Polityka imigracyjna Holandii.

1. Rys historyczny

• fale migracji do Holandii i związane z nimi zmiany w polityce imigracyjnej państwa

• przejście od liberalnej polityki wielokulturowości do restrykcyjnej polityki integracyjnej

• morderstwa polityczne w tle – Pim Fortuyn i Theo van Gogh

2. Najnowsze zmiany

• powstanie nowego rządu, postulaty w kwestii zaostrzenia polityki imigracyjnej

• działalność partii PVV i jej szefa Geerta Wildersa

3. Strona internetowa skierowana przeciwko imigrantom z Europy Środkowo-Wschodniej

• http://www.meldpuntmiddenenoosteuropeanen.nl

• odzew środowiska międzynarodowego

• reakcje autochtonów i allochtonów w Holandii.

Po 541 dniach od wyborów parlamentarnych gabinet, na którego czele stanie socjalista z Walonii Elio Di Rupo, został dziś zaprzysiężony. Tym samym kończy się najdłuższy po II wojnie światowej kryzys rządowy w tym kraju.

Ponad półtora roku zajęło partiom z francuskojęzycznej Walonii i Flandrii, gdzie mówi się po niderlandzku, wynegocjowanie porozumienia. Rozmowy w sprawie utworzenia nowego rządu prowadziło w sumie aż ośmiu negocjatorów. Ci, którzy rezygnowali, mówili, że to zadanie niemożliwe do zrealizowania w związku z pogłębiającą się przepaścią między regionami. 

Przełomem, który dawał nadzieję, był kompromis sprzed kilku miesięcy w sprawie kluczowej reformy państwa. Zapadła zgoda na większą autonomię dla regionów, określone zostały też prawa wyborcze i językowe frankofonów we flamandzkich gminach. Ale zanim sześć partii z obu stron granicy językowej podzieliło się stanowiskami w nowym gabinecie, uzgodniony został jeszcze budżet na przyszły rok z oszczędnościami wynoszącymi 11 miliardów euro. 

Nowy rząd będzie najmniej licznym w historii Belgii – zasiądzie w nim 13 ministrów i sześciu sekretarzy stanu. 

Belgia bez rządu przez długi czas radziła sobie nadzwyczaj dobrze – administracja działała bez zarzutów do tego stopnia, że sprawnie przeprowadziła półroczne przewodnictwo w Unii Europejskiej. 

Problemy zaczęły się, gdy Belgię na celownik wzięły agencje ratingowe, domagając się powołania nowego rządu, który mógłby zredukować dług publiczny sięgający niemal 100 procent, a także nadmierny deficyt. Kiedy jedna z agencji spełniła swoje groźby i obniżyła wiarygodność kredytową Belgii, porozumienie w sprawie utworzenia rządu zostało wynegocjowane bardzo szybko. 

Król Belgów Albert II mianował w poniedziałek na premiera socjalistę Elio di Rupo. Ta nominacja to efekt niedawnego porozumienia między ugrupowaniami belgijskimi, kończącego rekordowo długi kryzys polityczny, związany z utworzeniem rządu po wyborach.

Flandria – autonomia, de Vlaamse Beweging, relacje z Holandią i Walonią