Kamil Jasiński

Pałac Lityńskich w Wierzbicy

W 1846 r. Stefan Jan Lityński wybudował murowany dwór. Pod koniec XIX wieku Wierzbica przeszła poprzez małżeństwo w ręce rodziny Romerów, którzy byli właścicielami majątku do wybuchu II wojny światowej. Majątek w całości przejęty został na rzecz skarbu państwa w 1945 r. Dwór początkowo miał być w całości parterowy, najprawdopodobniej z klasycystycznym portykiem kolumnowym od strony podjazdu. Przed 1914 r. Adam Romer zdecydował się na rozszerzenie budynku przez nadbudowanie nad jego częścią środkową piętra. Wojna jednak przerwała dalsze działania. W stanie surowym, mury pozostawały do ok.1925 r., kiedy to dwór otrzymał ostateczny kształt. W 1939 r. dominantę jego tworzyła nadbudowana trójosiowa dwukondygnacyjna część środkowa, nakryta czterospadowym dachem mansardowym, krytym blachą. W fasadzie frontowej poprzedzał ją płytki, dwukondygnacyjny ryzalit w kształcie portyku o czterech czworograniastych filarach. Na osi, przed drzwiami prowadzącymi do ogrodu, ustawiono niewielki przedsionek z narożnikami opilastrowanymi. Okna w kondygnacji dolnej miały kształt prostokątny, w górnej o zamknięciu ćwierćkolistym. W czasie przebudowy części środkowej dworu jego stronę prawą, północną przedłużono na całej szerokości o jednoosiową dobudówkę. Dodano taras przy narożniku frontowym oraz pomieszczenia sanitarne. W czasie rozbudowy zmieniono dawny dwutraktowy układ wewnątrz obiektu. Bez zmian został wielki kwadratowy salon o wymiarach 10 x 10 m. Wszystkie zgromadzone w dworze zabytkowe meble, dzieła sztuki oraz inne pamiątki, zrabowane zostały przez Kozaków i miejscową ludność w czasie pierwszej wojny światowej. W okresie międzywojennym salon i inne pokoje reprezentacyjne zaczęto urządzać od nowa meblami stylizowanymi. Pokoje traktu frontowego w odcinku prawym przed 1939 r. służyły jako mieszkalne, gościnne. Istniała biblioteka. Przed domem rozciągał się wielki, kolisty gazon, otoczony starodrzewiem parku. Wśród drzew rosły tu m.in. srebrzyste sosny amerykańskie, a wiek lip określano na 300 lat. U jej wylotu na dziedziniec wznosiła się murowana brama o dwóch filarach. Dwór w Wierzbicy spalony został pod koniec drugiej wojny światowej przez oddziały UPA.