Problem	Cel	Planowanie	Realizacja i ocena
1. Deficyt samoopieki i samopielęgnacji.	1. Wykonanie zabiegów pielęgnacyjnych. 2. Zapewnienie opieki.	1. Toaleta całego ciała. 2. Zmiana bielizny pościelowej i osobistej. 3. Kontrola wydalania fizjologicznego.	1. Wykonano toaletę całego ciała. 2. Zmieniono bieliznę pościelową i osobistą. 3. Kontrolowano wydalanie fizjologiczne. Zabiegi pielęgnacyjne zostały wykonane.

2. Zagrożenie zmian skórnych spowodowanych stałym umieszczeniem w łóżku.	* profilaktyka antyodleżynowa. * niedopuszczenie do powstania zmian.	* częsta zmiana pościeli * zmiana pozycji * toaleta antyodleżynowa * stosowanie udogodnień typu „wałek” pomagający w utrzymaniu pozycji lewo lub prawostronnej	* zmieniono pozycję. * wykonano toaletę miejsca zmian skórnych. * nasmarowanie miejsca zmian skórnych maścią typu SUDOKREM. * podłożono wałek pod plecy. Zmiany skórne ulegają poprawie.

3. Trudności w spożywaniu i połykaniu pokarmu.	1. Pomoc w spożywaniu pokarmu. 2. Ułatwienie czynności połykania.	1.Podawanie pokarmu. 2. Podawanie płynów. 3. Rozdrabnianie posiłku i pomoc w ich podawaniu.	1. Nakarmiono i napojono mieszkankę. 2. Podano leki. Mieszkanka zadowolona, nakarmiona i nawodniona.
4.Niekontrolowane wydalanie moczu spowodowane zaawansowanym procesem chorobowym	1.Zachowanie higieny dróg moczowych, pomoc choremu w jak najdłuższym utrzymaniu kontroli nad wydalaniem moczu.	1. pozostawienie basenu w pobliżu łóżka 2. przypominanie choremu o oddaniu moczu, zwracanie uwagi na pozawerbalne sygnały powiązane z potrzebą wydalania 3. wyraźne oznakowanie drogi do toalety 4. usuwanie zbędnych przedmiotów w pobliżu WC 5. stosowanie pampersów, wkładek absorbcyjnych i pielucho majtek 6. wymiana pieluchy by chory czuł się komfortowo 7. jeżeli jest taka potrzeba założenie cewnika do pęcherza moczowego	1.Na zlecenie lekarza czasowo założono cewnik do pęcherza moczowego w celu prowadzenia dobowej diurezy. 2.Prowadzono dokładną higienę krocza oraz pielęgnację cewnika. 3.Po rozcewnikowaniu wprowadzono działania przypominające o potrzebie oddawania moczu.
5.Osamotnienie i znużenie.	1. Znalezienie zajęcia poprawiającego samopoczucie.	1. Rozmowa ze współlokatorkami, aby również rozmawiały z panią Amelią. 2. Rozmowa z mieszkanką o wydarzeniach z Polski i świata. 3. Ułożenie w pozycji dogodnej do oglądania telewizji.	1. Nakłonienie współlokatorek, aby rozmawiały z panią Amelią. Osamotnienie i znużeni na pewien czas ustąpiło.
6. Zaburzenia snu	utrzymanie prawidłowego rytmu dnia	nie dopuszczenie do tzn. „drzemek” w ciągu dnia; w ciągu dnia chory powinien być aktywny fizycznie (wykonujemy z nim lekkie ćwiczenia gimnastyczne, wychodzić na spacer); pozwalać pacjentowi na wykonywanie łatwych zadań np. malowanie, majsterkowanie (to męczy chorego i zapewnia mu spokojny sen); ewentualne podanie środków farmakologicznych zleconych przez lekarza w związku z występowaniem tego typy zaburzenia(lub też poinformowanie rodziny o takiej ewentualności).	chory w czasie dnia nie śpi; zapewniono właściwy dobór wysiłku fizycznego do możliwości pacjenta; podopieczny stara się wykonywać zajęcia, które wcześniej bardzo lubił; poinformowano rodzinę odnośnie przyjmowanie środków farmakologicznych przy zaburzeniach snu.
6.Brak organizacji czasu wolnego	1. zorganizowanie czasu wolnego	jeśli podopieczny jest w stanie się poruszać, możemy wybrać się z nim na spacer (długość uzależniona od możliwości pacjenta); można czytać razem z pacjentem czasopisma, oglądać zdjęcia w albumach; poznając wcześniejsze zainteresowanie chorego możemy mobilizować do ich wykonywanie np. zajęcia artystyczne (rysunek, muzyka), domowe (pomoc w zajęciach gospodarczych, przygotowywaniu posiłków).	Zorganizowano czas wolny choremu po przez spacer, zaktywizowano pacjenta do czytania artykułu, a także do oglądania fotografii bliskich mu osób, zmobilizowano do wykonywania zajęć, które kiedyś podopiecznego interesowały. Pacjentowi szybko upłynął czas.
7.Utrudniona komunikacja	utrzymanie komunikacji w zakresie w jakiem jest ona jeszcze możliwa	najlepiej gdy mówimy do chorego półgłosem (podniesiony głos może być odbierany jako napaść); gdy stoimy do chorego twarzą w twarz, patrzymy mu w oczy, możemy trzymać za rękę; okazujemy choremu życzliwość i serdeczność, dajemy mu odczuć, że się nim interesujemy; formułujemy pytania zamknięte, tak aby chory odpowiadał „tak” albo „nie”; jeśli mamy wydać polecenie należy je kilka razy powtórzyć, zdania powinny być krótkie proste i jasne; stawiamy tylko jedno pytanie na raz i jeśli trzeba je powtórzyć to przy użyciu jednakowego zdania; nie należy przyspieszać odpowiedzi chorego, nie podsuwać mu słów, które mu trudno znaleźć, lecz naprowadzać na nie;	używanie właściwej skali dźwiękowej; w czasie rozmowy zawsze patrzono pacjentowi w oczy; okazywano zainteresowanie i życzliwość choremu; pytania zadawano zawsze proste tak aby pacjent był w stanie na nie odpowiedzieć; nie stawiano więcej niż jedno pytanie jednocześnie; słuchano słów chorego z właściwą uwagą;
8.Kłopoty z pamięcią, częste gubienie się	Zapobieganie samodzielnym wyjściom pacjentki, pomoc w poruszaniu się po ośrodku.	Umieszczenie naklejek na pojemnikach z herbatą, cukrem. solą czy innymi przyprawami, czy produktami, których chory często używa, umieszczenie w pokoju tablicy, na której umieścimy proste polecenia, wskazówki, czy ważne numery telefonów; staramy się nie okazywać zniecierpliwienia, nie pokrzywiać się, nie denerwować na naszego podopiecznego, gdy trudno nam się z nim porozumieć; ważne jest aby oznakować pomieszczenia, drogę do nich; należy przypominać choremu, kim jesteśmy i jaką pełnimy rolę w jego życiu; u pacjenta, który często ucieka, zachęcenie chorego do noszenia specjalnej bransoletki lub karty z wypisanym na nich nazwiskiem, adresem i numerem telefonu, a także pamiętanie o zamykaniu drzwi na klucz.	wszystkie pojemniki na przyprawy i produkty zostały zaopatrzone w odpowiedniej wielkości napisy; umieszczono na szafce kartki z ważnymi numerami telefonów; okazano życzliwość i zrozumienie pacjentowi; oznakowano pomieszczenia w ośrodku dla ułatwienia choremu orientacji; chory nosi przy sobie kartę ze swoimi danymi personalnymi.
9. Nadpobudliwość psychoruchowa	zapewnienie spokoju i bezpieczeństwa	zająć czymś podopiecznego (np. ciekawym artykułem); można włączyć muzykę, wziąć chorego za rękę, uśmiechnąć się, pogłaskać po głowie; nigdy nie należy traktować chorego jak dziecko;	zapewniono właściwą atmosferę aby złagodzić nadpobudliwość; traktowano pacjenta z należytym szacunkiem;