JĘZYK A PISMO. KSZTAŁTOWANIE SIĘ PISOWNI POLSKIEJ.
Nowy świat autonomicznego dyskursu: pismo determinuje myślenie człowieka; powołuje do życia to, co nazywa się „językiem bezkontekstowym” – jest on oderwany od swego autora, wiec nie może podlegać takiej analizie, jak mowa; tekst zawsze pozostanie taki sam, nie podlega zmianie;
Platon, pismo i komputery: wg niego pismo jest nieludzkie, stawia poza umysłem to, co nie może wyjść poza myśl; pismo niszczy pamięć, a więc i myślenie; tekst jest martwy, ale to zapewnia mu przetrwanie;
Pismo jako technologia: wymaga narzędzi, to technologia najbardziej przełomowa, bo rozpoczyna to, co druk i komputeryzacja kontynuują; pismo nie wynika bezpośrednio z nieświadomości, jak mowa, która jest naturalna;
Pismo, zapis: 1.zapis w kulturze Sumerów w Mezopotamii (ok. 3500 r.p.n.e.); lecz pismo to nie każdy znak wizualny, któremu można nadać znaczenie; współczesne rozumienie pisania opiera się na przeświadczeniu, iż ludzka świadomość osiągnęła taki poziom, by móc z zakodowanych oznaczeń wizualnych odczytywać znaczenia;
Alfabet wynaleziono tylko raz, około 1500 r.p.n.e., ludy semickie; mocno zakorzenione w pozatekstowej praktyce życiowej; nie istniały samogłoski, dopiero Grecy je wynaleźli;
Piśmienniczość przez bardzo długi okres czasu traktowana była jako siła tajemna, zarezerwowana dla danej społeczności, np. kleru; wiara w nadprzyrodzoną moc tekstu;
Od pamięci do utrwalenia pisemnego: kultura oralna ściśle związana była z zapisywaniem (ars dictandum); początkowo mowa hamowała rozwój piśmiennictwa; w kulturach oralnych przeszłość jest zapomniana, jest chaotycznym zbiorem faktów; wynalezienie pisma zmieniło ten stan rzeczy, lecz często oparte było na rytmicznym układzie mowy i powtarzania; pamięć w kulturze oralnej jest uczłowieczona, natomiast kultura pisma urzeczowia, uprzestrzennia, wizualizuje;
Dynamika tekstowości: w mowie słowa nie są osamotnione, jak te w piśmie, piszący tak samo jest samotny, a akt pisania to proces solipsystyczny;