Molier, Molière, właściwie Jean Baptiste Poquelin (1622-1673), francuski pisarz. Uważany za najwybitniejszego komediopisarza w literaturze francuskiej i jednego z najważniejszych w europejskiej.
Studiował prawo. Początkowo objął po ojcu urząd tapicera królewskiego. 1645 wyruszył w objazd Francji z trupą teatralną rodziny Béjartów i du Fresnego po tym, jak założony przez niego L'Illustre Théâtre zbankrutował, a on sam został uwięziony za długi. Od 1658 w Paryżu, gdzie uzyskał protekcję króla Ludwika XIV po wystawieniu w Luwrze komedii Pocieszne wykwintnisie (1659).
Pisał farsy, np. Lekarz mimo woli (wystawiona 1666), Chory z urojenia (wystawiona 1673), tzw. komedie intrygi: Grzegorz Dyndała (wystawiona 1668), Szelmostwa Skapena (wystawiona 1671).
Największym uznaniem cieszą się tzw. wielkie komedie, m.in.: Szkoła mężów (wystawiona 1661), Szkoła żon (1662), Świętoszek (wystawiona w obecności króla 1664, publicznie 1669, wzbudzając opory i kontrowersje), Don Juan (wystawiona 1665), Mizantrop (wystawiona 1666), Skąpiec (wystawiona 1668), komedio-balet Mieszczanin szlachcicem (wystawiona 1670).
Sztuki Moliera przekładano i wystawiano w Polsce od XVII w., np. w 1687 Mieszczanin szlachcicem. W polskich przekładach m.in.: Dzieła tom 1-6 (1847-1850), Dzieła (tom 1-6, 1912), Dzieła (tom 1-6, 1952), Teatr (tom 1-2, 1972).
Komedia (łac. comoedia, z gr. κωμῳδία komodia, od wyrazów κῶμος komos – pochód i ᾠδή ode – pieśń) – jeden z trzech, obok tragedii i dramatu właściwego, gatunków dramatycznych. Komedie cechuje pogodny nastrój, komizm, najczęściej żywa akcja i szczęśliwe dla bohaterów zakończenie. Komedia rozwijała się już w starożytnej Grecji i Rzymie. Przedstawia komicznie sytuacje i wady bohaterów.
Rodzaje komizmu:
Sytuacyjny – polega na bawieniu widza spiętrzeniem niefortunnych i niezwykłych wypadków, wymuszających na bohaterze zachowanie śmieszne i komiczne.
Postaci (inaczej charakterologiczny) – polega on na umiejętnym dobieraniu typów bohaterów w taki sposób, aby uwypukleniu uległy pewne cechy charakteru, jak na przykład głupota czy też chciwość. Widza bawi już sama kreacja bohatera bądź też przygody związane z charakterem danej osoby.
Słowny (inaczej komizm językowy) – na widza oddziałuje przede wszystkim żart, dowcip, jaki pada ze sceny. Są to często zabawne dialogi bohaterów czy też żartobliwe powiedzonka