1.Aktorzy amatorami
Teatar grecki na równi z rangą wojskową
Do 4 wieku zakaz cudzoziemców, Okres złoty- teatr upolityczniony, manipulacja przez władzę
Wejście do teatru. Wieka procesja z posągiem Dionizosa, pozniej np.Totemez
Pozniej człowiek odgrywa Dionizosa, pozniej agon chórów , wygrywała chyla tragedia grecka ok. 10 godzin. Dzień trzeci to libacja – wielkie Dionizy. 4 dzień tragedii,
Dramat satyrowy – w sferze jakby półbogów itd. Około 18 godzin
Ołtarz, orchestra z chórem. Długo niedosyt rzezani byli aktorzy. Centrum teatru był chór – chrergos
CHorelgia jako liturgia – choreos = taniec. Uczestniczy w parabazach. Przynależy i nie przynależy.
Scene powstaje czyli scena, periakty też powstają – podwyższenie aktora. Upadek teatru gdy rodzi się sztuka, wiek 4 n
Thedegejon \... Entyklemma – niemy efekt . Publiczność 14 do tys osób 1\4 – nako komediach brak kobiet. 20 tysięcy ludzi 5 dni w teatrze-, publiczność znała doskonale fabuły, jakby potwierdzenie tego co znają. Aktor = hypokrites, teatru Greckiego długa szata i długie rękawy, miał też maskę – symbol żywiołu dinozyjskiego, gestykulacja w teatrze, AK. Śpiewali
Melorecytacja – (Kantor – śpiewak Kościelny). Komedia- wesoły pochód = 2 chóry, odwrotność tragedii, w komedii była funkcja karnawałowa, np. naśmiewanie z władzy, oczyszczanie atmosfery politycznej,
V wiek powstaje Mim. Grecki. – gadający, z Rzymianie stwirdzili że lepiej będzie jak Mim zamilknie.
8 listopad 2013,.
Dramat nie potrzebny do teatru, przełom. Wyspianski teatr nie – reforma teatru, nowoczesne myślenie o tetrze, literatura jako dziedzina muzyki- Homer śpiewał, rodzi się z muzyki, Ajschylos, np.; Iliada śpiewanie modulacja głosem, aktor po Grecku = Hipokrytes, też jest wykonawcą. Cyceron, przekonanie publiki że racje ma reżyser\pisaż. Tragedia Grecka najbardziej brutalna, posługiwanie się systemami słomnickimi, kultura ustna, dialog jest bardzo ważny i głęboki nie tylko w teatrze ale i filozofii.
Adam Mickiewicz – lekcja XvI(Romantyk) , poświęcona dramatowi, pozniej Jerzy Groteski, teatr ubogi – dramat szczyt poezji, powtarza TO CO Arystotelrs, wciągnąć poetę(teatr to uczucie poety ), - więcej poezji i jeden gest ma wystarczyć.
XXlata xx wieku Elwin Piskator – twórca teatru politycznego, proletariacki dla proletariatu, teatr bardzo nowoczesny, wprowadzenie filmów, kolaże tekstowe z gazet = cytaty, bo mu wszystko jest wolno, elementy techniczne, jest to perswazja, wprowadza wejście z publiczności. Teatr epicki powstaje (Brecht, rezygnuje z formy dramatycznej), wprowadzanie sądów, robi tak aby nie wciągnąć w fabułe – „Opera za 3 grosze”, razbija iluzję – efekt obcości, indroktualizm publiczności, ważny dyskurs politycki.NP; myślenie o przesłaniu a nie o fabule, spektakl dyskurs polityczny, Mieczysław Kotlarczyk teatr epicki – mówili że podobny do Brechta
Teatr RAPSODYCZNY, w 1940 Kotlarczyk zakłada teatr, (Mickiewiczowski), odwółanie do rapsodu przekazywanie wartości, podtrzymanie i ratowanie ludzkości, teatr narodowy. Również kolaże tekstowe robi. TR> oparty na słowie, teatr nie fabuły ale problemu, TR. Ma być esejem teologicznym, aktor ma przede wszystkim mówić i drobne tylko gesty. Pojawiają się chóry 2-3 osobowe – dialog filozoficzny.
Teatr dzisiejszy Lehman – Post dramatyczny, tekst nie potrzebny, nie jest systemem, oparty o per formatykę, sam spektakl jest tekstem – meta literacki, meta teatralny. Zapytanie na ile się rozumiemy (KOlesza jego teatr – Jacson Colesz), łamna iluzja teatru, po nazwiskach naprzykład moża się zwracać, wyjście z postaci, Lupa, Jażyna, Wrlikowski, zlepek scen. Jan Poloc porównanie do malarstwa – teatru post dramatycznego. ( na: samo chodzenie po lesie ważniejsze niż znalezienie skarbu), odnosi się do dramatu. Szukanie sensu spoczywa na widzu.
Robert Wilson (Reżyser) – reżyser do teatru plastycznego, tworzy teatr długiego ruchu.(Defmen Dens, rezygnacja z języka – wykształca zawód DRAMATURG, dostarczyciel scenariusza, autor interpretacji.
Teatr Kantora – Teatr Plastyczny – CRICOT, - nowoczesne formy plastyczne, forma cyrkowa kabaretowa, odwołanie do sekcji plastycznej, miał fabułę, teorie plastyczne, połączenie teatru z hepeningiem, Teatr zerowy. Teoria koncumcjonalizmu. Cytaty z malarstwa, rozcinanie ubrań, „Tratwa meduzy”, ważni aktorzy – wybór na zasadzie plastycznym, aktor zacytowany z przeszłości,
Dramaty Biblijne -, Przełom Renesansu – plastyka dominująca nad teatrem i rozwijająca teatr do XIX wieku. Romantyzm – odróżnianie epok, - efekty plastyczno wizualne.
II polowa XIX w – Rozwój realizmu –
Adolphe Appia – inscenizator dramatyzmu – zastał scenografie malowaną a zostawił budowaną, rezygnuje z oświecenia dolnego.
Wiek XX - ciągniony przez plastykę I’objet d’Art. – przedmiot podniesiony do rangi sztuki. Nadrealizm, surrealiści przedmioty nie obecne w naturze. Sztuka przedmiotu = jego drugie odzwierciedlenie. Przedmiot nie rekwizyt tylko (dzieło sztuki), przeniesiony do roli aktora, człowiek sprowadzony do formy plastycznej.
Ideałem malarstwa to obraz który się porusza. Obraz sam w sobie przestrzenią. Wyjście obrazu z płaszczyzny obrazu. Przeniesienie akcentu z narracji aktorskiej, na literacką lub odwrotnie. Performens.nie interpretujemy tylko uczestniczymy Dążenie do odkrywania roli –
6 grudnia 2013
Aktor – odpowiedzialność, wartości, Helena Modrzejewska, Herbert- aktorzy zrównani z poetami, metaforyka wojenna. Nowocześnie dobry aktor gra każdą rolę, filozofia aktora – z chóru wyłania się aktor, XIX i wiek powstają szkoły aktorskie, (grepsy – sztuczki aktorskie), Gosman - relacje społeczne oparte na aktorstwie, pokazanie jako kogoś lepszego bardziej , obecność innych przekształca się w występ, rola społeczna = fasada, Deivis Diderov - aktor gra na zimno, AK. Sztuka mimetyczna, poziom schematu. Ak- artysta, jest dziełem sztuki i jest znakiem. Znak ikoniczny, kategoria empoi – wygląd. XIX –w. władze nad teatrem przejmuje aktor, oświetlenie dolne aby oglądać aktora, za postać odpowiada aktor, (Żółkowski), aktor łamie tabu,
Modele aktrów, mimetyczne i nie mimetyczne, K. S. Stanisławski – akt. musiy być człowiekiem , dobrym , klasztor teatralny, próby czytane czyli analityczne, docenia intelekt aktora, skupia się na tym co nie zostaje pokazane widzowi, ma mieć odruchy postacji, system ćwiczeń, (Jerzy Grotowski rozwija aktorstwo Stanisławskiego), to co najważniejsze dzieje się na próbie, Krystian Lupa, prywatność aktora na scenie chce, (Tadeusz Łomnicki – doskonały aktor wcielający się,
,
17-I-2014
Teatr awangardowych – metafora postępu, myśli społeczno politycznej, - projektowanie nowej sztuki Teatr Ofowy – awangarda – II wojna kryzys. Lata 50 neoawangarda – teatr amatorski, egzaminy eksternistyczne pozdawali aktorzy – (Ósemki –państwowy), - o europie emigrantów. Amatorskość i amatorszczyzna – uwaga na samo dokształcenie, utwory estetyczne, teatr ubogi, teatr niezależny, nie posiadają swej siedziby, niezależność świato-poglądowq, łamanie tabu politycznego. Teatr emulcypacyjny, teatr młody, też nazywane teatrami wspólnoty, teatr studencki, mówienie bardziej na więcej tematów przez studentów. Wzniesienie miejsce, teatr to jest uliczny. Teatr eksperymentalny, aluzja artystyczna , teatr eksperymentalny, Krystian Lupa,. Niezależność teatralna, tworzenie nowej przestrzeni, manifest teatru, widz jest naszym gościem - bywa zbuntowany, otwartość estetyczna –w spół tworzenie (na granicy performensu), zanika podział – na ulicy można krytykować system- teatr efymeryczny, likwidacja bariery między widzem a aktorem, na ulicy pozyskanie ludzi do teatru, Polska awangarda dla mas, akademia ruchu, lata 70, - akcje uliczne, dezintegracje społeczne, akcja autobus. Gromadzenie w czasie stanu wojennego.
Teatr: 24 I 2014
Przed wejściem na scenę aktor ugina nogę w kolano, aktor to praca fizyczna, przyjmuje rolę całym sobą
JSTA – Romantyzm – teatr w europie to sztuka – dwie tradycje\etyki – pełnienie innej tradycji , w europie neointerpretacja, ośnieżania klasyki na nowo, umiejętności aktora szkoły muzyczne, aktorskie. Tekst gramatyczny – ganie całym sobą – tradycja dramatyczna,
Teatr bardziej realistyczny- jeden – zespół ról – teatr NO – sztuka i obrzęd – sztuka słowa, ze sceny płynie mądrość, teatr grający ciałem, Szkoła instytucje – konfrontacja. Stanisławski – labolatorium teatru, ide poznawcze – Grotowski, teatry objazdowe, wengajty – dramat liturgiczny pracują naukowo – teatr tz. Nabożeństwa, nastawienie naukowe, Szkoła – teatr wschodni – codzienna zaprawa, trening, trening samurajów, faza treningu trzeba si ćwiczyć codziennie i np.: po roku czasu się wyćwiczy, teatr, - reżyseria, Konstanty Stanisławski . Grotowski – wystawia dziady, sceno widownia nie ma widza. Kodrian – scena z domu wariatów, łamanie bariery sceny, Józef Szajne. Synteza kultury Polskiej, Grotowski – ubiera w pasiaki Oświęcimskie, akt całkowity, teatr miejscem spotkania, tratr ubogi – to teatr zredukowany – człowiek, aktor i widz. Ryszard Szechner, Ryszard Cieślak – oddanie całkowite, sztuka daleko w tyle, [opanowanie techniki,
Antropologia – Grotowski - wychodzi z teatru, teatr nie dla widza ale dla aktora, - akcja góra wejście na jeden z pagórków leśnych, odtresowanie nas z kultury, bycie gotowym przyjąć impuls, wejście w siebie, dać do wejścia w siebie, jedność człowieka,