jego części, występuje krycie ścisłe lub luźne. Obrona kombinowana – daje możliwość ekonomicznego rozłożenia sił zawodnikom. Jest połączeniem obrony strefowej i każdy swego. Są dwa warianty: Luźne krycie w strefach z przekazywaniem zawodników do krycia ścisłego na granicy stref. 2-gi krycie strefą z oddelegowaniem jednego lub kilku zawodników. Obrona zespołowa w systemie 3 obrońców -- kombinacje 1 obrona kombinowana z opiekunami – stosowana jest gry przeciwnik posiada jednego lub dwóch wybitnych zawodników. Polega na oddelegowaniu graczy do krycia ścisłego, a blok obrońców stosuje obronę strefową. wzmocniona obrona — boczni obrońcy i pomocnicy kryją „każdy swego”. środkowy kryje strefą Dlatego jeden z napastników cofa się i kryje rozgrywającego. Obrona z 2 Śr obroń. Środkowa trójka obr. Kryje „każdy swego”. Jeden z napastników zajmuje miejsce przed środ. Obr. tworząc wraz z pomocni. Dodatkowa linie obron.Obrona kierunkowa (przeciwko drużynom grającym krótkimi podaniami)—polega na kryciu środkowej części pola gry w odległości 20-25m od bramki przez 5-7 zawodników ustawionych blisko siebie, przy ataku przeciwnika cały blok obrony przesuwa w kierunku środka ciężkości gry.

Obrona głęboka (przeciwko drużynie z szybkimi zawodnikami) Zasadę stanowi luźne krycie „każdy swego „na całym boisku

Cofająca obrona (przeciwko słabej druż) W systemie zezwala się przeciwnikowi rozwinąć akcję do pewnego momentu a następnie zastosować krycie agresywne, odebranie piłki i kontratak

Rygiel szwajcarski – linia obrony zostaje wzmocniona łącznikami, którzy po wycofaniu się na swoją połowę boiska kryją napastników przeciwnika systemem każdy swego. Środkowy pomocnik kryje strefowo środkową trojkę napastników przeciwnika, a jeden z obrońców ustawia się z tyłu spełniając rolę wymiatacza. Pomocnicy kryją pozostałych graczy.

Obrona z dwoma środkowymi obrońcami (wariant włoski) stosuje się w celu utrzymania wyniku. Obrońcy kryją strefowo w ustawieniu z wymiataczem, a pomocnicy kryją skrzydłowych każdy swego, zmuszając przeciwnika do gry środkiem boiska. Jeden z łączników wzmacnia blok defensywny.

Obrona beton – jest to system wzmocnionej obrony strefowej. Polega na ustawieniu się w obrębie przedpola bramkowego pięciu zawodników, za którymi z tyłu zajmuje miejsce jeszcze jeden gracz. Przy tym systemie utrudnione jest przejście z obrony do atakowania

Obrona na spalony-stosuje się z dala od swojej bramki w trakcie zamierzonego podania przez przeciw.) zawodnicy trójki obrony wychodzą do przodu w jednej linii zostawiając przeciwnika na pozycji spalonej.

Obrona przeciw atakom ze zmianą miejsc - Obrońcy kryją „każdy swego” lub z przekazywaniem

Obrona zespołowa w systemie WM Ciężar działań obronnych przypada na trójkę obroń. i dwóch pomocn. Ich celem jest uzyskanie równowagi lub przewagi liczebnej nad przeciwnikiem. Przy równowadze obron. Kryją skrzydłowych, środkowy obr. Środ napastnika a pomocnicy- łączników. Jeżeli piłka jest w strefie środkowej boiska obrońcy kryją luźno w pasach działania, natomiast gdy znajduje się ona z boku cały blok defensywy przesuwa się w jej kierunku przypadku przerzutu piłki na 2 stronę następuje szybkie przegrupowanie obrońców w przeciwnym kierunku. Istnieje zasada że im bliżej bramki znajduje się piłka, tym krycie staje się bardziej ścisłe, a nawet agresywne. Po przejęciu piłki obrońcy powinni przemieścić się w okolice linii środkowej boiska. Pomocnicy kryjąc łączników w 60% biorą udział w czynnościach obronnych a w 40% w akcjach ofensywnych.

TAKTYKA ATAKOWANIA

warianty gry ataku:

1.Taktyka wysuniętego środkowego napastnika: stosuje się gry w ataku posiadamy bardzo szybkiego napastnika, dobrego strzelca. W tym przypadku cofnięci skrzydłowi pełnią rolę rozgrywających wciągając obrońców przeciwnika w głąb boiska co umożliwia grę na szybki atak czyli długie, prostopadłe podania.

2.Atakowanie dwoma środkowymi napastnikami: ten wariant ataku stosuje się gry posiadamy dwóch szybkich i skutecznych napastników. Ma on szczególne znaczenie dla przeciwnika kryjącego ściśle każdy swego. Występuje tu możliwość stosowania podań skośnych i poprzecznych pomiędzy zawodnikami wysuniętymi i wspierającymi, co umożliwia prowadzenie akcji elastyczniej

3.atakownie przy przeciwniku stosującym obronę kombinowaną: polega na rozciągnięciu gry w kierunku bocznych linii boiska przez wysuniętych środkowych napastników, w celu zwiększenia pola gry środkowego obrońcy przeciwnika

4.Atakownie z cofniętym środkowym napastnikiem: w przypadku posiadania w drużynie zawodnika wolnego, mało skutecznego, a mającego właściwy zmysł taktyczny. Jeśli środkowy obrońca nie wybiega do przodu, wówczas ten zawodnik ma możliwość swobodnego rozgrywania piłki, jeżeli obrońca podąża za napastnikiem powinien podać piłkę w strefę opuszczoną przez obrońców.

5. Atakowanie przy grze na spalony: polega na obserwacji ruchów obrony i stosowaniu podań na wolne pole poza linię obrony przeciwnika na dobieg.

6.Atakownie przeciw wzmocnionej obronie: zabezpieczyć własną bramkę, wyciągnąć przeciwnika spod jego własnej bramki, stosować podania na wolne pole, nie atakować w jednej linii, często przenosić ciężar gry z jednej strony na druga, strzelać z daleka, wykazywać ciągły ruch przez zmianę pozycji

Błędy

uderzenie wewnetrzna czescia stopy-

1.os podłuzna stopy nogi postawnej nie jest skierowana w str uderzenia

2.kat zawarty między stopami jest mniejszy niż 90st szczegolnie w momencie uderzenia i po nim, czego wyikiem jest nadanie piłce rotacji bocznej(skrzyzowanie nog po uderzeniu)

3.palce nogi uderzajacej skierowane w dół, co powoduje podciecie piłki

4.w momencie uderzenia ciezar cala nie spoczywa na całej powierzchni podeszwy stopy nogi postawnej, lecz np. na jej krawedzi lub palcach

5.noga postawna jest ust zbyt daleko od pilki

6.w momencie uderzenia staw skokowy jest rozluzniony

7.popychanie piłki a nie uderzanie, bram wykorzystania zamachu

Uderzenie prostym podbiciem

1brak usztywnienia stopy w momencie uderzenia piłki

2.uderzenie palcami, nie podbiciem

3.ust nogi postawnej zbyt daleko za piłką

uderzenie wewnetrznym podbiciem

1.zly rozbieg, tj kat między kierunkiem rozbiegu a kierunkiem toru lotu piłki znacznie mniejszy niż 45st. Poczatkujacy wprawdzie często rozpoczynaja rozbieg pod kątem 45 ale

w momencie uderzenia ten kat jest mniejszy

2.uderzenia pilki nasada duzego palca albo wew krawedzia stopy,co jest głównie spowodowane brakiem skretu stopy na zawnatrz i jej usztywnieniem

3.zbyt duzy skret tułowia

uderzenie zewnetrznym podbiciem

1.niewlasciwa powierzchnia uderzeniowa ,głownie zewnetrzna krawedz stopy

2.zbyt mały sket stopy do wewnatrz

uderzenie piłki głową

1. niewłasciwa powierznia uderzeniowa- nie czoło, a kosc skroniowa lub ciemieniowa

2.brak usztywnienia mm szyi i przyciagniecia brody do klatki

3.brak wyrazniej fazy zamachu, co spowodowane jest niedosteczną ruchomością stawów

4.uderzenie piłki nie we własciwy punkt, najczesciej pod jej srodkiem ciężkości

5.przy zderzeniu z podlozem bak pozycji wykrocznej

6.przy uderzeniu w bok powierznia uderzeniowa jest boczna część czoła, a nie przednia, co powoduje zeslizgiwanie się pilki

przyjecie piki toczacej się wewnetrzna czescia stopy

1.usztywnienie stawów nogi przyjmujacej

2.zbyt wczesne lub pozne zetniecie się pow przyjmujacej z pilka

3.niestykanie się calej powierzchni wew czesci stopy z piłka

4.zle ust stopy nogi postawnej. Os podłuzna niedokładnie skierowana w str skad pilka się toczy

5.brak kontroli wzrokowej( wszyskie przyjecia)

podeszwą po kozle

1.ciezar ciała niecalkowicie spoczywa na nodze postawnej. Aby uniknac tego bledu należy wprowadzic nastepujace cwiczenie: po przyjeciu pilki, zostac na nodze postawnej

2.niewlasciwy kat między podeszwa a podłozem

3.przyjecie pilki niecała podeszwa, lecz palcami, jest to wynikiem zbyt dalekiego ustawienia stopy nogi postawnej od pkt zetkniecia się piłki z podłozem

prostym podbiciem z powietrza

1.zbyt niskie uniesienie nogi przyjmujacej

2.zbyt szybkie opuszczenie stopy nogi przyjmujacej, brak kontaktu z piłka

3.zbyt wolne opuszczanie stopy nogi przyjmujacej- pilka odbija się daleko od przyjmujacego

wewnetrzna czescia stopy

1.zbyt szybkie lub zbyt wolne cofniecie nogi przyjmujacej

2.niecala powierzchnia wew czesci stopy styka się z piłka

przyjecie udem

1.zbyt szybkie lub wolne opuszczenie nogi przyjmujacej

2.przyjecie kolanem, anie udem

3.zbyt poznie opuszczenie pilki na podłoze

przyjecie piłki klatka piersiowa

1.plaszczyzna przyjecia nie jest prostopadła do kierunku lotu piłki- piłka odbija się w bok

2.przy pierwszym sposobie przyjecia zbyt dalekie odbicie pilki

prowadzene pilki

1.cwiczacy nie popycha pilki tylko lekko ja uderza, co powoduje utrate kontroli nad nia.w tym wypadku można uzywac pilki wypchanej lub slabo napompowanej

2.nierozluznienie stawu skokowego w momencie zetkniecia się z pilka stopy

3. prowadzacy zbyt daleko wypuszcza pilke przed siebie

4.prowadzenie tylko jedna noga

5.kontrolowanie pilki wzrokiem przez caly czas

6.prowadzenie pilki- również przez caly czas – nogą blizsza w stosunku do przeciwnika

Dzialania zawodników w grze.

Działania defensywne

1.indywidualne

a)utrudniajace przeciwnikowi przemieszczanie piłki i zdobycie bramki:

-przemieszczasnie się w kierunku wlasnej bramki

-krycie zawodników nie bedących w posiadaniu piłki

-blokowanie zawodnika z piłką

b)umożliwiające odbiór piłki lub przerwanie akcji przeciwnika

-atakowanie sposobem zasadniczym

-gra ciałem

-wślizg

-przechywcenie podania lub wybicie piłki

-blokowanie piłki

2.działania grupowe w grze obronnej

a)utrudniajace przeciwnikow przemieszczanie piłki i zdobycie bramki

-ustawnienie się zawodników w obronie

-”skracanie” i „zawężanie” pola gry

-asekuracja i przekazywanie

-tworzenie rownowagi i przewagi sił

ustawienie się zawodników w obronie- uwarunkowane jest kierunkiem przemieszczania się przeciwników(celem pilnowania), partnerów (mozliwosc wspoldziałania) oraz pilki(w bliskosci piłki gra bardziej agresywna). Ustawienie w kształcie ruchomych trójkątów umożliwia skuteczna asekuracje i przekazywanie

„skracanie” i „zawężanie” - pola gry polega na przemieszczaniu się zawodników w kierunku bramki druzyny atakujacej i sektora boiska, w którym znjaduje się piłka w celu ograniczenia przeciwnikowi pola działania

asekruacja- polega na zabezpieczeniu działan partnerów przez zawodnika znajdujacego się w bliskiej odległosci

przekazywanie- to forma wspoldziałania zawodników broniących , której efektem jest wymiana i przejmowanie zawodników druzyny przeciwnej w pilnowanych strefach działania lub zmiana stref.

Przewaga liczebna- może być niewelowana w wyniku przemieszczania się zawodnika druzyny broniącej za atakujacym przeciwnikiem, poza sfere swojego działania

b)umożliwające odbiór piłki lub przerywanie akcji przeciwnika

-gra „aktywna strefą”

-”podwajanie” i „potrajanie”

-gra na spalony \

aktywna strefa- powstaje w wyniku ust się obronców w blizkosci zawodnika druzyny przeciwnej, posiadajacego piłkę, którzy poprzez czynnosci blokujace staraja się uniemożliwić (odciąc)podanie piłki do współpartnera lub wybic piłkę przeciwnikowi, wzglednie ja odbierac z zastosowaniem wariantu 1 na 1

podwajanie lub potrajanie- polega na skoordynowanym działaniu jednoczesnym lub nastepczym dwóch lub trzech zawodników druzyny broniacej na przeciwnika z pilką

gra na spalony- to szybkie wyjscie zawdnikow broniących do przodu i pozostawnienie na pozycji spalonej co najmniej jednego z zawodników druzyny atakujacej, przed zamierzonym podaniem piłki przez współpartnera

Działania ofensywne

1.indywidualne

a)ułatwiajace utrzymanie piłki, jej przemieszczanie i zdobycie bramki

-uzyskanie bez piłki swobody dzialania w sytuacji 1na1

-przepuszczenie piłki

-zasłona

Odejscie- polega na szybkim przemieszczeniu się zawodnika w kierunku partnera z piłką w celu ściągniecia za sobą przeciwnika, następnie zaskakujace przeciwnika przemieszczenie się w strone przeciwną

Wyjscie- polega na szybkim przemieszczeniu się zawodnika bez piłki w kierunku linii bocznej lub bramki(celem zmylenia przeciwnika), następnie szybkie zblizenie się do partnera, który jest w posiadaniu piłki w celu otrzymania podania lub wykonania zasłony

ścięcie- jest to manewr przebiegniecia pomiedzy obronca pilnujacym zawodnika z piłka a własnym obroncą

przepuszczenie pilki- nastepuje w ataku pozycyjnym, gdy piłka kierowana do jednego z zawodników dociera do innego partenra

zasłona- polega na blokowaniu dostepu do partnera z pilką

b)umożliwiajace utrzymanie i przemieszczanie piłki oraz zdobycie bramki

-prowadzenie piłki

-drybling

-ominiecie przeciwnika(zwód, obiegnięcie, samowyzwolenie)

-blokowanie dostepu do piłki (gra cialem)

-uderzenie piłki(podania, strzały)

prowadznie piłki- jest sposobem przemieszczania się zawodnika z piłka w obranym kierynku

drybling- to forma prowadzenie pilki w obecnosci przeszkadzajacego przeciwnika, w celu utrzymania się przy piłce

ominięcie- polega na uwolnieniu się od przeciwnika utrudniajacego rozegranie piłki, stanowi skuteczny sposób utworzenia przewagi liczenej

zwód- to nadanie pozorów rzeczywistemu ruchowi, w celu wytraceniu przeciwnika z równowagi poprzez wykonanie zaskakujacego ruchu

obiegniecie – polega na wykorzystaniu wolnej przestrzeni obok przeciwnika( obiegniecie przeciwnika z jednej str , przepuszczenie piłki z drugiej, obok niego)

samowyzwolenie- to manewr stosowany w duzym zageszczeniu, polea na wprowadzeniu obroncy na przeszkode

2. dzialania grupowe

a) ułatwiające utrzymanie piłki, jej przemieszczanie i zdobywanie bramki

-zmiany stref działania

-tworzenie przewagi sił

-rozszerzanie pola gry i zachowanie głębi atakowania

-tworzenie i wykorzystywanie przewagi liczebnej

zmiany stref działania- mogą dotyczyc zawodników róznych formacji, jak również przemieszczenia srodka ciezkosci gry

w odległe sektory boiska

tworzenie przewagi sił osiafa się w wyniku: wygrywania pojedynków 1na1, podania piłki nas wolne pole, stosowania zasłon, włączania się do gry zawodników z innych stref, np. „libero”, obroncą, podania piłki bez przyjecia . Przy atakowaniu należy wykorzystac cała szerokosc boiska w celu zwiekszenia powierzchni, na której można operowac pilką. Utrudnia to znacznie dzialanie obronne zawodnikom druzyny przeciwnej.

b) umozliwiajace utrzymanie piłki i jej przemieszczanie:

-podania i przyjecia

podania i przyjecia – są podstawowym sposobem przemieszczania piłki oraz jej utrzymania. Podanie piłki może być skierowane na wolne pole lub do zawodnika predkosc przemieszcania się piłki po podaniu musi być zsynchronizowana z ruchem partnera, co warunkuje jego skutecnosc. Wybór partnera, do którego ma być skierowane podanie, wynika z sytuacji taktycznie korzystnej dla druzyny będącej w posiadaniu piłki