Termin kultura ciała pojawił się po raz pierwszy ok. 1900 roku i oznaczał wtedy W pewną formę fizycznych praktyk, tzw. "reforma życia" (Lebensreform) mająca na celu powrót do naturalnego trybu życia z ukierunkowaniem na nowe aktywności ciała. Stanowiło to nowy sektor rozwoju siebie obok ustanowionej gimnastyki i sportu. Głównym jego obszarem tego był nudyzm, rytmicznie-ekspresyjna gimnastyka, joga i budowanie ciała, a także nowy typ młodzieżowej wędrówki. Termin ten pojawia się jako pewien kompleks znaczeniowy w różnych językach np. w niemieckim słowo Körperkultur, w języku angielskim jako kultura fizyczna, w języku francuskim kultura ciała, w duńskiej kropskultur. Inspiracja ruchem kultury ciała dała początek wczesnym badaniom pozycji- postawie ciała i ruchów w historii. W sporcie wśród niemieckich pracowników socjalistycznych pojęcie Körperkultur miał poczesne miejsce. Koncepcja ta stała się także częścią rosyjskiego socjalizmu, gdzie fiskultura stała się alternatywą dla burżuazyjnego sportu, jednocząc rewolucyjne frakcje wokół bardziej estetycznego Proletkult, bardziej zorientowanego pro- zdrowotnie i na higienę ciała. Później, stalinizm wprowadził inne rozumienie definicji sportu i kultury ciała, które zakorzeniło się w bloku sowieckim po 1945 roku. Kiedy w 1968 ruch studencki reaktywował nauki marksizmu we Zachodnich Niemczech, pojęcie kultury ciała - Körperkultur,(kultura somatyczna w Ameryce) - ponownie został wprowadzony do sportowo-krytycznego dyskursu, ale otrzymał nowe analityczne wymiary. Quel corps? (Które ciało?) był to tytuł krytycznego przeglądu sportowego, napisanego pod redakcją francuskiego marksistowskiego pedagoga Jean-Marie Brohm w 1975/97. W Niemczech w roku 1981 powstała seria książek pod tytułem Sport: Kultur, Veränderung (Sport: kultura, zmiana), która oznaczała zwrot kulturowy w rozumieniu ciała z dziełami Rigauer, Elias, Eichberg i innych.

Ważne aspekty kultury ciała:

*czasowość

*przestrzeń