WYSIŁKOWE NIETRZYMANIE MOCZU

Wysiłkowym nietrzymaniem moczu określa się stan mimowolnego odpływania moczu przy wzroście ciśnienia śródbrzusznego podczas kaszlu, śmiechu, kichnięcia czy podniesienia lekkiego nawet ciężaru.

Przyczyną nieotrzymania moczu jest niewydolność przepony moczowo – płciowej na skutek zmian anatomicznych o charakterze obniżonego napięcia lub zwiotczenia mięśni dna miednicy i krocza, powięzi oraz rozluźnienia tkanki łącznej.

Czynniki ryzyka występowania nietrzymania moczu, poza wiekiem są :

- przebyte zabiegi ginekologiczne,

- porody, szczególnie liczne oraz dużych płodów ( u około 30 % kobiet w pierwszych trzech miesiącach po porodzie występuje nietrzymanie moczu ),

- szybki przebieg drugiego okresu porodu,

- otyłość ( BMI > 30 ),

- przewlekłe zaparcia,

- choroby przewlekłe przebiegające z kaszlem,

- przyjmowanie niektórych leków ( diuretyki, leki przeciw lękowe ).

Podział ze względu na warunki anatomiczne

TYP	CHARAKTERYSTYKA
0	Szyja pęcherz moczowego znajduje się powyżej spojenia łonowego, jest niewydolna, lecz mocz nie wycieka.
I	Szyja pęcherza moczowego jest obniżona < , niewydolna, występuje wyciek moczu.
II a	Obniżenia szyi pęcherza > , niewydolna przy kaszlu, nietrzymanie moczu, współistniejące obniżenie przedniej ściany pochwy ( systole )
II b	Obniżenie szyi pęcherza w spoczynku poniżej spojenia łonowego, nasilające się przy kaszlu nietrzymanie moczu
III	Niewydolność zwieracza zewnętrznego cewki moczowej

Podział ze względu na występujące objawy

STOPIEŃ	CHARAKTERYSTYKA
0	Stan prawidłowy, objawy nietrzymania moczu nie występują
I	Niewielkie gubienie moczu w pozycji stojącej przy dużym wysiłku
II	Gubienie moczu przy przeciętnej codziennej pracy, kaszlu, kichaniu
III	Gubienie moczu także w pozycji leżącej, bez wysiłku lub przy małym wysiłku

FIZYKOTERAPIA W GINEKOLOGII I POŁOŻNICTWIE

Zabiegi fizykalne w ginekologii oraz położnictwie mogą być stosowane jako terapia samodzielna lub wspomagająca leczenie farmakologiczne i operacyjne.

Pozytywny efekt leczenia możemy uzyskać przy stosowaniu pola elektromagnetycznego wytwarzanego przez TERAPULS w następujących przypadkach:

- podostre i przewlekłe stany zapalne lub ostre po ustąpieniu gorączki,

- brak miesiączki pierwotny lub wtórny,

- zaburzenia miesiączkowania [nieregularne, skąpe],

- zrosty pozapalne i pooperacyjne.

Technika wykonywania zabiegów jest taka jak ogólnie przyjęta przy zabiegach. Zabiegi wykonujemy na zlecenie lekarza:

- codziennie lub co drugi dzień,

- ilość zabiegów w serii: 10–15,

- w dawkach: pierwsze trzy zabiegi 3–400–100, czas 15 minut; od czwartego zabiegu dawka 5–500-100, czas 20–30 minut.

Uwaga: w czasie miesiączki zabiegi przerywamy, należy pamiętać o przeciwwskazaniach ogólnych ze szczególnym uwzględnieniem: ciąży, mięśniaków macicy oraz nowotworów narządu rodnego.

Zabiegi TERAPULSEM stosowane w położnictwie dają bardzo dobre wyniki w zaburzeniach okresu laktacji. Są zalecane jako samodzielna terapia w następujących przypadkach: brak pokarmu, nawał pokarmowy, zastój pokarmu.

Technika wykonywania zabiegu jest taka sama jak przy ogólnych zasadach dotyczących zabiegów Terapulsem. Zabiegi wykonuje się: codziennie, 1 raz w ciągu dnia, czas 5–7 lub 10 minut [nie przekraczamy czasu 10 minut na jedną pierś], dawka : mniejsza 3–300–60 lub większa 3–400-60.

Naświetlania lampą SOLLUX, która emituje promieniowanie podczerwone, są wskazane w przypadkach źle gojących się ran po:

- zabiegach operacyjnych ginekologicznych,

- zabiegach cięcia cesarskiego,

- cięciu krocza,

- przy krwiakach podskórnych [na ranach pooperacyjnych].

Technika wykonywania zabiegu jest taka sama jak przy wszystkich zabiegach lampą Sollux. Zabiegi wykonuje się: 1 - 2 razy dziennie, czas 15 minut, odległość 40–50 cm, z czerwonym filtrem, ilość w serii – indywidualnie w zależności od potrzeby i wskazania.

ROZSTĘP MIĘŚNI PROSTYCH BRZUCHA

Jest to rozejście się obu mięśni prostych brzucha na boki w obrębie kresy białej. Może on powstać w okresie ciąży, najczęściej w ostatnim trymestrze, w wyniku zwiększonego wydzielania relaksyny i elastyny mających działanie rozluźniające tkanki okołostawowe, zmiękczające mięśnie, ścięgna, więzadła.

Jako główne czynniki ryzyka można wymienić: duży płód, dużą ilość wód płodowych, ciążę mnogą, kolejne ciąże, nadmierny przyrost masy ciała, otyłość a szczególnie słaby gorset mięśniowy, zbyt intensywne parcie, kolejne ciąże.

Test diagnostyczny ( w ostatnim trymestrze ciąży bądź od 3 doby w połogu ) P.w.: leżenie tyłem z kończynami dolnymi zgiętymi w stawach biodrowych i kolanowych oraz stopami opartymi na podłożu; dłonie ułożone na brzuchu w linii środkowej na wysokości pępka prostopadle do niego. Ruch: powolne unoszenie głowy i barków nad podłoże. Wynik: w przypadku rozstępu mięśnia prostego brzucha wyczuwa się palpacyjnie rozluźnioną kresę białą (palce zagłębiają się w kierunku trzewi jamy brzusznej), natomiast po bokach powinno wyczuć się napięte brzuśce obu mięśni prostych. Test uznaje się za dodatni, jeśli 3 palce lub więcej mieszczą się w przestrzeni pomiędzy brzegami napiętych mięśni prostych i jest to określane jako szerokość powyżej 2 cm (w przybliżeniu przyjmuje się szerokość jednego palca jako 1 cm).

Zalecenia: ograniczenie czynności angażujących tłocznię brzuszną, prawidłowy sposób wstawania, wyeliminowanie pracy mięśni skośnych brzucha, ćwiczenia izometryczne mięśni prostych brzucha od 3 doby, dopiero po zmniejszeniu rozstępu do ok. 1 -2 cm można przejść do intensywniejszych ćwiczeń wzmacniających mięśnie brzucha.