Ad.1

Afryka Subsaharyjska zwana również Czarną Afryką to obszar ciągnący się na południe od Sahary.

Naukowy dzielą Czarną Afrykę na 9 obszarów geograficzno-etnicznych tj.

1)częściowo Saharę

2) sawannę zachodnioafrykańską

3) wybrzeża Zatoki Gwinejskiej 

4) Sudan środkowy

5) dorzecze Górnego Nilu 

6) Afrykę Wschodnią

7) strefę leśną i wilgotną sawannę Afryki Równikowej

8) sawannę na południe od równika

9) Afrykę Południową

Ad. 2

W krajach Czarnej Afryki, czyli w rejonach na południe od strefy Sahelu, panuje zacofane rolnictwo. Ziemia jest tam dobrem wspólnym. Prymitywna technika i niskie nakłady pracy powodują, że rolnictwo jest bardzo mało wydajne i niskotowarowe. Jedynym wyjątkiem jest RPA (Republika Południowej Afryki), gdzie spotyka się intensywne rolnictwo. Na obszarze Czarnej Afryki spotyka się duże plantacja roślin przemysłowych i używek, które są przeznaczone na eksport. Pochodzą one jeszcze z czasów kolonialnych. Uprawia się głównie proso, sorgo, maniok, orzeszki ziemne, palmę oleistą, palmę kokosową, kakao, kawę.

Rolnictwo afrykańskie nie doświadczyło jeszcze dobrodziejstw Wielkiej Rewolucji. W odróżnieniu od reszty świata jego wydajność nie zwiększyła się. Nierównomierne opady, wysuszona gleba, choroby oraz szkodniki ciągle zbierają obfite żniwo. Technologie wypracowane w innych strefach klimatycznych nie sprawdzają się na tym obszarze. Dystrybucja nawozów jest często kontrolowana przez monopol państwowy i dlatego farmerzy nie mogą ich zakupić po konkurencyjnych cenach. Uboga infrastruktura ogranicza możliwości transportowe, co oznacza wygórowane opłaty za przewóz towarów.

Sektor rolniczy Afryki nie jest w stanie dostarczyć potrzebnej ilości niedrogiej żywności mieszkańcom miast. Większość żywności pochodzi z importu. Miejskie centra nie rozwijają się na tyle, aby sprostać standardom międzynarodowym i nie oferują wystarczającego dla rozwoju przemysłu kapitału ludzkiego.

Rolnictwo stanowi 20% do 30% PKB i 50% eksportu.

Ad.3

3.1 Etiopia jest jednym z najuboższych krajów świata a główne dochody pochodzą z rolnictwa. W sektorze tym pracuje prawie 50% ludności zawodowo czynnej. Pomimo tego stosowane środki nadal odbiegają od normy. Wciąż wiele czynności wykonywane jest ludzkimi rękami.

Południe kraju jest obszarem produkcji kawy, głównego towaru eksportowego kraju. Specyficzną cechą jest produkcja oparta na naturalnych lasach drzew kawowych i półplantacjach.

Uprawa kawy bierze swój początek właśnie w Etiopii. Górzysty obszar sprawia iż rolnicy nie muszą stosować nawozów ani środków owadobójczych. Biedni rolnicy etiopscy uprawiający kawę muszą dziś zmagać się z międzynarodowym kryzysem cenowym, który spowodował, że ziarno kawowe od kilku lat skupowane jest poniżej kosztów produkcji. Ten kryzys spowodował drastyczne pogorszenie sytuacji rolników uprawiających kawę nie tylko w regionie Kaffa i Oromia w Etiopii, ale i w innych regionach świata. Niskie ceny kawy oznaczają dla rolników brak możliwości pokrycia kosztów produkcji i ciągłe straty. Wielu cierpi z powodu drastycznie obniżonych dochodów. Nie są w stanie kupić podstawowego w Etiopii produktu żywnościowego - ziarna trawy abisyńskiej teff, z którego wyrabia się mąkę. Nie stać ich na opiekę medyczną i edukację dzieci. Jednak w czasie, gdy wielu rolników na świecie porzuca swoje gospodarstwa i przenosi się do miast, a nawet do innych krajów, lub też przestawia się na inne uprawy, rolnicy etiopscy nadal chcą uprawiać kawę. Problemy etiopskich rolników dotkniętych kryzysem na rynku kawy stara się rozwiązywać spółdzielnia Oromia (Oromia Coffee Farmers Cooperative Union - OCFCU) z Etiopii, działająca w systemie Sprawiedliwego Handlu. Jest ona dziś największym w Etiopii producentem kawy Fairtrade. Spółdzielnia Oromia i jej dyrektor generalny Tadesee Meskela poprzez zwiększenie dochodów pomagają rolnikom etiopskim podtrzymywać tradycję uprawy kawy w obliczu najpoważniejszego od kilku pokoleń kryzysu ekonomicznego. Rolnicy sami chcą znaleźć wyjście z obecnej sytuacji kryzysowej, która pogarsza się z każdym dniem. Członkowie spółdzielni przeznaczają dochody ze sprzedaży kawy w USA i Europie m.in. na następujące cele:

 Uprawy ekologiczne - spółdzielnia zapewnia swoim członkom wsparcie techniczne oraz szkolenia na temat kompostowania produktów ubocznych pozostałych po produkcji kawy i wykorzystania drzew dających cień oraz naturalnego nawozu do wzbogacania gleby.

 Uprawy mieszane - członkowie spółdzielni uprawiają wśród roślin kawowca cytrusy i banany oraz ręcznie przycinają rośliny kawowca, które są sadzone pod drzewami, dającymi dużo cienia. Zwiększa to różnorodność biologiczną i ułatwia ograniczenie ilości szkodników.

 Zakup i naprawa sprzętu - członkowie spółdzielni zakupili dwie maszyny płuczące, a Oromia założyła fundusz remontowy, przeznaczony na konserwację i serwis maszyn służących do oczyszczania ziaren kawy, aby produkować najwyższej jakości płukaną kawę arabikę.

Organizacje i firmy Sprawiedliwego Handlu, zakupujące kawę, przyznają też rolnikom na bardzo dogodnych warunkach kredyty i przedpłaty za zamówione ziarno, zaś spółdzielnie rolne Sprawiedliwego Handlu zapewniają podział dochodów ze sprzedaży kawy, co sprawia, że wyższa cena rzeczywiście gwarantuje poprawę sytuacji rolników i ich rodzin. W kraju takim jak Etiopia, gdzie średni dochód roczny na osobę wynosi 100 dolarów (27 centów dziennie!), Sprawiedliwy Handel jest ogromną szansą na poprawę poziomu życia jego mieszkańców.

Jeżeli chodzi o ekonomiczne aspekty możemy powiedzieć iż Etiopia w roku poprzednim uzyskała rekordowy wynik jeżeli chodzi o eksport który równał się 841.600.000 dolarów za prawie 200.000 ton kawy.

Ceny kawy są głównie kształtowane przez warunki pogodowe danego roku zbiorow, popyt oraz wartość dolara. Kraje importujące kawę robią potężny biznes na tym surowcu z racji, że kupują za grosze, a sprzedająza krocie. Jeśli ekwadorski, etiopski, czy salwadorski rolnik otrzymuje za owoce swojego kawowca średnio 80 centów za funt wagi (ok. pół kilograma) to rzeczywiście można powiedzieć, że giełda ma się nijak do większości tych biednych państw, tym bardziej, że produkcja niektórych rodzajów kawy i warunki wymuszają większe koszty niż cena rynkowa. A jednak w większości państw uprawiających kawę nie rezygnuje się z niej wyczekując zmian cen. Np. taka Etiopia, której 67% eksportu to zyski z kawy, nie może pozwolić sobie na wygórowane żądania względem odbiorców. Importerzy to w większości jednak mocarstwa, więc absolutnie nie muszą się przejmować słabiutką Etiopią, lukę tą wypełnią chętnie inne kraje ubóstwa. Oczywiście toteż wina rządów tych krajów, które zwykle nie prowadzą odpowiedniej polityki. Z jednej strony bywa, że same ustalają ceny eksportowanej kawy, które nie są na rękę rolnikowi. Z drugiej strony nakazują również uprawę wyłącznie kawy, gdy tymczasem rolnicy zarabialiby więcej (co prawda głównie na rynku wewnątrzkrajowym) poprzez kultywację innych roślin. Widać z tego, że pijąc jedno espresso, to zaledwie 1-3% trafia do rolników uprawiających kawę. Ok. 7% jest zyskiem spółdzielni kawowych, lokalnych pośredników i transportu. Reszta to przychody importerów, palarni, kolejnych pośredników i kawiarni.

3.2 W Kenii najważniejszym sektorem gospodarki jest rolnictwo, zatrudnia ponad 80 procent populacji. W rzeczywistości, ponad 50 procent zysków z eksportu są przypisane do produktów rolnych z upraw kawy, herbaty, tytoniu, bawełny, sizalu, złocienia, i orzechy nerkowca na czele. Największy zysk jednak przynosi produkcja herbaty. Pod uprawę przeznaczone jest ponad 110 hektarów gruntów. Rolnictwo w Kenii jest zwykle wykonywane przez małych producentów, którzy zwykle uprawiają nie więcej niż dwa hektary przy wykorzystaniu tylko technologii. Te małe gospodarstwa, prowadzone przez około trzech milionów rolniczych rodzin, stanowią 75% całkowitej produkcji.
Historycznie przemysł herbaciany jest jednym z największych sukcesów rolnictwa w Kenii. Kenijskie herbaty są wyjątkowe pod wieloma względami, jednym z nich jest fakt iż materiały dopuszczone do uprawy wybierane są przez naukowców aby zapewnić jak najlepszą jakość towarów.

Śmiało możemy mówić iż w Afryce istnieje tylko jedno miejsce które można nazwać stolicą herbaty. Miasteczko Kericho jest usytuowane w strefie równikowej i na stokach wielkiego Rowu, co sprawia że Kenia jest trzecią potęgą na świecie jeżeli chodzi o eksport herbaty. Sprzyjają temu idealny kilmat i codzienne popołudniowe deszcze. Przemysł herbaty jest o tyle wyjatkowy iż składa się z dwóch odrębnych sektorów: sektor w posiadaniu przez producentów herbaty na dużą skalę i drugi prowadzony przez producentów na małą skalę. Nad małymi zakładami czuwa Kenya Tea Development Agency Ltd (KTDA).

Ramy prawne w sektorze rolnym regulowane są przez ustawy: Tea Act oraz kenya Tea Development Authority Order. Początkowo czynności te zostały oparte na polityce kontroli rządu. W ramach reformy polityki wobec liberalizacji rynku, niektóre
Zmiany zostały dokonane, ale nie zostały jeszcze wykonane kompleksowo.

Wystepuje wiele agencji która wspiera i kontroluje produkcje i eksport herbaty.

Są to :

Tea board of Kenya, która jest uprawniona do uregulowania rynku herbaty we wszytskicch aspektach tj. wzrostu, badan, produkcji, handlu jak również promocji na rynkach lokalnych jak i miedzynarodowych. Rozpowszechnia informacje na temat herbaty oraz doradza.

Tea resarch foundation of Kenya- zajmuje się wykonywaniem badań, doradzaniem producentom w kwestii ochrony plantacji przed szkodnikami, ogólnie czua nad wydajnością I jakością wyrobu.

Kenya tea development Agency- zarządza liczbą 53 fabryk obsługujących ponad 400.000 rolników.

Kenya tea growers association- promowanie wspólnych interesów członków w uprawie i produkcji
herbaty i promowania dobrych stosunków przemysłowych oraz racjonalnej polityki wynagrodzeń dla pracowników.

East Africa Tea Handlu (EATTA) - zrzesza producentów herbaty,
pośredników, kupujących.

Głównymi odbiorcami kenijskiej herbaty są: Pakistan (ok. 23%), Wielka Brytania i Egipt. Trendy wskazują iż wielkość eksportu była stabilna. Największy eksport zanotowany w 2000 roku, a najmniejszy w roku 2002. Pod względem wartości, Kenia eksportowane herbaty o wartości 439.700.000 dolarów USA w 2003 roku.

Możliwości inwestycyjne w podsektorze to m.in.:

- inwestycje w plantacje herbaty

- przetwarzanie i pakowanie herbat na eksport

- rozwój infrastruktury np. dróg w obszarach plantacji

- badania i rozwój

- finansowania dla drobnych rolników