3A)

- chęć do pomocy, zwiększona hojność, lepsze negocjowanie, osłabienie konfliktu interpersonalnego, wzrasta towarzyskość i przyjazność oraz odpowiedzialność społeczna

- sprzyja plastyczności myślenia, wzrost rzeczywistej twórczości, innowacyjności, bardziej skuteczne rozwiązywanie problemów, precyzyjne i korzystne adaptacyjnie myślenie

- bardziej plastyczna kategoryzacja materiału neutralnego, szerszy zakres branych pod uwagę przesłanek oraz bardziej różnorodne i mniej typowe skojarzenia, większa otwartość na pomysły,

- szybsze i efektywniejsze podejmowanie decyzji ( badania z kupnem fikcyjnego samochodu - osoby z wzbudzonym afektem pozytywnym wybierały szybciej i brały pod uwagę więcej cech samochodu, badanie studentów medycyny – szybsze i trafniejsze rozpoznawanie choroby + dokonywanie czynności, o które nie byli proszeni typu planowanie terapii)

- plastyczność toruje zachowania prospołeczne:

- łatwiej wczuć się nam w sytuację innych, pamiętając o sobie oraz przełączyć uwagę z ja na innych, łatwość w tworzeniu wspólnych reprezentacji grupy własnej i obcej - wyższe oceny członków grupy obcej (gdy podziela ona ważną własność), większa akceptacja, większa więź z inną grupą, niższy poziom uprzedzeń między grupowych

- plastyczność umożliwia bardziej otwartą i szczegółową na informacje zwrotne analizę sytuacji i możliwych rezultatów:

- afekt pozytywny nie działa tak, że ktoś „ patrzy na wszystko przez różowe okulary” - nie działa na zasadzie jakiegoś prostego zniekształcenia percepcji - prowadzi do uwzględnienia wielu aspektów sytuacji równocześnie oraz dokonywania wartościowań i podejmowania decyzji odpowiednich do sytuacji i wymogów działania

- afekt pozytywny umożliwia lepsze radzenie sobie ( coping ) :

- mniejsza skłonność do wykorzystywania mechanizmów obronnych, rzadsze zniekształcanie i ignorowanie informacji niezgodnych ze z góry przyjętymi opiniami, więcej nadziei i większa wytrwałość, szybsze odrzucenie zadań nierozwiązywalnych, skupienie się na rozwiązywalnych i efektywne rozwiązywanie ich

- afekt pozytywny redukuje niebezpieczne podejmowanie ryzyka:

- poleganie na zdrowym rozsądku i szczególnej ostrożności w warunkach ryzyka - gdy ryzyko nie jest zbyt wysokie i gdy zyski i straty są tylko hipotetyczne to skłonność do ryzyka jest zwiększona, ale kiedy ryzyko jest na wysokim poziomie a straty są rzeczywiste to unikanie

- myśli na temat wszystkiego co istotne w danej sytuacji, ale nie bagatelizuje/ingoruje/zniekształca potencjalnie negatywnych info

- prawdopodobieństwo porażki wydaje się niższe osobom z afektem pozytywnym, ale przewidywany spadek samopoczucia związany z porażką wydaję się gorszy niż osobom, którym nie wzbudzono dobrego samopoczucia

- preferowanie różnorodności jeśli tylko proponowane opcje są przyjemne i bezpieczne

3B)

- dopamina w okolicach czołowych mózgu związana jest z plastycznością mózgu i z systemem nagrody ( kojarzyć go można a. p.)

- dopamina jest wydzielana w mózgu w reakcji na nagrodę i powiązana z plastycznością poznawczą

- dopamina wpływa na procesy poznawcze

- dopamina w przedobręczowym obszarze mózgu umożliwia zmianę poznawczą i nastawienia

- deficyt dopaminy np. w chorobie Parkinsona wiąże się z gorszym wykonywaniem zadań wymagających zmiany nastawienia

- projekcje systemu dopaminowego na czołowe okolice mózgu odpowiedzialne za takie procesy jak myślenie,, pamięć robocza itp. - a. p. polepsza procesy związane z tym obszarem mózgu

- okolice wzrokowe i słuchowe mózgu nie są bogate w receptory dopaminy, dlatego a. p. nie wpływa na percepcję wzrokową lub słuchową

Depue - podwyższony poziom aktywności dopaminowej u ludzi o wysokim poziomie ekstrawersji ( charakterystyczny system dopaminowy VTA wyróżniający ekstrawertyków jest ukształtowany na 3 sposoby: genetycznie, poprzez kształtowanie określonych oczekiwań lub poprzez doświadczenie - w myśl tego system dopaminowy staje się stałą właściwością w wieku dorosłym, a więc trudno byłoby dowodzić zatem, że wzbudzony a. p. oddziałuje za pośrednictwem systemu dopaminowego, który nie u wszystkich miałby się wykształcić, np. nie byłoby go u introwertyków)

Pogodzenie dwóch koncepcji:

- funkcjonowanie VTA nie jest niezmienny - w badaniach udowodniono, że system ten jest bardzo wrażliwy na oddziaływanie środowiska

- system dopaminowy u każdego jest inny i może być zmieniony przez doświadczenia emocjonalne

- a. p. przetwarzany jest w lewej czołowej i prawej tylnej okolicy mózgu - obszary bogate w receptory dopaminowe

3C)

- emocje negatywne mają większy wpływ niż AP na sądy afektywne, przekonania i zachowanie

- wskaźniki zdrowotne są gorsze przy bardziej stresujących doświadczeniach i przy dominacji negatywnych reakcji emocjonalnych w porównaniu z przewagą AP

- efektywne radzenie sobie z błahymi stresami związane jest z dominacją pozytywnych uczuć i myśli, podczas gdy skuteczne radzenie sobie z poważnymi urazami wymaga skoncentrowania się na przykrych uczuciach i przemyślenia głównie złych info, więc powiązane jest z wyższymm odsetkiem negatywnych myśli i emocji

- przy ciężkich chorobach ekspresja emocjonalna może być korzystna, natomiast tłumienie emocji wiąże się z negatywnymi wskaźnikami zdrowia (korzystne efekty zdrowotne powiązane są silniej z współpobudzeniem niż ze stłumieniem emocji)

- skłonność do optymizmu jest dobrym predykatorem radzenia sobie z problemami, szybszego powrotu do zdrowia i lepszej jakości życia po operacji naczyń wieńcowych

- optymiści cieszą się lepszym zdrowiem psychicznym

- współpobudzenie jest istotne podczas radzenia sobie z efektami stresowych wydarzeń

- emocje pozytywne mogą niezależnie sprzyjać zdrowiu i dobrostanowi

- współpobudzenie (zdolność do jednoczesnego pobudzania pozytywnych i negatywnych emocji i tolerowania tych przeciwstawnych elementów w zachowaniu) zwiększ szanse umiejętnego przezwyciężenia najpoważniejszych stresów życiowych

- Współpobudzenie - gdy jakiś bodziec równocześnie zwiększa aktywację systemu pozytywnego i negatywnego. Skojarzona ze współpobudzeniem ambiwalencja pociąga za sobą brak wyraźnego ukierunkowania motywacyjnego, w związku z czym zakłada się, że taki stan jest niestały i nieprzyjemny. Jednak ten przykry stan może być pomocny w zrozumieniu aktualnych zdarzeń stresowych, radzeniu sobie z przyszłymi stresami i przezwyciężaniu doświadczeń traumatycznych.

3D)

Terapia poznawczo-behawioralna (TPB)- oddziałuje na sferę poznawczą (zmiana sposobu myślenia) oraz na sferę behawioralną (zmiana zachowania). TPB jest rodzajem psychoterapii krótkoterminowej, skoncentrowanej na rozwiązywaniu aktualnych problemów pacjenta.

Założenia:

Przewlekłe zaburzenia stanu psychicznego oraz powtarzające się zachowania dysfunkcyjne i nieadaptacyjne są przejawem niezdrowych nawyków myślowych, nabytych przez człowieka w ciągu jego życia. np. dysfunkcyjne przekonania, dot. choroby nowotworowej to takie myśli, jak ”Wkrótce umrę w męczarniach” lub „Chemioterapia mnie truje”; zajadanie smutków, przesądy.

TPB zakłada odmienność poszczególnych osób oraz zmienność systemu przekonań w czasie, dlatego praca nad zmianą myślenia odbywa się zgodnie z subiektywną oceną pacjenta i dostosowana jest do jego aktualnych potrzeb i warunków życia.

Cele:

Identyfikacja tego typu negatywnych automatyzmów myślowych, ich przekształcenie, a następnie utrwalanie przekonań bardziej adaptacyjnych. W wyniku przekształcenia treści myślenia dochodzi do zmiany skojarzonych z nimi zachowań i emocji.

Metody:

Przyswajanie zdrowszych przekonań następuje przez ich trenowanie i weryfikację w życiu codziennym . Aby proces ten wzmocnić i przyspieszyć, wprowadza się techniki usprawniające nabywanie nowych nawyków myślowych, takie jak praca z wyobraźnią, techniki relaksacyjne, eksperymenty behawioralne i inne.

TPB:

- może pomóc zweryfikować przekonania pacjenta i- przez poprawę jego stanu psychicznego oraz zmianę myślenia o leczeniu i zespole medycznym- zoptymalizować jego współpracę w procesie leczniczym

- pozwala eliminować lub redukować psychiczne składowe wielu dolegliwości somatycznych, tj. ból, duszności, nudności, wymioty (większość z tych objawów ulega zaostrzeniu pod wpływem lęku)

- daje pozytywne efekty w leczeniu bólu przewlekłego (lepsze radzenie sobie z bólem, mniejsza percepcja objawów, rzadsze stosowanie leków przeciwbólowych)

- pozytywnie wpływa na stan układu immunologicznego (np. u osób poddanych TPB wykazano większą mnożenie się limfocytów T, oraz większą aktywność niektórych komórek układu

3E)

- każdy do 20 r.ż. wytwarza schemat myślenia (strukturę poznawczą, odpowiadającą za nadawanie znaczenia wydarzeniom przez określone kierowanie procesami uwagi/spostrzegania/pamięci) -> szybko rozpoznajemy obiekt/sytuację -> łatwiej przystosowujemy się do wymogów otoczenia

- myśli automatyczne – są to modele myślenia (czym jest obiekt, jakie jest jego znaczenie dla jednostki, czego się spodziewać), sposób rozumienia sytuacji w skrótowej formie

- schemat dysfunkcyjny – zakłóca racjonalne myślenie, przez nieprzychylne zdarzenia, w sytuacjach niepewnych/trudnych/stresujących

- zniekształcenia poznawcze – błędy percepcji i wnioskowania (np. jest mi smutno -> życie jest smutne), powodują powstanie schematów dysfunkcyjnych; myślenie czarno-białe (albo świetnie albo beznadziejnie):
* nadmierne uogólnianie (przenoszenie wniosków z jednego specyficznego zdarzenia na ogół doświadczeń)
* poczucie powinności (trzebofilia, stresowanie się, że czegoś się nie zrobi, presja, że będzie źle jak się tego nie zrobi)
* pochopne negatywne wnioskowanie (interpretacja negatywna rzeczywistości; samosprawdzająca się przepowiednia)
*samoocena (obraz siebie, podstawowa struktura poznawcza osobowości, kształtuje się przez całe życie, to synteza swych spostrzeżeń na swój temat oraz info/ocen innych, determinuje określone działania i ich wartościowanie)

4A)

Anoreksja psychiczna (jadłowstręt psychiczny) – DSM-IV:

• Kryteria diagnostyczne:

- intensywny lęk przed przybraniem na wadze

-odmowa regularnego, właściwego odżywania

-bezpodstawne narzekanie na nadwagę

-spadek ciężaru ciała poniżej 85% należytej wagi u osób które jeszcze rosną, o 15% mniejszy przyrost wago w stosunku do wzrostu)

-zaburzenia lub niewłaściwy wpływ obrazu własnego ciała

-nieobecność przynajmniej 3 kolejnych miesiączek

- nadmierny wpływ obrazu ciała na zachowanie

- skłonność do rywalizacji

• Typowe objawy:

-znaczna nadaktywność i wzorzec ostrego ograniczenia diety albo przejadania się (przy istnieniu lub braku kompulsyjnego zwracania) – typ ograniczający się i objadająco/przeczyszczający;

-Większa śmiertelność niż w przypadku bulimii;

-Typowa pacjentka z anoreksją zaprzecza powadze swego zaburzenia;

-Jest nieświadoma szoku i lęku, jaki jej stan budzi u innych

- duży dystans emocjonalny, zahamowanie poznawcze

- rutyna, ustalony porządek, przewidywalne środowisko, kłopoty z adaptacją

- większy konformizm i uległość wobec innych

- skłonności perfekcjonistyczne

- lanugo (pojawia się meszek z okresu płodowego)

Typ ograniczający: Pacjentki z anoreksją wykazujące wzorzec ograniczania się charakteryzuje obsesyjna samokontrola w życiu codziennym; można u nich dostrzec objawy obsesyjno-kompulsywne; mogą izolować się od rówieśników i mieć trudności w życiu społecznym

Typ objadająco-przeczyszczający: W przeciwieństwie do nich pacjentki objadające się i przeczyszczające albo wykazujące wzorzec bulimii psychicznej – mają mniej ograniczeń i zahamowań, wiele z nich ma problemy z kontrolą impulsów w dziedzinach innych niż jedzenie, tj nadużywanie szkodliwych substancji) gorsze prognozy na wyleczenie;

Metody przeczyszczania: wymuszone zwracanie, zażywanie środków moczopędnych, stosowanie lewatywy.

Bulimia psychiczna (żarłoczność psychiczna) –DSM-II:

• Kryteria diagnostyczne:

-częste występowanie epizodów przejadania się wraz z utratą kontroli nad tym procesem;

- niewłaściwe zachowania mające na celu powstrzymanie przybierania na wadze (stosowanie środków przeczyszczających, głodzenie się, zbyt intensywne ćwiczenia fizyczne i przyjmowanie leków tarczycowych by zintensyfikować przemianę materii);

-dodatkowe kryteria odnoszą się do częstotliwości i trwania – zarówno pierwszego jak i drugiego sposobu zachowania się przynajmniej 2 razy w tygodniu przez 3 miesiące

- mniej ograniczeń i zahamowań

- problemy z kontrolą innych impulsów niż jedzenie, np. nadużywanie szkodliwych substancji

• Typowe objawy:

-rozróżnia się typ przeczyszczający i nieprzeczyszczający, w zależności od tego czy są stosowane środki przeczyszczające, by zapobiec przybieraniu na wadze

-nigdy nie osiąga stanu zadowolenia

-odczuwa bardzo wielki wstyd i poczucie winy, próbuje ukryć swój problem

-często jej walka z przejadaniem się jest nieskuteczna, mniej szans na wyleczenie

- ogólne zaburzenie lękowe, fobie społeczne, chwiejność emocjonalna, impulsywność

Typ przeczyszczający: Ma więcej problemów zarówno psychologicznych i fizycznych, związanych z przeczyszczaniem (zakłócenie równowagi elektrolitycznej, niedobór minerałów, próchnica zębów, na skutek zwracania kwasów żołądkowych)

Typ nieprzeczyszczający: nie korzysta ze środków przeczyszczających

Kryterium	Anoreksja	Bulimia	Napadowe objadanie się
	Typ ograniczający	Typ objadająco-przeczyszczajacy	Typ przeczyszczający
Utrzymywanie bardzo niskiej wagi ciała Lęk przed przybraniem na wadze Zaprzeczanie problemowi za niskiej wagi Zniekształcenie obrazu własnego ciała Brak miesiączki Częste objadanie się Częste przeczyszczanie Częste stosowanie nieprzeczyszczających metod utraty wagi Poczucie braku kontroli nad objadaniem się Samoocena kształtowana pod wpływem sylwetki/wagi	+ + ? ? + -- -- + -- ?	+ + ? ? + ? ? -- -- ?	-- + -- -- -- + + + + +

4B)

Niezgodność obrazu ciała z ideałem: w naszej kulturze panuje moda na szczupłą sylwetkę, utożsamia się ją z ideałem. Dochodzi do tego, ze kobiety odczuwają presje, by stać się szczupłe, rozwijając przy tym wysoce szkodliwe i trwałe zaburzenia w ocenie własnej „otyłości”. Najważniejsza jest niezgodność w postrzegania obrazu własnego ciała z idealną sylwetką propagowaną przez media. Zjawisko to współwystępuje ze spadkiem poczucia własnej wartości. Anorektyczki mają większą podatność na wpływy kultury masowej/mody.

Czynniki biologiczne- tendencje ciała do „oporu” wobec zbyt dużej różnicy od określonej, biologicznie zdeterminowanej normy – każda próba utraty masy ciała i utrzymania stanu poniżej indywidualnej granicy dla danej osoby może się spotkać ze sprzeciwem ze strony wewn. mechanizmów homeostazy. Konsekwencją „fizjologicznych kompensacji” jest zwiększony apetyt, który w anoreksji podnosi patologiczna czujność.

Podatność na psychopatologię – niektórzy ludzie są bardziej podatni na rozwój dysfunkcyjnych reakcji na wyzwania życia.. Spowodowane jest to czynnikami genetycznymi, stresującymi doświadczeniami i nieskutecznością metod radzenia sobie z problemami wiele osób, cierpiących na zanurzenia odżywiania ma trudności w rozwiązywaniu problemów. Mają wysoki stopień neurotyzmu (drażliwi, gniewni, depresyjni, skoncentrowani na sobie, impulsywni, podatni na stres). Wszelkie negatywne odczucia, molestowanie seksualne w dzieciństwie, negatywne odczucia podnoszą ryzyko wystąpienia psychopatologii.

Dysfunkcyjne style poznawcze: nieprawidłowy sposób myślenia i przetwarzania otrzymanych informacji; myślenie dychotomiczne – wszystko albo nic – i nie zauważanie normalnego stopniowania (dobre-złe, piękne-brzydkie, grube-chude); powoduje to nieadekwatność w postrzeganiu rzeczywistości przez osobę z zaburzeniem odżywiania, prowadzi do nieadekwatnego zachowania.

Inne przyczyny anoreksji:

-syndrom „wygłodzenia” – odczuwanie irytacji i złości, czego przyczyną jest wygłodzenie (Gardner)

-wzorce rodzinne: Matki – nadmiernie dominujące, natrętne, apodyktyczne, ambiwalentne w okazywaniu u czuć; Ojcowie – niedostępni emocjonalnie. Rodziny anorektyczek nie tolerują niezgody. Za pomocą krytyki i zbyt wielu rad, niszczą wysiłki anorektyczek do uzyskania autonomii.

-Cechy rodzin anorektyczek: ograniczona tolerancja na dysharmonię lub napięcie psychologiczne, nacisk na posłuszeństwo i przestrzeganie reguł, sterowanie dzieckiem przez rodziców i zniechęcanie go do dążeń autonomicznych (własne ciało jako jedyny obszar nad którym jest samodzielna kontrola), słabe umiejętności rozwiązywania konfliktów. Rodzice mogą również przykładać dużą wagę do szczupłej sylwetki, przestrzegania diet itd.

- nadmierne skupianie się na swoim wyglądzie

- wzmożona potrzeba porównań społecznych

- odtrącenie przez rówieśników

- lęk przed dorastaniem

- perfekcjonizm (nie znoszą, gdy nie osiągają celu)

- mały dystans do siebie

4C)

Niezgodność obrazu ciała z ideałem: w naszej kulturze panuje moda na szczupłą sylwetkę, utożsamia się ją z ideałem. Dochodzi do tego, ze kobiety odczuwają presje, by stać się szczupłe, rozwijając przy tym wysoce szkodliwe i trwałe zaburzenia w ocenie własnej „otyłości”. Najważniejsza jest niezgodność w postrzegania obrazu własnego ciała z idealną sylwetką propagowaną przez media. Zjawisko to współwystępuje ze spadkiem poczucia własnej wartości.

Czynniki biologiczne- tendencje ciała do „oporu” wobec zbyt dużej różnicy od określonej, biologicznie zdeterminowanej normy – każda próba utraty masy ciała i utrzymania stanu poniżej indywidualnej granicy dla danej osoby może się spotkać ze sprzeciwem ze strony wewn. mechanizmów homeostazy. Konsekwencją „fizjologicznych kompensacji” jest zwiększony apetyt, który staje się przyczyną niekontrolowanego obżarstwa.

Cechy rodzin bulimiczek: ograniczona tolerancja na dysharmonię lub napięcie psychologiczne, nacisk na posłuszeństwo i przestrzeganie reguł, sterowanie dzieckiem przez rodziców i zniechęcanie go do dążeń autonomicznych (własne ciało jako jedyny obszar nad którym jest samodzielna kontrola), słabe umiejętności rozwiązywania konfliktów.

- Napięcia i konflikty w rodzinie
- Osoba z bulimią stawia sobie nierealne do zrealizowania cele, do tego jest perfekcjonistką, przez co czuje, że nie jest w stanie sprostać wymaganiom rodziców
- ma niskie poczucie własnej wartości, cierpi na depresję
- wobec około połowy bulimiczek była stosowana przemoc fizyczna lub wykorzystywano je seksualnie w przeszłości

4D)

Terapia anorektyczek:

Głównymi celami terapii anorexia nervosa są pomoc dziewczynie w zrozumieniu istoty choroby, w dostrzeżeniu konieczności rozpoczęcia specjalistycznego leczenia, a także uświadomienie, że utrzymujące się objawy mogą zagrażać jej zdrowiu i życiu. Na początku terapii dąży się do tego, aby chorująca dziewczyna osiągnęła minimalną masę ciała, adekwatną do jej wieku i wzrostu. Trzeba jednak zaznaczyć, że intensywny/gwałtowny przyrost masy ciała może spowodować silny lęk przed otyłością.

Istotnymi celami leczenia dziewcząt z anoreksją psychiczną są także korygowanie niewłaściwych zachowań żywieniowych oraz uczenie zasad prawidłowego odżywiania się. Ponadto trzeba się starać przekonać dziewczęta do zaprzestania stosowania patologicznych sposobów obniżania masy ciała. Celem leczenia jest także rozwijanie umiejętności radzenia sobie w sytuacjach trudnych, bez konieczności odwoływania się do patologicznych zachowań żywieniowych.

– „oddzielenie” pacjentki od dys­funkcjonalnej rodziny
– złagodzenie po­czucia winy
– budowanie sil­nego „ja”
– zaangażowanie pacjentki w rozwój psy­choseksualny
– psychoterapia wglądowa, psychoterapia oparta na związku psychoterapeutycznym, psychoterapia wspierająca

Terapia bulimiczek:

Leczenie polega przede wszystkim na psychoterapii - indywidualnej, grupowej lub rodzinnej. Mogą być również prowadzone terapie behawioralne lub poznawcze. Terapia behawioralna polega głównie na zmianie destrukcyjnych zachowań (w tym przypadku - napadów obżarstwa - wymiotów) ; sesje poświęcone są badaniu poszczególnych typów zachowania i jak można im zapobiegać, pacjent otrzymuje szczegółowe instrukcje pomiędzy kolejnymi sesjami. Terapia poznawcza pozwala na odkrycie mechanizmów kierujących tego typu zachowaniami, zarówno w postaci emocji, jak i podświadomych myśli z tym związanych. Psychoterapia grupowa lub indywidualna skupia się na poznawaniu doświadczeń emocjonalnych, ich związku z występowaniem bulimii.

4E)

1.Pierwszy etap to moment podejmowania decyzji o poddaniu się operacji plastycznej (Pacjenci często są nadmiernie skupieni na swoim wyglądzie i mają zaniżoną samoocenę, przez co często nawiązują mniej kontaktów towarzyskich; są zażenowani tym, że proszą o pomoc <- są próżni, chcąc zmienić swój wygląd; często są to neurotycy)

2.Drugi etap to wstępny wywiad (Pacjent przeżywa zazwyczaj silny niepokój, niezależnie od wielkości zmian. Lekarz bada źródło motywacji pacjenta – lepiej jak jest wewnętrzne; jak nie -> trzeba poczekać. Na tym etapie psycholog zdrowia musi ocenić poziom psychicznego cierpienia pacjenta i zwracać uwagę na wszelkie przejawy zaburzeń psychicznych. 2% pacjentów to osoby z zaburzeniami oceny postaci ciała)

3.Trzecia faza, to przygotowanie do operacji i sam zabieg. (Przed operacją pacjenci często przeżywają lęk i terapeuci mogą stosować trening relaksacyjny/interwencje poznawczo – behawioralne; rekonwalescencja przed operacją; operacja często wywołuje uraz psychiczny. )

4.Czwarta faza to okres pooperacyjny.( Pacjenci często przeżywają depresję/lęk/wątpliwości/obawy/reakcje somatyczne spowodowane ogólnym stresem związanym z operacją -> zrozumienie i wsparcie psychologa; rekonwalescencja po operacji – pacjent musi wiedzieć czego może oczekiwać. Możliwe poczucie utraty tożsamości lub psychozy.)

4F)

Znaczenie posiłków dla kształtowania się wizerunku i pozycji społecznej młodych ludzi jest bardzo ważne, co może prowadzić do zaburzeń w odżywianiu. Zaburzenia odżywiania u młodych ludzi mogą prowadzić do poważnych chorób jak anoreksja, bulimia. Żaden z tych zespołów w zasadzie nie występuje przed okresem dojrzewania, i rzadko po 25.roku życia. W naszej kulturze panuje trend idealizowania szczupłej sylwetki u kobiet. Prawie wszystkie przypadki zaburzeń odżywania zaczynają się od ‘normalnej diety’.

Młodzież zdrowo się odżywia głównie, aby pasować do grupy rówieśniczej, identyfikować siebie, ulegają presji mediów. Może to prowadzić do zbyt „zdrowych diet”, które nie mają wieku składników potrzebnych organizmowi.