Ewidencja gruntów i budynków (kataster nieruchomości) - rozumie się przez to jednolity dla kraju, systematycznie aktualizowany zbiór informacji o gruntach, budynkach i lokalach, ich właścicielach oraz o innych osobach fizycznych lub prawnych władających tymi gruntami, budynkami i lokalami

Kataster – to taki system, w którym rejestrowana jest informacja katastralna, czyli informacja o terenie dotycząca gruntów, budynków i lokali, zarówno w zakresie ich położenia w przestrzeni, jak też w zakresie cech fizycznych i prawnych.

Kataster nieruchomości – nazywamy taki rejestr nieruchomości, służący różnym celom, który zawiera spis wszystkich rodzajów nieruchomości znajdujących się na obszarze zdefiniowanej jednostki katastralnej, zawierający informacje o położeniu nieruchomości, informacje prawne dotyczące nieruchomości, a także wartość nieruchomości.

Jednostka ewidencyjna – obszar gruntów położonych w granicach administracyjnych gminy, a jeżeli w skład gminy wchodzi miejscowość o statusie miasta albo wyodrębnionej dzielnicy -również w granicach administracyjnych miasta lub kilku sąsiadujących ze sobą dzielnic.

Obręb – podstawowa jednostka powierzchniowa, dla której sporządza się odrębny operat ewidencyjny. Obszar obrębu tworzą powierzchnie wszystkich działek ewidencyjnych wchodzących w jego skład, a jego granice na obszarach wiejskich powinny być zgodne z granicami wsi i sołectw. W miastach (dzielnicach), tam gdzie to możliwe, granice obrębów pokrywają się z granicami określonymi w szczególności przez wody, ulice, linie kolejowe i obejmują tereny o jednorodnej zabudowie i zagospodarowaniu.

Działka ewidencyjna – ciągły obszar gruntu, położony w granicach jednego obrębu, jednorodny pod względem prawnym, wydzielony z otoczenia za pomocą linii granicznych, a w przypadku braku stanu prawnego, ze względu na stan faktyczny.

Użytek gruntowy – ciągły obszar gruntu, wyodrębniony ze względu na jednorodny sposób użytkowania lub zagospodarowania.

Użytki gruntowe wykazywane w ewidencji dzielą się na następujące grupy (7 grup):

1) użytki rolne,

2) grunty leśne oraz zadrzewione i zakrzewione,

3) grunty zabudowane i zurbanizowane,

4) użytki ekologiczne, oznaczone symbolem złożonym z litery "E" oraz symbolu odpowiedniego użytku gruntowego określającego sposób zagospodarowania lub użytkowania terenu, np. E-Ws, E-Wp, E-Ls, E-Lz, E-N, E-Ps, E-R,

5) nieużytki, oznaczone symbolem - N,

6) grunty pod wodami,

7) tereny różne oznaczone symbolem - Tr.

Użytki rolne dzielą się na:

1) grunty orne, oznaczone symbolem - R,

2) sady, oznaczone symbolem złożonym z litery "S" oraz symbolu odpowiedniego użytku gruntowego, stanowiącego część składową oznaczenia klasy gleboznawczej gruntu, na którym założony został sad, np. S-R, S-Ł, S-Ps,

3) łąki trwałe, oznaczone symbolem - Ł,

4) pastwiska trwałe, oznaczone symbolem - Ps,

5) grunty rolne zabudowane, oznaczone symbolem złożonym z litery "B" oraz symbolu odpowiedniego użytku gruntowego, stanowiącego część składową oznaczenia klasy gleboznawczej gruntu, na którym wzniesione zostały budynki, np. B-R, B-Ł, B-Ps,

6) grunty pod stawami, oznaczone symbolem - Wsr,

7) rowy, oznaczone symbolem - W.

Grunty leśne oraz zadrzewione i zakrzewione dzielą się na:

1) lasy - Ls,

2) grunty zadrzewione i zakrzewione - Lz, lub, w przypadku zadrzewień śródpolnych, zaistniałych na gruntach objętych klasyfikacją gleboznawczą - symbolem złożonym z liter "Lz" oraz symbolu odpowiedniego użytku gruntowego, stanowiącego część składową oznaczenia klasy gleboznawczej gruntu, np. Lz-R, Lz-Ł, Lz-Ps.

Grunty zabudowane i zurbanizowane dzielą się na:

1) tereny mieszkaniowe, oznaczone symbolem - B,

2) tereny przemysłowe, oznaczone symbolem - Ba,

3) inne tereny zabudowane, oznaczone symbolem - Bi,

4) zurbanizowane tereny niezabudowane, oznaczone symbolem - Bp,

5) tereny rekreacyjno-wypoczynkowe, oznaczone symbolem - Bz,

6) użytki kopalne, oznaczone symbolem - K,

7) tereny komunikacyjne, w tym:

a) drogi, oznaczone symbolem - dr,

b) tereny kolejowe, oznaczone symbolem - Tk,

c) inne tereny komunikacyjne, oznaczone symbolem - Ti.

Grunty pod wodami dzielą się na:

1) grunty pod morskimi wodami wewnętrznymi, oznaczone symbolem - Wm,

2) grunty pod wodami powierzchniowymi płynącymi, oznaczone symbolem - Wp,

3) grunty pod wodami powierzchniowymi stojącymi, oznaczone symbolem - Ws.

Sadów o powierzchni mniejszej od 0,1000 ha oraz innych użytków gruntowych o powierzchni mniejszej od 0,0100 ha nie wykazuje się w ewidencji.

Jednostka rejestrowa gruntów – działki położone w granicach jednego obrębu, wchodzące w skład jednej nieruchomości

Jednostka rejestrowa budynków – budynki stanowiące odrębny od gruntu przedmiot własności, położone w granicach jednego obrębu i należące do tego samego właściciela.

Jednostka rejestrowa lokali – lokale stanowiące odrębne nieruchomości znajdujące się w budynkach położonych w granicach jednego obrębu i należące do tego samego właściciela.

Budynek – obiekt budowlany, który jest budynkiem w rozumieniu standardowej klasyfikacji i nomenklatury, wprowadzonych na podstawie ustawy z 29 czerwca 1995 roku o statystyce publicznej oraz rozporządzenia Rady Ministrów z 30.12.1999 roku w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych - KOB

Budynki to zadaszone obiekty budowlane wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych. Przystosowane są do przebywania ludzi, zwierząt lub ochrony przedmiotów (ROZPORZĄDZENIE RADY MINISTRÓW z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 z 1999r.).

Przez obiekty budowlane rozumie się konstrukcje połączone z gruntem w sposób trwały, wykonane z materiałów budowlanych i elementów składowych, będące wynikiem prac budowlanych.

Budynki mieszkalne - są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych, a także budynki wielorodzinne, domy mieszkalne zawierające więcej niż 4 mieszkania, domy jednorodzinne oraz domy mieszkalne w zabudowie zagrodowej. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem.

Budynki niemieszkalne są to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych. W przypadku, gdy co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest do celów mieszkalnych, budynek klasyfikowany jest jako budynek mieszkalny.

Lokal - samodzielny lokal mieszkalny - wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne (USTAWA z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. Nr 80, poz. 903, z 2000r. z póź. zm.)).

Założenie ewidencji gruntów i budynków - polega na wykonaniu czynności technicznych i administracyjnych, związanych z utworzeniem komputerowych baz danych ewidencyjnych i operatu ewidencyjnego oraz uruchomieniu systemu komputerowego i pozyskaniu po raz pierwszy danych niezbędnych do tego celu.

Prowadzenie ewidencji gruntów i budynków – polega na podejmowaniu czynności związanych z zapewnieniem zgodnego z przepisami jej funkcjonowania, wydawania decyzji administracyjnych w zakresie przewidzianym w rozporządzeniu z 29.03.2001 roku w sprawie ewidencji gruntów i budynków oraz podejmowaniu działań modernizacyjnych.

Modernizacja ewidencji gruntów i budynków – jest procesem polegającym na dostosowaniu istniejącej ewidencji gruntów do przepisów rozporządzenia z 29.03.2001 roku oraz na założeniu ewidencji budynków i lokali.

Weryfikacja danych ewidencyjnych – zespół czynności sprawdzających aktualność danych.

Archiwizacja danych ewidencyjnych – przekazywanie dokumentów oraz danych ewidencyjnych, które utraciły przydatność użytkową, do właściwych archiwów państwowych

Operat ewidencji gruntów – dokumentacja utworzona w czasie zakładania ewidencji gruntów służąca do jej dalszego prowadzenia.

Podział kraju na cele ewidencji gruntów i budynków.

Ewidencję zakłada się i prowadzi w systemie informatycznym, z uwzględnieniem istniejącego podziału kraju dla celów ewidencji, opartego na zasadniczym trójstopniowym podziale terytorialnym państwa (województwo, powiat, gmina).

Jednostkami powierzchniowymi podziału kraju dla celów ewidencji są:

• jednostka ewidencyjna,

• obręb ewidencyjny,

• działka ewidencyjna.

Jednostka ewidencyjna – obszar gruntów położonych w granicach administracyjnych gminy, a jeżeli w skład gminy wchodzi miejscowość o statusie miasta albo wyodrębnionej dzielnicy -również w granicach administracyjnych miasta lub kilku sąsiadujących ze sobą dzielnic.

Jednostkę ewidencyjną określa nazwa własna oraz identyfikator krajowego rejestru urzędowego podziału terytorialnego kraju, prowadzonego na podstawie przepisów o statystyce publicznej.

Identyfikator jednostki ewidencyjnej przyjmuje postać:

WWPPGG_R

WW – kod województwa,

PP – kod powiatu w województwie,

GG – kod gminy w powiecie,

R – jedna z cyfr: 1,2,3,4,5,8,9 określająca typ gminy.

Typy gmin:

1. gmina miejska,

2. gmina wiejska,

3. gmina miejsko-wiejska,

4. miasto w gminie miejsko-wiejskiej,

5. obszar wiejski w gminie miejsko-wiejskiej,

8. dzielnice M. St. Warszawy,

9. delegatury i dzielnice innych gmin miejskich

Kod województwa, powiatu i gminy przyjmuje się z Krajowego Rejestru Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju (TERYT).

Przebieg granic jednostek ewidencyjnych jest zgodny z przebiegiem granic jednostek podziału terytorialnego państwa, ewidencjonowanym w Państwowym Rejestrze Granic i Powierzchni Jednostek Podziału Terytorialnego Państwa.

Pole powierzchni jednostki ewidencyjnej stanowi suma pól powierzchni ewidencyjnych działek w tej jednostce ewidencyjnej.

Obręb – podstawowa jednostka powierzchniowa, dla której sporządza się odrębny operat ewidencyjny. Obszar obrębu tworzą powierzchnie wszystkich działek ewidencyjnych wchodzących w jego skład, a jego granice na obszarach wiejskich powinny być zgodne z granicami wsi i sołectw. W miastach (dzielnicach), tam gdzie to możliwe, granice obrębów pokrywają się z granicami określonymi w szczególności przez wody, ulice, linie kolejowe i obejmują tereny o jednorodnej zabudowie i zagospodarowaniu.

Obręb w jednostce ewidencyjnej jest określony przez jego nazwę i numer lub wyłącznie przez numer.

Identyfikator obrębu ewidencyjnego przyjmuje postać:

WWPPGG_R.XXXX

XXXX – numer ewidencyjny obrębu w jednostce ewidencyjnej,

określony za pomocą liczb całkowitych w przedziale od

0001 do 9999.

Pole powierzchni ewidencyjnej obrębu stanowi suma pól powierzchni ewidencyjnych działek w obrębie ewidencyjnym.

Podział na obręby wykazywany jest na mapie w skali 1:10000 lub 1:25000.

Działka ewidencyjna – ciągły obszar gruntu, położony w granicach jednego obrębu, jednorodny pod względem prawnym, wydzielony z otoczenia za pomocą linii granicznych, a w przypadku braku stanu prawnego, ze względu na stan faktyczny.

Identyfikatorem działki ewidencyjnej jest ciąg liczb i znaków przyjmujących następującą postać:

WWPPGG_R.XXXX.NDZ.

WWPPGG_R – identyfikator gminy,

XXXX – numer ewidencyjny obrębu,

NDZ – numer ewidencyjny działki, unikalny w granicach obrębu

W przypadkach szczególnych, gdy dotychczasowa numeracja działek ewidencyjnych prowadzona jest w ramach arkusza mapy ewidencyjnej, dopuszcza się stosowanie identyfikatora działki ewidencyjnej w postaci:

WWPPGG_R.XXXX.AR_NR.NDZ.

AR_NR – kod arkusza mapy ewidencyjnej,

NR – numer porządkowy arkusza tej mapy,

NDZ – numer ewidencyjny działki unikalny w granicach arkusza

mapy.

Sąsiadujące ze sobą działki, nawet jeżeli są przedmiotem tych samych praw (prawa własności), lub będące we władaniu tych samych osób lub jednostek organizacyjnych (szkoły podstawowej jako jednostki organizacyjnej), wykazuje się w EGiB jako odrębne działki.

Będą to wyjątki od definicji działki, które mają miejsce w następujących przypadkach:

• gdy działki zostały wyodrębnione w wyniku podziału nieruchomości, a materiały powstałe w trakcie prac geodezyjnych i kartograficznych związanych z tym podziałem przyjęte zostały do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego,

• gdy są wyszczególnione w istniejących dokumentach określających stan prawny nieruchomości, przede wszystkim w KW, zbiorach dokumentów, aktach notarialnych, prawomocnych orzeczeniach sądowych i ostatecznych decyzjach administracyjnych, jednocześnie są działkami gruntu lub działkami budowlanymi,

• gdy obejmują grunty zajęte pod drogi publiczne, linie kolejowe, wody śródlądowe, rowy, a ich wyszczególnienie jest celowe ze względu na odrębne oznaczenia tych gruntów w innych ewidencjach i rejestrach publicznych bądź ze względu na ich różne nazwy urzędowe.

W razie wzajemnego przecinania się linii kolejowych, dróg publicznych, morskich wód wewnętrznych oraz wód śródlądowych płynących, przy ustalaniu granic dziełek ewidencyjnych stosuje się następujące zasady:

1. morskie wody wewnętrzne oraz wody śródlądowe płynące, z wyjątkiem wód płynących rurociągami lub krytymi kanałami, dzielą linie kolejowe i drogi publiczne na odrębne działki ewidencyjne,

2. linie kolejowe dzielą drogi publiczne na odrębne działki ewidencyjne,

3. drogi wyższej kategorii dzielą drogi niższej kategorii na odrębne działki ewidencyjne,

drogi publiczne tej samej kategorii dzielą się na odrębne działki ewidencyjne według dotychczasowych ustaleń w ewidencji,

5. drogi w tunelach i na wiaduktach są przecinane drogami zlokalizowanymi na gruncie,

6. wody płynące dzielą rowy melioracyjne, stanowiące własność Skarbu Państwa, na odrębne działki ewidencyjne.

Przy zakładaniu ewidencji, oprócz powyższych ustaleń, należy przestrzegać następujących zasad:

1. numerację działek ewidencyjnych rozpoczynać od północno- zachodniego narożnika obrębu i prowadzić ją w sposób ciągły w poszczególnych kompleksach, wyznaczonych przez drogi, ulice, koleje, cieki, w kierunku południowo-wschodnim;

2. poprzez odpowiednią numerację działek ewidencyjnych dróg, ulic kolei i cieków zachować w miarę możliwości ciągłość numeracji działek ewidencyjnych w sąsiadujących ze sobą kompleksach.

W razie podziału nieruchomości nowo powstałe działki ewidencyjne oznacza się numerami w postaci ułamka q/p, w którym q jest liczbą naturalną oznaczającą numer działki ewidencyjnej pierwotnej podlegającej podziałowi, zaś p jest najmniejszą liczbą naturalną umożliwiającą wyróżnienie każdej nowej działki ewidencyjnej

Przy scaleniu i podziale nieruchomości likwiduje się numery dotychczasowe, a każdej nowej działce ewidencyjnej nadaje się kolejny numer po ostatnim numerze działki ewidencyjnej występującym w obrębie.

Przy scaleniu i wymianie gruntów części lub całego obrębu działki wyłączone ze scalenia zachowują dotychczasowe numery, zaś działki nowo utworzone otrzymują numery kolejne po ostatnim numerze działki występującym w tym obrębie.

Obszar działki - wyrażona w mierze metrycznej i zawarta w jej granicach powierzchnia, w której skład wchodzą:

• powierzchnie każdego użytku gruntowego (sumaryczne, jeżeli taki sam użytek występuje w kilku obszarach);

• powierzchnie konturów klasyfikacyjnych poszczególnych użytków (jako sumy takich samych elementów składowych - powierzchni klas tych samych użytków w działce);

• na terenach lasów elementy składowe oddziału wraz z powierzchnią pod liniami podziału powierzchniowego (duktami, pasami) od północy i od wschodu każdego oddziału oraz powierzchnią nie wyłączonych dróg i wód położonych w granicach oddziału.

Pole powierzchni działki określa się w hektarach i wykazuje z dokładnością zapisu do jednego metra kwadratowego (4,3467ha).

Identyfikator użytku gruntowego przyjmuje następującą postać:

WWPPGG_R.XXXX.UG.Nr

WWPPGG_R – identyfikator obrębu,

XXXX – numer ewidencyjny obrębu,

UG – kod konturu użytku gruntowego,

Nr – numer tego konturu unikalny w granicach obrębu

ewidencyjnego.

Jednostka rejestrowa gruntów – działki położone w granicach jednego obrębu, wchodzące w skład jednej nieruchomości.

Identyfikator jednostki rejestrowej gruntów przyjmuje następującą postać:

WWPPGG_R.XXXX.GNr

WWPPGG_R – identyfikator obrębu,

XXXX – numer ewidencyjny obrębu,

GNr – oznacza numer ewidencyjny jednostki rejestrowej gruntów,

Nr – jest liczbą naturalną unikalną w granicach obrębu.

Jednostka rejestrowa budynków – budynki stanowiące odrębny od gruntu przedmiot własności, położone w granicach jednego obrębu i należące do tego samego właściciela.

Identyfikator jednostki rejestrowej budynków przyjmuje następującą postać:

WWPPGG_R.XXXX.BNr

WWPPGG_R – identyfikator obrębu,

XXXX – numer ewidencyjny obrębu,

BNr – oznacza numer ewidencyjny jednostki rejestrowej

budynków,

Nr – jest liczbą naturalną, unikalną numerowaną od 1 do n

niezależnie - w ramach jednostek rejestrowych budynków w

obrębie.

Jednostka rejestrowa lokali – lokale stanowiące odrębne nieruchomości znajdujące się w budynkach położonych w granicach jednego obrębu i należące do tego samego właściciela.

WWPPGG_R.XXXX.LNr

WWPPGG_R – identyfikator obrębu,

XXXX – numer ewidencyjny obrębu,

LNr – oznacza numer ewidencyjny jednostki rejestrowej

lokali,

Nr – jest liczbą naturalną, unikalną, numerowaną od 1 do n

niezależnie - w ramach jednostek rejestrowych lokali w

obrębie.

Treść mapy ewidencyjnej

1. granice: państwa, jednostek zasadniczego trójstopniowego podziału terytorialnego państwa, jednostek ewidencyjnych, obrębów, działek,

2) oznaczenia punktów granicznych, z wyróżnieniem punktów, których położenie określone zostało w odpowiednim trybie i z wymaganą dokładnością, a spośród nich - punktów trwale stabilizowanych w terenie,

3) kontury użytków gruntowych i ich oznaczenia,

4) kontury klas gleboznawczych i ich oznaczenia,

5) kontury budynków,

6) numery działek ewidencyjnych

7) granice rejonów statystycznych i ich oznaczenia,

8) dane opisowo-informacyjne, a w szczególności:

1. nazwy jednostek zasadniczego trójstopniowego podziału terytorialnego państwa,

b) oznaczenia jednostki ewidencyjnej i obrębu,

c) nazwy ulic, placów, uroczysk, cieków, zbiorników wodnych i innych obiektów fizjograficznych,

d) numery dróg publicznych nadane na podstawie przepisów o drogach publicznych,

e) numery porządkowe i ewidencyjne budynków.

Przestrzennymi obiektami powierzchniowymi bazy danych numerycznej mapy ewidencyjnej są:

1. jednostki ewidencyjne,

2. obręby ewidencyjne,

3. działki ewidencyjne,

4. kontury użytków gruntowych,

5. kontury gleboznawczej klasyfikacji gruntów,

6. budynki,

7. rejony statystyczne.

Przestrzennymi obiektami punktowymi bazy danych numerycznej mapy ewidencyjnej są punkty osnowy poziomej osnowy geodezyjnej i pomiarowej osnowy sytuacyjnej.

Przestrzennymi obiektami liniowymi bazy danych numerycznej mapy ewidencyjnej są: granice państwa, województw, powiatów i gmin.

Danymi opisowymi obiektów przestrzennych numerycznej mapy ewidencyjnej są:

1. identyfikatory i nazwy tych obiektów,

2. opisy użytków gruntowych,

3. opisy klas gleboznawczych,

4. nazwy miejscowości,

5. nazwy ulic,

6. oznaczenia dróg publicznych,

7. numery ewidencyjne i porządkowe budynków oraz w szczególnych przypadkach ich nazwy własne,

8. nazwy własne wód stojących i płynących,

9. numery punktów osnowy geodezyjnej oraz punktów granicznych.

Ewidencyjna mapa numeryczna stanowi podstawę edycji:

1. mapy ewidencyjnej w formie analogowej,

2. wyrysów z mapy ewidencyjnej,

3. map tematycznych.

Mapę ewidencyjną edytuje się na arkuszach formatu A1, A2 lub A3 odrębnie dla każdego obrębu ewidencyjnego, w zależności od jego powierzchni.

W przypadku, gdy ze względu na dużą powierzchnię obrębu ewidencyjnego zachodzi potrzeba jego prezentacji na więcej niż jednym arkuszu mapy ewidencyjnej dokonuje się podziału tego obrębu na części; z których każda w miarę możliwości powinna się składać z całych działek ewidencyjnych.

Mapę ewidencyjną, w zależności od stopnia zurbanizowania terenu i struktury władania gruntów, sporządza się w skalach: 1:500, 1:1000, 1:2000 lub 1:5000.

Jako wytyczne do ustalania skali bazowej przyjmuje się, że niżej wymienione skale powinny być stosowane odpowiednio:

1. skala 1:500 - dla terenów o znacznym obecnym lub przewidywanym zainwestowaniu,

2. skala 1:1000 - dla terenów małych miast, aglomeracji miejskich i przemysłowych, oraz terenów osiedlowych wsi będących siedzibami gmin,

3. skala 1:2000 - dla pozostałych zwartych terenów osiedlowych, terenów rolnych o drobnej, nieregularnej szachownicy stanu władania oraz większych zwartych obszarów rolnych i leśnych na terenach miast,

4. skala 1:5000 - dla terenów o rozproszonej zabudowie wiejskiej oraz gruntów rolnych i leśnych na obszarach pozamiejskich.

Przy edycji mapy, szczególnie w skali 1:2000 lub 1:5000, jej dane opisowo-informacyjne dotyczące budynków oraz numery punktów granicznych nie muszą być wykazywane.

Do opracowania mapy ewidencyjnej stosuje się odpowiednie standardy techniczne dla mapy zasadniczej, ustalone odrębnymi przepisami.

Graficznej prezentacji obiektów przestrzennych ewidencyjnej mapy numerycznej dokonuje się zgodnie z zasadami określonymi w instrukcji technicznej K-1 – Mapa zasadnicza, wydanie trzecie, Warszawa 1998.

Na mapie ewidencyjnej stosuje się następujące oznaczenia literowe budynków ze względu na ich podstawową funkcję użytkową:

1. budynki mieszkalne - m,

2. budynki przemysłowe - p,

3. budynki transportu i łączności - t,

4. budynki handlowo – usługowe - h,

5. zbiorniki, silosy i budynki magazynowe - s,

6. budynki biurowe - b,

7. budynki szpitali i zakładów opieki medycznej - z,

8. budynki oświaty, nauki i kultury oraz budynki sportowe - k,

9. budynki produkcyjne, usługowe i gospodarcze dla rolnictwa - g,

10. inne budynki niemieszkalne - i .

121m4

121 – jest numerem ewidencyjnym budynku,

m –oznacza funkcję mieszkalną budynku,

4 – oznacza numer najwyższej kondygnacji.

Metryka mapy

Metryka dla mapy prowadzonej metodą klasyczną zakładana jest dla każdego arkusza. Metryka mapy prowadzonej techniką numeryczną zakładana jest dla każdego obrębu.

Metryka dla obu technik prowadzenia mapy zasadniczej ma formę dokumentu pisanego, uwierzytelnianego odręcznymi podpisami.

Celem metryki mapy jest podanie podstawowych informacji źródłowych o cechach mapy i ogólnym stopniu jej aktualności. Metrykę zakłada się dla mapy w momencie jej opracowania i uzupełnia w miarę wprowadzanych zmian.

Metryka mapy zasadniczej zawiera następujące dane:

1. dla mapy prowadzonej metodą klasyczną: tytuł, skalę, numer ewidencyjny, godło arkusza,

2. dla mapy prowadzonej techniką numeryczną: nazwę obrębu, jego numer i skalę bazową,

3. określenie układu współrzędnych,

4. opis metod opracowania mapy, daty i otrzymane dokładności,

5. wykonawców mapy odpowiedzialnych za jej opracowanie,

6. informacje dotyczące aktualizacji mapy.

Obliczanie powierzchni

Metody obliczania powierzchni

W zależności od wymaganej dokładności oraz posiadanych danych

geodezyjnych powierzchnię oblicza się jedną z podanych metod:

1. Analityczną – ze współrzędnych albo na podstawie miar z gruntu (pow. ogólna obrębu, pow. arkuszy map i kompleksów),

2. Graficzną – na podstawie miar odczytanych z pierworysu (pow. działek, pow. użytków gruntowych i klas gruntów),

3. Kombinowaną (analityczno-graficzną) – wykorzystując miary z gruntu i miary odczytane z pierworysu (pow. działek),

4. Mechaniczną – za pomocą planimetru biegunowego (pow. użytków gruntowych i klas gruntów).

Obliczanie powierzchni na podstawie miar z gruntu stosuje się do obszarów, dla których można uzyskać z gruntu dane geodezyjne do obliczania powierzchni.

Powierzchnię obliczoną sposobem analitycznym należy uważać przy dalszych pracach obliczeniowych jako powierzchnię bezbłędną.

Zgodnie z zasadami panującymi w geodezji powierzchnie obliczamy dwukrotnie: z tych samych danych geodezyjnych (współrzędnych), współrzędnych w celu sprawdzenia bezbłędności obliczenia, lub biorąc przy każdym obliczeniu inne elementy z mapy przy met. graficznej i kombinowanej, lub stosując inne ustawienie przyrządu przy met. mechanicznej, w celu upewnienia się, że powstała różnica nie przekracza dopuszczalnej odchyłki odpowiadającej danej metodzie.

Kolejność obliczania powierzchni.

Przy obliczaniu powierzchni stosuje się zasadę „od ogółu do

szczegółu” w związku z tym przyjmujemy następującą kolejność

obliczania powierzchni:

1. Ogólnej obrębu jako podstawowej jednostki powierzchniowej, dla której zakłada się operat ewidencji gruntów i budynków,

2. Części obrębu, ogólnych powierzchni arkuszy przedstawionych na poszczególnych arkuszach, jeżeli pierworys obrębu składa się z kilku arkuszy,

3. Kompleksów obliczeniowych wchodzących w skład poszczególnych arkuszy,

4. Działek wchodzących w skład poszczególnych kompleksów obliczeniowych,

5. Użytków i klas gruntów w granicach poszczególnych działek.

Za kompleks uważa się część obrębu ograniczoną naturalnymi granicami oraz granicami działek. Kompleks nie powinien obejmować więcej niż 50 działek, a jego powierzchnia nie powinna przekraczać 100 ha.

Ponadto dla pewności czy obliczenia zostały wykonane prawidłowo, przeprowadza się kontrolę:

• powierzchni ogólnej lub arkuszy map – met. siatki kwadratów,

• powierzchni kompleksów – met. mechaniczną,

Obliczone w ten sposób powierzchnie: ogólna, arkuszy map i kompleksów przy dalszych czynnościach (przy wyrównywaniu średnich wartości poszczególnych działek w danym kompleksie) uważane są za wartości bezbłędne.

Sprawdzianem właściwego obliczenia powierzchni działki są dwa warunki: nieprzekroczenia dopuszczalnej odchyłki przez różnicę dwukrotnego obliczenia działki, oraz właściwe zamknięcie sumy średnich wartości tych działek w stosunku do przyjętej powierzchni kompleksu.

Różnica dwukrotnego obliczenia powierzchni nie powinna przekraczać wartości przewidzianych dla danego sposobu obliczania i skali pierworysu:

Dla sposobu kombinowanego i graficznego

dP = 0,002P + 2,0 * - skala 1:5000

dP = 0,002P + 0,8 * - skala 1:2000

gdzie:

P – powierzchnia obliczanej figury w m².

Warunek zamknięcia się sumy średnich wartości działek w stosunku do przyjętej powierzchni kompleksu nie przekracza dopuszczonej odchyłki oblicza się ze wzoru:

dP = 0,002P + 0,4 * - skala 1:2000

dP = 0,002P + 1.0 * - skala 1:5000

gdzie:

P – powierzchnia kompleksu w m².

Zasady wyrównywania obliczonych powierzchni.

Sumę otrzymanych ostatecznych (średnich) wartości jednorodnych powierzchni należy porównać z uprzednio obliczoną i ustaloną (wyrównaną) powierzchnią obszaru, w którego skład te elementy wchodzą:

1. Powierzchnię arkuszy z powierzchnią ogólną obrębu,

2. Powierzchnię kompleksów z powierzchnią arkusza,

3. Powierzchnię działek z powierzchnią kompleksów,

4. Powierzchnię użytków i z powierzchnią działki.

Powierzchnię obliczoną sposobem analitycznym należy uważać przy dalszych pracach obliczeniowych jako powierzchnię bezbłędną.

Działki obliczone z miar z gruntu traktowane są jako elementy bezbłędne i przy wyrównywaniu nie otrzymują poprawek.

Zasady obliczania powierzchni ogólnej obrębu.

Powierzchnię ogólną obrębu oblicza się sposobem analitycznym.

Dla kontroli obliczenia powierzchni ogólnej obrębu sprawdza się:

• Współrzędne punktów zostały dobrze odpisane,

• Powierzchnie przybytków i ubytków zostały wzięte z właściwym znakiem.

Zasady obliczania powierzchni arkuszy.

Powierzchnie poszczególnych arkuszy pierworysu oblicza się w sposób podobny, jak przy obliczaniu powierzchni ogólnej obrębu.

Suma powierzchni poszczególnych arkuszy powinna być zgodna z powierzchnią ogólną obrębu.

Zasady obliczania powierzchni kompleksów.

Powierzchnie kompleksów należy obliczać ze współrzędnych jak powierzchnię ogólną. Kontrolę obliczenia można przeprowadzić,

jeżeli pow. kompleksu wynosi około 20-30 ha, za pomocą planimetru biegunowego przez jednokrotne obwiedzenie figury tego

kompleksu. Suma powierzchni kompleksów powinna być zgodna z powierzchnia danego arkusza.

Zasady, metody i sposoby obliczania powierzchni działek.

Przy obliczaniu powierzchni działki w zależności od jej wielkości, kształtu i konfiguracji oraz skali pierworysu można stosować

wszystkie metody i sposoby.

• Analityczna metoda obliczania powierzchni.

Działki o dużych powierzchniach, dla których są dane geodezyjne do obliczania powierzchni ze współrzędnych i domiarów, powierzchnie obliczamy analitycznie. Kontrolę obliczania przeprowadzamy za pomocą planimetru biegunowego.

Działki o powierzchniach nie przekraczających 4 cm² w skali mapy lub działki o prostych granicach, dla których są dane geodezyjne dotyczące ich zasadniczych elementów (boków, podstaw, szerokości, wysokości) obliczamy na podstawie miar z gruntu. Obliczenie powierzchni działek z miar z gruntu przeprowadza się jeden raz, a dla kontroli obliczenia wyznacza się powierzchnię tej działki sposobem graficznym lub mechanicznym.

• Kombinowana metoda obliczania powierzchni.

Metodę tą stosujemy przeważnie przy obliczaniu powierzchni działek wąskich i wydłużonych. W tym przypadku wymiary elementów małych tych działek jak: miary czołowe (wzdłuż dróg lub linii pomiarowych) bierzemy z pomiaru na gruncie, zaś wielkości większe (miary boków dłuższych, wysokości) odczytujemy graficznie z pierworysu.

Za działkę wąską i wydłużoną uważamy działkę, której szerokość wynosi mniej niż 10 m, zaś stosunek szerokości do długości jest mniejszy od 1:20, do takich działek zaliczamy także drogi.

W tym przypadku stosujemy dwukrotne obliczenie powierzchni każdej działki, rozbijając jej figurę na dwa trójkąty o zmiennych elementach. Przy obliczaniu powierzchni wieloboku rozbijamy go na trójkąty, przeważnie na trzy, cztery lub pięć.

• Graficzna metoda obliczania powierzchni.

Działki o powierzchni ponad 4 cm² w skali pierworysu o kształtach regularnych, które można rozbić na pierworysie na figury proste, ale dla których nie można uzyskać niezbędnych miar z gruntu, powierzchnie liczy się sposobem graficznym dwukrotnie, stosując różne i właściwe figury pomocnicze do obliczenia powierzchni ogólnej działki.

• Mechaniczna metoda obliczania powierzchni.

Metodę tę stosuje się do działek nieregularnych, jak również dużych wieloboków.

Obliczanie powierzchni konturów użytków i klas gruntów.

Obliczanie powierzchni konturów użytków i klas gruntów przeprowadza się na mapie ewidencyjnej w granicach każdej działki. Obliczanie powierzchni tych elementów działki przeprowadza się jeden raz sposobem graficznym lub mechanicznym.

Określenie powierzchni użytków i klas gruntów składa się z dwóch czynności: obliczeniowej i czynności kontrolnej.

Czynność obliczeniowa polega na:

• Wyznaczeniu powierzchni poszczególnych elementów zawartych w granicach każdej działki,

• Wyrównaniu obliczonych powierzchni tych elementów do powierzchni działki, jeżeli różnica pomiędzy powierzchnią

działki a sumą powierzchni obliczonych elementów nie przekracza:

1/50 powierzchni danej działki – skala 1:5000

1/100 powierzchni danej działki – skala 1:2000

Ustalanie stanów prawnych nieruchomości

Własność nieruchomości i użytkowanie wieczyste gruntów wykazuje się w ewidencji na podstawie wpisów w księgach wieczystych.

Własność nieruchomości i inne prawa, z wyłączeniem odrębnej własności lokalu i użytkowania wieczystego gruntów, ujawnia się w ewidencji również na podstawie:

• prawomocnych orzeczeń sądowych,

• umów zawartych w formie aktów notarialnych,

• ostatecznych decyzji administracyjnych,

• aktów normatywnych.

Źródłami informacji wykorzystywanych do ustalenia stanów prawnych nieruchomości są:

• protokoły badań ksiąg wieczystych i zbiorów dokumentów,

• dane zawarte w istniejącym operacie ewidencyjnym, w tym zbiory dowodów zmian,

• zbiory prawomocnych orzeczeń sądowych, aktów notarialnych i ostatecznych decyzji administracyjnych,

• dzienniki ustaw,

• dokumenty udostępnione przez zainteresowanych.

Przy zaistnieniu sprzeczności stanów prawnych wynikających z dwóch różnych dokumentów np.; z dwóch ksiąg wieczystych, w ewidencji, po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego w trybie § 47 ust. 3 rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków, należy wykazać ten stan prawny, który jest zgodny z  faktycznym stanem władania, przy czym jako dane dotyczące działki ewidencyjnej należy wykazać numery obu ksiąg wieczystych.

§ 47 ust. 3 w przypadku gdy aktualizacja operatu ewidencyjnego wymaga wyjaśnień zainteresowanych lub uzyskania dodatkowych dowodów, starosta przeprowadza w sprawie tej aktualizacji postępowanie administracyjne lub stosuje art. 22 ust. 3 ustawy.

§ 22. ust 3. na żądanie starosty osoby zgłaszające zmiany są obowiązane dostarczyć dokumenty geodezyjne, kartograficzne i inne niezbędne do wprowadzenia zmian w ewidencji gruntów i budynków.

Wyniki ustaleń stanów prawnych nieruchomości obrazuje się na mapie przeglądowej stanów prawnych nieruchomości, opracowanej na kopii mapy ewidencyjnej. Mapę uzupełnia zestawienie dokumentów określające stan prawny nieruchomości.

Przykład fragmentu mapy przeglądowej stanów prawnych nieruchomości

• granica obrębu [kolor czarny],

• granice działek ewidencyjnych [kolor czarny],

• granice zasięgu stanów prawnych ujawnionych w KW i księgach hipotecznych, [szrafura w kolorze czerwonym],

• oznaczenia ksiąg wieczystych, ksiąg hipotecznych i innych dokumentów [kolor czerwony],

• numery działek ewidencyjnych [kolor czarny],

• numery ewidencyjne nieruchomości (według wykazu ksiąg wieczystych i innych dokumentów określających stan prawny nieruchomości) [numer w kółku, kolor czerwony],

• numery pozycji protokołu ustalenia granic [numer w kółku , kolor zielony].

W przypadku braku dowodów określających właściciela nieruchomości w ewidencji wykazuje się osoby lub jednostki organizacyjne, które tą nieruchomością władają na zasadach samoistnego posiadania (samoistnych posiadaczy).

O wykazywaniu w ewidencji osób i jednostek organizacyjnych, które wobec braku danych dotyczących właścicieli nieruchomości tymi nieruchomościami władają (samoistnych posiadaczy), orzeka starosta w drodze decyzji.

Dane ewidencyjne o gruntach, będących przedmiotem dzierżawy oraz o dzierżawcach, ujawnia się w ewidencji wyłącznie na wspólny wniosek podmiotów, które zawarły umowę dzierżawy.

W skład dokumentacji ustalenia stanu prawnego nieruchomości wchodzą:

• protokoły badania ksiąg wieczystych oraz ewentualnie zebrane dokumenty tj.:

- wypisy, odpisy, kopie dokumentów prawnych,

- kopie map i innych opracowań kartograficznych i geodezyjnych

dokumentujących stan prawny nieruchomości.

• wykaz ksiąg wieczystych i innych dokumentów określających stan prawny nieruchomości,

• mapa przeglądowa stanów prawnych nieruchomości porządzona w technice komputerowej na podstawie numerycznej mapy ewidencji gruntów i budynków oraz dokumentacji badania stanów prawnych nieruchomości,

• wykaz porównania powierzchni działek ewidencyjnych

zawierający:

- oznaczenie (numer) działki ,

- powierzchnię działki według stanu prawnego,

- powierzchnię działki według dotychczasowej ewidencji

gruntów,

- powierzchnię działki obliczoną z bazy numerycznej mapy

- ewidencji gruntów,

- powierzchnię ostatecznie przyjętą do ewidencji,

- różnice powierzchni wraz z ich analizą.

Badaniem ksiąg wieczystych objęte są również nieruchomości budynkowe oraz lokalowe.

Dokumentację ustalenia stanu prawnego nieruchomości budynkowych i lokalowych stanowią:

• protokoły badania ksiąg wieczystych i kopie zebranych dokumentów,

• wykaz ksiąg wieczystych i innych dokumentów określających stan prawny nieruchomości budynkowych i lokalowych, zawierający:

- numer i nazwę księgi wieczystej (wg wzrastającej numeracji KW),

- oznaczenie nieruchomości (działek) na których są położone nieruchomości budynkowe i lokalowe.

Budowa ewidencji gruntów i budynków (budowa operatu ewidencji gruntów i budynków).

Dokumentacja EGiB jest efektem procesów pozyskiwania i opracowania danych przestrzennych i opisowych dotyczących obiektów i podmiotów ewidencji. Dokumentacja EGiB zwana jest także operatem ewidencyjnym.

Informacje o gruntach, budynkach i lokalach zawiera operat ewidencyjny, który składa się z map, rejestrów i dokumentów uzasadniających wpisy do tych rejestrów.

Dokumentacja EGiB:

• część przestrzenna, w której ukazywane jest położenie obiektów ewidencji (przede wszystkim działek) na mapie ewidencyjnej,

• część opisowa, w której, na podstawie sporządzonej uprzednio części przestrzennej (mapy), przedstawia się cechy obiektów EGiB.

Rezultatem założenia ewidencji jest opracowanie operatu ewidencyjnego w skład którego wchodzą:

• operat geodezyjno-prawny,

• baza danych ewidencyjnych,

• operat opisowo-kartograficzny.

Operat geodezyjno-prawny

W skład operatu geodezyjno-prawnego wchodzą zbiory dowodów, prowadzone dla każdego obrębu ewidencyjnego, uzasadniające wpisy do komputerowych baz danych ewidencyjnych, to jest:

• dokumenty stanów prawnych nieruchomości,

• geodezyjna dokumentacja techniczna,

• zbiory arkuszy danych ewidencyjnych budynków i lokali.

Dokumentami określającymi stany prawne nieruchomości są w

szczególności:

• wyciągi i wypisy z ksiąg wieczystych,

• protokoły badania ksiąg wieczystych,

• ostateczne decyzje administracyjne,

• prawomocna orzeczenia sądowe,

• umowy zawarte w formie aktów notarialnych, dotyczące ustanowienia lub przeniesienia praw rzeczowych do nieruchomości,

• umowy dzierżawy.

Mapę przeglądową stanów prawnych nieruchomości sporządza się na nośniku papierowym.

Operat geodezyjno-prawny kompletowany jest obrębami w zasobach:

• bazowym ZB,

• użytkowym ZU,

• przejściowym OT.

Do zasobu bazowego wchodzą:

• protokół analizy i oceny danych źródłowych,

• dokumentacja ustalenia granic,

• dokumentacja stanu prawnego,

• mapa przeglądowa stanów prawnych nieruchomości,

• dokumenty zawierające wyniki geodezyjnych pomiarów terenowych i szkice polowe,

Geodezyjną dokumentację techniczną stanowią:

• dokumentacja ustalenia granic działek ewidencyjnych,

• dokumenty zawierające wyniki geodezyjnych pomiarów terenowych i szkice polowe,

• materiały fotogrametryczne, pliki komputerowe zdjęć cyfrowych, ortofotomapa cyfrowa,

• dokumenty z wynikami obliczeń geodezyjnych,

• wykazy, w formie plików komputerowych, współrzędnych punktów granicznych (pliki komputerowe),wraz
  z atrybutami tych punktów,

• dokumentacja uzyskanych określająca dokładnośćci kalibracji map,

• mapa przeglądowa punktów granicznych w formie elektronicznej,

• numeryczna mapa ewidencyjna,

• arkusze danych ewidencyjnych budynków i lokal

• negatywy i diapozytywy zdjęć fotogrametrycznych,

• uczytelnione powiększenia zdjęć fotogrametrycznych,

• pliki komputerowe zdjęć cyfrowych,

• ortofotomapa cyfrowa,

• arkusze danych ewidencyjnych budynków i lokali,

• dokumenty z wynikami obliczeń geodezyjnych,

• mapa przeglądowa punktów granicznych,

- punkty geodezyjnych osnów szczegółowych i pomiarowych trwale stabilizowanych oraz ich numery,

- granice jednostek ewidencyjnych, obrębów ewidencyjnych i działek ewidencyjnych,

- budynki, oznaczenia ich funkcji oraz numery ewidencyjne i porządkowe,

- numery i nazwy jednostek ewidencyjnych i obrębów, numery arkuszy map, numery działek, symbole i numery punktów

granicznych,

• sprawozdanie techniczne zawierające:

- dane formalne, prawne i organizacyjne opracowania,

- szczegółowy opis obiektu,

- zakres i sposób realizacji warunków technicznych roboty,

- ewentualne rozbieżności , które wystąpiły w toku realizacji w odniesieniu do projektu założenia lub modernizacji ewidencji,

- omówienie kolejnych faz wykonywanych prac, w tym, omówienie niedostępnych do badania dokumentów stanów prawnych nieruchomości, dostrzeżone błędy pojawiające się w tych dokumentach np. podwójne pokrycia ksiąg wieczystych o tych samych numerach KW itp.,

- opis stosowanego oprogramowania oraz prac związanych z napełnieniem bazy danych oraz uruchomieniem systemu

informatycznego ,

- opis innych wymaganych przez zamawiającego prac.

Strona tytułowa zasobu bazowego zawiera:

• numer i nazwę obrębu ewidencyjnego,

• numer i nazwę jednostki ewidencyjnej,

• tytuł:

„OPERAT GEODEZYJNO – PRAWNY

GEODEZYJNA DOKUMENTACJA TECHNICZNA

ZASÓB BAZOWY”

nazwę jednostki, która wykonała operat, datę jego wykonania

Zasób użytkowy stanowią:

• komputerowy plik wykazu współrzędnych,

• mapa przeglądowa punktów granicznych,

• numeryczna mapa ewidencyjna.

Strona tytułowa zasobu użytkowego zawiera:

• numer i nazwę obrębu ewidencyjnego,

• numer i nazwę jednostki ewidencyjnej,

• tytuł:

„OPERAT GEODEZYJNO – PRAWNY

GEODEZYJNA DOKUMENTACJA TECHNICZNA

ZASÓB UŻYTKOWY”

• nazwę jednostki, która wykonała operat, datę jego wykonania.

Zasób przejściowy stanowią:

• projekt założenia lub modernizacji ewidencji gruntów i budynków,

• warunki techniczne opracowania,

• robocze wykazy i zestawienia ,

• protokoły kontroli technicznej,

• mapa ewidencyjna wywiadu terenowego,

• inne dokumenty o charakterze pomocniczym, nie włączone do zasobu bazowego i użytkowego,

Strona tytułowa zasobu przejściowego zawiera:

• numer i nazwę obrębu,

• numer i nazwę jednostki ewidencyjnej,

• tytuł:

„OPERAT GEODEZYJNO-PRAWNY

GEODEZYJNA DOKUMENTACJA TECHNICZNA

ZASÓB PRZEJŚCIOWY”

• nazwę jednostki, która wykonała operat, oraz datę jego wykonania.

Operat opisowo-kartograficzny

Operat opisowo-kartograficzny zakłada się na moment założenia lub modernizacji kompleksowej ewidencji gruntów i budynków;

nie podlega on aktualizacji.

Operat opisowo-kartograficzny składa się z:

1. komputerowych wydruków raportów, które obrazują dane ewidencyjne w momencie zakładania ewidencji,

2) kopii odpowiedniego fragmentu mapy,

Operat opisowo-kartograficzny stanowi część zasobu bazowego.

Operat opisowo-kartograficzny składa się z dokumentów podstawowych i dokumentów pomocniczych.

Do dokumentów podstawowych zalicza się:

1) rejestr gruntów,

2) rejestr budynków,

3) rejestr lokali,

4) kartotekę budynków,

5) kartotekę lokali,

6) mapę ewidencyjną.

Do dokumentów pomocniczych zalicza się:

1) zestawienie gruntów,

2) wykaz gruntów,

3) wykaz budynków,

4) wykaz lokali,

5) skorowidz działek,

6) wykazy:

a) podmiotów ewidencyjnych,

b) osób, jednostek organizacyjnych i organów,

c) dzierżawców gruntów.

Operat opisowo-kartograficzny jest najważniejszą składową operatu ewidencyjnego, z punktu widzenia użytkownika.

Raporty uzyskiwane są z baz danych ewidencyjnych, przy czym można w nich wyróżnić dwie wyraźne części.

Część przestrzenną, mapa ewidencyjna i druga część, opisowa -rejestry i kartoteki.

Rejestry, a zwłaszcza rejestr gruntów, to najważniejszy dokument opisowy ewidencji gruntów i budynków. Rejestr zawiera spis obiektów EGiB w obrębie wraz z ich cechami opisowymi. W przypadku gdy obiekt posiada dużo cech indywidualnych, tworzy się dla niego kartotekę.

Ma to miejsce w przypadku budynków i lokali

Rejestry to spisy obiektów w obrębie, zaś kartoteki to dodatkowe opisy cech obiektów.

Każdy obiekt jest identyfikowany w rejestrze poprzez identyfikator, czyli numer jednostki rejestrowej.

Kartoteki przypisywane są do obiektu, to znaczy do budynku lub lokalu, w ramach jednostki rejestrowej budynkowej lub lokalowej.

Skorowidze, zestawienia i wykazy obiektów i podmiotów dotyczą szczegółowych informacji otrzymywanych na podstawie danych zawartych w bazach danych ewidencyjnych.

Raporty podstawowe

Rejestr gruntów jest raportem sporządzonym na podstawie danych ewidencyjnych o wszystkich działkach ewidencyjnych w granicach obrębu, zebranych według ich przynależności do poszczególnych jednostek rejestrowych gruntów.

Danymi ewidencyjnymi dotyczącymi działki ewidencyjnej są:

1. numer działki stanowiący część składową identyfikatora działki ewidencyjnej,

2) numeryczny opis granic działki ewidencyjnej,

3) pole powierzchni działki ewidencyjnej,

4) informacje określające pola powierzchni konturów użytków gruntowych i klas gleboznawczych w granicach działki ewidencyjnej,

5) wartość działki ewidencyjnej oraz data określenia tej wartości,

6) numer jednostki rejestrowej gruntów, do której przyporządkowana została działka ewidencyjna, stanowiący część składową identyfikatora tej jednostki rejestrowej,

7) oznaczenie księgi wieczystej, a w przypadku gdy księga wieczysta nie jest założona - oznaczenie dokumentów określających własność,

8) oznaczenie dokumentów określających inne prawa do działki ewidencyjnej niż własność i prawo użytkowania wieczystego,

9) numer rejestru zabytków prowadzonego na podstawie przepisów o ochronie dóbr kultury,

10) numer rejonu statystycznego stanowiący część składową identyfikatora tego rejonu.

Rejestr gruntów zawiera ponadto:

1) dane określające:

a) podmioty ewidencyjne,

b) osoby, jednostki organizacyjne i organy,

c) dzierżawców gruntów,

2) oznaczenia odpowiednich jednostek rejestrowych budynków oraz odpowiednich pozycji kartoteki budynków związanych z poszczególnymi działkami zabudowanymi.

Rejestr budynków jest raportem sporządzonym na podstawie danych ewidencyjnych dotyczących budynków stanowiących odrębny od gruntu przedmiot własności, zebranych według ich przynależności do poszczególnych jednostek rejestrowych budynków.

Danymi ewidencyjnymi dotyczącymi budynku stanowiącego część

składową gruntu są:

1. numer ewidencyjny budynku stanowiący część składową identyfikatora budynku,

2) numer porządkowy, którym oznaczony został budynek w trybie przepisów o numeracji nieruchomości,

3) numeryczny opis konturu wyznaczonego przez prostokątny rzut na płaszczyznę poziomą zewnętrznych płaszczyzn ścian zewnętrznych kondygnacji przyziemnej budynku, a w budynkach posadowionych na filarach, kondygnacji opartej na tych filarach - zwanego dalej konturem budynku,

4) numery działek ewidencyjnych, na których usytuowany jest budynek,

5) oznaczenie funkcji podstawowej budynku,

6) wartość budynku oraz data określenia tej wartości,

7) rok zakończenia budowy,

8) pole powierzchni zabudowy w m²,

9) liczba kondygnacji nadziemnych oraz liczba kondygnacji podziemnych,

10) informacja o materiale, z którego zbudowane są zewnętrzne ściany budynku,

11) liczba i numery lokali stanowiących odrębne nieruchomości lokalowe,

12) liczba i numery lokali innych niż wymienione w pkt 11,

13) łączne, wyrażone w m², pole powierzchni użytkowej:

a) wszystkich lokali w budynku,

b) pomieszczeń przynależnych do lokali,

14) numer rejestru zabytków prowadzonego na podstawie przepisów o ochronie dóbr kultury,

15) oznaczenie księgi wieczystej lub innych dokumentów określających własność budynku,

16) oznaczenie dokumentów określających inne prawa do budynku niż własność,

17) numer jednostki rejestrowej budynków, do której przyporządkowany został budynek stanowiący część składową identyfikatora tej jednostki.

Rejestr lokali jest raportem sporządzonym na podstawie danych ewidencyjnych dotyczących lokali stanowiących odrębne nieruchomości, zgrupowanych według ich przynależności do poszczególnych jednostek rejestrowych lokali.

Danymi ewidencyjnymi dotyczącymi lokalu są:

1) numer lokalu, stanowiący część składową identyfikatora lokalu,

2) numer ewidencyjny budynku, w którym znajduje się lokal,

3) oznaczenie funkcji użytkowej lokalu,

4) liczba izb wchodzących w skład lokalu oraz liczba i rodzaj pomieszczeń przynależnych do lokalu,

5) wyrażone w m² pole powierzchni użytkowej lokalu oraz pole powierzchni pomieszczeń przynależnych do lokalu,

6) oznaczenie księgi wieczystej,

7) oznaczenie dokumentów określających inne niż własność prawa do lokalu,

8) numer ewidencyjny jednostki rejestrowej lokali, do której przyporządkowany został lokal,

9) wartość lokalu i data ustalenia tej wartości.

Kartoteka budynków jest raportem sporządzonym na podstawie danych ewidencyjnych o budynkach, zebranych w pozycjach kartoteki budynków.

Kartoteka budynków zawiera ponadto:

1) dane określające podmioty ewidencyjne oraz innych władających

budynkami w całości lub w części,

2) oznaczenia jednostek rejestrowych gruntów lub jednostek

rejestrowych budynków związanych z poszczególnymi

budynkami.

Pozycję kartoteki budynków tworzą dane o budynkach wybudowanych na gruntach wchodzących w skład jednej jednostki rejestrowej gruntów.

Kartoteka lokali jest raportem sporządzonym na podstawie danych ewidencyjnych o lokalach, zebranych w pozycjach kartoteki lokali.

Kartoteka lokali zawiera:

1. dane określające właścicieli lokali oraz innych władających lokalami,

2) oznaczenia jednostek rejestrowych gruntów, jednostek rejestrowych budynków oraz w przypadku lokali stanowiących odrębne nieruchomości - oznaczenia jednostek rejestrowych lokali związanych z poszczególnymi lokalami.

Pozycję kartoteki lokali stanowią dane o lokalach znajdujących się w jednym budynku

Raporty pomocnicze

Zestawienie gruntów jest spisem danych o ogólnej powierzchni i wartości gruntów wchodzących w skład poszczególnych jednostek rejestrowych z podziałem na użytki gruntowe i klasy gleboznawcze.

Zestawienie gruntów sporządza się dla obrębu lub jednostki ewidencyjnej.

Wykaz gruntów jest spisem danych o ogólnej powierzchni i wartości gruntów położonych w granicach jednostki ewidencyjnej, zestawionych według ich przynależności do poszczególnych grup i podgrup rejestrowych z jednoczesnym podziałem na użytki gruntowe.

Wykaz budynków jest spisem danych o liczbie i wartości budynków, wybudowanych na gruntach położonych w granicach jednostki ewidencyjnej, zestawionych według przynależności budynków do poszczególnych grup i podgrup rejestrowych z jednoczesnym podziałem na rodzaje budynków oraz wyróżnieniem budynków, które stanowią części składowe gruntów, oraz budynków, które stanowią odrębne od gruntu nieruchomości.

Wykaz lokali jest spisem danych o liczbie i wartości lokali, stanowiących odrębne nieruchomości, znajdujących się w granicach jednostki ewidencyjnej, zestawionych według przynależności lokali do poszczególnych grup i podgrup rejestrowych z jednoczesnym podziałem na kategorie.

Skorowidz działek jest spisem działek ewidencyjnych położonych w granicach jednego obrębu, zawierającym numery tych działek w kolejności wzrastającej oraz numery jednostek rejestrowych gruntów, do których działki ewidencyjne zostały przyporządkowane.

Wykazy podmiotów ewidencyjnych i władających gruntami są alfabetycznymi spisami osób, jednostek organizacyjnych i organów, zawierającymi, oprócz danych określających te osoby, jednostki i organy, oznaczenia jednostek rejestrowych gruntów, jednostek rejestrowych budynków, jednostek rejestrowych lokali oraz pozycji kartoteki budynków i kartoteki lokali, związanych z poszczególnymi osobami, jednostkami organizacyjnymi i organami.