WYZNACZANIE KRYTYCZNEGO STĘŻENIA MICELIZACJI ZWIĄZKU POWIERZNIOWO CZYNNEGO
Cząstkę koloidową wraz ze znajdującymi się na jej powierzchni zaadsorbowanymi lub wytworzonymi jednoimiennymi jonami oraz jonami, które są w równowadze elektrostatycznej i dyfuzyjnej z cząstką, nazywamy micelą koloidową a pozostałość ośrodkiem międzymicelowym.
Micele tworzą się jedynie po przekroczeniu stężenia krytycznego micelizaji (CMC) i powyżej temperatury Kraffta. CMC wyznacza się na podstawie obserwacji wyraźnych nieciągłości właściwości fizycznych roztworu, w szczególności przewodności molowej.
Cząstki koloidowe obdarzone są jednoimiennym ładunkiem elektrycznym dodatnim lub ujemnym i wykazują pewną różnicę potencjału względem ośrodka dyspersyjnego, w którym się znajdują. Na każdej granicy faz tworzy się podwójna warstwa elektryczna złożona z ładunków dodatnich i ujemnych.
Różnicę potencjałów między warstwą dyfuzyjną cząstki koloidowej, a roztworem, gdzie ładunki obu znaków są w równowadze nazywamy potencjałem elektrokinetycznym, albo potencjałem ζ . Potencjał elektrokinetyczny zależy od wypadkowego ładunku elektrycznej warstwy podwójnej cząstki koloidowej.
Punkt izoelektryczny – to punkt w którym jest pewnego rodzaju zobojętnienie ładunku. W punkcie tym cząstki koloidowe łatwo łączą się w większe zespoły i ulegają koagulacji. Koloidy w tym punkcie wykazują minimum lepkości, minimum ruchliwości elektroforetycznej i najszybszą koagulację. Zjawiska te zatem możemy wykorzystać do oznaczenia tego punktu.
Podstawowym pomiarem stosowanym w badaniach ruchu jonów jest pomiar oporu elektrycznego, R , roztworu. Przy pomiarach stosujemy prąd zmienny, ponieważ zastosowanie prądu stałego prowadziłoby do elektrolizy oraz polaryzacji, czyli w tym przypadku do zmienny składu roztworu w warstwach będących w kontakcie z elektrodami. Przewodność jest odwrotnością jego oporu.
Przewodność próbki maleje wraz z jej długością l oraz rożnie ze wzrostem poprzecznego przekroju, zatem:
G = kA/l
Gdzie k jest przewodnością właściwą. Przewodność właściwa roztworu zależy od liczby obecnych w nim jonów, dlatego zazwyczaj wprowadza się przewodność molową λm,
λm=k/c
Cechą charakterystyczną elektrolitów mocnych jest to, że ich przewodność molowa maleje ze wzrostem stężenia nieznacznie, natomiast dla elektrolitów słabych o stężeniach bliskich zera wartość przewodności molowej jest typowa, po czym ze wzrostem stężenia ulega gwałtowanemu zmniejszeniu. Podział ten zależy zarówno od stosowanego rozpuszczalnik, jak i od substancji rozpuszczonej.