PED.JAKO NAUKA:SŁOWNIK DEFINIUJE TERMIN,,PED’’ JAKO ,,ZWYKŁA WIEDZA TEORETYCZNA I PRAKTYCZNA DOTYCZACA NAUCZANIA I WYCHOWANIA CZŁOWIEKA. W LEKSYKONIE PWN.PEDAGOGIKA,PED.OKRESLANA JEST JAKO ,,DZIEDZINA’’NAUKI,ZAJMUJACA SIĘ BADANIEM PROCESOW EDUKACYJNYCH ORAZ ICH UWARUNKOWAŃ. W NOWEJ ENCYKLOPEDII PWN PEDAGOGIKE OKRESLAJA JAKO NAUKE,ALBO ZESPOL NAUK O WYCHOWANIU,CELACH,METODACH,TRESCIACH,FORMACH I SRODKACH ORGANIZACYJNYCH PROCESOW WYCH. INNYMI SŁOWY ,,SZTUKA WYCHOWANIA” POJAWIENIE SIĘ PED.ZAPOCZATKOWANE JEST W KREGU GRECKO-RZYMSKIM,GDZIE TO PAJDONOS PROWAZIL MŁODEGO CHŁOPCA,OPIEKOWAŁ I NIÓSŁ POMOC W JEGO ROZWOJU. PIERWOTNIE PED NIE MIAŁA CHARAKTERU NAUKI .NAJPIERW BYŁA PRAKTYKA DOPIERO POŹNIEJ ZRODZIŁA SIĘ REFLEKSJA NAD PROCESEM WYCH. STOPNIWO PRZYBIERAJAC POSTAC TEORII NAUKOWEJ. Pedagogikę znaczeniowo można też traktować jako „kierunek studiów poświęcony tej nauce oraz jej poszczególnym działom” W. Okoń definiuje pedagogikę jako „naukę o wychowaniu, której przedmiotem jest działalność wychowawcza, mająca na celu wyposażenie całego w wiedzę, sprawności ogólne i zawodowe, zainteresowania, systemy wartości” Pedagogika wyrosła na gruncie filozofii. Za początek świadomej myśli pedagogicznej uważa się tę, która była przedstawiana przez ruch sofistów. „Wychodząc od początków pedagogiki, od okresu prowadzenia chłopca (w starożytności), możemy wyodrębnić niektóre bardziej charakterystyczne okresy jej rozwoju: od zwykłej działalności wych i opiekuńczej oraz związanej z nią refleksji, przez starożytną sztukę wychowania czy takt pedagogiczny (Herbart), talent i zmysł, do wyodrębnienia się samodzielnej nauki o wychowaniu .. Dopiero na przełomie wieku XVII/XVIII, głównie za przyczyną J. A. Komeńskiego oraz J. J. Rousseau poruszono problem emancypacji pedagogiki jako nauki. Uzyskanie statusu naukowego wymagało spełnienia ściśle określonych warunków. Znaczący wkład w spełnienie tych warunków w obrębie pedagogiki wniósł niemiecki uczony J. F. Herbart, nazywany „ojcem pedagogiki naukowej”. Na podstawie swoich wykładów wydał podręcznik, w którym uzasadnił status pedagogiki i wskazał na istotę podejmowanych przez nią problemów Herbart „oderwał ją od filozofii, usystematyzował i oparł na dwu naukach pomocniczych: etyce filozoficznej, która miała określić cele wychowania, oraz na tworzonej przez siebie psychologii, która podawała środki do osiągnięcia celów”. W DRUGIEJ POŁ XIX ZILLER,REIN ZACIESNILI PRZEDMIOT PED DO PRAKTYCZNYCH SPRAW SZKOLNEGO NAUCZANIA: PROGRAM,METODA,BUDOWA LEKCJI. BYŁ TO OKRES PED.PRAKTYCZNEJ.POD KONIEC XIX WYSZCZEGOLNIONO 2 KIERUNKI: INDYWIDUALIZM PED I SOCJOLOGIZM PED. OSLABLA ROLA TECHNOLIGII NAUCZANIA. ZACZELA POWST.PED.EKSPERYMENTALNA,STOSOWANO DO JEJ BADAN NAUKI PRZYRODNICZE. Do nauk współpracujących z pedagogiką należy zaliczać te, które bezpośrednio nie zajmują się wychowaniem, stanowią jednak istotną bazę teoretyczną dla pedagogiki. Są to przede wszystkim: filozofia, psychologia, socjologia, etyka, biologia, historia wychowania. W zależności od przyjętego kryterium podziału pedagogiki na subdyscypliny, wyróżnia się m. in.: pedagogikę ogólną, dydaktykę, teorię wychowania, pedagogikę specjalną, pedagogikę społeczną, pedagogikę rodziny, pedagogikę szkolną, pedagogikę pracy. Kolejnym wyróżnikiem pedagogiki naukowej są metody badań. Do metod badań, którymi posługuje się pedagogika zalicza się m. in.: metoda eksperymentu, metoda badań terenowych, , metody porównawcze i metody historyczne.