Hipotetyczne 3 proste siecowe przecinające się w jednym z węzłów siatki utworzą 3 osie krystalograficzne (x,y,z). Punkt ten oznaczmy literką O. Odległość od O do następnego węzła położonego na jednej z osi to tak zwany odcinek tożsamości. Stosunek odcinków a do b do c to tak zwany stosunek osiowy (por. Jaroszewski s.10).

Tą samą zależność można uzyskać zamykając przestrzeń czterema ścianami. Uzyskamy wówczas czworościan zasadniczy. Trzy krawędzie czworościanu utworzą osie x,y, z, a kąty między tymi czterema ścianami to także alfa, beta, gamma. Ścian przecinająca wszystkie trzy osie to ściana jednostkowa (rys.3) Jej nachylenie jest charakterystyczne dla danego układu krystalograficznego. Podobnie jak w komórce elementarnej określa symetrie kryształu. W zależności od ściany przecinającej mamy określone symbole (001, 001, 111, itd.).

Na podstawie różnych wartości stosunków osiowych (a:b:c) oraz kątów między osiami wyróżnia się 7 układów krystalograficznych (jednoskośny, trójskośny, rombowy, tetragonalny, heksagonalny, trygonalny (romboedralny), regularny).

Charakterystyka układów krystalograficznych (por. Jaroszewski). Każdy z tych układów posiada charakterystyczny zespół elementów symetrii, który pozwala. Każdy minerał możemy przypisać do jednego z tych układów na podstawie cech symetrii .

Pierwszym elementem symetrii jest oś symetrii. Jest to taka prosta względem, której gdy obrócimy kryształ o 360 stopni, to uzyskamy taki sam układ ścian („przechodzi on sam w siebie”) Tyle razy ile wynosi krotność osi. Możliwe jest uzyskanie tego samego obrazu 2, 3, 4 i 6 krotnie. Odpowiednio oznaczymy wówczas daną oś symbolem L², L³, L⁴, L⁶. Krorność osi poszukujemy obracając kryształ względem przeciwległych wierzchołków, środków przeciwległych krawędzi oraz środków przeciwległych ścian. Zawsze piszemy najpierw oś o największej krotności. Kolejnym elementem symetrii jest płaszczyzna symetrii. To taka,która dzieli kryształ na dwie równe połówki tworzące lustrzane odbicie. Oznaczamy ją dużą literą P. Trzeci element symetrii to centrum, inaczej ,środek symetrii. Jest to punkt wewnątrz kryształu przez który poprowadzona prosta (pęk prostych) napotka te same elementy budowy w jednakowej odległości od środka. Centrum oznaczamy literą duże C. Odszukawszy te elementy symetrii możemy zobaczyć z jakim elementem symetrii mam do czynienia.

Struktury należące do układu trygonalnego i heksagonalnego można przedstawić przy pomocy komórki elementarnej w kształcie graniastosłupa o podstawie rombu albo w kształcie romboedru. Kąt rozwarty graniastosłupa wynosi 120 stopni. (Komórka elementarna zawiera zawsze 8 węzłów). Dla układu trygonalnego oraz heksagonalnego potrzebujemy inny układ współrzędnych (x1,x2,x3,z). Komórka graniastosłupa nie ma symetrii try ani heksagonalnej, ale uzyskamy tą symetrie kiedy połączymy ze sobą trzy takie komórki współną krawędzią. Różnica między układem heksagonalnym a trygonalnym jest w najkrotniejszej osi symetrii (L3 i L6).

Własności chemiczne minerałów:

Na podstawie analizy chemicznej ustala się wzór chemiczny minerału. W wersji empirycznej (stechiometrycznej prostej) podaje się prostą liczbę atomów wchodzących w skład danego związku wraz z ich krotnościami. Np. wzór empiryczny (prosty) skalenia to KAlSi₃0₈. W tym minerale na osiem tlenów przypadają trzy krzemy, jeden glin i jeden potas. Wzór empiryczny można zapisać też w formie tlenkowej. K₂O*Al₂O₃6SiO₂. Magnetyt Fe₃0₄ można zapisać w formie tlenkowej Fe₂0₃*FeO. Hematyt ma FeO. CuFeS₂ wzór halkopirytu w dłuższej wersji CuS*FeS.

Inne wzory to wzory strukturalne. Np. fajalit Fe₂SiO₄ forsteryt Mg₂SiO₄. Żelazo i Magnez mogą podlegać diadochii jonowej. Mamy z nich wspólny minerał oliwin. Jest zbudowany z żelaza, magnezu oraz anionu krzemowego. SiO₄^-4. Anion ten składa się z malutkiego krzemu i dużych czterech tlenów. Struktura ta ma zdolność do polimeryzacji. Oliwin to (FeMg)₂[SiO₄]. Nawias kwadratowy oznacza że jest to wzór strukturalny. Tak samo wapień i sód.

Jons Jakob Berzelius w 1819 zaproponował podział wszystkich minerałów ze względu na ich skład chemiczny. Dziś lekko zmodyfikowany:

1. Pierwiastki w stanie wolnym czyli pierwiastki rodzime. (miedź, siarka, złoto, rtęć)

2. Siarczki (proste i złożone) oraz analogiczne związki metali z selenem, tellurem, arsenem, i bizmutem, tj. selenki, tellurki, arsenki i bizmutki

3. Halogenki (haloidy), będące połączeniami metali chlorem, bromem, jodem i fluorem, tj. chlorki, bromki, jodki i fluorki.

4. Tlenki i wodorotlenki.

5. Sole kwasów tlenowych:

1. Azotany, węglany, borany

2. Siarczany, chromiany, molibdeniany, wolframiany

3. Fosforany, arseniany, wanadany

4. Krzemiany i glinokrzemiany (jest to najliczniejsza klasa minerałów, którą podzielono na 7 grup na podstawie ich budowy wewnętrznej)

1. Krzemiany wyspowe

2. Krzemiany grupowe

3. Krzemiany pierścieniowe

4. Krzemiany łańcuchowe

5. Krzemiany wstęgowe (np. amfibole)

6. Krzemiany warstwowe (np. miki)

7. Krzemiany przestrzenne.

1. Organiczne