Wymagania podstawowe.
We współczesnych budynkach wysokich elewacje najczęściej wykonuje się jako:
elementy z wypełnieniami izolacyjnymi i osłonami przezroczystymi lub nieprzezroczystymi – nazywane fasadami.
fasada kurtynowa (najczęściej projektowana), czyli zawieszana na stropach. Tego rodzaju ścianę osłonową opiera się na własnej konstrukcji nośnej z aluminium lub odpowiednio zabezpieczonej stali. Podstawową konstrukcją fasadową jest układ słupowo-ryglowy. Jest to rozwiązanie najstarsze i jednocześnie najbardziej ekonomiczne. Obecnie wykonuje się go z profili aluminiowych łączonych przekładkami z poliamidu. Część przezroczystą stanowią okna, zwykle z szybami zespolonymi. Pasy nieprzezroczyste to kombinacja elementów osłonowych i termoizolacyjnych. Rozwiązania te cechuje wyraźnie widoczny z zewnątrz układ konstrukcyjny słupów oraz rygli, co decyduje też o walorach architektonicznych.
ściany szkieletowe, bez podziału na część przezroczystą i nieprzezroczystą. Ściany te są jednolitymi taflami szkła, z widocznymi przerwami między nimi, bez wyraźnego wyodrębnienia części okiennej, a także z niewidoczną od zewnątrz konstrukcją nośną. Te nowoczesne technologie związane są przede wszystkim z nową generacją materiałów klejących – silikonów, które umożliwiają przyklejanie szkła do konstrukcji metalowej. Stosuje się też technologie pośrednie, gdzie tafle szklane zabezpiecza się dodatkowymi elementami – listwami przytrzymującymi, które umożliwiają też ukrycie konstrukcji i uzyskanie efektu pseudojednolitości elewacji.
Stosowane są też takie systemy strukturalne, w których elementy nośne mogą być wykonywane z żeber szklanych lub specjalnych cięgien z patentowym mocowaniem szkła – bez innej konstrukcji wsporczej.
EKOELEWACJE
Preferowane w ostatnich latach zasady zrównoważonego rozwoju sprzyjają rozwojowi ekoelewacji. Pionierskie rozwiązania w tym zakresie zaproponował Sir Norman Foster (budynki Commerzbanku i Swiss Re Tower).
W przypadku biurowca Comerzbanku pomysł opierał się na stworzeniu czterokondygnacyjnych przestrzeni (bez stropów) wykorzystywanych jako ogrody
zimowe. Występują one naprzemiennie we wszystkich trzech bokach budynku, na całej jego wysokości. Przestrzenie te wewnątrz łączą się z pustym środkiem budynku. Od zewnątrz natomiast oddzielone są ruchomą fasadą, dzięki czemu możliwa jest naturalna wentylacja, a do wnętrza trafia dużo światła, które dociera nawet do najdalszych zakątków budynku.
W budynku Swiss Re Tower konstrukcja elewacji składa się z płaskich paneli szklanych zamocowanych na wspornikach metalowych, tworząc w całości obły kształt budynku, co zdecydowanie eliminuje obciążenia związane z parciem i ssaniem wiatru. Dzięki zastosowaniu specjalnych elewacyjnych metod odzyskiwania energii, budynek zużywa tej energii dwa razy mniej w porównaniu
do standardowych obiektów. Testy w tunelu aerodynamicznym wykazały, że opływowy kształt konstrukcji obiektu może polepszyć parametry oddziaływania wiatru na najbliższe otoczenie. Naturalny ruch powietrza wokół budynku powoduje znaczące różnice ciśnień przed jego frontem, które mogą zostać wykorzystane do zapewnienia naturalnej wentylacji wewnątrz obiektu. Szyby odprowadzają ciepło z powietrza znajdującego się w budynku podczas lata, a ogrzewają go w ciągu zimy (passive solar heating).