METODY STOSOWANE PRZY WYPEŁNIANIU KANAŁÓW KORZENIOWYCH

I. Metoda konwencjonalna

1. wypełnienie kanału pastą

- z wykorzystaniem narzędzi ręcznych

- z wykorzystaniem narzędzi maszynowych

2. wypełnienie kanału pastą i ćwiekiem lub ćwiekami gutaperkowymi

II. metoda kondensacji bocznej

III. metoda kondensacji pionowej

IV. metody termoplastyczne (Thermafill, Obtura II, System B, Microseal, Softcore )

V. metody termomechaniczne

VI. metody mieszane

MATERIAŁY DO WYPEŁNIANIA KANAŁÓW KORZENIOWYCH

1.PLASTYCZNE USZCZELNIACZE KANAŁOWE (SEALER) W POSTACI PAST I CEMENTÓW

2.NIEPLASTYCZNE ĆWIEKI KANAŁOWE (gutaperkowe, srebrne, tytanowe, stalowe)

3.MATERIAŁY DO WYPEŁNIENIA WSTECZNEGO

USZCZELNIACZE KANAŁOWE

1. MATERIAŁY NA BAZIE WODOROTLENKU WAPNIA I NATURALNYCH ŻYWIC (Sealapex, Apexit, Calsealer, Gangraena-Merz, CRCS )

2. PASTY NA BAZIE TLENKU CYNKU Z EUGENOLEM – (ZnOE zarobiony ex tempore, Caryosan,Tubuli Seal (obecnie nie stosowane)

3. PASTY ZAWIERAJĄCE ŻYWICE SYNTETYCZNE (Diaket, AH 26, Alkapern, Biocalex )

4. GLASJONOMERY ( Ketac-Endo )

5. PASTY Z DODATKIEM KORTYKOSTEROIDÓW ( Endomethasone, Endomethasone-N )

6. PASTY REZORCYNOWO-FORMALINOWE (Rezoform, Foredent, N2,obecnie nie stosowane )

7. PASTY Z DODATKIEM ANTYBIOTYKÓW (Focalmin, Focalmin G, Focaldry )

8. PASTY JODOFORMOWE

MATERIAŁ DO WYPEŁNIANIA KANAŁÓW KORZENIOWYCH POWINIEN:

1. BYĆ ŁATWY W PRZYGOTOWANIU

2. MIEĆ ODPOWIEDNIĄ PŁYNNOŚĆ

3. WOLNO TWARDNIEĆ PO WPROWADZENIU DO KANAŁU

4. DAĆ SIĘ ŁATWO USUNĄĆ Z KANAŁU PO STWARDNIENIU

5. BYĆ NIEWRAŻLIWY NA WILGOĆ

6. ZACHOWYWAĆ STAŁĄ OBJĘTOŚĆ, A NADE WSZYSTKO NIE KURCZYĆ SIĘ W CZASIE TWARDNIENIA

7. POSIADAĆ DOBRĄ PRZYCZEPNOŚĆ DO ŚCIAN KANAŁU

8. SZCZELNIE ZAMYKAĆ KANAŁ

9. DZIAŁAĆ BAKTERIOBÓJCZO LUB BAKTERIOSTATYCZNIE

10. NIE RESORBOWAĆ SIĘ W KANALE

11. NIE DRAŻNIĆ TKANEK PRZYZĘBIA PRZYWIERZCHOŁKOWEGO

12. RESORBOWAĆ SIĘ W PRZYPADKU PRZEPCHNIĘCIA POZA WIERZCHOŁEK KORZENIA

13. MIEĆ WYSTARCZAJĄCY KONTRAST RENTGENOWSKI

14. NIE PRZEBARWIAĆ TWARDYCH TKANEK ZĘBA

WYPEŁNIENIE KANAŁU PASTĄ I ĆWIEKAMI GUTAPERKOWYMI

1. DOBÓR ĆWIEKA GŁÓWNEGO (Długość ćwieka równa długości roboczej Grubość ćwieka równa rubości ostatniego użytego do opracowania kanału pilnika)

• Włożenie ćwieka do kanału

• Oznaczenie długości (zaciśnięcie pęsety na ćwieku)

• Wyjęcie ćwieka z kanału

2. WYPEŁNIENIE KANAŁU PASTĄ

A. za pomocą narzędzi ręcznych ( Igłę Millera lub K-reamer z niewielką ilością pasty wprowadzamy do kanału na długość roboczą, obracamy wokół osi w lewo o 360º i obracając narzędziem wyjmujemy z kanału - czynność powtarzamy wchodząc do kanału coraz płycej aż do całkowitego jego wypełnienia)

B. za pomocą narzędzi maszynowych (Igłę Lentulo z małą ilością materiału wprowadzamy do kanału na długość roboczą, wycofujemy igłę o 2-3 mm i ruchami pompującymi wypełniamy część wierzchołkową -- czynność powtarzamy wchodząc do kanału coraz płycej aż do całkowitego jego wypełnienia .Igła obraca się w prawo a ilość obrotów wynosi znacznie poniżej 1000/min. Do kanału wprowadzamy igłę, która się nie obraca, wyjmujemy rotującą. )

3. WPROWADZENIE DO KANAŁU ĆWIEKA GŁÓWNEGO (Ćwiek wprowadzamy na określoną wcześniej długość powoli, dając możliwość wypłynięcia nadmiarowi pasty )

4. WPROWADZENIE DO KANAŁU ĆWIEKÓW DODATKOWYCH

5. OBCIĘCIE ĆWIEKÓW (Dokonujemy tego w poziomie ujścia kanału za pomocą rozgrzanego ekskawatora )

6. USUNIĘCIE Z KOMORY NADMIARÓW PASTY

METODA KONDENSACJI BOCZNEJ (na zimno)

1. DOBÓR ĆWIEKA GŁÓWNEGO MASTER CONE (Długość ćwieka mniejsza o 0,5-1 mm od długości roboczej, grubość ćwieka równa grubości ostatniego pilnika, który dochodził do otworu fizjologicznego (MF) )

• Włożenie ćwieka do kanału

• Oznaczenie długości (zaciśnięcie pęsety na ćwieku)

• Wykonanie zdjęcia Rtg

• Wyjęcie ćwieka z kanału

2. WPROWADZENIE DO KANAŁU PASTY (SEALER)

A. za pomocą narzędzi ręcznych (Igłę Millera lub K-reamer z niewielką ilością pasty wprowadzamy do kanału na długość roboczą, obracamy wokół osi w lewo o 360º i obracając narzędziem wyjmujemy z kanału )

B. za pomocą narzędzi maszynowych (Igłę Lentulo z małą ilością materiału wprowadzamy do kanału na długość roboczą, wycofujemy igłę o 2-3 mm i ruchami pompującymi wypełniamy część wierzchołkową)

3. WPROWADZENIE DO KANAŁU ĆWIEKA GŁÓWNEGO (Ćwiek - obtoczony w paście-wprowadzamy na określoną wcześniej długość )

4. KONDENSACJA

• Odpowiedniej grubości rozpychacz (Spreader) wprowadzamy do kanału na głębokość 1-2 mm krótszą od roboczej

• Poruszamy rozpychaczem ostrożnie we wszystkich kierunkach przez ok.1 min.

• Wyjmujemy rozpychacz z obrotem

5. WPROWADZANIE DO KANAŁU ĆWIEKÓW DODATKOWYCH

• W przestrzeń utworzoną dzięki ruchom rozpychacza wprowadzamy ćwiek dodatkowy o grubości o 1 rozmiar mniejszej niż grubość rozpychacza.

• Wprowadzamy wyczyszczony rozpychacz o 1 mm płycej i ponawiamy proces kondensacji.

• Wyjmujemy rozpychacz z obrotem

• Czynności wprowadzania dodatkowego ćwieka i rozpychacza powtarzamy aż do całkowitego wypełnienia kanału

6. OBCIĘCIE ĆWIEKÓW

• Dokonujemy tego w poziomie ujścia kanału za pomocą rozgrzanego ekskawatora

7. USUNIĘCIE Z KOMORY NADMIARÓW PASTY

• Kontrola radiologiczna wypełnienia kanału(ów)

• Obcięcie ćwieków oraz wypełnienie komory i ubytku

• Okresowa kontrola: kliniczna i radiologiczna

WŁUSZCZENIE MIAZGI PO JEJ DEWITALIZACJI

• Leczenie dwuetapowe

• Leczenie trzyetapowe

Wskazania:

• pulpopatie nieodwracalne z żywą miazgą

Wykonanie zabiegu:

I wizyta

• badanie żywotności miazgi

• przeglądowe zdjęcie rtg

• izolacja zęba od dostępu śliny,

• częściowe opracowanie ubytku,*

• obnażenie miazgi i założenie środka dewitalizującego*

• szczelny opatrunek czasowy na okres 7-14 dni*

II wizyta

• izolacja od środowiska jamy ustnej (koferdam, ślinociąg, wałki ligniny)

• usunięcie opatrunku i wymycie ubytku H2O2 lub fizjologicznym roztworem NaCl

• opracowanie ubytku z uwzględnieniem poszerzenia ułatwiającego

• zmiana zestawu narzędzi

• wypłukanie ubytku fizjologicznym roztworem NaCl i osuszenie sterylnym tamponem waty

• zdjęcie sklepienia komory

• usunięcie miazgi komorowej i korzeniowej

• określenie długości roboczej kanałów

• opracowanie biomechaniczne i chemiczne kanałów

• osuszenie kanałów sączkami papierowymi

• wypełnienie kanałów

• kontrola radiologiczna wypełnienia kanałowego

• wypełnienie stałe lub czasowe, gdy pacjent wykonuje zdjęcie rtg w innym gabinecie; leczenie wtedy przedłuża się o jedną wizytę

Rokowanie: niepewne, często powikłania ze strony tkanek okołowierzchołkowych

Preparaty stosowane do dewitalizacji miazgi

• Parapasta (paraformaldehyd, perkaina, eugenol, gliceryna, włókna)

• Depulpin (paraformaldehyd, lidokaina, chlortymol, olejek goździkowy, balsam peruwiański)

• Caustinerf Fort (paraformaldehyd, lidokaina, baza włóknista)

• Devipasta

ANTYSEPTYCZNE LECZENIE KANAŁOWE

I wizyta

• badanie żywotności miazgi

• przeglądowe zdjęcie rtg

• izolacja zęba od dostępu śliny,

• opracowanie ubytku z uwzględnieniem poszerzenia ułatwiającego

• zniesienie sklepienia komory

• usunięcie rozpadłej miazgi komorowej i korzeniowej

• określenie długości roboczej kanałów

• biomechaniczne i chemiczne opracowanie kanałów

• czasowe wypełnienie kanałów wodnym preparatem wodorotlenku wapnia

• szczelny opatrunek czasowy

II wizyta

- izolacja zęba od dostępu śliny

- dezynfekcja pola operacyjnego

- usunięcie opatrunku czasowego z ubytku, komory i kanałów - dalsze opracowanie biomechaniczne i chemiczne kanału(ów)

- osuszenie kanału(ów)

- wypełnienie kanału(ów)

- kontrola radiologiczna wypełnienie kanałowego

- wypełnienie komory i ubytku

- okresowa kontrola kliniczna i radiologiczna

Kanały wypełnia się na stałe wobec ustąpienia wszystkich objawów klinicznych (w tym suche, pozbawione zapachu czyste sączki); jeśli objawy kliniczne nie ustępują leczenie przedłuża się na kolejne wizyty

ODKAŻANIE KANAŁU KORZENIOWEGO

• Fenol i jego pochodne

• Jod i jego pochodne

• Preparaty na bazie wodorotlenku wapnia

• Chemioterapeutyki(metronidazol)

• Chlorheksydyna (Activ Points)

• Sterydy

• Antybiotyki

• Laser

Pochodne fenolu

• CMCP (kamforowany monochlorofenol)

• CHAKAEM

• Kamfenol

• Dikamfen

• Cresophene

Jod i jego pochodne

• Płyn Lugola 1%

• roztwór jodu w jodku potasu

• Wascodyne

• Iodopax

• Jodoform

Preparaty na bazie wodorotlenku wapnia

• Gotowe pasty wodne Multicol, Calasept, Calcicur, Hypocal, Reogan, Calcipulpe, Pulpdent

• Pasty przygotowywane ex tempore Calxyl,Biopulp

• Ćwieki Calciumhydroxid Points

Mieszanki antybiotykowo-sterydowe

• Ledermix (dimetylchlortetracyklina+triamcynolon)

• Septomixine (siarczan polimyksyny B; siarczan neomycyny; terotrycyna;deksametazon; dimeticon; siarczan baru)

• Pulpomixine (siarczan framecytyny; siarczan polimyksyny B; deksametazon; )

• Dexadent (framecytyna; polimyksyna B; deksametazon; )

Tkanki przyzębia przywierzchołkowego

• Ozębna

• Cement korzeniowy

• Kość wyrostka zębodołowego (wraz z okostną)

Funkcje ozębnej

• Utrzymuje ząb w zębodole (zapewniając fizjologiczną ruchomość)

• Amortyzuje działanie sił żucia

• Bierze udział w przebudowie kości wyrostka żębodołowego

• Bierze udział w tworzeniu cementu korzeniowego

• Pośredniczy w odbieraniu bodźców czuciowych

Choroby tkanek okłowierzchołkowych

• Zaburzenia w krążeniu

• Zapalenia

• Zmiany wsteczne

• Zmiany postępowe

Zapalenie tkanek przyzębia przywierzchołkowego (Periodontitis apicalis)

• OSTRE (Periodontitis apicalis acuta)

-SUROWICZE (serosa)

-ROPNE (purulenta)

• PRZEWLEKŁE (Periodontitis apicalis chronica)

-WŁÓKNISTE (fibrosa)

-ROPNE (purulenta)

-ZIARNINOWE (granulosa)

-ZIARNINUJĄCE (granulomatosa)

-ZAOSTRZONE (exacerbata)

Ostre zapalenia tkanek przyzębia przywierzchołkowego (Periodontitis apicalis acuta)

• Silnie zaznaczone objawy kliniczne

• Brak objawów radiologicznych (poza poszerzeniem szpary ozębnej)

Przewlekłe zapalenia tkanek przyzębia przywierzchołkowego (Periodontitis apicalis chronica)

• Brak objawów klinicznych (poza okresami zaostrzenia)

• Objawy radiologiczne

1. 1. Ostre surowicze zapalenia tkanek przyzębia przywierzchołkowego (Periodontitis apicalis acuta serosa)

Badanie podmiotowe

- ból przy nagryzaniu

- ból samoistny (o różnym natężeniu)

- uczucie „wysadzania zęba z zębodołu”

Badanie przedmiotowe

- głęboki ubytek sięgający komory miazgi lub rozległe wypełnienie

- brak reakcji na bodźce termiczne

- ważliwość na perkusję pionową (czasem również poziomą)

- nieznaczna ruchomość zęba (rozchwianie I stopnia)

Badanie przedmiotowe

- zaczerwienienie i bolesność dotykowa błony śluzowej w okolicy wierzchołka korzenia zęba przyczynowego

- surowiczy wysięk z kanału w trakcie leczenia endodontycznego

-odczyn ze strony węzłów chłonnych

1.2. Ostre ropne zapalenia tkanek przyzębia przywierzchołkowego (Periodontitis apicalis acuta purulenta)

Fazy zapalenia ropnego

-ropień około wierzchołkowy i faza śródkostna

- ropień podokostnowy

- ropień podśluzówkowy

1. Ropień około wierzchołkowy (abscessus periapicalis)

Badanie podmiotowe

- ból przy nacisku na ząb

- ból samoistny(o różnym natężeniu) nasilający się przy poziomym ułożeniu ciała - ból ma charakter ciągły, pulsujący, promieniujący

- ciepło wzmaga, zimno łagodzi ból

- uczucie „wysadzania zęba z zębodołu”

Badanie przedmiotowe

-głęboki ubytek sięgający komory miazgi lub rozległe wypełnienie często uraz (utrata połysku szkliwa, przebarwienie korony, głuchy odgłos opukowy) -wrażliwość na perkusję pionową i poziomą

- ruchomość zęba (rozchwianie I lub II stopnia)

- zaczerwienienie, nieznaczny obrzęk i bolesność dotykowa błony śluzowej w okolicy wierzchołka korzenia zęba przyczynowego

- ropny wysięk z kanału w trakcie leczenia endodontycznego -odczyn ze strony węzłów chłonnych

1. Ropień podokostnowy (abscessus subperiostalis)

Badanie podmiotowe

- objawy jak w fazie ropnia okołowierzchołkowego, ale znacznie bardziej nasilone (dochodzi do odwarstwiania okostnej)

- objawy ogólne:

- złe samopoczucie

- gorączka

Badanie przedmiotowe

- nasilenie objawów poprzednio wymienionych

- bardzo znaczna ważliwość na perkusję pionową i poziomą - ruchomość zęba (rozchwianie II lub III stopnia)

- zaczerwienienie, spoisty obrzęk i bolesność dotykowa błony śluzowej w okolicy wierzchołka korzenia zęba przyczynowego (naciek zapalny)

- pojawia się nieznaczny obrzęk tkanek miękkich

1. Ropień podośluzówkowy (abscessus submucosus)

Badanie podmiotowe

- objawy bólowe znacznie się zmniejszają

- narasta obrzęk tkanek miękkich twarzy (wysięk przedostaje się do luźnej tkanki łącznej) - utrzymują się objawy ogólne: (złe samopoczucie, gorączka)

Badanie przedmiotowe

- zmniejsza się ważliwość na perkusję

- ruchomość zęba (rozchwianie II lub III stopnia)

- zmniejsza się bolesność dotykowa błony śluzowej w okolicy wierzchołka korzenia zęba przyczynowego

- zwiększa się natomiast wygórowanie w tej okolicy, jest ono bolesne i miękkie, wykazuje wyraźne chełbotanie (zbiornik ropy)

- narasta obrzęk tkanek miękkich twarzy

- w momencie przebicia się ropnia przez śluzówkę objawy w znacznej mierze ustępują

2.1. Przewlekłe włókniste zapalenie tkanek przyzębia przywierzchołkowego (Periodontitis apicalis chronica fibrosa)

Badanie przedmiotowe

- ząb przyczynowy o niekiedy przebarwionej koronie z miazgą martwą lub zgorzelinową, niekiedy po leczeniu endodontycznym, często w węźle urazowym

- odczyn ze strony węzłów chłonnych

Badanie radiologiczne

- poszerzenie szpary ozębnej

- hipercementoza (nawarstwienie cementu korzeniowego)

- nawarstwienie blaszki zbitej kości zębodołu

- przebudowa beleczkowania kostnego

2.2. Przewlekłe ziarninowe zapalenie tkanek przyzębia przywierzchołkowego (Periodontitis apicalis chronica granulosa)

Badanie radiologiczne

- obecność przejaśnienia w okolicy wierzchołka korzenia zęba o średnicy kilku do kilkunastu milimetrów (ziarniniak)

- nieostro odgraniczonego od zdrowej kości (P.a.granulomatosa)

- czasami występuje ostra granica spowodowana nawarstwianiem się wokół zmiany tkanki kostnej (obwódka sklerotyczna)

Rodzaje ziarniniaków

- ziarniniak zwykły (granuloma simplex)

- ziarniniak nabłonkowy (granuloma epitheliale)

- ziarniniak torbielowaty (granuloma cysticum)

Zejściem ziarniniaków jest torbiel korzeniowa (cystis radicularis)

2.3 Przewlekłe ropne zapalenie tkanek przyzębia przywierzchołkowego (Periodontitis apicalis chronica purulenta)

Objawy kliniczne

- obecność przetoki (fistula) wewnętrznej czyli śluzówkowej (fistula interna seu mucosa) lub zewnętrznej czyli skórnej (fistula externa seu cutanea), która możę być czynna (fistula activa) lub bierna (fistula passiva)

- czasami zamiast przez przetokę treść ropna uchodzi przez kieszonkę dziąsłową

W przypadku, gdy przewlekły proces ziarninowy lub ropny doprowadził do znacznego zaniku kości występują:

- głuchy odgłos opukowy (przy badaniu na perkusję)

- objaw drżenia korzeniowego (objaw Smrekera)

Objawy radiologiczne

- zmiany w kości charakterystyczne dla zapaleń przewlekłych ziarninowych albo torbieli korzeniowej

- bardzo rzadko jedynie poszerzenie szpary ozębnej na całym przebiegu

- resorpcja korzenia(resorpcja zewnętrzna)

Metody leczenia endodontyczno-chirurgicznego

• Utworzenie przetoki wierzchołkowej (fistulacja)

• Kiretaż wierzchołkowy

• Resekcja wierzchołka korzenia

• Hemisekcja (rozcięcie zęba wielokorzeniowego)

• Radektomia (amputacja korzenia zęba)

• Replantacja

ODBUDOWA ZĘBÓW UPRZEDNIO LECZONYCH ENDODONTYCZNIE

Planując leczenie endodontyczne należy mieć na uwadze:

- czy nie ma przeciwwskazań, ze względu na stan ogólny pacjenta do leczenia kanałowego - czy ząb po zakończeniu leczenia będzie mógł spełniać swoje dotychczasowe funkcje

- czy po zakończeniu leczenia jesteśmy w stanie odbudować ząb w taki sposób by trwale poprawić, lub przynajmniej zachować jego dotychczasową funkcję i wygląd estetyczny

- jaki jest stan pozostałych zębów, a tym samym, czy ząb po zakończeniu leczenia będzie przydatny ze względów protetycznych

- czy stan tkanek przyzębia zapewni leczonemu kanałowo zębowi należyte utrzymanie

- jakie są szanse powodzenia leczenia kanałowego

-względy „techniczne”: możliwość wykonania skutecznego znieczulenia, możliwość izolacji od dostępu śliny, pozycja i kąt nachylenia zęba, stopień rozwarcia ust, wielkość dłoni stomatologa

- względy „anatomiczne”: ilość kanałów, możliwość odnalezienia i dostępu do ich ujść, przebieg kanałów

- stopień ich zakrzywienia i zwapnienia

- ochrona przed złamaniem w trakcie przedłużającego się leczenia

- jaki jest status finansowy pacjenta (koszty leczenia kanałowego są tylko częścią kosztów leczenia kompleksowego)

Stan koron większości leczonych kanałowo zębów przed rozpoczęciem leczenia - rozległe ubytki próchnicowe

- ubytki niepróchnicowego pochodzenia

- obszerne wypełnienia

- zniszczenie korony na skutek Urazu

W trakcie leczenia kanałowego dochodzi zwykle do znacznej utraty tkanek

- głównie zębiny na skutek:

- konieczności opracowania ubytku próchnicowego

- konieczności dotarcia do sklepienia komory (poszerzenie ułatwiające) i jego zniesieniem

-opracowaniem komory i ujść kanałów

- opracowaniem kanałów

Następstwem leczenia kanałowego jest wysuszenie organicznych struktur szkliwa i zębiny, skutkiem czego tkanki te stają się kruche i mniej elastyczne

W zębach bezmiazgowych dodatkową retencję przy odbudowie koron uzyskujemy wykorzystując: - komorę miazgi

- kanał(y) korzeniowy(e)

ODBUDOWA ZĘBÓWUPRZEDNIO LECZONYCH ENDODONTYCZNIE ZĘBY PRZEDNIE

1.Odbudowa (tylko) ubytku od strony podniebiennej (językowej) sytuacja taka zdarza się w przypadku leczenia zęba, który uległ urazowi, ale twarde tkanki zęba nie zostały uszkodzone (IV klasa wg Ellisa); w takich przypadkach wystarczającym wzmocnieniem struktury zęba wydaje się być odpowiednie wypełnienie komory

2. Wzmocnienie konstrukcji odbudowywanego zęba poprzez zastosowanie licówki (kompozytowej albo ceramicznej) lub ćwiekiem dokanałowym wykonujemy w przypadkach, gdy przed leczeniem endodontycznym w koronie zęba na powierzchniach stycznych istniały wypełnienia lub ubytki

3.Korona estetyczna (zwykle z wkładem koronowo-korzeniowym lub ćwiekiem dokanałowym) wykonujemy w przypadkach znacznych ubytków twardych tkanek zęba

ODBUDOWA ZĘBÓWUPRZEDNIO LECZONYCH ENDODONTYCZNIE ZĘBY BOCZNE

1. Odbudowa (tylko) od powierzchni żującejsytuację spotykamy w przypadku, gdy otwór zapewniający dostęp do sklepienia komory nie narusza znacząco (nie podminowuje) struktury guzków, a brzegi korony zęba są nietknięte - poprzestajemy wówczas na wypełnieniu komory i założeniu wypełnienia od powierzchni żującej

2.Odbudowa ubytku z zastosowaniem techniki chroniącej guzki

- ubytek opracowujemy jak pod wkład koronowy (kąt nachylenia ścian ubytku do jego dna 90-105°)

- obniżamy podminowane guzki tak, by zostały przykryte przez materiał przyszłego wypełnienia - w przypadku znacznego osłabienia ścian i guzków konstrukcję wzmacniamy za pomocą ćwieków dokanałowych

3. Wykonanie wkładu koronowego lub nakładu (inlay, onlay, overlay, pinledge)

4. Wykonanie korony protetycznej (zwykle na wkładzie koronowym lub ćwiekach dokanałowych)

ODBUDOWA ZĘBÓW UPRZEDNIO LECZONYCH ENDODONTYCZNIE RODZAJE ĆWIEKÓW DOKANAŁOWYCH

1. Gladkościenne (zacementowywane w kanale, zwykle po jego uprzedniej kalibracji) 2. Gwintowane

- samoodcinające się (wkręcane przy pomocy kątnicy i odłamujące się przy zaklinowaniu podczas wkręcania

- wymagające nagwintowania kanału (posiadają gwint zwykle z rowkami ściekowymi dla odprowadzenia nadmiarów cementu)

3. Równoległościenne

- Stożkowate

- Posiadające część koronową („głowa”)

- Nie posiadające części koronowej

Materiały, z których produkowane są ćwieki dokanałowe:

- stal (chromokobalt i chromonikiel)

- tytan

- kompozyty

- włókna węglowe

- włókna szklane

ĆWIEKi DOKANAŁOWE

Aby użyć ćwieka dokanałowego należy:

- usunąć materiał wypełniający kanał korzeniowy w taki sposób, by nie naruszyć (usunąć lub przepchnąć) materiału wypełniającego część przywierzchołkową

- najlepiej zamocować ćwiek na tej samej wizycie, na której wypełniamy kanał korzeniowy (pamiętamy przebieg i długość kanału)

-długość ćwieka powinna stanowić 2/3 głębokości kanału i być dłuższa o 1/3 od części koronowej

- ściana kanału powinna być dopasowana do powierzchni ćwieka - ściana korzenia wokół ćwieka powinna mieć co najmniej 1 mm grubości

- jeżeli ćwiek wymaga nagwintowania ściany kanału lepiej zrobić to ręcznie niż za pomocą maszyny

- „głowę” ćwieka dopasowujemy zawsze poza kanałem i przed jego zacementowaniem - ćwiek stalowy w kanale zacementowujemy za pomocą cementu fosforanowego lub glass-ionomerowego

WYBIELANIE ZĘBÓW UPRZEDNIO LECZONYCH ENDODONTYCZNIE

Metody

- wewnętrzna tylko w zębach bezmiazgowych)

- zewnętrzna

Środki wybielające:

- 30% nadtlenek wodoru (Perhydrol)

- nadtlenoboran sodu (pasta po wymieszaniu z Perhydrolem sporządzana ex tempore) - 10-15% nadtlenek mocznika (pasta po wymieszaniu z Gliceryną sporządzana ex tempore)

Techniki:

- Stopniowego wybielania (walking bleach)

- Termokatalityczna