Rodzice chrzestni (łac. patrini) – mężczyzna i kobieta przedstawiający do sakramentu chrztu osobę chrzczoną^[1]. Biorą także na siebie troskę o dziecko i poręczają za jego wychowanie w duchu religii, którą przyjmuje dziecko.

W katolicyzmie [edytuj]

Powstanie instytucji [edytuj]

Instytucja rodziców chrzestnych wyrosła z funkcji historycznych:

• poręczyciel - przyprowadzał katechumena do diakona bądź kapłana i był poręczycielem szczerości jego intencji w dążeniu do przyjęcia sakramentu.

• pomocnik - pomagał przy obrzędzie chrztu. Gdy zaszła taka potrzeba opiekował się kandydatem i przygotowywał do przyjęcia sakramentu.

• rzecznik - uczestniczył w chrzcie dzieci, by odpowiadać w ich imieniu.

W IX w. te funkcje przejęli rodzice chrzestni. W XV w. w chrzcie brało udział trzech chrzestnych, zaś w XVI w. zgodnie z postanowieniami soboru trydenckiego (1545-63) liczba zmalało do dwóch.

Warunki [edytuj]

Obecnie można dokonać wyboru - jednego lub dwóch^[2] - chrzestnych. Mają oni obowiązek złożyć wyznanie wiary, więc należy wybrać odpowiednie do tego osoby, by mogły to uczynić szczerze. Poza tym chrzestny musi mieć przyjęte sakramenty chrztu, bierzmowanie i Eucharystii oraz należeć do wspólnoty Kościoła katolickiego. O ile biskup diecezjalny nie ustanowił odrębnego prawa w tej kwestii (bądź też proboszcz/szafarz jest przekonany o "słusznej przyczynie" ustanowienia wyjątku), chrzestny musi mieć ukończone 16 lat^[2]. Jednakże istnieją wyjątkowa sytuacje, w których prawo kościelne mimo spełnienia tych warunków zabrania wykonywania tej funkcji, np.: ekskomunika.

Rodzicem chrzestnym może być także osoba wyznania prawosławnego, jeśli pierwszym rodzicem chrzestnym jest katolik. Warunkiem jest, aby było zapewnione wychowanie dziecka w wierze katolickiej, chrzestny miał ukończone 15 lat i był ochrzczony w wierze, którą wyznaje. Osoby innych wyznań chrześcijańskich mogą być tzw. świadkami chrztu, pod podobnymi warunkami, jak chrzestni prawosławni^[3].