Prąd przesunięcia – wielkość fizyczna o wymiarze prądu elektrycznego zależna od szybkości zmian natężenia pola elektrycznego w dielektryku. W przeciwieństwie do prądu elektrycznego nie polega on na przepływie ładunków, jednak pomimo tego również wywołuje wirowe pole magnetyczne. Pojęcie prądu przesunięcia wprowadził w 1865 James Clerk Maxwell uogólniając prawo Ampère'a na prądy zmienne, tworząc w ten sposób jedno z równań nazywanych obecnie równaniami Maxwella. Dla odróżnienia prądu przesunięcia od prądu polegającego na ruchu ładunków, ten drugi nazywany jest prądem przewodzenia. Nazwa pochodzi od dawnej nazwy indukcji magnetycznej – przesunięcia. Stąd nazwę tę można rozumieć jako "prąd indukcji magnetycznej".

Natężenie prądu (nazywane potocznie prądem elektrycznym) - wielkość fizyczna charakteryzująca przepływ prądu elektrycznego zdefiniowaną jako stosunek wartości ładunku elektrycznego przepływającego przez wyznaczoną powierzchnię do czasu przepływu ładunku[1]. Przyrządy służące do pomiaru natężenia prądu elektrycznego to amperomierze[2]. Urządzeniem do definicyjnego wyznaczania jednostki jest waga prądowa. Do kontroli działania mierników oraz ich kalibrowania używa się kalibratorów prądu. Natężenie prądu płynącego w obwodzie elektrycznym zależy od źródła zasilającego ten obwód oraz impedancji obwodu. Źródła dzielą się na prądowe oraz napięciowe. Źródło prądowe to takie, które wymusza przepływ prądu o określonej wartości. Prąd w obwodzie zasilanym źródłem napięciowym zależy od wartości rezystancji zastępczej tego obwodu. W przypadku wielu typowych obwodów prądu stałego, wartość natężenia płynącego prądu można wyznaczyć posiłkując się prawem Ohma. Podstawowym prawem dotyczącym przepływu prądu (niekoniecznie stałego) w obwodach elektrycznych jest pierwsze prawo Kirchhoffa.

Prąd znamionowy - jest to prąd, na który zostało zaprojektowane urządzenie przesyłające energię elektryczną lub prąd, jaki przepływa przez urządzenie odbierające energię elektryczną w normalnych warunkach pracy.

Gęstość prądu – intuicyjnie jest to wielkość fizyczna określająca natężenie prądu elektrycznego przypadającego na jednostkę powierzchni przekroju poprzecznego przewodnika. Gęstość prądu wyrażana jest w A/m². W praktyce stosuje się na ogół wygodniejsze jednostki: A/cm² i A/mm².

Moc elektryczna to praca jaką wykonuje energia elektryczna w jednostce czasu. Jednostką mocy w układzie SI jest wat.

Połączenie szeregowe (obwód szeregowy) jest to taki rodzaj połączenia elementów elektrycznych, w którym koniec jednego elementu łączy się z początkiem następnego. Połączenie takie tworzy szereg (łańcuch) elementów, w którym prąd elektryczny musi przepływać kolejno przez wszystkie elementy (natężenie prądu ma więc taką samą wartość dla wszystkich elementów w połączeniu szeregowym). Dla szeregowego połączenia n rezystorów można wyliczyć rezystancję wypadkową (opór wypadkowy), R jako sumę rezystancji składowych.

Połączenie równoległe (obwód równoległy) jest to taki rodzaj połączenia elementów elektrycznych, w którym wszystkie końce oraz wszystkie początki elementów są połączone razem. Połączenie takie tworzy odpowiednią ilość gałęzi, w których mogą płynąć różne prądy, ale które zasilane są takim samym napięciem elektrycznym. Dla równoległego połączenia n oporników można wyliczyć rezystancję wypadkową (opór wypadkowy), R, który jest mniejszy od najmniejszego oporu składowego. Dla układów równoległych stosuje się również pojęcie konduktancji (G).

Prawo Ohma – prawo fizyki głoszące proporcjonalność natężenia prądu płynącego przez przewodnik do napięcia panującego między końcami przewodnika. Prawidłowość odkrył w latach 1825-1826 niemiecki fizyk, profesor politechniki w Norymberdze i uniwersytetu w Monachium Georg Simon Ohm. Dla prądu stałego proporcjonalność napięcia U i prądu I wyraża się wzorem: Współczynnik proporcjonalności R nazywa się rezystancją lub oporem elektrycznym. Współczynnik proporcjonalności pomiędzy prądem i napięciem, oznaczany jest zwykle przez G nosi on nazwę konduktancji i jest odwrotnością rezystancji. Prawo Ohma jest prawem doświadczalnym i w niektórych materiałach (w szczególności w metalach) jest dość dokładnie spełnione dla ustalonych warunków przepływu prądu, szczególnie temperatury przewodnika. Materiały, które się do niego stosują, nazywamy przewodnikami omowymi lub "przewodnikami liniowymi" - w odróżnieniu od przewodników nieliniowych, w których opór jest funkcją natężenia płynącego przez nie prądu. Prawo to także nie jest spełnione gdy zmieniają się parametry przewodnika, szczególnie temperatura.

Pierwsze prawo Kirchhoffa – prawo dotyczące przepływu prądu w rozgałęzieniach obwodu elektrycznego, sformułowane w 1845 roku przez Gustawa Kirchhoffa. Prawo to wynika z zasady zachowania ładunku czyli równania ciągłości. Wraz z drugim prawem Kirchhoffa umożliwia określenie wartości i kierunków prądów w obwodach elektrycznych. Dla węzła w obwodzie elektrycznym prawo to brzmi: Dla węzła obwodu elektrycznego suma algebraiczna natężeń prądów wpływających(+) i wypływających(–) jest równa zeru (znak prądu wynika z przyjętej konwencji) Lub Suma natężeń prądów wpływających do węzła jest równa sumie natężeń prądów wypływających z tego węzła.

Drugie prawo Kirchhoffa – zwane również prawem napięciowym, dotyczy bilansu napięć w zamkniętym obwodzie elektrycznym prądu stałego. Zostało ono sformułowane przez niemieckiego fizyka Gustava Kirchhoffa. Prawo to jest oparte na założeniu, że opisywany nim obwód nie znajduje się w zmiennym polu magnetycznym (w przypadku obwodów znajdujących się w zmiennym polu magnetycznym zastosowanie ma prawo Faradaya). Najczęściej prawo to jest formułowane w postaci: W zamkniętym obwodzie suma spadków napięć na oporach równa jest sumie sił elektromotorycznych występujących w tym obwodzie.

Transfiguracja to przekształcenie fragmentu układu trójfazowego elementów połączonych w gwiazdę w równoważny układ elementów połączonych w trójkąt jak też na odwrót. Warunkiem poprawnej transfiguracji jest niezmienność wartości napięć i natężeń prądu elektrycznego w pozostałej części obwodu, która nie podlega przekształceniu.

Pole magnetyczne – stan przestrzeni, w której siły działają na poruszające się ładunki elektryczne, a także na ciała mające moment magnetyczny niezależnie od ich ruchu. Pole magnetyczne, obok pola elektrycznego, jest przejawem pola elektromagnetycznego. W zależności od układu odniesienia, w jakim znajduje się obserwator, to samo zjawisko może być opisywane jako objaw pola elektrycznego, magnetycznego albo obu.

Magnes neodymowy – magnes trwały (magnes stały) wytwarzany ze związku neodymu, żelaza i boru Nd2Fe14B. Produkowany jest metodami metalurgii proszków czyli prasowania sproszkowanych komponentów w polu magnetycznym w podwyższonej temperaturze. Magnesy te wytwarzają bardzo silne pole magnetyczne, co przekłada się na dużą siłę przyciągania. Ich temperatura Curie wynosi od 310 do 330 °C.

Indukcja elektryczna – w fizyce wielkość używana do opisu pola elektrycznego, występuje między innymi w równaniach Maxwella. Równania Maxwella – cztery podstawowe równania elektrodynamiki klasycznej zebrane i rozwinięte przez Jamesa Clerka Maxwella. Opisują one właściwości pola elektrycznego i magnetycznego oraz zależności między tymi polami. Prawo Gaussa dla elektryczności w fizyce, zwane również twierdzeniem Gaussa, to prawo wiążące pole elektryczne z jego źródłem, czyli ładunkiem elektrycznym. Natężenie pola elektrycznego jest polem wektorowym i spełnia twierdzenie Gaussa-Ostrogradskiego.

Natężenie pola magnetycznego nie zależy od właściwości magnetycznych środowiska. W materiałach anizotropowych i bezstratnych, czyli niewykazujących pętli histerezy, wektory natężenia pola magnetycznego i indukcji magnetycznej mają ten sam zwrot i kierunek. W materiałach nieliniowych wykazujących pętlę histerezy (np. ferromagnetykach) wektor indukcji może mieć inny kierunek lub zwrot ze względu na energię anizotropii, indukowane prądy wirowe itp. Wartość kąta zawartego między wektorem natężenia pola i indukcji magnetycznej jest w pewnym sensie miarą strat mocy występujących w takim materiale. Natężenie pola magnetycznego jest wielkością charakteryzującą pole magnetyczne niezależną od własności materiału – wartością zależną jest natomiast indukcja magnetyczna.

Ferromagnetyk – ciało, które wykazuje własności ferromagnetyczne. Znajdują się w nim obszary stałego namagnesowania (tzw. domeny magnetyczne), wytwarzające wokół siebie pole magnetyczne (jak małe magnesy). Do ferromagnetyków należą m.in. żelazo, kobalt, nikiel i niektóre stopy oraz metale przejściowe z grupy żelaza i metale ziem rzadkich. Ferromagnetyki mają właściwości ferromagnetyczne poniżej temperatury Curie, powyżej są paramagnetykami. Magnesowanie polega na zmianie kierunku namagnesowania w domenach lub zmianie granic domen. Występuje w nich zjawisko nasycenia magnetycznego – wszystkie elementarne dipole magnetyczne ustawiają się w kierunku zewnętrznego pola magnetycznego. Powyżej temperatury Curie ruchy cieplne uniemożliwiają ustawienie dipoli magnetycznych.

Energia termiczna (zwana też potocznie energią cieplną) – część energii wewnętrznej układu, która jest związana z chaotycznym ruchem cząsteczek układu[1]. Miarą energii termicznej jest temperatura. Każda postać energii może się przemienić w energię termiczną, czemu towarzyszy wzrost entropii. Energia termiczna nie jest jednoznacznie zdefiniowana w termodynamice. Przetwarzaniem energii termicznej, głównie w energię elektryczną, zajmuje się termoenergetyka[2]. Wymiana energii pomiędzy układami poprzez chaotyczny ruch cząsteczek lub atomów nazywa się wymianą ciepła .Błędem jest utożsamianie energii termicznej z ciepłem. Ciepło, podobnie jak praca są sposobem przekazywaniem energii, a nie formą energii.

Moc pozorna – (S, VA) wielkość fizyczna określana dla obwodów prądu przemiennego. Wyraża się ją jako iloczyn wartości skutecznych napięcia i natężenia prądu.

Moc znamionowa - jest to wartość znamionowa mocy, przy której urządzenie pracuje prawidłowo i zgodnie z normami lub zaleceniami producenta. Wartość ta zazwyczaj podawana jest na tabliczce znamionowej na obudowie urządzenia razem z innymi parametrami istotnymi dla pracy danego urządzenia. Zazwyczaj oznaczana jest symbolem PN i podawana w watach (W) lub koniach mechanicznych (KM).

Prąd przemienny – charakterystyczny przypadek prądu elektrycznego okresowo zmiennego, w którym wartości chwilowe podlegają zmianom w powtarzalny, okresowy sposób, z określoną częstotliwością. Wartości chwilowe natężenia prądu przemiennego przyjmują naprzemiennie wartości dodatnie i ujemne (stąd nazwa przemienny). Najczęściej pożądanym jest, aby wartość średnia cało-okresowa (tzn. składowa stała) wynosiła zero. Stosunkowo największe znaczenie praktyczne mają prąd i napięcie o przebiegu sinusoidalnym. Dlatego też, w żargonie technicznym często nazwa prąd przemienny oznacza po prostu prąd sinusoidalny. Jeśli zakłócenia lub nieliniowość powodują zdeformowanie sinusoidalnego kształtu, wówczas taki niesinusoidalny przebieg nosi nazwę przebiegu odkształconego

Prawo indukcji elektromagnetycznej Faradaya to prawo oparte na doświadczeniach Faradaya z 1831 roku. Z doświadczeń tych Faraday wywnioskował, że w zamkniętym obwodzie znajdującym się w zmiennym polu magnetycznym pojawia się siła elektromotoryczna indukcji równa szybkości zmian strumienia indukcji pola magnetycznego przechodzącego przez powierzchnię rozpiętą na tym obwodzie.

Prąd stały - prąd stały charakteryzuje się stałą wartością natężenia oraz kierunkiem przepływu, w odróżnieniu od prądu zmiennego i przemiennego .Zaletą prądu stałego jest to, że w przypadku zasilania takim prądem wartość chwilowa dostarczanej mocy jest stała, co ma duże znaczenie dla wszelkich układów wzmacniania i przetwarzania sygnałów. Większość półprzewodnikowych układów elektronicznych zasilana jest prądem stałym (a przynajmniej napięciem stałym). Główną zaletą takiego rozwiązania jest to, że urządzenia zawierające układy elektroniczne mogą być zasilane bezpośrednio z przenośnych źródeł energii (baterii lub akumulatorów).Dla urządzeń, które używane są w pobliżu sieciowej energii elektrycznej stosuje się zasilanie prądem stałym wytwarzanym przez zasilacze sieciowe. W zasilaczu sieciowe napięcie przemienne jest najpierw transformowane na odpowiedni poziom napięcia, prostowane (na przykład za pomocą mostka Graetza) oraz filtrowane, tak aby jego ostateczny przebieg był jak najbardziej zbliżony do wartości stałej.

Metoda symboliczna -Metoda wykresów wskazowych ułatwia obliczanie przebiegów sinusoidalnych. Zamiast dodawać funkcje czasu, dodaje się do siebie (geometrycznie) reprezentujące je wskazy. Najprościej robi się to dodając do siebie rzuty wskazów na osie układu współrzędnych zwane ich składowymi ortogonalnymi.

Na dalsze uproszczenie tych obliczeń pozwala zastosowanie liczb zespolonych. Reprezentacją liczby zespolonej Z= |Z|e jα na płaszczyźnie liczb zespolonych jest wektor o długości „Z” i o początku w początku układu współrzędnych (tworzą go oś liczb rzeczywistych Re - realis i oś liczb urojonych Im - imaginaris), nachylony względem osi liczb rzeczywistych pod kątem równym „α ”. Dodawanie (algebraiczne) liczb zespolonych to dodawanie (geometryczne) reprezentujących je wektorów. Wszystko to idealnie pasuje do wskazów odwzorowujących przebiegi sinusoidalne. Można je zatem utożsamiać z wektorami reprezentującymi liczby zespolone i nadawać im wartości zespolone.

Metoda, w której wskazy zapisuje się używając liczb zespolonych nosi nazwę metody symbolicznej. Stosując metodę symboliczną wskazowi wartości skutecznej odwzorowującemu przebieg w(t) (gdzie w(t) to przebieg czasowy napięcia, natężenia, sem itd.), o długości W=Wmax/2 i o kącie nachylenia względem osi odciętych (początkowym kącie fazowym przebiegu) równym „Ψ” przyporządkowuje się liczbę zespoloną We jΨ o module W i argumencie Ψ (reprezentuje ona wskaz, „symbolizuje” go - stąd nazwa metody). Nosi ona nazwę wartości skutecznej zespolonej. W efekcie takiego przyporządkowania, geometryczne dodawanie wskazów wartości skutecznych

Odbiornik liniowy, pasywny jest to taki odbiornik, który nie zawiera ani elementów o charakterystykach nieliniowych, ani elementów źródłowych. Jeżeli do zacisków takiego odbiornika przyłożyć napięcie sinusoidalne: u(t)=U2 sin(t+U ) to również płynący pod wpływem tego napięcia prąd będzie prądem okresowym, sinusoidalnym, o takiej samej pulsacji (a więc synchroniczny z napięciem): i(t)=I2 sin(t+I )

Metoda wskazów- Metoda wskazów odwołuje się do koła trygonometrycznego i do pojęcia wskazu wirującego. Wskaz wirujący wartości maksymalnej jest rodzajem wektora, który odwzorowuje przebieg czasowy wielkości sinusoidalnie zmiennej. Na rysunku pokazano przykładowo wskaz wartości maksymalnej natężenia prądu. Ma on długość równą amplitudzie odwzorowywanego przebiegu, umieszczony jest w początku układu współrzędnych i obraca się w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara z prędkością kątową „ω”, równą pulsacji przebiegu.

Rzutując koniec takiego wektora na oś rzędnych („oś igreków”), można na niej odczytywać wartości chwilowe natężenia prądu dla chwil „t”, odpowiadających kątom „ωt+ ΨI”. W chwili
„t=0”, a więc w chwili rozpoczęcia pomiaru czasu, wskaz nachylony jest w stosunku do osi odciętych („osi iksów”) o kąt „ΨI ”. Na tzw. wykresach wskazowych, wykorzystywanych jako rodzaj graficznego odwzorowania przebiegów sinusoidalnych, rysowany jest on właśnie w tym położeniu.

Idealna cewka indukcyjna -Przepływ prądu elektrycznego powoduje powstawanie pola magnetycznego. Wartości chwilowe wielkości fizycznych opisujących właściwości tego pola (natężenie pola, indukcja magnetyczna, strumień magnetyczny) są zależne od wartości chwilowych natężenia prądu.

Wielkość fizyczna definiowana jako współczynnik proporcjonalności pomiędzy strumieniem sprzężonym wytwarzanym przez prąd płynący w układzie przewodników (przykładowo w cewce) i natężeniem tego prądu nosi nazwę

indukcyjności (tego układu przewodników):

Impedancja, Z – wielkość charakteryzująca zależność między natężeniem prądu i napięciem w obwodach prądu zmiennego.

Impedancja jest uogólnieniem oporu elektrycznego, charakteryzującego tę zależność w obwodach prądu stałego. Impedancja jest wielkością zespoloną. Część rzeczywista impedancji opisuje opór związany z prądem płynącym w fazie zgodnej z przyłożonym napięciem, część urojona – z prądem przesuniętym w fazie, który wyprzedza przyłożone napięcie lub jest opóźniony względem niego.

Admitancja (drożność[1]) to odwrotność impedancji, całkowita przewodność elektryczna w obwodach prądu przemiennego.

Opornik, rezystor– najprostszy, rezystancyjny element bierny obwodu elektrycznego. Jest elementem liniowym: spadek napięcia jest wprost proporcjonalny do prądu płynącego przez opornik. Przy przepływie prądu zamienia energię elektryczną w ciepło. Występuje na nim spadek napięcia. W obwodzie służy do ograniczenia prądu w nim płynącego. Idealny rezystor posiada tylko jedną wielkość, która go charakteryzuje – rezystancję. W praktyce występuje jeszcze pojemność wewnętrzna oraz wewnętrzna indukcyjność, co, np. w technice wysokich częstotliwości (RTV), ma duże znaczenie (jest to tzw. pojemność oraz indukcyjność pasożytnicza). W technologii bardzo wysokich częstotliwości – kilkuset megaherców (MHz) i powyżej – właściwości pasożytnicze typowego rezystora muszą być traktowane jako wartości rozproszone, tzn. rozłożone wzdłuż jego fizycznych wymiarów (zobacz: schemat zastępczy).

Konduktancja (przewodność elektryczna) jest odwrotnością rezystancji. Jest więc miarą podatności elementu na przepływ prądu elektrycznego.Zwyczajowo konduktancję oznacza się symbolem G (wielka litera G).Jednostką konduktancji w układzie SI jest simens (1 S).Miarą podatności materiału na przepływ prądu elektrycznego jest konduktywność.

Induktor idealny tylko gromadzi energię.

Induktor (łac. induktor - wprowadzający) - prądnica prądu zmiennego o małej mocy, najczęściej napędzana ręcznie.

Induktor - prądnica magnetoelektryczna prądu zmiennego małej mocy, napędzana ręcznie za pomocą korbki.

Induktora używano w aparatach telefonicznych i urządzeniach pomiarowych. Induktory telefoniczne dają napięcie do 70 V, a pomiarowe 500 V, 1000 V lub 2000 V. W urządzeniach pomiarowych induktory służą do pomiaru rezystancji izolacji urządzeń elektrycznych i rezystancji uziemienia. W przyrządach służących do pomiaru rezystancji izolacji, induktory sprzężone są z miernikami megaomomierzami. Megaomomierz induktorowy może być wyposażony w ustrój pomiarowy magnetoelektryczny albo ilorazowy. W pomiarze rezystancji uziemienia induktor wchodzi w skład mostka pomiarowego Behrendta.

Samoindukcja (indukcja własna) jest zjawiskiem elektromagnetycznym, szczególnym przypadkiem zjawiska indukcji elektromagnetycznej. Samoindukcja występuje, gdy siła elektromotoryczna wytwarzana jest w tym samym obwodzie, w którym płynie prąd powodujący indukcję, powstająca siła elektromotoryczna przeciwstawia się zmianom natężenia prądu elektrycznego. Indukcyjność obwodu jest równa sile elektromotorycznej samoindukcji jaka powstaje w obwodzie przy zmianie natężenia o 1 A występująca w czasie 1 sekundy.

Reaktancja (opór bierny, sprzeciwność[1]) to wielkość charakteryzująca obwód elektryczny zawierający element o charakterze pojemnościowym (np. kondensator) lub element o charakterze indukcyjnym (np. cewkę). Jednostką reaktancji jest om. Jest urojoną częścią impedancji.

Reaktancję oznacza się na ogół symbolem X.

Gdy przez cewkę lub kondensator płynie prąd przemienny, wtedy część energii magazynowana jest w polu, odpowiednio magnetycznym lub elektrycznym. Wywołuje to spadek napięcia wprost proporcjonalny do iloczynu prądu i reaktancji. W przypadku obwodów prądu stałego nie mówi się o reaktancji, bowiem (pomijając stan nieustalony) cewka stanowi zwarcie, zaś kondensator przerwę w obwodzie.

Reaktancja idealnej cewki i kondensatora jest równa co do wartości bezwzględnej ich impedancji. Napięcie i prąd w takich elementach są przesunięte w fazie o 90 stopni względem siebie. Znak liczby zależy od tego, czy prąd wyprzedza napięcie, czy napięcie wyprzedza w fazie prąd.

Susceptancja -to część urojona admitancji, czyli przewodność bierna.

Układ trójfazowy - rodzaj układu, który składa się z 3 obwodów elektrycznych prądu przemiennego, w których napięcia przemienne źródeł o jednakowej wartości i częstotliwości są przesunięte względem siebie w fazie o 1/3 okresu. Napięcia układu wytwarzane są w jednym źródle energii elektrycznej, prądnicy lub generatorze fazowym.

Rodzaje układów trójfazowych, pierwszy oznacza połączenie w źródle napięcia, drugi w odbiorniku:

układ trójprzewodowy (gwiazda-gwiazda)λ-λ

układ czteroprzewodowy (gwiazda-gwiazda)λ-λ

układ trójprzewodowy (trójkąt-gwiazda)Δ-λ

układ trójprzewodowy (gwiazda-trójkąt)λ-Δ

układ trójprzewodowy (trójkąt-trójkąt)Δ-Δ

Silnik elektryczny asynchroniczny, silnik indukcyjny - jest maszyną elektryczną zmieniającą energię elektryczną w energię mechaniczną, w której wirnik obraca się z poślizgiem w stosunku do wirującego pola magnetycznego wytworzonego przez uzwojenie stojana. Silnik asynchroniczny składa się z 2 podstawowych części: nieruchomego stojana, wykonanego z ferromagnetycznych blach elektrotechnicznych ze żłobkami na cewki uzwojenia, i ruchomego wirnika, również wykonanego z blach ze żłobkami na uzwojenie. Przemienny prąd w symetrycznym, wielofazowym uzwojeniu stojana powoduje powstanie w maszynie zmiennego pola magnetycznego od każdej z faz w taki sposób, że wypadkowe pole jest tzw. polem wirującym, wirującym wzdłuż obwodu maszyny, czyli wokół wirnika. Pole to w wyniku indukcji elektromagnetycznej (stąd inna nazwa silnika - silnik indukcyjny) powoduje powstanie sił elektromotorycznych w uzwojeniu wirnika, pod wpływem których płyną tam prądy elektryczne, które powodują powstanie magnetycznego pola wirującego wirnika. Oddziaływanie wirujących pól magnetycznych: od stojana i od wirnika wywołuje powstanie momentu elektromagnetycznego działającego na wirnik i, w konsekwencji, momentu obrotowego odpowiedzialnego za ruch wirnika.

Skojarzeniem grafu nazywa się niezawierający pętli podzbiór krawędzi grafu (ozn. M) taki, że każdy wierzchołek jest końcem co najwyżej jednej krawędzi z M, tj. każdy wierzchołek jest połączony krawędzią z dokładnie jednym innym wierzchołkiem albo wcale.

Gwiazda jest rodzajem połączenia w układach trójfazowych, oznaczanym symbolem Y. W połączeniu typu gwiazda napięcie na elementach E (E może w tym przypadku oznaczać rezystancję, impedancję, itp.) jest wypadkową wartością wynikającą z symetryczności (lub niesymetryczności), natomiast prądy płynące przez te elementy są równe prądom fazowym.

Czasami zachodzi potrzeba zastąpienia układu połączonego w gwiazdę równoważnym układem połączonym w trójkąt. Równoważność oznacza tutaj warunek niezmienności prądów i napięć w tej części obwodu, która nie podlega przekształceniu.

Zagadnienia, do których nie mogłam znaleźć definicji:

Obwody rozgałęzione

Obwody nierozgałęzione

Metoda przekształcania obwodu (wzajemna)

Schemat prądnicy

Napięcie sinusoidalne

Dodawanie prądów sinusoidalnych

Prądnica trójfazowa jawno-biegunowa

Prądnica 3 fazowa