3.1 WYWIAD Z WAMPIREM: Czas rzeczywisty utworu to lata 70. w San Francisco. Louis, arystokrata z Luizjany, udziela wywiadu o swojej podróży przez życie i nieśmiertelność. Zmieniony w wampira przez ponurego Lestata, wiedzie egzystencję, którą nie do końca rozumie i nie akceptuje. Ten drapieżnik wiedzie wieczne życie: cytat. W egzystencji pomagają im długie i ostre kły, długie paznokcie ułatwiające przytrzymanie ofiary, oraz hipnotyzujący, martwy wzrok, który był o wiele lepszy niż człowieka i umożliwiał poruszanie się w ciemności, w której żyli. Te potępione istoty zwabiały ofiary swoim nęcącym głosem, gracją, oraz możliwością wprowadzenia w świat mroku, który od wieków fascynował ludzkość. Ich nadludzka szybkość i siła, oraz zdolność do regeneracji, powodowała, że nie czuli strachu. Odczuwali emocje mocniej niż zwyczajny człowiek, a mimo to powoli wyzbywali się uczuć, co umożliwiało im mord bez skrupułów. Mogli żywić się zarówno krwią zwierząt, jak i ludzką, która je bardziej pociągała. Po wypiciu krwi stają się cieplejsi, oraz ich skóra jest zarumieniona, natomiast nie mogą wypić jej za dużo, gdyż to mogłoby wywołać u nich chorobę, a picie jej podczas gdy człowiek już nie żyje, może pociągnąć upiora za sobą do świata zmarłych. Nie straszne są im krucyfiksy lub drewniany kołek, gdyż największy strach budzą w nim ogień, który może go spalić, oraz słońce, którego unika śpiąc w trumnie, gdzie jest bezbronny. Jako trucizny można używać absyntu zamiast czosnku, którego działanie jest nieprawdą, tak samo jak ich odbicia w lustrach, które posiadają. W powieści pojawia się również odpychająca postać żywego trupa, która jest ofiarą wampiryzmu, jednakże zupełnie nie przypomina arystokratycznego stwora, gdyż jego ciało ulega rozkładowi, ponieważ nie jest nieśmiertelny.

3.2: Przedstawione postacie wykazują wiele różnic. Louis stał się wampirem w wieku 25 lat. Przez dłuższy czas był zauroczony swoim stwórcą, podziwiał go, mimo że mieli różne poglądy na temat życia ludzkiego: cytat. Pozostałość ludzkich uczuć sprawiła, że był wrażliwy i uległy, co spowodowało jego niechęć do swojego gatunku, z którym się nie utożsamiał. Na początku zabijał tylko zwierzęta, po odejściu od diety, zabijał ludzi szybko, gdyż nie sprawiało mu to przyjemności. Wampir poszukiwał swojego miejsca, którego nie mógł odnaleźć, oraz miłości i dobra u istot, które umarły za życia i nie posiadały skrupułów czyniąc zło świadomie. Jego towarzyszką była Claudia, jako dziecko wampir nie rosła fizycznie, natomiast umysłowo stawała się dojrzałą kobietą, o władczym charakterze i buntowniczych zapędach. Gardziła ludzką egzystencją, nie zdolna do żadnych ludzkich uczuć. Obydwoje odczuwali odrazę do swojego stwórcy Lestata. Był to wampir zakochany w zabawie ze swoimi ofiarami, co go podniecało. Podchodził do życia z obojętnością, uodpornił się na otaczającą go śmierć, bez szacunku dla życia ludzkiego umiał jedynie wykorzystywać wszystkich do swoich celów. Oprócz tych trzech głównych postaci, nie sposób nie wspomnieć o wyrafinowanym Armandzie, najstarszym z wampirów. Żył on w prostocie, pozbawiony odczuć ludzkich i podchodził do życia z obojętnością, o jego wieku świadczył nieprzeciętny intelekt i dojrzałość, mimo młodzieńczego wyglądu. Pragnął on za wszelką cenę zachować przy sobie Louisa, którego oczarował swoim pociągającym głosem i posiadaną mocą.

3.3: Książka, oprócz skrupulatnego wizerunku wampira, zawiera również wciągający opis powstawania tego intrygującego stwora: cytat.