Art. 150

Przedmiot ochrony – życie ludzkie traktowane jako obiektywna wartość społeczna i w związku z tym niepozostające do swobodnej dyspozycji jego dzierżyciela.

Podmiot przestępstwa – w wypadku popełnienia występku określonego w art. 150 przez działanie jest to przestępstwo powszechne; w wypadku popełnienia tego przestępstwa w formie zaniechania jego sprawcą może być tylko osoba, na której ciążył prawny, szczególny obowiązek ochrony życia ofiary.

Strona przedmiotowa - Przestępstwo określone w art. 150 polega na zabiciu człowieka na jego żądanie. Do jego znamion należy śmierć człowieka jako skutek, żądanie śmierci. "Żądanie", o jakim mowa w art. 150 § 1 KK, jest wyrazem woli przyszłej ofiary, aby sprawca ją zabił. Z żądaniem takim może wystąpić wyłącznie osoba, która chce, aby sprawca pozbawił ją życia. "Żądanie" jest uzewnętrznionym wyrazem stanowczej i niebudzącej wątpliwości woli osoby żądającej, tj. przyszłej ofiary. Zarówno forma, jak i treść takiego żądania muszą być wyrażone w sposób dostatecznie zrozumiały, wyraźny i przekonujący. Zabójstwo z art. 150 § 1 KK może mieć miejsce w okolicznościach, gdy żądanie pozbawienia życia wyrażone przez przyszłą ofiarę zdeterminowane jest jej szczególnym stanem psychicznym, związanym ze szczególnymi cierpieniami wywołanymi ciężkimi, nieuleczalnymi chorobami.

Strona podmiotowa - - Do znamion strony podmiotowej należy odpowiednie ukształtowanie motywacji sprawcy - ma on popełnić czyn pod wpływem współczucia, którego przedmiotem jest pokrzywdzony.

Wolę sprawcy zabójstwa eutanatycznego kształtują dwa elementy: współczucie dla cierpień ofiary oraz skierowane do niego żądanie, aby cierpienia te skrócił, zabijając osobę cierpiącą.

Obiektem współczucia może być wyłącznie osoba, którą sprawca pozbawia życia. Zabójstwo określone w art. 150 § 1 KK popełnić można przede wszystkim w zamiarze bezpośrednim; W doktrynie występują pewne rozbieżności poglądów co do możliwości przypisania sprawcy występku z art. 150 § 1 KK winy umyślnej w postaci zamiaru ewentualnego. Możliwość taką odrzuca np. Zoll, Część szczególna, akceptuje ją natomiast Wolter.

Art. 151

Przedmiot ochrony - jest życie człowieka jako wartość stanowiąca dobro społeczne i tym samym niepozostająca do swobodnej dyspozycji dzierżyciela tego dobra.

Podmiot przestępstwa - Jest to przestępstwo powszechne. Jest natomiast przestępstwem indywidualnym, gdy czyn sprawcy ma formę zaniechania. Przestępstwo to, wówczas gdy czyn polega na doprowadzeniu namową, może zostać popełnione tylko przez działanie, natomiast gdy polega na udzieleniu pomocy, może polegać zarówno na działaniu, jak i na zaniechaniu (niewłaściwe z zaniechania).

Strona przedmiotowa - Jest to przestępstwo materialne. Do jego znamion należy skutek, ale nie w postaci śmierci, lecz w postaci podjęcia próby samobójczej, niezależnie od jej rezultatu.
Namowa polega na nakłanianiu innej osoby, zarówno werbalnie, jak i w sposób dorozumiany, na przykład gestem; oznacza każdą czynność mogącą wpłynąć na powzięcie przez pokrzywdzonego decyzji o targnięciu się na własne życie, a także utwierdzenie go w takim zamyśle. Zachowanie sprawcy, który w inny sposób doprowadza człowieka do samobójstwa, nie wypełnia znamion przestępstwa z art. 151. Może wypełniać znamiona z art. 155 lub 148 k.k.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego zakres znaczeniowy "namowy" został w istotny sposób rozszerzony, a mianowicie - że jest to "nie tylko działanie sprawcy zmierzające do wzbudzenia u osoby nakłanianej woli do popełnienia, lecz również wszelkie formy namowy, których celem jest wpłynięcie na inną osobę, by nie odstępowała od powziętego zamiaru (...), zwłaszcza zaś ponaglanie innej osoby do realizacji zaplanowanego czynu (...), a więc również wszelkie inne środki oddziaływania, zmierzające do wzmocnienia w psychice innej osoby woli dokonania przestępstwa" (w wypadku art. 151 KK - "woli dokonania zamachu na własne życie").