W pierwszym przypadku nie występują fazy będące czystymi składnikami, w sąsiedztwie linii A i B, odpowiadających czystym składnikom, znajdują się obszary roztworów stałych granicznych α (składnika B w składniku A) i β (składnika A w składniku B), przy czym graniczną rozpuszczalność z lewej strony określa linia DF, z prawej — linia CG. Między tymi liniami znajdują się stopy leżące poza granicami rozpuszczalności i stanowiące mieszaninę dwóch roztworów stałych granicznych α + β. Jak widać na wykresie, graniczna rozpuszczalność składnika B w składniku A stała, lecz zmienia się wraz z temperaturą (linia DF), co prowadzi do wtórnej krystalizacji i wydzielania się z roztworu stałego α kryształów β . Kryształy te noszą nazwę kryształów wtórnych i dla odróżnienia od pierwotnych kryształów β oznaczane są zwykle symbolem β". Kryształów wtórnych nie zawierają jedynie stopy o stężeniu składnika B mniejszym od stężenia odpowiadającego punktowi F. W przeciwieństwie do tego, graniczna rozpuszczalność składnika A w składniku B nie zależy od temperatury (linia CG jest linią pionową), toteż wydzielanie się wtórnych kryształów α w tym przypadku nie zachodzi.