prawo all

Dział I Źródła Prawa

Stanowienie prawa w państwie przysługuje określonym przez Konstytucję organom, odbywa się w określonej formie i w przewidzianym do tego celu trybie.

Przez źródło prawa w znaczeniu formalnym rozumie się formy, w jakich państwo przekazuje swoją wolę społeczeństwu, aby ją przestrzegało.

Natomiast wszystko to, co ma wpływ na tworzenie przepisów prawnych oraz to, co pośrednio lub bezpośrednio powoduje taką a nie inną treść prawa, zwykło się nazywać źródłem prawem w znaczeniu materialnym. Na treść prawa wpływają: panująca ideologia społeczna, stosunki gospodarcze i ich przemiany, obyczaje itp.

Źródła powszechnie obowiązującego prawa:

-konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe i rozporządzenia

-na obszarze działania organów, które je ustanowiły akty prawa miejscowego

System źródeł prawa polskiego tworzą:

  1. Konstytucja RP

  2. Ustawy

  3. Ratyfikowane umowy międzynarodowe

  4. Rozporządzenia

  5. Akty prawa miejscowego

Źródła prawa polskiego tworzą system hierarchiczny (od aktu normatywnego najwyższej wagi do najniższej). Owa hierarchiczność zakłada, że akt ogólny najniższego rzędu nie może być sprzeczny z aktem hierarchicznie wyższym.

Warunkiem wejścia w życie ustaw, rozporządzeń oraz aktów prawa miejscowego jest ich ogłoszenie w odpowiednich dziennikach urzędowych

Konstytucja-jest to ustawa zasadnicza, która określa zasady ustroju politycznego i społeczno-gospodarczego państwa. Określa zasady organizowania naczelnych organów państwowych, oraz zawiera podstawowe prawa i obowiązki obywateli.

  1. Inicjatywa ustawodawcza przysługuje: posłom, Senatowi, Prezydentowi RP i Radzie Ministrów oraz grupie co najmniej 100000 obywateli mających prawo wybierania do Sejmu.

Wnioskodawcy składając Senatowi projekt ustawy, przedstawiają skutki finansowe jej wykonania.

  1. Sejm rozpatruje projekt ustawy w 3 czytaniach

  2. Sejm uchwala ustawy zwykłą większością głosów w obecności co najmniej połowy ustawowej liczby posłów, chyba że Konstytucja przewiduje inną większość.

  3. Ustawę uchwaloną przez Sejm Marszałek Sejmu przekazuje Senatowi.

  4. Senat w ciągu 30 dni od dnia przekazania ustawy może:

- przyjąć ją bez zmian

- uchwalić poprawki albo

- uchwalić odrzucenie jej w całości.

Jeżeli Senat w ciągu 30 dni od dnia przekazania ustawy nie podejmie stosownej uchwały, ustawę uznaje się za uchwaloną w brzmieniu przyjętym przez Sejm.

  1. Uchwałę Senatu odrzucającą ustawę albo poprawkę zaproponowaną w uchwale Senatu uważa się za przyjętą, jeżeli Sejm nie odrzuci jej bezwzględną większością głosów w obecności co najmniej połowy ustawowej liczby posłów.

  2. Po zakończeniu powyższego postępowania Marszałek Sejmu przedstawia uchwaloną ustawę do podpisu Prezydentowi

  3. Prezydent podpisuje ustawę w ciągu 21 dni i zarządza jej ogłoszenie w Dzienniku Ustaw

Przed podpisaniem ustawy Prezydent może:

  1. Wystąpić do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem w sprawie zgodności ustawy z Konstytucją.

Prezydent nie może odmówić podpisania ustawy, którą Trybunał uznał za zgodny z Konstytucją. Prezydent odmawia jak jest zła.

  1. Z umotywowanym wnioskiem przekazać ustawę Sejmowi do ponownego rozpatrzenia.

Po ponownym uchwaleniu ustawy przez Sejm większością 3/5 w obecności połowy Prezydent w ciągu 7 dni podpisuje ustawę i zarządza jej ogłoszenie w DU. W razie ponownego uchwalenie ustawy przez Sejm Prezydentowi nie przysługuje prawo wystąpienia do Trybunału.

Rada Ministrów może uznać uchwalony przez siebie projekt ustawy za pilny z wyjątkiem projektów ustaw podatkowych, ustaw dot. Wyboru Prezydenta, Sejmu, Senatu oraz organów samorządu terytorialnego, ustaw regulujących ustrój i właściwość władz publicznych, a także kodeksów. Regulamin sejmu i senatu określają odrębności w postępowaniu ustawodawczym w sprawie projektu pilnego. W postępowaniu w sprawie ustawy, której projekt został uznany za pilny, termin jej rozpatrzenia przez Senat to 14 dni, a prezydent na podpisanie ma 7 dni.

Zatwierdzenie zawartej umowy międzynarodowej (traktatu, konwencji, porozumienia) przez uprawniony do tej czynności organ danego państwa – strony umowy międzynarodowej. W Polsce czynności ratyfikacji dokonuje Prezydent RP. Jednak wcześniej zgodę na ratyfikację wyraża parlament.

Dotyczy to umów międzynarodowych w sprawach:

* pokoju, sojuszy, układów politycznych lub układów wojskowych,

* wolności, praw lub obowiązków obywatelskich określonych w Konstytucji,

* członkostwa RP w organizacji międzynarodowej,

* znacznego obciążenia państwa pod względem finansowym,

* uregulowanych w ustawie lub w których Konstytucja wymaga ustawy.

W przypadku umowy międzynarodowej, przekazującej organizacji międzynarodowej lub organowi międzynarodowemu kompetencje organów władzy państwowej w niektórych sprawach, przewidziany jest specjalny tryb ratyfikacji:

* w drodze ustawy przyjętej przez Sejm większością 2/3 głosów w obecności co najmniej 1/2 ustawowej liczby posłów oraz przez Senat większością 2/3 głosów w obecności co najmniej 1/2 ustawowej liczby senatorów lub

* w drodze referendum ogólnokrajowego.

Jest to akt normatywny wydany na podstawie szczegółowego upoważnienia zawartego w ustawie i w celu jej wykonania. Rozporządzenie stanowi jedno ze źródeł prawa powszechnie obowiązującego, obok Konstytucji, ratyfikowanych umów międzynarodowych, ustaw oraz aktów prawa miejscowego. Akt wykonawczy do ustawy, przedstawia szczegółowy proces, jak ustawa ma wejść w życie.

Delegację ustawową może uzyskać wyłącznie organ wskazany w konstytucji, zalicza się do nich:

A) Prezydent,

B) Rada Ministrów,

C) Prezes Rady Ministrów,

D) Minister kierujący działem administracji rządowej,

E) powołany w skład Rady Ministrów przewodniczący komitetu,

F) Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji.

Delegacja czyli kto ma się czym zająć.

Akty prawa miejscowego są:

- źródłami powszechnie obowiązującymi.

- organy samorządu terytorialnego ustanawiają akty prawa miejscowego powszechnie obowiązujące jedynie na obszarze ich działania, mogą to jednak uczynić tylko na podstawie i w granicach upoważnień ustawowych. Podmioty uprawnione do wydawania aktów prawa miejscowego:

- rada gminy

- rada powiatu

- sejmik województwa

- organy wykonawcze: wójt, burmistrz, prezydent, rada powiatu, wojewodowie i organy administracji niezespolonej

Adresatem aktów prawa miejscowego są: wszyscy członkowie wspólnoty samorządowej ( mieszkańcy), również przedsiębiorcy i instytucje działające na danym obszarze i wszystkie osoby znajdujące się na danym terytorium. Akty prawa miejscowego są prawem podstawowym ponieważ stanowione są na podstawie i w granicach upoważnień zawartych w ustawie. W drodze aktów prawa miejscowego nie mogą być regulowane kwestie które są już uregulowane w ustawie.

Formy ustanawiania aktów prawa miejscowego:

-ustala się w formie uchwały

- zarządzenia wydawane są przez wójta, burmistrza, prezydenta lub zarząd powiatu jako przepisy porządkowe w przypadkach niecierpiących zwłoki. Podlegają one wówczas zatwierdzeniu na najbliższej sesji rady gminy lub rady powiatu.

Tracą one moc w razie odmowy zatwierdzenia. Dla ważności aktów prawa miejscowego muszą one zostać ogłoszone. Akty wchodzą w życie po upływie vacatio legis, czyli po okresie przewidzianym dla adresatów w celu przygotowania się do ich stosowania. Akty ogłaszane są po pierwsze przez publikacje w wojewódzkim dzienniku urzędowym przez podanie do wiadomości w środkach masowego przekazu, przez obwieszczenie lub w inny sposób zwyczajowo przyjęty. Akty prawa miejscowego podlegają nadzorowi który sprawowany jest przez organy nadzorcze Gminy, Powiatu lub Województwa.

Dostosowanie istniejących przepisów do nowej ustawy wchodzącej w życie (czyli co zrobić z postępowaniem, które rozpoczęto na zasadach czegoś, co już nie obowiązuje [zwykle rozstrzyga się na korzyść])

Ich celem jest pełniejsze umiejscowienie danego przepisu w całokształcie innych przepisów, czy też w świetle innych norm postępowania

Mówią o wejściu aktu w życie, są to w szczególności przepisy derogacyjne, uchylające poprzednie całe akty prawodawcze, bądź niektóre ich przepisy

Dział III Ewidencja Gruntów i Budynków

1. Jednostkę ewidencyjną stanowi obszar gruntów położonych w granicach administracyjnych gminy, a w przypadku gdy w skład gminy wchodzi miejscowość o statusie miasta - również w granicach administracyjnych miasta.

2. W miastach, w których utworzone zostały dzielnice, jako jednostki pomocnicze gminy, jednostką ewidencyjną może być obszar dzielnicy lub kilku sąsiadujących ze sobą dzielnic.

3. Jednostkę ewidencyjną określa nazwa własna oraz identyfikator krajowego rejestru urzędowego podziału terytorialnego kraju, prowadzonego na podstawie przepisów o statystyce publicznej.

1. Jednostka ewidencyjna dzieli się na obręby ewidencyjne.

2. Przy projektowaniu przebiegu granic obrębów uwzględnia się podział na rejony statystyczne i obwody spisowe.

3. Granice obrębów wiejskich powinny być zgodne z granicami wsi i sołectw.

4. Granice obrębów na obszarach miast powinny być zgodne z granicami dzielnic i w miarę możliwości pokrywać się z granicami osiedli i zespołów urbanistycznych oraz naturalnymi granicami wyznaczonymi w szczególności przez cieki, ulice, linie kolejowe i inne obiekty fizjograficzne.

5. Na odcinkach wybrzeża morskiego granice obrębów powinny być zgodne z linią podstawową morza terytorialnego.

6. Teren zamknięty, o którym mowa w art. 2, wyjaśnienie pojęć ustawowych, pkt 9 ustawy, może stanowić odrębny obręb ewidencyjny zastrzeżony ze względu na obronność i bezpieczeństwo państwa.

7. Obręb w jednostce ewidencyjnej jest określony przez jego nazwę i numer lub wyłącznie przez numer.

Działkę ewidencyjną stanowi ciągły obszar gruntu, położony w granicach jednego obrębu, jednorodny pod względem prawnym, wydzielony z otoczenia za pomocą linii granicznych.

1. Ewidencja obejmuje:

1) dane liczbowe i opisowe dotyczące gruntów i budynków oraz lokali,

2) dane dotyczące właścicieli nieruchomości.

3) W przypadkach braku danych, o których mowa w ust. 1 pkt 2, w ewidencji wykazuje się dane osób i jednostek organizacyjnych, które tymi nieruchomościami władają.

4) W ewidencji oprócz danych, o których mowa w § 10, zakres ewidencji, wykazuje się także:

* dane dotyczące:

a) użytkowników wieczystych gruntów,

b) jednostek organizacyjnych sprawujących zarząd lub trwały zarząd nieruchomościami,

c) państwowych osób prawnych, którym Skarb Państwa powierzył w stosunku do jego nieruchomości wykonywanie prawa własności lub innych praw rzeczowych,

d) organów administracji publicznej, które gospodarują nieruchomościami wchodzącymi w skład zasobu nieruchomości Skarbu Państwa oraz gminnych, powiatowych i wojewódzkich zasobów nieruchomości,

e) użytkowników gruntów państwowych i samorządowych,

* dane dotyczące osób i jednostek organizacyjnych, które władają gruntami na podstawie umów dzierżawy, zwanych dalej "dzierżawcami", zgłoszonych do ewidencji stosownie do art. 28, częściowe zawieszenie wypłaty, ust. 4 pkt 3 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz. U. z 1998 r. Nr 7, poz. 25, Nr 106, poz. 668 i Nr 117, poz. 756, z 1999 r. Nr 60, poz. 636 i z 2000 r. Nr 45, poz. 531),

5) opis praw: osób, organów i jednostek organizacyjnych, o których mowa w pkt 1 i 2 oraz w § 10, zakres ewidencji, ust. 1 pkt 2, do gruntów, budynków i lokali,

6) informacje o dokumentach, które stanowiły podstawę do sporządzenia opisu, o którym mowa w pkt 3,

5) datę i zegarowy czas wpisania danych do bazy danych,

7) datę ostatniej weryfikacji danych.

8) Dane ewidencyjne o gruntach będących przedmiotem dzierżawy oraz o dzierżawcach ujawnia się w ewidencji wyłącznie na wspólny wniosek podmiotów, które zawarły umowę dzierżawy.

1. Operat geodezyjno-prawny jest zbiorem dowodów prowadzonym dla każdego obrębu ewidencyjnego, uzasadniających wpisy do komputerowych baz danych ewidencyjnych.

2. Operat opisowo-kartograficzny składa się z:

1) komputerowych wydruków raportów, które obrazują dane ewidencyjne w momencie zakładania ewidencji,

2) kopii odpowiedniego fragmentu mapy, o której mowa w § 8, podział na obręby, mapa przeglądowa, ust. 2.

Na podstawie baz danych ewidencyjnych przy wykorzystaniu informatycznego systemu komputerowego tworzy się dla poszczególnych obrębów następujące podstawowe raporty obrazujące dane ewidencyjne:

1) rejestr gruntów,

2) rejestr budynków,

3) rejestr lokali,

4) kartotekę budynków,

5) kartotekę lokali,

6) mapę ewidencyjną.

Działki położone w granicach jednego obrębu, wchodzące w skład jednej nieruchomości, tworzą jednostkę rejestrową gruntów. Zbiór wszystkich działek należących do 1 właściciela i jeden rodzaj władania w grupie jednego obrębu.

1. Działki położone w granicach jednego obrębu, wchodzące w skład jednej nieruchomości, tworzą jednostkę rejestrową gruntów.

2. Odrębną jednostkę rejestrową gruntów tworzą również położone w granicach jednego obrębu:

1) działki stanowiące część nieruchomości, jeżeli:

a) związane jest z nimi inne niż własność prawo rzeczowe,

b) zostały przekazane w zarząd lub trwały zarząd,

c) wchodzą w skład gospodarstwa rolnego, w rozumieniu przepisów o podatku rolnym,

2) działki o nieuregulowanym stanie prawnym, stanowiące przedmiot odrębnego władania,

3) działki stanowiące część nieruchomości, będące przedmiotem umowy dzierżawy.

3. Jednostki rejestrowe gruntów skupiające działki ewidencyjne wchodzące w skład gospodarstw rolnych wyróżnia się w ewidencji przy pomocy odpowiedniego numeru identyfikacyjnego REGON, o którym mowa w przepisach o statystyce publicznej, zwanego dalej "numerem REGON".

1. Budynki stanowiące odrębny od gruntu przedmiot własności, położone w granicach jednego obrębu i należące do tego samego właściciela, tworzą jednostkę rejestrową budynków.

2. Odrębną jednostkę rejestrową budynków tworzą również budynki, o których mowa w ust. 1, z którymi związane jest inne prawo rzeczowe niż własność.

1. Lokale stanowiące odrębne nieruchomości, znajdujące się w budynkach położonych w granicach jednego obrębu, należące do tego samego właściciela, tworzą jednostkę rejestrową lokali.

2. Odrębną jednostkę rejestrową lokali tworzą również lokale, o których mowa w ust. 1, z którymi związane jest inne prawo rzeczowe niż własność i inny władający oprócz właściciela.

1. Działki ewidencyjne, budynki i lokale oraz osoby i jednostki organizacyjne, a także inne obiekty bazy danych ewidencyjnych oznacza się w ewidencji odpowiednimi identyfikatorami.

2. Identyfikatory obiektów bazy danych ewidencyjnych określa załącznik nr 1 do rozporządzenia.

W celu wyróżnienia tego samego charakteru władania lub sposobu użytkowania (przepisy w sprawie funkcjonującej ewidencji gruntów) ustalono 12 zasadniczych grup rejestrowych, utworzonych z jednostek rejestrowych.

1) numer działki stanowiący część składową identyfikatora działki ewidencyjnej,

2) numeryczny opis granic działki ewidencyjnej,

3) pole powierzchni działki ewidencyjnej,

4) informacje określające pola powierzchni konturów użytków gruntowych i klas gleboznawczych w granicach działki ewidencyjnej,

5) wartość działki ewidencyjnej oraz data określenia tej wartości,

6) numer jednostki rejestrowej gruntów, do której przyporządkowana została działka ewidencyjna, stanowiący część składową identyfikatora tej jednostki rejestrowej,

7) oznaczenie księgi wieczystej, a w przypadku gdy księga wieczysta nie jest założona - oznaczenie dokumentów określających własność,

8) oznaczenie dokumentów określających inne prawa do działki ewidencyjnej niż własność i prawo użytkowania wieczystego,

9) numer rejestru zabytków prowadzonego na podstawie przepisów o ochronie dóbr kultury,

10) numer rejonu statystycznego stanowiący część składową identyfikatora tego rejonu.

2. Danymi ewidencyjnymi dotyczącymi działki ewidencyjnej oprócz danych, o których mowa w ust. 1, są:

1) dla działek ewidencyjnych wchodzących w skład nieruchomości zabudowanych lub przeznaczonych pod zabudowę - numer porządkowy, którym oznaczona została nieruchomość w trybie przepisów o numeracji nieruchomości, i nazwa ulicy, przy której leży działka ewidencyjna,

2) dla działek ewidencyjnych stanowiących drogi publiczne - numery tych dróg nadane na podstawie przepisów o drogach publicznych i dodatkowo nazwa ulicy, jeżeli droga publiczna pełni tę funkcję,

3) dla działek ewidencyjnych stanowiących obiekty fizjograficzne, takie jak: cieki, zbiorniki wodne, parki, uroczyska leśne - nazwy tych obiektów.

3. W przypadku gdy w granicach obrębu wyróżniane są zwyczajowo zespoły urbanistyczne, przysiółki, niwy,

uroczyska - dane ewidencyjne działek ewidencyjnych mogą być uzupełniane nazwami tych obszarów.

1. Danymi ewidencyjnymi dotyczącymi budynku stanowiącego część składową gruntu są:

1) numer ewidencyjny budynku stanowiący część składową identyfikatora budynku,

2) numer porządkowy, którym oznaczony został budynek w trybie przepisów o numeracji nieruchomości,

3) numeryczny opis konturu wyznaczonego przez prostokątny rzut na płaszczyznę poziomą zewnętrznych płaszczyzn ścian zewnętrznych kondygnacji przyziemnej budynku, a w budynkach posadowionych na filarach, kondygnacji opartej na tych filarach - zwanego dalej konturem budynku,

4) numery działek ewidencyjnych, na których usytuowany jest budynek,

5) oznaczenie funkcji podstawowej budynku,

6) wartość budynku oraz data określenia tej wartości,

7) rok zakończenia budowy,

8) pole powierzchni zabudowy w m2,

9) liczba kondygnacji nadziemnych oraz liczba kondygnacji podziemnych,

10) informacja o materiale, z którego zbudowane są zewnętrzne ściany budynku,

11) liczba i numery lokali stanowiących odrębne nieruchomości lokalowe,

12) liczba i numery lokali innych niż wymienione w pkt 11,

13) łączne, wyrażone w m2, pole powierzchni użytkowej:

a) wszystkich lokali w budynku,

b) pomieszczeń przynależnych do lokali

Danymi ewidencyjnymi dotyczącymi budynku stanowiącego odrębny od gruntu przedmiot własności, oprócz danych wymienionych w § 63, dane ewidencyjne dotyczące budynków, ust. 1, są:

1) oznaczenie księgi wieczystej lub innych dokumentów określających własność budynku,

2) oznaczenie dokumentów określających inne prawa do budynku niż własność,

3) numer jednostki rejestrowej budynków, do której przyporządkowany został budynek stanowiący część składową identyfikatora tej jednostki.

1) numer lokalu, stanowiący część składową identyfikatora lokalu,

2) numer ewidencyjny budynku, w którym znajduje się lokal,

3) oznaczenie funkcji użytkowej lokalu,

4) liczba izb wchodzących w skład lokalu oraz liczba i rodzaj pomieszczeń przynależnych do lokalu,

5) wyrażone w m2 pole powierzchni użytkowej lokalu oraz pole powierzchni pomieszczeń przynależnych do lokalu.

Danymi ewidencyjnymi dotyczącymi lokalu stanowiącego odrębną nieruchomość, oprócz danych wymienionych w ust. 1, są:

1) oznaczenie księgi wieczystej,

2) oznaczenie dokumentów określających inne niż własność prawa do lokalu,

3) numer ewidencyjny jednostki rejestrowej lokali, do której przyporządkowany został lokal,

4) wartość lokalu i data ustalenia tej wartości.

Treść mapy ewidencyjnej stanowią następujące elementy:

1) granice: państwa, jednostek zasadniczego trójstopniowego podziału terytorialnego państwa, jednostek ewidencyjnych, obrębów, działek,

2) oznaczenia punktów granicznych, z wyróżnieniem punktów, których położenie określone zostało w odpowiednim trybie i z wymaganą dokładnością, a spośród nich - punktów trwale stabilizowanych w terenie,

3) kontury użytków gruntowych i ich oznaczenia,

4) kontury klas gleboznawczych i ich oznaczenia,

5) kontury budynków,

6) numery działek ewidencyjnych,

7) granice rejonów statystycznych i ich oznaczenia,

8) dane opisowo-informacyjne, a w szczególności:

a) nazwy jednostek zasadniczego trójstopniowego podziału terytorialnego państwa,

b) oznaczenia jednostki ewidencyjnej i obrębu,

c) nazwy ulic, placów, uroczysk, cieków, zbiorników wodnych i innych obiektów fizjograficznych,

d) numery dróg publicznych nadane na podstawie przepisów o drogach publicznych,

e) numery porządkowe i ewidencyjne budynków.

2. Treścią mapy ewidencyjnej mogą być również nazwy zespołów urbanistycznych, przysiółków i niw.

Ze względu na podstawową funkcję użytkową budynku ustala się następujące rodzaje budynków:

1) przemysłowe, produkcyjne i energetyczne,

2) transportu i łączności,

3) handlowe i usługowe,

4) składowe,

5) biurowe,

6) ochrony zdrowia i opieki społecznej,

7) mieszkalne,

8) oświaty, nauki, kultury i kultu religijnego,

9) produkcyjne i usługowe rolnictwa oraz gospodarcze,

10) inne.

2. Kody funkcji budynków określa się zgodnie z Klasyfikacją rodzajową środków trwałych (KRŚT), wprowadzoną zarządzeniem nr 51 Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 17 grudnia 1991 r.

§ 67 Podział użytków gruntowych

Użytki gruntowe wykazywane w ewidencji dzielą się na następujące grupy:

1) użytki rolne,

2) grunty leśne oraz zadrzewione i zakrzewione,

3) grunty zabudowane i zurbanizowane,

4) użytki ekologiczne, oznaczone symbolem złożonym z litery "E" oraz symbolu odpowiedniego użytku gruntowego określającego sposób zagospodarowania lub użytkowania terenu, np. E-Ws, E-Wp, E-Ls, E-Lz, E-N, E-Ps, E-R,

5) nieużytki, oznaczone symbolem - N,

6) grunty pod wodami,

7) tereny różne oznaczone symbolem -Tr.

§ 68 Podział użytków rolnych, gruntów leśnych oraz gruntów zabudowanych i zurbanizowanych

1. Użytki rolne dzielą się na:

1) grunty orne, oznaczone symbolem - R,

2) sady, oznaczone symbolem złożonym z litery "S" oraz symbolu odpowiedniego użytku gruntowego, stanowiącego część składową oznaczenia klasy gleboznawczej gruntu, na którym założony został sad, np. S-R, S-Ł, S-Ps,

3) łąki trwałe, oznaczone symbolem - Ł,

4) pastwiska trwałe, oznaczone symbolem - Ps,

5) grunty rolne zabudowane, oznaczone symbolem złożonym z litery "B" oraz symbolu odpowiedniego użytku gruntowego, stanowiącego część składową oznaczenia klasy gleboznawczej gruntu, na którym wzniesione zostały budynki, np. B-R, B-Ł, B-Ps,

6) grunty pod stawami, oznaczone symbolem - Wsr,

7) rowy, oznaczone symbolem - W.

2. Grunty leśne oraz zadrzewione i zakrzewione dzielą się na:

1) lasy, oznaczone symbolem - Ls,

2) grunty zadrzewione i zakrzewione, oznaczone symbolem - Lz, lub, w przypadku zadrzewień śródpolnych, zaistniałych na gruntach objętych klasyfikacją gleboznawczą - symbolem złożonym z liter "Lz" oraz symbolu odpowiedniego użytku gruntowego, stanowiącego część składową oznaczenia klasy gleboznawczej gruntu, np. Lz-R, Lz-Ł, Lz-Ps.

3. Grunty zabudowane i zurbanizowane dzielą się na:

1) tereny mieszkaniowe, oznaczone symbolem - B,

2) tereny przemysłowe, oznaczone symbolem - Ba,

3) inne tereny zabudowane, oznaczone symbolem - Bi,

4) zurbanizowane tereny niezabudowane, oznaczone symbolem - Bp,

5) tereny rekreacyjno-wypoczynkowe, oznaczone symbolem - Bz,

6) użytki kopalne, oznaczone symbolem - K,

7) tereny komunikacyjne, w tym:

a) drogi, oznaczone symbolem - dr,

b) tereny kolejowe, oznaczone symbolem - Tk,

c) inne tereny komunikacyjne, oznaczone symbolem - Ti.

4. Grunty pod wodami dzielą się na:

1) grunty pod morskimi wodami wewnętrznymi, oznaczone symbolem - Wm,

2) grunty pod wodami powierzchniowymi płynącymi, oznaczone symbolem - Wp,

3) grunty pod wodami powierzchniowymi stojącymi, oznaczone symbolem - Ws.

5. Sadów o powierzchni mniejszej od 0,1000 ha oraz innych użytków gruntowych o powierzchni mniejszej od 0,0100 ha nie wykazuje się w ewidencji.

Dział IV Administracja rządowa i samorządowa

W prawie administracyjnym definiowany jest jako podmiot (człowiek lub grupa ludzi) wyodrębniony w strukturze administracji, wyposażony we władztwo administracyjne oraz posiadający własne, wyróżniające go kompetencje

Wg KPA organami administracji publicznej są ministrowie, centralne organy administracji rządowej, wojewodowie, działające w ich imieniu lub we własnym imieniu inne organy administracji rządowej (zespolonej i niezespolonej), organy jednostek samorządu terytorialnego oraz organy i podmioty, które śa powołane z mocy prawa lub na podstawie porozumień powołane do rozstrzygania spraw indywidualnych w drodze decyzji administracyjnych.

To Prezydent RP i Rada Ministrów oraz te organy administracji państwowej, których właściwość miejscowa rozciąga się na obszar całego państwa, a które równocześnie wchodzą w skład Rady Ministrów. Są to:

- Prezydent

- Rada Ministrów

- Prezes Rady Ministrów

- Ministrowie

- Prezes:

* Komitetu Ekonomicznego Rady Ministrów

* Komitetu Integracji Europejskiej

* Komitetu Społecznego RM

* Komitetu Spraw Obronnych RM

* Komitetu RM do Spraw Polityki Regionalnej i Zrównoważonego rozwoju

Jeżeli organ adm. Państwowej, którego właściwość miejscowa obejmuje obszar całego kraju, lecz nie wchodzi w skład RM to jest organem centralnym. Zakres kompetencji centralnych organów administracji państwowej obejmuje terytorium całego kraju. Są to organy podległe Radzie Ministrów, np. Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, premierowi itd. Czy poszczególnym ministrom np. Główny Geodeta Kraju z Głównym Urzędem GiK.

W związku z wprowadzeniem zdecentralizowanego modelu władzy i administracji w państwie, można mówić o systemie organów publicznych, które mogą być klasyfikowane wg różnych kryteriów.

Podział podstawowy to:

Celem tych organów jest stanowienie prawa. Parlament stanowi prawo w postaci ustaw, sejmik, rada powiatu i gminy stanowią prawo lokalne przy pomocy uchwał

Organ administracji publicznej spełnia pewne kryteria, które można usystematyzować w następujący sposób:

  1. Dla celów administracji rządowej:

    1. Podział zasadniczy na województwa (administracja zespolona)

    2. Podział dla celów specjalnych – podział dla celów administracji rządowej niemieszczący się w granicy województwa, np.: kolej państwowa, administracja leśna (administracja niezespolona)

  2. Dla celów samorządu terytorialnego:

    1. Podział zasadniczy na gminy wiejskie i miejskie

      1. Podział pomocniczy na sołectwa / dzielnice i osiedla

    2. Podział na powiaty obejmujące granice administracyjne kilki gmin

    3. Podział na województwa obejmujące granice administracyjne powiatów

Do zakresu działań gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, nie zastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów; utrzymywanie przedszkoli, szkół podstawowych, gimnazjów, dróg gminnych, oczyszczanie ścieków komunalnych

Zadania: zadania publiczne o charakterze ponadgminnym; utrzymywanie szkół średnich, prowadzenie szpitali, ochrona przeciwpożarowa

Zadania: utrzymywanie szkolnictwa wyższego, dróg wojewódzkich

Dział V Księgi Wieczyste

Księgi wieczyste zakłada i prowadzi się dla nieruchomości, które nie mają ksiąg wieczystych albo których księgi wieczyste zaginęły lub uległy zniszczeniu. Mogą one być także prowadzone w celu ustalenia stanu prawnego: własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego, spółdzielczego prawa do lokalu użytkowego i prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej. Zakładane są zazwyczaj na wniosek osoby uprawnionej, czyli np. takiej, która jest właścicielem nieruchomości lub przysługuje jej ograniczone prawo rzeczowe.

Księgi wieczyste związane są z nieruchomością, stąd też prowadzi się je odrębnie dla każdej nieruchomości niezależnie od zmian dotyczących osoby właściciela (chyba że co innego wynika z przepisów szczególnych).

Instytucją ksiąg wieczystych rządzi kilka zasad. Najważniejsze z nich to:

Od 1991 księgi wieczyste są prowadzone przez wydziały ksiąg wieczystych w sądach rejonowych właściwych według miejsca położenia nieruchomości ("sąd wieczystoksięgowy"). Są prowadzone dla nieruchomości a nie dla właścicieli, to znaczy, że jedna osoba może być wskazana jako właściciel w kilku księgach wieczystych, natomiast to samo prawo własności winno być wykazane w jednej i tylko w jednej księdze wieczystej. W praktyce zdarza się, że to samo prawo własności bywa wpisane w dwóch lub nawet trzech księgach – sytuację taką należy usunąć w drodze procesu o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym.

Prowadzenie ksiąg wieczystych należy do właściwości sądów rejonowych. Czynności sądu w zakresie prowadzenia ksiąg wieczystych mogą wykonywać refendarze sądowi. Polega na zakładaniu ksiąg wieczystych, nadawaniu księdze wieczystej kolejnego numeru według repertorium ksiąg wieczystych, rejestrowaniu wniosków o wpis, dokonywaniu w księdze wieczystej wzmianek, kolejnych wpisów, dokonywaniu obwieszczeń publicznych, sporządzaniu i przesyłaniu zawiadomień o dokonanych wpisach, prowadzeniu akt księgi wieczystej, wydawaniu odpisów, udostępnianiu ksiąg wieczystych i akt do wglądu, zamykaniu i przechowywaniu KW.

1. Księgi wieczyste i akta ksiąg wieczystych przechowuje się w sądzie.

2. Księgi wieczyste nie mogą być wydawane poza budynek sądu rejonowego.

3. Każdy może przeglądać księgi wieczyste w obecności pracownika sądu.

4. Akta księgi wieczystej może przeglądać, w sposób określony w ust. 3, osoba mająca interes prawny oraz notariusz.

Dane wpisywane do księgi wieczystej dzieli się tradycyjnie według działów, w których są wpisywane. Księga wieczysta składa się z 4 działów (w rzeczywistości z pięciu, bo dział pierwszy dzieli się na dwa), w których wpisuje się:

Według ustalonego wzoru, na formularzach obejmujących poszczególne działy księgi wieczystej. Każdy dział księgi wieczystej składa się z łamów. Mogą być również prowadzone przy wykorzystaniu informatycznego programu komputerowego. Od 2003 w Polsce jest sukcesywnie prowadzona informatyzacja ksiąg wieczystych. W większości sądów wieczystoksięgowych nowe księgi są od razu zakładane i prowadzone w formie elektronicznej. Pozostałe księgi, prowadzone dotychczas w formie pisemnej są sukcesywnie informatyzowane.

Przy każdej księdze wieczystej prowadzi się akta księgi wieczystej. Do akt tych składa się dokumenty i pisma dotyczące nieruchomości. Akta księgi wieczystej prowadzi się w twardych teczkach, na których zamieszcza się dane. Do akt załącza się w porządku chronologicznym wszelkie dokumenty i inne pisma dotyczące KW, nadając każdej karcie kolejny nr. Akta zakłada się z chwilą wpływu wniosku o założenie księgi wieczystej.

Wpisy dokonuje się czytelnym pismem ręcznym przy użyciu atramentu lub innego trwałego środka. Wpis powinien zawierać: numer i datą wniosku, godzinę i minutę jego wpływu, treść, dane o podstawie wpisu, numer karty akt, datę dokonania wpisu, imię i nazwisko oraz stanowisko służbowe sędziego lub refendarza sądowego i jego czytelny podpis. Wykreślenie wpisu polega na podkreśleniu czerwoną linią wpisu podlegającego wykreśleniu. W razie częściowego wykreślenia podkreśla się tylko część wpisu podlegającą wykreśleniu. Jeżeli na skutek wykreślenia części wpisu zmniejszy się jego przejrzystość, wpis podkreśla się w całości, a pozostającą nadal w mocy część wpisu przepisuje się- zamieszcza się dodatkowo tekst „przepisano wraz z wykreśleniem części wpisu” i oznacza się datę przepisania. Nie można usuwać/ wymazywać tekstu.

Założenie KW dla nieruchomości dokonywane jest dla nieruchomości dokonywane jest na podstawie wniosku zawierającego w szczególności: oznaczenie nieruchomości, miejsce jej położenia, sposób korzystania z nieruchomości, wymienienie wszystkich uprawnionych, na których rzecz własność ma być wpisana oraz wskazanie ich adresów, wyszczególnienie obciążających nieruchomość praw rzeczowych lub ograniczeń w jej rozporządzaniu albo oświadczenie wnioskodawcy, że nie wie o istnieniu takich praw lub ograniczeń. KW zamyka się w razie całkowitego przeniesienia nieruchomości do innej księgi wieczystej oraz gdy przepisy odrębne tak stanowią.

Odpisy KW: Odpisy wydaje się na żądanie osób zainteresowanych lub na żądanie sądu, prokuratora, notariusza, organu administracji rządowej oraz jednostki samorządu terytorialnego.

Każdy nowy właściciel musi niezwłocznie złożyć wniosek o ujawnienie swojego prawa własności w księdze wieczystej. Gdyby nie dopełnił swojego obowiązku albo dopełniał go w sposób opieszały, a z tego powodu ktoś poniósł szkodę, to wówczas ponosi odpowiedzialności.

Dział VII Pomioty Prawa Cywilnego

Prawo cywilne jest to zespół norm prawnych, regulujących stosunki społecznie o charakterze majątkowym oraz związane z nimi stosunki niemajątkowe, a także stosunki osobiste – na zasadzie równorzędności podmiotów prawa.

Podstawowy dla prawa cywilnego akt normatywny to kodeks cywilny, normuje on nie tylko stosunki majątkowe i związane z nimi stosunki osobiste, ale także ochronę dóbr osobistych o wyłącznie niemajątkowym charakterze.

Osoba fizyczna jest indywidualizowana poprzez nazwisko i imię oraz miejsce zamieszkania.

Dokumentem stwierdzającym tożsamość jest dowód osobisty

Każdy człowiek od chwili urodzenia posiada zdolność prawną i może być podmiotem praw i obowiązków. Zdolność prawna przysługuje wszystkim osobom fizycznym w takim samym zakresie. Przypadki ograniczenia zdolności prawnej osoby fizycznej są bardzo rzadkie. Zdolność ta ustaje z chwilą jego śmierci.

Nie mogą wykonywać czynności prawnie skutecznych. Wyjątek stanowią umowy powszechnie zawierane w życiu codziennym, pod warunkiem, że nie nastąpi pokrzywdzenie osoby.

W imieniu osób tej grupy dokonują czynności prawnych przedstawiciele ustawowi, najczęściej są to rodzice lub ustanowieni przez sąd opiekunowie.

Osoby o ograniczonej zdolności do czynności prawnych nie mogą dokonywać czynności prawnych wyraźnie określonych przepisami, np. nie mogą sporządzić testamentu.

Pewną grupę czynności (umowy), osoby te mogą wykonywać za zgodą ustawowych przedstawicieli. Jednakże, jeżeli jest to czynność jednostronna to zgoda (pod rygorem nieważności) musi być udzielona najpóźniej w chwili dokonywania tej czynności.

Nie wymagają zgody przedstawicieli ustawowych umowy powszechnie zawierane w drobnych sprawach życia codziennego, rozporządzenia zarobkiem, czynności prawne dot. przedmiotów oddanych do swobodnego użytku oraz umowy o pracę zawarte zgodnie z przepisami kodeksu pracy. W tym ostatnim przypadku przedstawiciel ustawowy może za zezwoleniem sądu rozwiązać umowę.

Pełna zdolność do czynności prawnych oznacza możliwość samodzielnego dokonywania wszystkich dozwolonych prawem czynności prawnych. Uzyskuje się po ukończeniu 18 roku życia lub przez wcześniejsze zawarcie związku małżeńskiego.

Skarb państwa jest zbiorczą nazwą wszystkich wyodrębnionych organizacyjnie jednostek państwowych nieposiadających osobowości prawnej i synonimem samego Państwa. Posiadają one mienie państwowe i prawo dysponowania tym mieniem

  1. Skarb Państwa jest specyficzną osobą prawną, sztucznym, nie instytucjonalnym tworem prawnym. Jest zbiorczą nazwą wszystkich wyodrębnionych organizacyjnie jednostek państwowych nieposiadających osobowości prawnej i synonimem samego państwa

Skarb Państwa to państwo jako właścicieli mienia, czyli jako dominum. Nie imperium (państwo jako władza)

Skarb Państwa nie ma swojej siedziby, nie jest powoływany, ani nie może ulec likwidacji jak pozostałe osoby prawne

Inne państwowe osoby prawne:

  1. Samorządowa osobą prawną: gmina, powiat, województwo samorządowe, którym przepisy prawa dały do spełnienia podwójną rolę: władzy publicznej i podmiotu w stosunkach cywilnoprawnych. Są one zbiorczym reprezentantem samorządowych jednostek organizacyjnych nie posiadających osobowości prawnej

Obok gminy, powiaty, woj. Samorządowego istnieją na ich terytorium inne osoby prawne dysponujące mieniem jednostek samorządu terytorialnego, które w sposób funkcjonalny, organizacyjny i majątkowy są z nimi powiązane. Należą do nich:

  1. Prywatne osoby prawne:

    • Spółdzielnie – dobrowolne zrzeszenie nieograniczonej liczby osób, o zmiennym składzie osobowym i zmiennym funduszu udziałowym, które w interesie swoich członków prowadzi wspólną działalność gospodarczą

    • Banki

    • Kościelne osoby prawne

    • Fundacje

    • Stowarzyszenia – po zarejestrowaniu stowarzyszenie jako osoba prawna może prowadzić działalność gospodarczą, w tym uzyskiwać koncesje; dochód z działalności gospodarczej służy wyłącznie celom określonym w statucie i nie może być dzielony między członków

    • Partie polityczne

    • Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością – mogą być utworzone przez 1 lub więcej osób w każdym celu prawnie dopuszczalnym; umowa – akt notarialny. Wspólnicy są zobowiązani jedynie do świadczeń określonych w umowie spółki i odpowiadają za zobowiązania spółki majątkiem osobistym

    • Spółki akcyjne – mogą być zawiązane przez 1 lub więcej osób. Statut powinien być sporządzony w formie aktu notarialnego. Akcjonariusze zobowiązani jedynie do świadczeń określonych w statucie i nie odpowiadają za zobowiązania spółki

Jeżeli jednostka organizacyjna posiada własny majątek i własne dobra osobiste, a ponadto:

Lecz za zobowiązania względem osób trzecich nie odpowiada tym majątkiem to nie jest osobą prawną, a ułomną osobą prawną.

Ułomne osoby prawne to organizacje, którym żaden przepis nie nadał osobowości prawnej i wobec tego osobami prawnymi nie są, ale uczestniczą w obrocie cywilnoprawnym i kontrahenci tych jednostek mają, różnymi przepisami z zakresu prawa cywilnego i administracyjnego, zapewnioną ochronę prawną

Do tych podmiotów prawa cywilnego zalicza się spółki jawne, komandytowe, komandytowo-akcyjne, spółki partnerskie, wspólnoty mieszkaniowe i inne. Zdolność prawna przysługuje w nich poszczególnym wspólnikom jako macierzystym osobom prawnym czy fizycznym.

Państwowe ułomne osoby prawne mają zdolność sądową i zdolność procesową. Zdolność sądowa to zdolność do występowania w procesie jako strona. Zdolność procesowa to inaczej zdolność do czynności procesowych, czyli możliwość pozywania i bycia pozywanym przed sąd.

Instytucja prawna umożliwiająca zastępstwo przy dokonywaniu czynności prawnych

Przedstawiciel dokonuje czynności prawnej w imieniu innej osoby zwanej reprezentowanym na jej rzecz i w jej imieniu, a skutki tej czynności prawnej dotyczą bezpośrednio reprezentowanego.

Przedstawicielstwo może pochodzić z ustawy (przedstawicielstwo ustawowe) lub opierać się na woli reprezentowanego (pełnomocnictwo)

Przedstawicielami ustawowymi dzieci są ich rodzice, kurator jest ustawowym przedstawicielem osoby częściowo ubezwłasnowolnionej, a opiekun całkowicie ubezwłasnowolnionej (jak nie ma rodziców). Kapitan statku jest armatora.

Przedstawicielem może być jedynie osoba, która ma pełną zdolność do czynności prawnych

Pełnomocnictwo wygasa po upływie terminu, na jaki zostało udzielone, przez odwołanie, a w przypadkach krańcowych: w razie śmierci pełnomocnika lub reprezentowanego.

VIII Czynności prawne

Polega na świadomym i swobodnym zachowaniu się osoby, ale w ramach obowiązującego porządku prawnego, którego celem jest dążenie do osiągnięcia określonych skutków cywilnoprawnych, np. przeniesienia własności jakiegoś przedmiotu, czyli kupno i sprzedaż.

Czynność osoby fizycznej lub prawnej, która wywołuje skutek prawny w postaci ustanowienia, zmiany lub zniesienia stosunku cywilnoprawnego, drogą oświadczenia woli.

  1. Jednostronne – oświadczenie woli 1 osoby

  2. Dwustronne – oświadczenie woli 2 lub więcej osób

  3. Rozporządzające – powodują przeniesienie jakiegoś prawa majątkowego na inną osobę, jego zniesienie lub obciążenie // powodujące bezpośrednie przeniesienie, obciążenie lub zniesienie prawa majątkowego osoby dokonującej tej czynności prawnej (przeniesienie własności, ustanowienie zastawu, porzucenie rzeczy, zwolnienie z długu). Następuje zmniejszenie stanu majątkowego (aktywów) rozporządzającego.

  4. Zobowiązujące - zawierają jedynie zobowiązanie do dokonania świadczenia w przyszłości // osoba dokonująca czynności zobowiązuje się względem drugiej do świadczenia. Następuje zwiększenie długów (pasywów) zobowiązującego się.

  5. Odpłatne – osoba dostaje ekwiwalent w postaci korzyści majątkowej

  6. Nieodpłatne

  7. Konsensualne – dochodzą do skutku jedynie przez oświadczenie woli

  8. Realne – wymagają do swej ważności wydania rzeczy

  1. Forma pisemna zwykła – jeżeli ustawa zastrzega dla czynności prawnej formę pisemną, to czynność dokonana bez zachowania zastrzeżonej formy jest nieważna tylko wtedy, gdy ustawa przewiduje rygor nieważności, np:

    • Umowy najmu nieruchomości

    • Umowy o roboty budowlane

    • Umowy spółki cywilnej

  2. Forma pisemna pod rygorem nieważności

    • Pełnomocnictwo ogólne

    • Umowy i przejęciu długu

    • Oświadczenie poręczyciela

  3. Forma pisemna z poświadczeniem daty – forma pisemna z datą pewną, poświadczenie daty dokonuje notariusz lub organ państwowy. Data pewna – data wzmianki mającej związek z czynnością prawną

  4. Forma pisemna z poświadczeniem podpisu – strona podpisuje dokument w obecności notariusza, a notariusz zamieszcza w dokumencie klauzulę potwierdzającą

  5. Akt notarialny – dokument, który poświadcza dokonanie czynności prawnych, sporządzony w całości przez notariusza, następnie odczytany stronom i podpisany przez wszystkich zainteresowanych

Czynności prawne mogą być obarczone wadami, które powodują, iż od momentu ich pojawienia się, czynności są nieważne i to z mocy prawa (nieważność bezwzględna) lub też wady są tego rodzaju, iż czynność prawna jest wprawdzie ważna, lecz strona może uchylić się od jej skutków prawnych (nieważność względna)

  1. Nieważność bezwzględną powodują następujące przyczyny:

    1. Sprzeczność z ustawą lub zasadami współżycia społecznego

    2. Brak zdolności strony do czynności prawnej

    3. Niezachowanie formy pod rygorem nieważności

    4. Brak świadomości (niedorozwój umysłowy, alkoholizm, narkomania itp.)

    5. Brak swobody (kierowanie się motywami intelektualnymi lub uczuciowymi mającymi charakter chorobliwy lub pod wpływem sugestii innej osoby)

    6. Pozorność świadczenia woli, np. dokonanie darowizny lub sprzedaży przed egzekucją

  2. Nieważność względną powodują wyłącznie oświadczenia woli, kiedy ma miejsce:

    1. Błąd (pomyłka, podstęp)

    2. Groźba (przymus psychiczny)

Uchylenie się od skutków prawnych jest możliwe w razie błędu do roku czasu od jego wykrycia, a w razie groźby do roku czasu, od kiedy stan zagrożenia ustał

Dział IX Rzeczy

Rzeczami nazywamy przedmioty materialne na tyle wyodrębnione, że w obrocie mogą być traktowane jako dobra samoistne. Rzeczą jest więc przedmiot materialny, który jest zindywidualizowany fizycznie lub wyodrębnione prawnie

Rzeczami nie są przedmioty niematerialne jak: energia, dobra o charakterze intelektualnym, dobra osobiste, pieniądze i papiery wartościowe itp.

Rzeczami nie są też przedmioty materialne nie zindywidualizowane fizycznie lub nie wyodrębnione prawne, jak: ciecze i gazy w stanie wolnym, kopaliny znajdujące się w gruncie, zwierzęta w stanie wolnym.

Te wszystkie elementy, które nie mogą być odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo przedmiotu odłączonego

Nie można przenieść własności części składowej rzeczy bez przeniesienia własności rzeczy głównej

Np.: do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale związane z gruntem, jak również drzewa i inne rośliny; chyba, że istnieją szczególne przepisy które odrywają prawnie np. budynek od gruntu w ten sposób, że różne są podmioty własności gruntu i budynku (np. użytkowanie wieczyste gruntu)

Odrębne rzeczy potrzebne do korzystania z rzeczy głównej

Przynależności mogą nie dzielić w obrocie losów rzeczy głównej

Aby daną rzecz można było nazwać przynależnością do jakiejś innej rzeczy głównej, związek obu rzeczy musi spełnić równocześnie następujące warunki:

Dział X Nieruchomość gruntowa

Nieruchomość to część powierzchni ziemskiej stanowiąca przedmiot odrębnej własności (grunt) wraz ze wszystkim, co jest z nią trwale związane: zabudowaniami, drzewami i innymi częściami składowymi

Z definicji podanej w art.46 wynika, że:

  1. Nieruchomość jest częścią powierzchni ziemskiej stanowiącą przedmiot odrębnej własności

  2. Właściciel gruntu jest właścicielem jego części składowych, w szczególności budynku (chyba, że są jakieś przepisy szczególne)

Nieruchomość gruntowa tj. grunt, czyli część powierzchni ziemskiej stanowiąca wyodrębnioną całość, oznaczona granicami i będąca odrębnym przedmiotem własności.

Nieruchomość gruntowa zabudowana lub niezabudowana może być: nieruchomością rolną, nieruchomością leśną lub przeznaczoną na cele nierolne i nieleśne i zawsze stanowi grunt, wraz z częściami składowymi: budynkami i innymi urządzeniami, trwale z gruntem związanymi, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

„Nieruchomościami rolnymi są nieruchomości, które są lub mogą być wykorzystywane do prowadzenia działalności wytwórczej w rolnictwie, w zakresie produkcji roślinnej i zwierzęcej, nie wyłączając produkcji ogrodniczej, sadowniczej i rybnej”

Nieruchomość rolną stanowią grunty orne, sady, łąki i pastwiska, grunty pod zabudowaniami (budynkami mieszkalnymi i gospodarczymi) oraz grunty pod wodami użytkowanymi na cele produkcji rolnej np. stawy rybne, a także wkłady do rolniczej spółdzielni produkcyjnej i ogródki działkowe. Nie jest natomiast tą nieruchomością działka deputatowa lub przyzagrodowa albo też pojedyncza działka w ogrodzie działkowym. Do nieruchomości rolnych nie zalicza się nieużytków, lasów i gruntów leśnych. Mogą one natomiast wchodzić w skład gospodarstwa rolnego.

Użytki rolne dzieli się na:

1) grunty orne, oznaczone symbolem - R,

2) sady, oznaczone symbolem złożonym z litery „S” oraz symbolu odpowiedniego użytku gruntowego, stanowiącego część składową oznaczenia klasy gleboznawczej gruntu, na którym założony został sad, np. S-R, S-Ł, S-Ps,

3) łąki trwałe, oznaczone symbolem - Ł,

4) pastwiska trwałe oznaczone symbolem - Ps,

5) grunty rolne zabudowane, oznaczone symbolem złożonym z litery „B” oraz symbolu odpowiedniego użytku gruntowego, stanowiącego część składową oznaczenia klasy gleboznawczej gruntu, na którym wzniesione zostały budynki, np. B-R,

6) grunty pod stawami, oznaczone symbolem - Wsr,

7) rowy, oznaczone symbolem - W.

Nieruchomości leśne nie są precyzyjnie zdefiniowane w kodeksie cywilnym. W celu ich zidentyfikowania stosuje się łącznie przepisy ustawy o lasach oraz rozporządzenie w spr. Ewidencji gruntów i budynków.

Nieruchomościami leśnymi - lasami, w rozumieniu ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach mogą być dwa rodzaje gruntów, o różnym przeznaczeniu:

1) zwartej powierzchni co najmniej 0,10 ha (istnieje norma obszarowa), pokryty roślinnością leśną (uprawami leśnymi) - drzewami i krzewami oraz runem leśnym - lub przejściowo jej pozbawiony:

a) przeznaczony do produkcji leśnej lub

b) stanowiący rezerwat przyrody lub wchodzący w skład parku narodowego albo,

c) wpisany do rejestru zabytków;

2) związany z gospodarką leśną, zajęty pod wykorzystywane dla potrzeb gospodarki leśnej: budynki i budowle, urządzenia melioracji wodnych, linie podziału przestrzennego kraju, drogi leśne, tereny pod liniami energetycznymi, szkółki leśne, miejsca składowania drewna, a także wykorzystywany na parkingi leśne i urządzenie turystyczne.

Definicja lasu obejmuje następujące elementy: grunt i jego części składowe, normę obszarową i przeznaczenie lasu. W ewidencji gruntów i budynków do gruntów leśnych zalicza się:

1) lasy, oznaczone symbolem - Ls,

2) grunty zadrzewione i zakrzewione, oznaczone symbolem - Lz, lub w przypadku zadrzewień śródpolnych, zaistniałych na gruntach objętych klasyfikacją gleboznawczą - symbolem złoŜonym z liter „Lz” oraz symbolu odpowiedniego uŜytku gruntowego, stanowiącego część składową oznaczenie klasy gleboznawczej gruntu, np. Lz-R, Lz-Ł, Lz-Ps.

1) budynki, budowle i inne urządzenia trwale z gruntem związane (istnieją wyjątki np. użytkowanie wieczyste),

2) drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania art..48 k.c. (drzewa i inne rośliny są odrębnymi rzeczami i ruchomymi tylko wtedy, gdy przepisy szczególne przewidują, że stanowią one samoistny przedmiot własności – art. 279 k.c.),

3) wody stojące, czyli powierzchniowe wody stojące, wody w rowach i studniach, wody w naturalnych lub sztucznych jeziorach i innych zbiornikach bezprzepływowych, wody z opadów atmosferycznych, wody pozostałe po wylewie wody płynącej,

4) złoża kopalin nie stanowiących własności Skarbu Państwa w świetle przepisów Prawa geologicznego i górniczego (art. 7), czyli kopaliny pospolite,

5) za części składowe nieruchomości uważa się także prawa związane z jej własnością (wg art. 50 k.c.), czyli służebność gruntową, udział właściciela lokalu we współwłasności nieruchomości wspólnej, w wypadku ustanowienia odrębnej własności lokali oraz przysługująca wieczystemu użytkowaniu własność budynku i urządzeń na użytkowanym gruncie będącym własnością Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego.

Istotna różnica pomiędzy przynależnością, a częścią składową polega na tym, że przynależności są samoistnymi rzeczami i nie muszą dzielić losu prawnego rzeczy głównej.

Wprawdzie kodeks cywilny w art. 52 stanowi, że „czynność prawna mająca za przedmiot rzecz główną odnosi skutek także względem przynależności”, norma ta ma jednak charakter względnie obowiązujący, tzn. że strony mogą na drodze czynności prawnej postanowić inaczej.

Dział XI Nieruchomość budynkowa i lokalowa

Nieruchomość budynkowa- budynek trwale związany z gruntem, który nie stanowi części składowej nieruchomości gruntowej, tylko jest odrębnym przedmiotem własności.

Przepisy dopuszczające istnienie nieruchomości budynkowej: nieruchomość budynkowa powstaje w przypadku, gdy użytkownik wieczysty gruntu wybuduje na nim budynek albo gdy użytkownik wieczysty nabędzie budynek przy zawarciu umowy o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste.

Definicja nieruchomości lokalowej: Lokal mieszkalny, który w wyniku wyodrębnienia na zasadach określonych w ustawie o własności lokali przekształca się w tzw. nieruchomość lokalową. By powstała własność nieruchomości lokalowej niezbędny jest wpis tej własności w księdze wieczystej. Wyodrębnienie wiąże się z koniecznością założenia księgi wieczystej i dokonanie w niej wpisu własności.

Przepisy dopuszczające istnienie nieruchomości lokalowej: lokal składa się z izby lub zespołu izb położonych w obrębie budynku, wydzielony musi zostać trwałymi ścianami, pomieszczenia wchodzące w skład lokalu muszą spełniać wymogi dla pomieszczeń przeznaczonych na stały pobyt ludzi, pomieszczenia muszą służyć zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych i innych.

Możliwość wydzielenia nieruchomości lokalowej konstytuuje kodeks cywilny w art. 46 § 1 kc, który mówi, iż nieruchomością może być także m. in. część budynku, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowi odrębny od gruntu przedmiot własności. W tym przypadku takimi przepisami szczególnymi jest ustawa o własności lokali. W art. 2 ust. 1 uwl ustawodawca zdecydował, że odrębną nieruchomością lokalową może być tylko samodzielny lokal mieszkalny lub lokal o innym przeznaczeniu. Oznacza to, iż lokal musi spełniać odpowiednie wymogi samodzielności, potwierdzone przez odpowiedni organ administracji publicznej ( starostę) zaświadczeniem o samodzielności lokalu (art. 2 ust. 3 uwl).

Współwłasność przymusowa części wspólnych budynku i gruntu: to taka, której zniesienie jest niedopuszczalne (musi trwać przez cały czas trwania stosunku prawnego będącego jej podstawą). Występuje jako konsekwencja odrębnej własności lokali: grunt pod budynkiem, w którym je wyodrębniono, jak również części budynku i urządzenia służące wspólnemu użytkowi zawsze stanowią współwłasność właścicieli wszystkich lokali.

Określenie udziałów właścicieli nieruchomości lokalowej w części wspólnej budynku i gruntu: wyrażona ułamkowo wielkość obrazującą prawo właścicieli lokalu w nieruchomości wspólnej, z które wyodrębniono lokale stanowiącej przedmiot współwłasności i współużytkowania wieczystego właścicieli lokali. Udział we współwłasności nieruchomości przypada wszystkim właścicielom lokali- zarówno wyodrębnionych jak i dotychczasowemu właścicielowi nieruchomości ze względu na należące do niego niewyodrębnione lokale. Udział właściciela to stosunek powierzchni użytkowej lokalu wraz z powierzchnią pomieszczeń przynależnych do łącznej powierzchni użytkowej wszystkich lokali wraz z pomieszczeniami do nich przynależnych.


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
prawo all
Zagadnienia z odpowiedziami ALL, Prawo finansowe(12)
PRAWO EUROPEJSKIE - all, POLITOLOGIA (czyli to czym zajmuję się na co dzień), Prawo Europejskie
PR-ALL sm, PRAWO
Prawo Gatesa, Informatyka -all, INFORMATYKA-all
Prawo i komputer, wrzut na chomika listopad, Informatyka -all, INFORMATYKA-all, Informatyka-20 wrześ
prawo pytania all, semestr I, Podstawy Prawa, Wykłady I semestr, prawo, prawo, prawo
prawo adm all
PRAWO 3
wykład 1 Czym jest prawo
od Elwiry, prawo gospodarcze 03
prawo gospodarcze wspólny znak towarowy
Prawo karne 1
Elementy prawa prawo administracyjne

więcej podobnych podstron