Agnieszka Szczygielska

CHARAKTERYSTYKA UCZNIA

Krystian to chłopiec, który ma obecnie 10 lat. Mieszka z rodzicami i starszą o 5 lat siostrą. Rodzina Krystiana jest pełna. Mama jest nauczycielem, a tata agentem w firmie ubezpieczeniowej. Starsza siostra jest uczennicą gimnazjum. Krystian mieszka w bloku, dzieli pokój z siostrą. Ma tam swoje biurko, łóżko, zabawki. Rodzice pobierają zasiłek rodzinny na syna. Posiadają dobry stan zdrowia, ale oboje dużo pracują. Dziadkowie mieszkają daleko. Krystian akceptuje tylko najbliższych członków rodziny.

Chłopiec przez pierwsze 36 miesięcy życia nie używał ekspresji językowej. Krzyczał, płakał lub śmiał się nieadekwatnie do sytuacji. Wypowiadał słowa: „nie ma” bez kontekstu sytuacyjnego. Rozwój wybiórczego przywiązania społecznego był zbyt nasilony. Nie było zabawy funkcjonalnej i symbolicznej.

Obecnie chłopiec nawiązuje kontakt wzrokowy na polecenie. Ma wtedy często uśmiech na twarzy, jednak sprawia on wrażenie maski. Krystian nie bawi się z kolegami w zespole klasowym.

Rozwój mowy był bardzo opóźniony. Obecnie chłopiec mówi szeptem, nazywa przedmioty, powtarza wyrazy (raczej tylko rzeczowniki). Nie używa języka mówionego do komunikacji. Jedyna używane przez niego gesty to wskazywanie na spodnie, gdy chce zaspokoić swoje potrzeby fizjologiczne i szeptem mówi „siku”.

U Krystiana nie występuje zabawa na niby, chociaż próbuje naśladować ruchy po kimś. Chłopiec jest pochłonięty stereotypowymi zainteresowaniami – najchętniej spędzałby cały dzień na zabawie puzzlami. Drugim jego zainteresowaniem jest patrzenie na rozpryskującą się wodę. Potrafi przerwać wykonywane zajęcie po to, by bawić się puzzlami.

Chłopiec posiada manieryzmy ruchowe, kręcenie się wokół własnej osi. Występują one coraz rzadziej. Krystian zasypia tylko ze swoim kocykiem na głowie.

Po takiej charakterystyce w oparciu o kryteria ICD-10 nie jest trudno postawić diagnozę, iż Krystian jest dzieckiem autystycznym.