5. Metodyka doboru obudowy wyrobiska korytarzowego i połączenia wyrobisk korytarzowych

   1. Ustalenie parametrów wytrzymałościowych skał otaczających projektowane wyrobisko

1. Określenie profilu charakterystycznego.

Najważniejszymi danymi w projektowaniu wyrobisk korytarzowych jest ustalenie parametrów wytrzymałościowych skał otaczających projektowane wyrobisko. Żeby określić właściwości wytrzymałościowe masywu, trzeba najpierw ustalić jaki jest profil geologiczny, charakteryzujący ten rejon, w którym prowadzone będzie wyrobisko. Określenie tego profilu obejmuje masyw skalny w stropie na 1 wysokości projektowanego wyrobiska(W_w) lub szerokości(S_w), jeśli jest ona większa od wysokości, i skał spągowych na głębokość połowy wysokości lub szerokości w zależności od tego co jest większe.

1. Określenie średniej ważonej wartości wskaźnika zwięzłości skał

Po określeniu charakterystycznego profilu geologicznego wylicza się średnią ważoną wskaźnika zwięzłości skał, a za wagę przyjmuje się grubość i-tej warstwy. Określa się ją wzorem:

$f_{\text{sr}} = \frac{\sum_{i = 1}^{n}{f_{i}m_{i}}}{\sum_{i = 1}^{n}m_{i}}$ (w. 5.1)

f_i – wartość wskaźnika zwięzłości w i-tej warstwie

m_i – grubość i-tej warstwy

1. Określenie średniej-ważonej modułu sprężystości

Wylicza się średnią ważoną modułu sprężystości skał :

$E_{\text{sr}} = \frac{\sum_{i = 1}^{n}{E_{i}m_{i}}}{\sum_{i = 1}^{n}m_{i}}$ (w. 5.2)

Wskaźniki zwięzłości skał i moduły sprężystości przyjmuje się z wyników badań laboratoryjnych lub wyników z badań penetrometrycznych. Jeśli w rejonie nie były przeprowadzone takowe badania, można przyjąć właściwości skał z rejonu o podobnej budowie geologicznej.[10]

1. Czynniki wpływające na wytrzymałość masywu skalnego w rejonie projektowanego chodnika odstawczego Aw

1. Określenie podzielności masywu skalnego

Współczynnik podzielności masywu skalnego określa się poprzez współczynniki osłabienia masywu skalnego ze wzoru :

$d_{1} = \frac{\sum_{i = 1}^{n}{d_{1}^{i}m_{i}}}{\sum_{i = 1}^{n}m_{i}}$ (w. 5.3)

d₁ⁱ – wartość współczynnika osłabienia skały w i-tej warstwie, przyjmujemy

z tabeli 5.1.

m_i – miąższość i-tej warstwy.

L_min – odległości powierzchni płaszczyzny o zmniejszonej wytrzymałości.

Tab. 5.1 Klasyfikacja ze względu na podzielność masywu.

Lp.	Nazwa klasy	Lmin [m]	d1
1	Masywna	>2,0	1,0
2	Blokowa	0,5-2,0	0,9
3	Płytowa	0,1-0,5	0,7
4	Kostkowa	<0,1	0,5

Jeżeli f jest przyjęte z badań penetrometru to wartość d₁ = 1

1. Określenie współczynnika na działanie wody

Negatywny wpływ wody na właściwości wytrzymałościowe górotworu uwzględnia się poprzez współczynnik d₂ zwany współczynnikiem rozmakalności. Współczynnik ten określa się średnią ważoną wyrażoną wzorem:

$d_{2} = \frac{\sum_{i = 1}^{n}{r_{i}m_{i}}}{\sum_{i = 1}^{n}m_{i}}$ (w. 5.4)

Jeżeli pomiary penetrometryczne zastaną przeprowadzone w zawodnionym masywie, wtedy wartość współczynnika wynosi d₂ = 1.

1. Określenie wpływu zaburzeń tektonicznych

Wpływ uskoku tektonicznego na jakość masywu skalnego wyraża się za pomocą:

$L_{u} = \frac{2,5\sqrt{h_{u}}}{\sin \propto_{u}}$ (w. 5.5)

h_u – wysokość zrzutu uskoku, m

α_u – kąt nachylenia płaszczyzny uskoku.

1. Określenia wpływu zaszłości eksploatacyjnych

Zaszłości poeksploatacyjne maja duży wpływ na wytrzymałość skał, uwzględnia się to poprzez zmniejszenie wytrzymałości skał.

Gdy wyrobisko znajduje nad zrobami w odległości mniejszej niż pięciokrotna miąższość wyeksploatowanego pokładu traktuje się go jako zniszczony. Można przyjąć że współczynnik d₃ = 1,0 ÷ 0,5.

Gdy wyrobisko lokalizowane będzie w odległości większej niż pięciokrotna wysokość eksploatacyjna ale mniejsza niż 8 krotna wysokość wyeksploatowanego pokładu, przyjmuje się, że górotwór jest plastyczny, a wartość współczynnika d₃ = 0,5.

Gdy wyrobisko znajduje się w odległości przekraczającej 8 krotną wysokość wydobytego pokładu można uznać za masyw skalny w strefie uskoku więc współczynnik d₃ = 1 ale współczynnik d₁ ulega zmniejszeniu o jeden w tabeli.

W przypadku, gdy badanie penetrometryczne wykonane było w rejonie przyszłego wyrobiska korytarzowego, można uznać, że wyniki badań uwzględniły ten wpływ na właściwości skał w masywie. Współczynnik d₃ = 1,0.

1. Określenie wartości wskaźnika zwięzłości skał

Ostateczna wartość wskaźnika zwięzłości skał wyraża się zależnością :

f = f_srd₁d₂d₃ (w. 5.6) [10]

1. Określenie stanu naprężenia w górotworze w rejonie projektowanego wyrobiska korytarzowego

   1. Określenie naprężenia w.górotworze w rejonie projektowanego wyrobiska

Naprężania pierwotne masywu w rejonie przyszłego wyrobiska wyraża się poprzez:

p_z = −γH (w. 5.7)

γ – ciężar objętościowy skał nadległych.

H – głębokość zalegania wyrobiska

5. 2. 2. Określenie współczynnika koncentracji naprężeń wynikających z odziaływania dodatkowych czynników

1. Wpływ zaburzeń tektonicznych.

Wpływ uskoku tektonicznego na jakość masywu skalnego wyraża się za pomocą:

$L_{u} = \frac{2,5\sqrt{h_{u}}}{\sin \propto_{u}}$ (w. 5.8)

h_u – wysokość zrzutu uskoku, m

α_u – kąt nachylenia płaszczyzny uskoku.

Jeśli odległość minimalna, jest mniejsza niż wyliczona ze wzoru 5.8 to współczynnik k₁ = 1,2 w innym przypadku k₁ = 1.

1. Wpływ oddziaływania innych wyrobisk korytarzowych

Istniejące wyrobiska w rejonie projektowanego chodnika wpływają na stan naprężeń

i ten wpływ uwzględnia się poprzez współczynnik koncentracji naprężeń wyrażony wzorem:

k₂ = k₂¹k₂²…k₂ⁿ (w. 5.9)

n – ilość wyrobisk korytarzowych oddziałujących na górotwór w rejonie projektowanego wyrobiska.

k₂^j – współczynnik koncentracji naprężeń od j-tego wyrobiska .

1. Wpływ oddziaływania krawędzi eksploatacyjnych i resztek pokładów.

Na wielkość naprężenia pionowego w skałach otaczających projektowane wyrobisko mają wpływ krawędzie eksploatacji oraz resztki pokładów i właśnie ten wpływ wyraża się poprze współczynnik koncentracji naprężeń k₃. Aby określić wartość tego współczynnika trzeba przeprowadzić dokładną analizę stanu naprężeń górotworu, dokonuje się jej różnymi sposobami np.: metoda numeryczna lub analityczna.

1. Wpływ krawędzi eksploatacji

Jeżeli w rejonie występują krawędzie eksploatacyjne mamy do czynienia z powstaniem dwóch stref : jedna jest to strefa odprężona a druga jest to strefa koncentracji naprężeń.

x – położenie analizowanego punktu względem krawędzi lub brzegu krawędzi lub resztki.

z – pionowa odległość między projektowanym wyrobiskiem a krawędzią lub resztką

Dla strefy odprężonej:

Dla:

−∞<x ≤ −(1, 35|z|^0, 65+4,5) (w. 5.10)

Współczynnik koncentracji naprężeń przyjmuje wartość k₃ =1.

Dla strefy koncentracji naprężeń:

Dla:

−(1, 35|z|^0, 65+4,5) < x ≤ (2.15|z|^0, 65+2,5) (w. 5.11)

To współczynnik k₃ przyjmuje wartość:

k₃ = 1 + 4, 1e^{−0, 06|z|} (w. 5.12)

Dla:

(2.15|z|^0, 65+2,5) < x ≤ ∞ (w. 5.13)

Współczynnik k₃ przyjmuje wartość:

k₃=1

1. Wpływ filarów i resztek

W przypadku występowania filaru lub resztki pokładu powstaje strefa koncentracji naprężeń i strefy odprężone.

L_f – szerokość resztki łub pokładu.

x – położenie analizowanego punktu względem krawędzi lub brzegu krawędzi lub resztki.

z – pionowa odległość między projektowanym wyrobiskiem a krawędzią lub resztką.

Strefy odprężone:

Dla:

−∞<x ≤ −4, 5(L_f)^−0, 25(1, 35|z|^0, 65+4,5)[m] (w. 5.14)

Oraz:

L_f + 4, 5(L_f)^−0, 25(1, 35|z|^0, 65+4,5) < x ≤ ∞[m]  (w. 5.15)

Spółczynnik k₃ przyjmuje wartość 1

Strefa koncentracji naprężeń:

- jeśli:

z ≤ 0, 145(L_f)^1, 3 (w. 5.16)

to:

$- 4,5\left( L_{f} \right)^{- 0,25}\left( {1,35\left| z \right|}^{0,65} + 4,5 \right)\left\lbrack m \right\rbrack < x \leq \frac{1}{2}L_{f}\left( 1 - \sqrt{1 - \frac{z}{z_{0}}} \right)$ (w. 5.17)

gdzie:

z₀ = 0, 145(L_f)^1, 3 (w. 5.18)

wartość współczynnika naprężeń wynosi:

k₃ = 1 + 8, 75(1+1.32e^{−0, 06L_f})|z|^−0, 75 (w. 5.19)

Natomiast dla wyrażenia:

$\frac{1}{2}L_{f}\left( 1 - \sqrt{1 - \frac{z}{z_{0}}} \right) < x \leq \frac{1}{2}L_{f}\left( 1 + \sqrt{1 - \frac{z}{z_{0}}} \right)$ (w. 5.20)

- jeżeli:

z > 0, 145(L_f)^1, 3 (w. 5.21)

to dla:

−4, 5(L_f)^−0, 25(1, 35|z|^0, 65+4,5) < x < L_f + 4, 5(L_f)^−0, 25(1, 35|z|^0, 65+4,5)

(w. 5.22)

wartość k₃ wynosi:

k₃ = 1 + 8, 75(1+1.32e^{−0, 06L_f})|z|^−0, 75 (w. 5.23)

1. Wpływ oddziaływania nachylenia warstw

Na wielkość i rozłożenie naprężeń w górotwór w rejonie projektowanego wyrobiska korytarzowego ma kąt zalegania warstw. Wpływ ten uwzględnia się poprzez współczynnik koncentracji naprężeń k₄. I przyjmuje on wartości przedstawione w tabeli 5.2.

Tab. 5.2 Wpływ nachylenia warstw na koncentracje naprężeń. [10]

Nachylenie warstw w masywie skalnym [^o]	Wartość k4
0 – 15	1,00
15 – 30	1,15
30 – 45	1,25
45<	-

1. Wpływ oddziaływania wstrząsów górotworu

Współczynnik odziaływania wstrząsów górotworu wylicza się ze wzoru:

$k_{d} = 1 + \frac{P_{d}}{p_{z}}$ (w. 5.24)

Gdzie:

$P_{d} = 30.6\frac{\left( \ln A_{s} \right)^{0,78}}{r^{1,55}}\ \left\lbrack \text{MPa} \right\rbrack$ (w. 5.25)

A_s – prognozowana energia sejsmiczna wstrząsu ( jeżeli nie ma prognozy wstrząsów można przyjąć max. wartość energii wstrząsu, który nastąpił w tym rejonie).

r – odległość prawdopodobnego ogniska od wyrobiska.[9]

1. Określenie naprężeń górotworu w rejonie projektowego wyrobiska wraz z uwzględnieniem współczynników koncentracji naprężeń.

W rejonie projektowanego wyrobiska korytarzowego wielkość naprężeń oblicza się z zależności:

σ_z = p_zk₁k₂k₃k_d (w. 5.26)

Wartość poszczególnych współczynników uzyskujemy z powyżej opisanych operacji obliczeniowych.

5. 3. Określenie oddziaływania górotworu na obudowę wyrobiska

      1. Określenie wielkości oddziaływania górotworu na obudowę ze względu na stan wytężenia masywu skalnego

Obciążenie stateczne obudowy zależne jest od wielu czynników, a do podstawowych zaliczają się: gabaryty wyrobiska, zwięzłość skał f , moduł sprężystości E, głębokość zalegania H, natężenia dodatkowe wynikające z oddziaływania czynników naturalnych i górniczych. Wielkość obciążenia statycznego górotworu na obudowę wyrobiska można wyznaczyć za pomocą monogramów, zamieszczonych dalej, które pozwalają wyznaczyć obciążenia obudowy w oparciu o wartość współczynnika wytężenia górotworu. Współczynnik wytężenia górotworu wylicza się ze wzoru:

$n_{w} = \frac{0,1 \bullet \sigma_{z}}{f}$ (w. 5.27)

Można też skorzystać z nomogramu do określenia współczynnika wytężenia górotworu, wykres 5.1, przedstawiającego korelacje współczynnika wytężania górotworu, naprężenia w górotworze oraz współczynnika zwięzłości skał f.

Gabaryty wyrobiska uwzględnia się poprze zastosowanie współczynnika szerokości zastępczej:

S_w^′ = k_p • S_w (w. 5.28)

k_p – współczynnik kształtu przekroju.

Dla wyrobiska w kształcie obudowy ŁP k_p = 1,0

Dla wyrobiska w kształcie prostokąta k_p = 1,25

W celu określenia obciążenia obudowy q_o , należy obliczyć parametr charakteryzujący stan górotworu:

n_sg = n_w • n_e (w. 5.29)

gdzie:

n_sg – parametr charakteryzujący stan górotworu

n_e – parametr charakteryzujący właściwości odkształceniowe górotworu

n_w – współczynnik wytężenia górotworu

Wartość parametru charakteryzującego właściwości odkształceniowe górotworu n_e wyznacza się z, nomogramu do określenia wartości parametru charakteryzującego własności odkształceniowe górotworu, wykres 5.2, w oparciu o wartości modułu sprężystości E_śr ( jeżeli wartości wykorzystywane są z badań penetrometrycznych wtedy wykorzystujemy zależność 0,7 E_śr) oraz wskaźnika zwięzłości skał f_śr.

Po wyznaczeniu parametru charakteryzującego stan górotworu n_sg oraz zastępczej szerokości wyrobiska S_w­, z nomogramów, wykresy 5.3 – 5.6, możemy wyznaczyć wartość współczynnika obciążenia statycznego obudowy wyrobiska(q₀). W naszym przypadku wyznaczamy go z nomogramu do określenia obciążenia obudowy dla parametru charakteryzującego stan górotworu od 0,5 do 1,0, wykres 5.4.

1. Określenie dynamicznego oddziaływania na obudowę spowodowane wstrząsem tektonicznym

Dynamiczne oddziaływanie górotworu na obudowę projektowanego chodnika można określić za pomocą:

Odziaływanie wstrząsu przejawia się poprzez zwiększenie naprężeń wywołującym zwiększenie strefy spękań oraz nadanie skałom znajdującym się w strefie odprężonej prędkości początkowej.

1. Wzrost naprężeń wywołujący wzrost strefy spękań opisuje się poprzez współczynnik k_d:

$k_{d} = 1 + \frac{P_{d}}{P_{z}}$ (w. 5.30)

gdzie:

$P_{d} = 30,6 \bullet \frac{\left( \ln A_{s} \right)^{0,78}}{r^{1,55}}$ (w. 5.31)

A_s – prognozowana energia sejsmiczna [J]

R – odległość prawdopodobnego ogniska

1. Nadanie skałom dodatkowej energii wyraża się poprzez obciążenie dynamiczne q_d:

q_d = 0, 4q₀v_w (w. 5.32)

gdzie:

$v_{w} = 13,7\frac{\left( \ln A_{s} \right)^{0,78}}{r^{1,55}}$ (w. 5.33)

Całkowite obciążenie obudowy wyrobiska korytarzowego w warunkach gdy występują wstrząsy górotworu, wyraża się następującym wzorem:[10]

q_c = q_o + q_d (w. 5.34)

1. Określenie parametrów wytrzymałościowych obudowy projektowanego wyrobiska

Parametry wytrzymałościowe obudowy projektowanego wyrobiska określa się na podstawie wytężenia górotworu i ze względu na dynamiczne oddziaływanie wstrząsów górotworu.

Dla typowych warunków obciążenia obudowy oraz obliczonej wartości obciążenia statycznego obudowy wymaganą odległość pomiędzy odrzwiami d_o1 dla profilu V-29 oraz dla gabarytów projektowanego wyrobiska wyznaczamy z nomogramu do określenia odległości pomiędzy odrzwiami obudowy ŁP ze względu na wytrzymałości profilu, wykres 5.8 , typ wykładki dobry, opinka ciągła. Na podstawie nomogramu do określenia odległości pomiędzy odrzwiami obudowy ŁP ze względu na nośność zamka, wykres 5.9. Z nomogramu odczytuje się odległość zastępczą d_zast , na podstawie której oblicza się odległość d_o2 z wzoru:

$d_{o2} = d_{\text{zast}}\frac{N_{z}}{100}$ (w. 5.35)

gdzie:

N_z – nośność złącza odrzwi odczytujemy z tabeli 5.3.

d_zast – zastępcza odległość między odrzwiami obliczona dla nośności zamka wynoszącej 100 kN.

Tab. 5.3 Wartość nośności najczęściej stosowanych złączy obudowy ŁP. [10]

Typ złącza	Nz [kN] dla wartości momentu dokręcenia śrub Md [Nm]
	200
K25
K29
ZS25	160
ZS29	160
ZS36
SD25
SD29
SD36

Wymagana minimalna odległość pomiędzy odrzwiami obudowy ŁP wynosi:

d = min(d_o1d_o2) (w. 5.36) [10]

1. Zasady ustalenia parametrów wytrzymałościowych skał otaczających projektowanego połączenia wyrobisk

Dla projektowanego połączenia wyrobisk ustala się charakterystyczny profil geologiczny górotworu tak sama jak zrobiono to dla wyrobiska korytarzowego oraz określa się też wskaźnik zwięzłości skał oraz moduł sprężystości skał. Obliczenia przeprowadza się tak jak w punkcie 5.1 tego rozdziału. [10]

1. Określenie stanu naprężenia w górotworze w rejonie projektowanego połączenia wyrobisk korytarzowych

Dla projektowanego połączenia wielkość naprężeń oblicza się tak jak dla wyrobiska korytarzowego, zgodnie z punktem 5.2 tego rozdziału.[10]

1. Określenie oddziaływania górotworu na obudowę rozgałęzienia pod kątem prostym ze względu na stan wytężenia masywu skalnego

W przypadku odgałęzienia pod kątem prostym wielkość oddziaływania na obudowę tego rozgałęzienia określona jest dla trzech stref:

- I strefa – to przestrzeń wspólna dla obydwóch chodników.

- II strefa – to części chodnika głównego z którego odchodzi rozgałęzienie,

- III strefa – obejmuje początek wyrobiska odgałęziającego się, część ta przylega do chodnika głównego.

Strefa I

Dla strefy I wyznacza się maksymalną szerokość wyrobiska:

$S_{w}^{\max} = S_{w1}\sqrt{1 + \frac{S_{w2}}{S_{w1}}}$ (w. 5.37)

W oparciu o tę szerokość oraz wyliczone i określone wcześniej parametry wytrzymałości i stanu naprężeń masywu w rejonie projektowanego wyrobiska. Obciążenie statyczne obudowy dla tego odcinka odgałęzienia wyznacza się jak dla wyrobiska korytarzowego. Wyznaczając współczynnik koncentracji naprężeń korzystamy z wzoru, jak dla strefy II. W tym celu korzystamy z nomogramów, wykresy 5.3-5.6.

Strefa II

W strefach II i III występuje wzrost naprężeń co jest spowodowane wzajemnym odziaływaniem wyrobisk na siebie. Wyliczamy zasięg strefy II:

$X_{1} = \frac{1,25S_{w2}}{2}$ (w. 5.38)

Dla tej strefy obciążenie obliczeniowe q_o określa się jak dla pojedynczego wyrobiska biorąc pod uwagę średnią wielkość koncentracji naprężeń dla tego odcinka, wytężenie górotworu określa się wzorem:

$n_{w} = \frac{0,095\left\lbrack 1,5 - 0,3\left( 1 - \sqrt{\frac{S_{w2}}{S_{w1}}} \right) \right\rbrack\sigma_{z}}{f}$ (w. 5.39)

Następnie określa się obciążenie statyczne obudowy. W tym celu korzystamy z nomogramów, wykresy 5.3-5.6.

Strefa III

Zasięg strefy III wyliczamy z:

$X_{2} = \frac{1,4S_{w1}}{2}$ (w. 5.40)

Tak jak poprzednio, obciążenie obliczeniowe q_o określa się jak dla pojedynczego chodnika. Uwzględniając średnią wartość koncentracji naprężeń dla tego odcinka, wytężenie górotworu określa się wzorem:

$n_{w} = \frac{0,1\left\lbrack 1,5 - 0,3\left( 1 - \sqrt{\frac{S_{w2}}{S_{w1}}} \right) \right\rbrack\sigma_{z}}{f}$ (w. 5.41)

Następnie określa się obciążenie statyczne obudowy. W tym celu korzystamy z nomogramów, wykresy 5.3-5.6. [10]

1. Określenie wymaganej nośności obudowy połączenia

Odległości pomiędzy odrzwiami obudowy, w strefach I ,II i III, wylicza się tak jak dla wyrobiska korytarzowego przyjmując:

- obciążenie obudowy wyliczone q_o wyznaczone, dla poszczególnych stref, w podpunkcie 5.3 tego rozdziału.

- szerokość wyrobiska S_w określona jest jak w podpunkcie 5.7.

Wymagany krok obudowy określany jest za pomocą nomogramów, wykresy 5.7-5.8

Następnym krokiem w obliczeniach statycznych odrzwi jest określenie obciążenia pozostałych elementów konstrukcyjnych, w tym przypadku podciągów.

Podciągi oblicza się jako belki podparte, w miejscach zamocowania ich do odrzwi obudowy, obciążonymi siłami skupionymi w miejscach, w których oparte na nich są odrzwia.

Obliczono wielkość siły skupionej która obciąża i-ty podciąg:

$P_{\text{oi}} = 0,2733q_{o}\frac{S_{w}}{2}d\left( 1 - \frac{x_{p}}{S_{w}} \right)\frac{1}{n_{\text{pod}}}$ (w. 5.42)

P_Oi – wielkość siły skupionej obciążający i-ty podciąg, [kN]

q_o – wartość obciążenia statycznego oddziałującego na obudowę, [kPa]

S_w – szerokość wyrobiska, [m]

x_p – odległość podciągu od środka wyrobiska, [m]

n_pod – liczba podciągów zastosowanych do wzmocnienia obudowy.

d – krok odrzwi obudowy wyrobiska, [m]

Przeliczono obciążenie punktowe sił skupionych na obciążenie ciągłe;

$q_{p}^{z} = \frac{\sum_{i = 1}^{n}P_{\text{oi}}}{L_{\text{pod}}}$ (w. 5.43)

L_pod – długość podciągu.

Następnie wyliczono maksymalny moment zginający :

$M_{\text{g\ max}} = \frac{L_{\text{pod}}^{2}q_{p}^{z}}{8}$ (w. 5.44)

Wielkość reakcji w miejscach podparcia podciągów wyliczono z wzoru:

$R_{A} = R_{B} = \frac{\sum_{i = 1}^{n}P_{\text{oi}}}{2}$ (w. 5.45)

Zaprojektowany projekt musi spełniać zależność:

M_{g max} ≤ M_{g dop} (w. 5.46)

M_{g dop} – dopuszczalna wartość momentu zgniatającego dla profilu stropnicy odczytujemy z tabeli 5.4.

Tab.5.4 Zestawienie parametrów wytrzymałościowych dla niektórych kształtowników stosowanych jako stropnice.

Lp.	Rodzaj kształtownika	Wx [cm^3]	Mg dop [kNm]
1	V-29	93,7	64,28
2	V-44	173,6	119,09
3	s-149	241,0	172,00
4	I-260	442,0	303,3

Odrzwia podtrzymujące podciągi zabudowane są w rejonie naroży odgałęzienia. Są one szczególnie narażone na deformacje jest to spowodowane tym że na te odrzwia oddziałuje obciążenia q_o obliczonym dla strefy I ale także dodatkowej siłami skupionymi pochodzącymi od podciągów. Wielkość sił skupionych jest zależna od ilości podciągów, a miejsce występowania sił skupionych jest zależne od miejsca podwieszenia podciągów. Aby wyliczyć jak obciążony są odrzwia obudowy zamieniamy obciążenia punktowego siły skupionej na obciążenia ciągłe:

$q_{o}^{z} = q_{o} + \frac{\sum_{i = 1}^{m}P_{\text{oi}}}{S_{w}}$ (w. 5.47)

q_o – wartość obciążenia obudowy wynikające z wytężenia górotworu,

P_oi – wielkość siły skupionej w miejscu utwierdzenia i-tego podciągu,

Parametry wytrzymałościowe odrzwi obudowy określa się tak jak dla wyrobiska korytarzowego. Jeżeli wyznaczona tą drogą odległość jest mniejsza niż odległość planowana w pozostałej części strefy, odrzwia podtrzymujące podciągi należy wykonać jako odrzwia podwójne. [10]