STAROŻYTNY RZYM

W dziedzinie architektury Rzymianie przejęli od Etrusków umiejętność konstruowania kopulastych budowli z cegły lub ciosów kamiennych. Wykonywano je na zasadzie tzw. fałszywego sklepienia, powstającego przez stopniowe wysuwanie poszczególnych warstw cegieł lub kamieni.
Oprócz umiejętności wykonywania sklepienia kopułowego i kolebkowego Rzymianie przejęli od Etrusków znajomość konstruowania łuków a z form architektonicznych - głowicę toskańską. Jako materiał stosowano drewno, cegłę i kamień ciosowy oraz beton, który znalazł szerokie zastosowanie. Beton rzymski cechuje niezwykła trwałość oraz wodoodporność. Budowle szczególnie reprezentacyjne wykonywano jednak z kamienia. Rzymianie konstruowali między kolumnami i pilastrami element niosący - zwany łukiem. Łukowe przekrycie otworu mające charakter konstrukcyjny tworzy łęk, wykonywano je z cegły lub kamieni.

Sklepienie kolebkowe- ma kształt połowy walca przeciętego w osi poziomej. Układa się je z ciosowych klińców, zgodnie z zasadą wiązania z mijaniem się spoin. Kolebka opiera się na podłużnych murach przejmujących obciążenie, przenoszone od rozporu sklepienia.

Sklepienie krzyżykowe- powstało z przenikania się pod kątem 90 złożonych na kwadracie dwóch sklepień kolebkowych o jednakowej wysokości i rozpiętości.

Sklepienie półkoliste- sklepienie to powstało przez zbieżne ku środkowi ułożenie klińców, tworzących podniebienie o kształcie połowy kuli. Podstawą jego jest mur pełny, założony na obwodzie koła lub ośmiokąta.