Młoda Polska to epoka literacka przypadająca na lata 1890- 1918. Była to epoka , która pozostawiła po sobie utwory , których potępiała kulturę mieszczańską, obrazowała bezsens ludzkiego życia, w którym człowiek niczym marionetka jest kierowany popędami, w których cierpi. Jednym z utworów , które powstały w tym okresie jest utwór Stefana Żeromskiego „ Ludzie bezdomni”. Jest to dzieło ujmujące problematykę społeczną w kategoriach moralnych . Świat bohaterów jest przepełniony złem , jest światem , który obnaża w sposób przeważająco realistyczny nędzę życia klas pracującej . Głównym bohaterem powieści jest początkujący doktor Tomasz Judym.

Przedstawiony fragment przedstawia spotkanie Judyma i Joasi Podborskiej w Zagłębiu. Całe to spotkanie bohater bardzo przeżywa. Podczas spaceru pokazuje guwernantce kopalnie a następnie domy swoich pacjentów, stojące na obrzeżach miasta. Wyjaśnił , że musi je zburzyć ponieważ nie może patrzeć na umierających od cynku ludzi. Wyjaśnia , ze musi poświęcić się ludziom najbiedniejszym , „ polnym kwiatom w doniczce”. Gdy Joasia ujęła delikatnie jego dłoń aby pokazać , że go wspiera on wyrwał rękę i odparł szorstkim i obcym głosem , że musi się z nią rozstać. Nie może jej poślubić, ponieważ jak twierdzi musi spłacić dług wobec społeczeństwa i nie może myśleć tylko o własnym szczęściu. Podkreśla , ze pochodzi z „motłochu” i bardzo dobrze zna problemy tych wszystkich ludzi, jednocześnie tłumaczy ukochanej , ze ona tego nie potrafi zrozumieć bo pochodzi z wyższej klasy społecznej. Joasia wyszeptała mu , że ona go nie zatrzyma przed tym co chce zrobić . przez jakiś czas szli obok siebie w milczeniu. Droga zaprowadziła ich do lasu, gdzie usiedli pod drzewem . Joasia nie patrzyła na ukochanego , choć czuła jego ramię , wsparte na jej ramieniu. Zaczęła płakać w samotności , jej ból jest tak ogromny , ze tylko Bóg potrafi go zrozumieć. Judym nie podniósł głowy , nie chciał zranić jej po raz kolejny. Po jakiejś godzinie usłyszał jej cichy głos , życzący mu szczęścia. Joanna wstała i odeszła w stronę dworca kolejowego . Tomasz siedział długo w lesie , potem ruszył przed siebie . Czuł nienawiść i wzgardę do widocznej w oddali kopalni. W pewnej chwili zatrzymał się nad brzegiem wody. Ponad drzewami usłyszał odgłos odjeżdżającego pociągu . W pobliżu dostrzegł karłowate sosny. Jedna z nich rosła nad brzegiem zwaliska. Osuwająca się ziemia pociągnęła za sobą część korzeni. Połowa pnia została na górze , a reszta rosła nad wyrwą . Judym rzucił się na ziemię , by nikt go nie widział. Pod sobą słyszał huk wystrzałów dynamitu i prochu w korytarzach kopalni. Nad głową widział rozdarta sosnę. Wydawało mu się , że słyszy jakiś płacz, lecz nie wiedział kto płacze- czy to jest Joasi , czy grobowe lochy kopalni , czy tez rozdarta sosna.

Tomasz Judym to człowiek posiadający dużą wiedzę , ponieważ ukończył Akademie Medyczną i odbył praktyki lekarskie w Paryżu. Jest osobą wrażliwa na piękno otaczającego świata. Niestety z powodu swojego pochodzenia czuje się niepewnie. Jako lekarz czuje się odpowiedzialny i zobowiązany do walki o poprawienie losu najbiedniejszych . Dla niego odejście od spraw zagłębia i zajęcie się swoimi prywatnymi sprawami byłoby równoznaczne ze zdrada samego siebie i swojej klasy społecznej tzw. „motłochu”. Swoje poświecenie nazywa „przeklętym długiem „ , który musi spłacić. Pewnego dnia doznał szczęścia , gdy zakochał się w Joasi Podborskiej. Pragnął z nią dzielić swe życie jednak przez swoją gwałtowność musiał rozstać się z nią . Było to bolesne doświadczenie , którego potem żałował. Judym to z jednej strony altruista, który w imię dobra społecznego poświęcił swoje własne życie , a z drugiej strony w jego ostatecznej decyzji ujawnił się egoizm.
Powieść jest pełna symboli, które mają poszczególne znaczenie. Rozterki wewnętrzne bohatera ukazuje rozdarta sosna, której opis zamieszczony jest w końcu powieści, równocześnie przedstawia ona sytuację psychiczną Judyma, który podjął decyzję poświęcenia się dla ogółu. Sosna jest przepołowiona. Jedna strona jest całkowicie obumarła co oznacza, że jedna część jego duszy, stanowiąca jego miłość i szczęście obumarła. Druga część trzyma się korzeniem skarpy przedstawiając to co pozostało, jego życie poświęcone kopalni i pracującym tam ludziom. Ciemna woda symbolizuje niebezpieczeństwo i nieszczęście zaś ogień jest symbolem siły, gniewu oraz zapowiedzią zmiany.
Tomasz jest bohaterem tragicznym, ponieważ każda jego decyzja niesie ze sobą niekorzystne skutki. Musi on wybierać między związkiem z Joasią, założeniem wspólnego domu i szczęśliwym życiem, a poświęceniem się całkowicie pracy społecznej. Uważa, że wybierając życie z Joanną porzuci pracę, ponieważ będzie musiał się troszczyć o rodzinę. Jeżeli zaś wybierze pomoc innym skrzywdzi Joannę, zniszczy miłość i będzie skazany na cierpienie. Jest w trudnej sytuacji cokolwiek postanowi i tak nie będzie to słuszna decyzja. Postanawia żyć jako lekarz, człowiek poświęcający się dla ludzi.
Bohater powieści Stefana Żeromskiego jest nietypową postacią poświęcającą się bezinteresownie dla ludzkości. Potrafi przeciwstawić się otoczeniu kiedy wie, że jego poglądy są słuszne. Rezygnuje ze szczęścia i miłości dla własnych wartości i ideałów. Tomasz Judym jest bohaterem tragicznym, ponieważ bez względu na to, jaką podjął by decyzję, to i tak nigdy nie był by szczęśliwy.