Dialog wiatru z brzozą Wiatr do brzozy: „ – Jesteś królową drzew” – szepnął – Wiatr dowcipniś do brzozy, „Nosisz gronostaje do ziemi, Obojętnie, czy kwiaty barwią ziemię, Czy śnieg, wspomagają mrozy. A diademy masz aż cztery”, - Kpił dalej zawadiaka – „ Mnie bardzo – jesienny – się podoba, A zimowy? – hm – robota byle jaka. Krzywe sosny, to twoja służba, Rosłe dęby, to twoja obstawa, A kto jest twoją miłością?... Kim jest drużba? Gdzie twoja sława?... Nad tobą niebo zmienne… Pod tobą kawałek skały, A po horyzont – trawy.. Po których ja buszuję… Ja – kompan – do zabawy…” Brzoza do wiatru: „ – To słychać z twojego szumu… To widać z twojego bycia… Lecz chętnie cię tutaj witam, Ty – mój na dworski błaźnie, Rozrywko mojego życia… A jeśli idzie o miłość, Ja mam ją w drugiej brzozie, - W tej, która stoi obok… Na słońcu… i na mrozie…” I. Iwańska Warszawa 2015-10-18