STYLIZACJA, celowe wprowadzenie do wypowiedzi utrzymanej w określonym stylu pewnych istotnych właściwości stylu innego, będącego wzorcem stylizacyjnym dla utworów literackich mogą być
style historyczne, np. kolejne frazy rozwoju języka w przypadku archaizacji, style ,minionych kierunków i gatunków literackich
style właściwe warstwom kulturowym, grupom i środowiskom społecznym i terytorialnym innym niż te, do których należy twórca dzieła (np. gwara, dialektyzm, żargon, style literatury ludowej)
style pochodzące z innych kręgów kulturowych (np. w stylizacji orientalnej)
style będące odpowiednikiem pozaliterackiej sytuacji nadawczej (np. w przypadku kolokwializmu)
styl indywidualny pisarza czy konkretnego utworu (pastisz)
Stylizacja polega na przeszczepianiu do dzieła kształtowanego wg stylu własnego właściwości i norm obcych. Elementy własne i obce pozostają w tekście dzieła w stylistycznych i semantycznych opozycjach, dzięki którym zyskują szczególną wyrazistość i nabierają nowych zabarwień znaczeniowych. Najbardziej wyrazistym przejawem stylizacji jest stylizowanie języka dzieła. Może ono obejmować wszystkie jego warstwy, np. składnię, leksykę, brzmienie (stylizacja brzmieniowa), może występować na przestrzeni całego utworu lub tylko w jego części (np. w wypowiedziach postaci powieściowych). Stylizacja jest celowym zabiegiem artystycznym i pełni w utworach określone funkcje. Znajduje zazwyczaj motywację w sferze pozajęzykowej, np. w wyborze tematu, konstrukcji podmiotu literackiego czy bohatera. Właściwa stylizacyjna zasada opozycji wewnątrztekstowych powoduje, że przywołaniu cudzych sposobów mówienia towarzyszy dystans wobec nich. Stylizacja jest sposobem oceny stylu obcego przez wprowadzenie go w kontekst strukturalny własnego dzieła, stanowiący tu rodzaj komentarza: może być wyrazem uznania jego przydatności dla nowych celów albo przejawem jego ośmieszającej negacji (parodia). Jest więc wyrazem stanowiska twórcy wobec tradycji literackiej. Stosowana bywa także w takich momentach procesu historii literackiej, kiedy formujące się nowe tendencje nie ukształtowały jeszcze pełnego zasobu form własnych (np. elementy poetyki rokokowej, wykorzystane – aczkolwiek z wyraźnym dystansem – dla prezentacji doznań emocjonalnych w erotyku F.D.Kniaźnina Triumf miłości).