ROZPOZNANIE PADACZKI     Podstawową informacją, jakiej potrzebuje lekarz jest opis początkowej fazy napadów, ich częstotliwości oraz przebiegu. Badania dodatkowe mają znaczenie pomocnicze. W szczególności dotyczy to EEG, które jest jedynym badaniem, przy pomocy, którego można wykazać istnienie nieprawidłowej czynności bioelektrycznej mózgu, będącej istotą padaczki. Charakter zapisu odgrywa bardzo ważne znaczenie w rozpoznawaniu typów napadów i rodzaju padaczki. Ponadto często jest pomocny przy ustaleniu sposobu leczenia i rokowania. Jest sprawą dość dobrze znaną i udokumentowaną, że, u niektórych chorych na padaczkę, zapisy EEG w okresach międzynapadowych mogą być prawidłowe. Z drugiej strony sam fakt występowania zmian napadowych w EEG (stwierdzany u ponad 15% zdrowej populacji) nigdy nie przesądza o rozpoznaniu padaczki. Wynik EEG zawsze musi być interpretowany łącznie z danymi z wywiadu. Badania neuroradiologiczne pozwalają na uwidocznienie struktury mózgu. Mają wiec na celu ustalenie przyczyn padaczki. Niektórzy chorzy uważają, że ich prawidłowy wynik zaprzecza rozpoznaniu padaczki, co nie jest nigdy prawdą. Należy podkreślić, że zaburzenia napadowe w istocie nie mające charakteru padaczkowego występują w wieku rozwojowym

dwudziestokrotnie częściej niż padaczka. Niestety bywa, że przy jednoczesnym stwierdzeniu nieprawidłowego zapisu EEG są rozpoznawane i leczone jak padaczka. Poniżej wymieniono niektóre z nich; omdlenia, napady afektywnego bezdechu(tzw. napady zanoszenia), zaburzenia rytmu serca, łagodne napadowe zawroty głowy, migrenowe bóle głowy, ruchy mimowolne (tiki), stereotypie, lęki nocne, koszmary senne, sennowłództwo (lunatykowanie), mioklonie zasypiania, objawy związane z odpływem żołądkowo przełykowym i wiele innych. Oczywiście fakt stwierdzenia u danej osoby padaczki nie wyklucza współistnienia innych zaburzeń napadowych.     Możemy rozpoznać padaczkę wówczas, gdy u danego chorego napady padaczkowe powtarzają się. Istnieją niekiedy sytuacje, kiedy można rozpoznać padaczkę i rozpocząć leczenie już po pierwszym napadzie padaczkowym (np. po ciężkim urazie czaszkowo mózgowym, którym towarzyszą drgawki oraz patologiczny zapis EEG). Padaczka może ujawnić się w każdym wieku od okresu noworodkowego do późnej starości. W 80% przypadków choroba rozpoczyna się przed 20 rokiem życia. Ryzyko powtarzania się napadów po pierwszym w życiu napadzie wynosi 40-50%. Oznacza to, że u około połowy takich osób nie wystąpi choroba przewlekła, jaką jest padaczka.

PRZYCZYNY WYSTĘPOWANIA PADACZKI     Ośrodkowy układ nerwowy, w szczególności mózg stanowią najbardziej złożony układ w organizmie człowieka – szacuje się, że 50 % genów człowieka ulega ekspresji wyłącznie w OUN. Zaburzenie czynności bioelektrycznej może być efektem tak zwanej skłonności genetycznej do reagowania napadami, co oznacza, że aby wystąpiła padaczka musi zadziałać jakiś dodatkowy czynnik sprzyjający rozwojowi choroby. Przyczyny występowania padaczki są różnorodne, zarówno wrodzone, jak i nabyte. Wśród czynników wrodzonych należy wymienić choroby metaboliczne, aberracje chromosomalne, wady mózgu.

Przyczyną padaczki mogą być powikłania infekcji wrodzonych następstwa nieprawidłowego przebiegu ciąży i porodu (np. encefalopatia niedotlenieniowo - niedokrwienna, krwawienia wewnątrzczaszkowe), urazy czaszkowo-mózgowe, malformacje naczyń mózgowych, zatrucia czy neuroinfekcje (zapalenie opon mózgowo rdzeniowych i mózgu). Mówimy wówczas o padaczce objawowej. Istnieje również grupa padaczek, w których podłoże genetyczne odgrywa zasadnicza rolę. Do chwili obecnej udało się zidentyfikować wiele genów, których mutacje odpowiedzialne są za występowanie padaczek, tzw. idiopatycznych