Scharakteryzuj równowagę na rynku pracy.

Równowaga rynku pracy oznacza stan, w którym pracownicy są skłonni wykonać pracę przy takiej płacy realnej, jaką pracodawcy są skłonni zaoferować. Płaca realna będzie się utrzymywała na po­ziomie równowagi w punkcie E tak długo, jak długo nie zmieni się położenie krzywej podaży pracy i popytu na pracę:

Przy niskiej płacy W3 podaż pracy wynosi zaledwie L2, zaś przy wyso­kiej płacy W2 podaż pracy wzrasta do L3. Zatem przy poziomie płacy W2 występuje nadwyżka podaży pracy L3 nad popytem na pracę L2. Na rynku pracy pojawia się wówczas bezrobocie.

Przy poziomie płacy W3 występuje niedobór pracowników, gdyż popyt na pracę L3 znacznie przewyższa podaż pracy L2. Liczba pracowników chętnych do podjęcia pracy jest mała. Gdy zatrudnienie nie znajduje się w punkcie równowagi L1, wówczas zarówno na przedsiębiorców, jak i pracowników oddziałują bodźce do zwiększenia zatrudnienia.

Nadwyżka podaży pracy nad popytem na pracę przy płacy W2 będzie wpły­wała na obniżenie płacy realnej do poziomu W1, zaś niedobór pracowników w stosunku do popytu na pracę będzie podbijał płace do poziomu W1. W pierw­szym przypadku, przy płacy realnej W2 równej produkcyjności krańcowej, przedsiębiorcy zatrudnią tylko L2, zaś pracownicy chcieliby uzyskać pracę w roz­miarach L2. W drugim zaś przypadku, przy płacy realnej W3 równej produkcyj­ności krańcowej, przedsiębiorcy mogliby zatrudnić pracowników w wielko­ści W3, pracownicy jednak byliby gotowi podjąć pracę tylko w rozmiarach L2.

Ten stan nierównowagi w modelu doskonałej konkurencji nie może być trwały i dopóki będzie utrzymywać się jakakolwiek różnica między płacą a war­tością krańcowego produktu pracy, dopóty będą działały mechanizmy korygu­jące. W modelu, w którym zakłada się doskonale elastyczne płace, płaca realna ulega odchyleniu w taki sposób, aby zrównoważyć rynek pracy w punkcie prze­cięcia się krzywych podaży i popytu.